Tematem naszego eksperymentu miał być pomiar zależności prędkości przesyłu danych od odległości miedzy urządzeniami i ośrodkiem występującym miedzy nimi. Kolejno pomiędzy urządzenia wkładaliśmy kartkę papieru, półprzeźroczystą szybkę, matowy plastik (podobny do tego, z którego robi się dowody osobiste) oraz aluminium. Wyniki przedstawiono w tabeli 1.

	Plik próbny 100 KB
Nic (powietrze)
L [m]	0,01	0,1	0,2	0,3	0,355
	23,26	23,21	23,79	23,26	23,06
	23,32	23,52	25,68	23,16	24,28
Ciało półprzeźroczyste
L [m]	0,01	0,1	0,2	0,3	0,355
	23,26	21.8	22,94	24,49	23,85
	22,38	24,26	22,59	23,23	24,51
Karteczka
L [m]	0,01	0,09	0,2	0,3	0,355
	25,37	23,19
	23,48	23,38
Plastik nieprzeźroczysty (dowód osobisty)
L [m]	0,01	0,03	0,2	0,3	0,355
	25,04	23,15
	23,5	24,48
	Folia aluminiowa (kuchenna)
L [m]	0,01	0,03	0,2	0,3	0,355

Tabela 1 - wyniki pomiarów. Kolor czerwony symbolizuje brak połączenia.

Wnioski z eksperymentu:

1. Jak już mamy połączenie, to szybkość przesyłania danych nie zależy od przeszkód miedzy nadajnikiem a odbiornikiem.

2. Szybkość przesyłu nie zależy od odległości.

Wyniki powyższego eksperymentu nie były dla nas satysfakcjonujące. Spodziewaliśmy się różnych wyników, w zależności od odległości i przeszkód. Postanowiliśmy wykonać eksperyment numer dwa.
Teraz naszym zadaniem było spróbować zwiększyć maksymalną odległość, w której urządzenia mogą przesyłać miedzy sobą dane. O utratę sygnału osadziliśmy tłumienie.

Wikipedia:

Tłumienie (gaśnięcie) drgań, to stopniowe zmniejszenie się amplitudy drgań swobodnych wraz z upływem czasu, związane ze stratami energii układu drgającego. Tłumienie obserwowane jest zarówno w układach mechanicznych jak elektrycznych. W przypadku fal biegnących tłumienie prowadzi do zmniejszania się amplitudy fali wraz ze wzrostem odległości od źródła, co wynika z rozpraszania energii w otoczeniu falowodu.

Zrozumieliśmy to w następujący sposób:

Powietrze czyli ośrodek zamieniamy na taflę wody, falę światła podczerwonego czyli sygnał na mechaniczną falę wodną, diodę na kamień wrzucany do wody. W pewnej odległości od kamienia umieszczamy odbiornik - czujnik wychylenia fali wodnej. To, czy sygnał zostanie odczytany zależy od tego czy fala osiągnie pewną wysokość progową. Im dalej umieścimy odbiornik od źródła fali, tym fala będzie słabsza, aż do odległości progowej po przekroczeniu której przesył danych staje się niemożliwy. Graficzną interpretację sytuacji przedstawia ryc. 1

Rycina 1. Rozchodzenie się fali wodnej

W naszym eksperymencie skupiliśmy się na optymalizacji odległości progowej. Jasne dla nas było, że tym większa będzie odległość progowa, im więcej światła wpadnie do odbiornika.

Aby zwiększyć ilość światła, posłużyliśmy się przykładem z życia wziętym, czyli latarnią morską. Zwykła latarnia uliczna rozsyła pewną ilość światła we wszystkie strony. Latarnia morska posiada zwierciadło, które odbija część fal w pożądanym kierunku. Umieściliśmy lustro przy nadajniku, jednak nie zwiększyło to w zauważalny sposób odległości progowej (nadal 35,5 [cm]).

Kolejnym pomysłem było skupienie światła dzięki soczewce.

Wynik podobny jak w poprzedniej próbie- zasięg ponownie nie był większy niż 35,5 [cm]

Ostatecznie wzięliśmy przykład z najnowszych osiągnięć techniki czyli światłowodów. Nasz światłowód był nieco wybrakowany - był ograniczony tylko dwiema powierzchniami, ale zwiększył odległość progową prawie dwukrotnie.

Zmierzony maksymalny zasięg IRDA wzrósł do 62 [cm].

Dzieje się tak dzięki zasadzie, że światło zachowuje się jak fala z przytoczonego wcześniej porównania - jeśli ograniczymy z trzech stron rozchodzenie się fali i sprawimy, że się zacznie odbijać, uzyskamy silniejszą falę, skierowaną na nasz miernik poziomu fali (w tym przypadku komórkę). Taką sytuację przedstawia rycina:

Ryc.2 Kolor szary symbolizuje ścianki.

Do eksperymentu użyliśmy:

• Siemensa C65 z portem IRDA

• Przymiaru prostego, rozwijalnego z IKEA

• Dokładnie stukilobajtowej biblioteki Total Commandera

---