Za jedno z najbardziej istotnych wyzwań, stojących przed przedsiębiorstwami chcącymi sprostać wymogom globalnej konkurencji uważa się potrzebę wykorzystywania efektywnych technologii produkcji, umożliwiających eliminację odchyleń poziomu jakości produktu oraz odchyleń w procesach wytwarzania i montażu od wartości pożądanych.
Pomocna w podejmowanych przez przedsiębiorstwa działaniach traktowanych jako odpowiedź na to wyzwanie jest metoda opracowana przez dr Genichi Taguchi, znana w literaturze przedmiotu jako Metoda Taguchi. Szczególnie efektywnie metoda ta może być wykorzystana na etapie projektowania parametrów cech produktów i procesów ukierunkowanych na uzyskiwanie maksymalnej odporności na działanie różnego rodzaju zakłóceń (czynniki atmosferyczne, dostępność surowców itd.), zarówno w trakcie wytwarzania produktów, jak i ich użytkowania.
Taguchi przedstawił opracowaną przez siebie metodę jako:
sposób tworzenia i rozwoju nowych produktów,
metodę rozwoju zdolności produkcyjnych,
sposób optymalizacji projektowania,
sposób optymalizacji niezawodności produktu oparty na wartości wyznaczników jakości,
sposób optymalizacji planowania produkcji na podstawie informacji charakteryzujących możliwość wystąpienia zakłóceń oraz napływających z otoczenia, w którym określony wyrób będzie wykorzystywany,
sposób uodpornienia projektowania na zakłócenia napływające ze środowisk zewnętrznych użytkowników produktu,
metodę budowania bazy danych zawierającej informacje motyczące uzyskanych zadowalających projektów, pozwalającej na tworzenie nowych produktów przy wykorzystaniu wcześniejszych doświadczeń i rozwiązań,
sposób na uzyskanie elastycznej produkcji o charakterze masowym, zapewniającej realizację indywidualnych oczekiwań klientów oraz optymalizację projektowania i produkcji.
CHARAKTERYSTYKA
Metoda Taguchi może być z powodzeniem stosowana zarówno do optymalizacji nowego produktu lub procesu, jak i do doskonalenia już istniejących. Użycie metody we wczesnych fazach rozwoju wyrobu zapewnia większą efektywność jej oddziaływania. Sprowadza się ona zasadniczo do rozwiązywania trzech problemów z zakresu problematyki jakościowej, zawartych w następujących pytaniach:
jak szacować jakość?,
jak podnosić jakość przy efektywnych kosztach?,
jak kontrolować i utrzymywać koszty na efektywnym poziomie?
Dla szacowania jakości przyjmuje się dwa wyznaczniki:
funkcję strat jakości,
stosunek sygnału do zakłócenia (signal-to-noise ratio).
Jako narzędzie podnoszenia jakości przy efektywnych kosztach stosowane jest sterowanie jakością off-line, obejmujące:
sterowanie przez sprzężenie zwrotne,
sterowanie przez sprzężenie wprzód,
Chcąc uzyskać odpowiedź na pytanie: jak kontrolować i utrzymywać koszty na efektywnym poziomie - Taguchi założył, że każdy produkt przekazywany do użytkownika generuje określoną stratę. Rozmiar wielkości strat jest odwrotnie proporcjonalny do jakości wyrobu. Wzrost strat konsumenta wskazuje na spadek jakości dostarczonego wyrobu.
Powszechnie straty te rozumiane są jako zanieczyszczenie środowiska naturalnego, związane z tym choroby cywilizacyjne itp. Jednak Taguchi zaliczał do strat również niezadowolenie konsumenta, straty producenta spowodowane niekorzystnym wizerunkiem organizacji, wywołujące w dłuższym okresie utratę rynków zbytu. Pomysł minimalizowania strat jest w praktyce często postrzegany jako abstrakcyjny i trudny do połączenia z bieżącymi celami przedsiębiorstwa. Jednak przyjmując rozumowanie Taguchi, że straty w dłuższym horyzoncie czasu są i tak stratami producenta, powinny być one oceniane i ograniczane.
W praktyce przedsiębiorstwa koncentrują się na szacowaniu jedynie strat związanych z kosztami braków, nakładami na realizację zobowiązań z tytułu gwarancji i rękojmi, kosztami operacji eliminujących braki i niedoróbki itp. Straty te stanowią jednak tylko niewielką część całości.