Płyty fundamentowe na powierzchni gruntu

Ponieważ w Polsce w przeciwieństwie do Skandynawii, żwiru jest mało i jest on drogi, ten sposób fudamentowania domów jest u nas mało popularny.

Wszystkie prace przy tradycyjnych fundamentach wymagają dużych nakładów pracy. Znacznie prostszym rozwiązaniem jest zbudowanie budynku na płycie fundamentowej.

Nie trzeba wtedy robić głębokiego wykopu, wystarczy zdjąć humus. Miejsce po nim wypełnia się tłuczniem albo żwirem, który chroni przed podciąganiem kapilarnym wody. Na tak przygotowanym podłożu układa się styropian grubości 15-16 cm. Musi on jednak mieć odpowiednią gęstość - powinien to być co najmniej styropian FS 20 (samogasnący o minimalnym ciężarze 20 kg/m3). Można też wykorzystać polistyren ekstrudowany, który ma większą odporność na ściskanie. Bezpośrednio na styropianie robi się płytę fundamentową. Powinna być zbrojona na górze i na dole. Zwykle wykorzystuje się do tego siatki o oczkach 15 x 15 mm z drutu średnicy 5-6 mm. Zbroi się całą powierzchnię płyty, a fragmenty, na których będą stały ściany, dozbraja się prętami średnicy 8-12 mm.

Decydując się na płytę fundamentową, można nie robić izolacji przeciwwilgociowej - wystarczy styropian jako materiał izolujący. Jedynie w celu zabezpieczenia się przed radioaktywnym radonem przedostającym się z gruntu (najwięcej jest go w gruntach spoistych) zakłada się foliową membranę (między styropianem a betonową częścią płyty).

Warto pamiętać o tym, że płyta fundamentowa oprócz funkcji konstrukcyjnych może pełnić także funkcje grzewcze - jeśli od razu zostanie w niej zrobione ogrzewanie podłogowe.