WSZYSTKO, Weterynaria Lublin, Histologia


0x08 graphic
HISTOLOGIA

2010WĄTROBA (hepar)

Jest największym gruczołem organizmu, niezbędnym do życia, zwanym także centrum metabolicznym organizmu. U człowieka stanowi ok 5% masy ciała, a po usunięciu nawet 2/3 narządu dochodzi do regeneracji dzięki komórką macierzystym, anatomicznie gruczoł zbudowany jest z płatów bezpośrednio otoczonych otrzewną zrośniętą z torebką łącznotkankową włóknistą. Substancje wchłaniane z przewodu pokarmowego drogą krwi, za pomocą żyły wrotnej (vena porte), która zbiera krew z przewodu pokarmowego i śledziony. W wątrobie substancje te są odpowiednio przetwarzane. Są z nich syntetyzowane inne związki. Krew oczyszczana jest z ewentualnych elementów szkodliwych, jest magazynowanie niektórych substancji, a w razie potrzeby wydzielanie do krwiobiegu. Wątroba jest narządem niezbędnym do życia. Otoczona jest torebką włóknistą z tkanki łącznej włóknistej zwartej, zawierającej liczne komórki tuczne (heparynocyty) (wydzielają heparynę). Anatomicznie wątroba wykazuje budowę płatową, a w ich obrębie są płaciki. Wyróżnia się płacik anatomiczny(jako jednostki architektoniczne), płacik wrotny i gronko wątrobowe. Płacik anatomiczny jest podstawową jednostką strukturalną budującą miąższ wątroby. Jest to wielościenny, wydłużony pryzmat, zdrenowany siecią naczyń krwionośnych i kanalików żółciowych. Płaciki anatomiczne u świni i wielbłąda są wyraźnie oddzielone od siebie warstwą tkanki łącznej międzypłacikową włóknistą luźną, a u innych gatunków granice są mniej wyraźne, a tkanka łączna pomiędzy płacikami występuje w większym nagromadzeniu w narożach płacików w przestrzeniach wrotno- żółciowych, zwanych także przestrzeniami bramno- żółciowymi, w których występuje charakterystyczna triada wątrobowa. Wątroba zaopatrzona jest w krew odżywczą bogatą w tlen z tętnicy wątrobowej oraz krew czynnościową bogatą w substancje odżywcze wchłonięte z jelita oraz krew ze śledziony za pośrednictwem żyły wrotnej. Naczynia te wchodzą do wątroby przez jej wnękę, w której znajduje się też przewód wątrobowy.

Unaczynienie czynnościowe.

Żyła wrotna (v. porte, zwana dawną żyłą bramną), prowadzi krew czynnościową, bogatą w substancje odżywcze wchłonięte w przewodzie pokarmowym oraz krew ze śledziony. Po wniknięciu do wątroby dzieli się na żyły międzypłatowe, które wnikają do płatów i tam dzielą się na żyły międzypłacikowe, stanowiące pierwszy el. Triady wątrobowej i leżą w tkance łącznej przestrzeni wrotno-żółciowej. Od żył międzypłacikowych odchodzą gałązki żylne układające się na różnych poziomach płacika i są to żyły okołopłacikowe wytwarzające splot okołopłacikowy, wokół całego płacika. Żyły okołopłacikowe w płaciku rozpadają się na naczynia włosowate żylne typu zatokowego czyli o ścianie nie ciągłej, tzn. brak jest błony podstawnej, a między kom. śródbłonka występują odstępy. Naczynia te zwano śródpłacikowymi sinusoidami wątroby, które wchodzą do płacika i promieniście od obwodu podążają do środka płacika,

gdzie uchodzą do żyły środkowej (vena centralis) leżącej w centrum płacika. Występuje tu zjawisko sieci dziwnej żylno-żylnej (rete mirabele veno- venosum), gdzie żyły okołopłacikowe poprzez naczynia włosowate typu zatokowego przechodzą w żyłę środkową. Sinusoidy wątroby mają średnice ok. 30 um, śródbłonek nie jest ciągły, a między jego komórkami występują komórki Browicza-Kupffra, które są kom. gwieździstymi czyli makrofagami (fagocytują bakterie, komórki nowotworowe i kompleksy przeciwciało-antygen, a także zużyte erytrocyty. Przypisuje się im też produkcję włókien kratkowych- srebrno- chłonnych). Na zew. Powierzchni ściany sinusoid skierowanej do przestrzeni okołozatokowej znajdują się kom. tłuszczowe okołozatokowe- lipocyty, zwane także kom. Ito. Te komórki zawierają krople tłuszczu, w którym rozpuszczalna jest witamina A, a więc magazynują tą witaminę, a nad to wytwarzają erytropoetynę Żyła środkowa leżąca w osi płacika rozpoczyna się na 1/3 wysokości płacika. Żyły środkowe wychodzą przez podstawy płacików i uchodzą do żył podpłacikowych, które łącząc się tworzą żyły wątrobowe, skąd krew dostaje się do żyły głównej doogonowej (vena cava caudalis)

Unaczynienie odżywcze.

Tętnica wątrobowa (arteria hepatica) dzieli się podobnie jak żyła wrotna, tj. na tętnice międzypłatowe, następnie na t. międzypłacikowe, które leza w tkance łącznej przestrzeni wrotno- żółciowych jako drugi element triady wątrobowej. Od t. miedzypłacikowych odchodzą tętnice okołopłacikowe, które na obwodzie płacika rozpadają się na naczynia włosowate tętnicze wpadające do sinusoid czyli naczyń włosowatych żylnych o ścianie nie ciągłej. Tu dochodzi do mieszania się krwi żylnej i tętniczej. Na obwodzie płacika przepływająca krew zawiera najwięcej substancji wchłoniętych w przewodzie pokarmowym i jest najlepiej utlenowana.

Płaciki anatomiczne na przekroju poprzecznym mają postać 5,6-boków, na których narożach znajdują się przestrzenie wrotno-żółciowe. W skład płacika wchodzą naczynia krwionośne, tj. naczynia włosowate tętnicze, sinusoidy oraz żyła środkowa, kom. Browicz- Kopffra i kom. Ito. Oprócz naczyń w skład płacika anatomicznego wchodzą: włókna siateczkowe, które oplatają naczynia włosowate żylne typu zatokowego śródpłacikowe oraz otaczają żyłę środkową tworząc rusztowanie dla naczyń i dlatego widoczna na preparatach żyła ma światło otwarte (ziejące) Włókna kratkowe to też rusztowanie dla komórek wątrobowych. W skład płacika wchodzą: hepatocyty (stanowiące właściwy miąższ wątroby) Komórki te układają się w blaszki i beleczki, podobne do sznurów pomiędzy którymi są naczynia włosowate żylne typu zatokowego. Hepatocyty są komórkami wielościennymi 5,6 lub 12 ścienne, ich przeciętna średnica to 20-30 um. Mogą zawierać 2, 3, a nawet 4 jądra, są poliploidalne (20-30% wszystkich występujących) a ilość jąder zależy od ich czynności metabolicznych. Zawierają duże mitochondria, dobrze rozbudowany aparat Golgiego, lizosomy, peroksysomy, siateczkę gładką i szorstką, wtręty w postaci glikogenu (glikosomy), kropelki tłuszczu oraz wtręty białkowe. Średni czas życia hepatocytu to 150 dni. Ściany (powierzchnie) hepatocytów są odpowiednio zróżnicowane. Powierzchnie zwrócone ku sinusoidom zaopatrzone są w mikrokosmki. Między mikrokosmkami hepatocytów, a śródbłonkiem sinusoidy znajduje się przestrzeń okołozatokowa, do której zwrócone są mikrokosmki. Za ich pośrednictwem odbywa się wymiana substancji krew - hepatocyt i hepatocyt - krew. Jest to ściana (powierzchnia) naczyniowa. Sąsiadujące hepatocyty tworzące beleczki, łączą się ze sobą swoimi bocznymi

powierzchniami za pomocą strefy przylegania, strefy zwarcia i desmosomów. Jest to powierzchnia komórkowa. Pewne sąsiadujące powierzchnie hepatocytów tworzą wgłębienia i w ten sposób pomiędzy hepatocytami powstają komórki żółciowe, które w obrębie płacików nie mają własnej ściany, a są wytworem rurkowatych zagłębień przylegających do siebie komórek wątrobowych. Jest to ściana kanalikowa, również zaopatrzona jest w mikrokosmki, skierowane do światła kanalika żółciowego. Dopiero na obwodzie płacika kanaliki te uzyskują własną ścianę i przechodzą w przewody żółciowe międzypłacikowe wysłane nabłonkiem jednowarstwowym sześciennym. Przewody żółciowe międzypłacikowe leżą w przestrzeni wrotno-żółciowej i razem z żyłą i tętnica międzypłacikową tworzą triadą wątrobową. Niektórzy autorzy wyróżniają tetradę wątrobową ze względu na występowanie naczyń limfatycznych międzypłacikowych. W kanalikach żółciowych płynie żółć od części środkowej płacika ku jego obwodowi (odwrotnie niż krew) Kanaliki te są kolejnym elementem budulcowym wchodzącym w skład płacika anatomicznego. Nad to do płacika wnikają włókna nerwowe tworzące zakończenia na powierzchni hepatocytów oraz na powierzchni naczyń włosowatych.

Zrazik wrotny (czynnościowy) - Jest to pojęcie umowne. Zrazik ma kształt trójkąta, w środku zawiera przestrzeń wrotno-żółciową, a jego granice wytyczają trzy żyły środkowe wystepujące w narożach, sąsiadujących płacików anatomicznych. Jego środkiem jest przewód żółciowy międzypłacikowy, do którego spływa żółć z hepatocytów, zawartych w tym płaciku. Najważniejszym el. Triady wątrobowe jest przewód żółciowy międzypłacikowy do którego spływa żółć z fragmentów sąsiadujących płacików anatomicznych

Gronko wątrobowe - Przestrzennie jest to czworobok, którego oś stanowią żyła i tętnica okołopłacikowe, a jego granice wytyczają dwie żyły środkowe i dwie przestrzenie wrotno-żółciowe. Krew dopływa do hepatocytów z pojedynczych żył i tętnic okołopłacikowych. Pojęcie to tłumaczy odżywienie i utlenowanie hepatocytów w tym obszarze wątroby.

W zależności od odległości od żyły i tętnicy okołopłacikowe wyróżnia się w gronku trzy strefy:

Funkcje wątroby (hepatocytów):

TRZUSTKA (pancreas)

Anatomicznie, składa się z trzonu, głowy i ogona. Drugi oprócz wątroby gruczoł przewodu pokarmowego. Otoczona torebką łącznotkankową, zbudowaną z tk. Ł. Wł. Luźnej, od której odchodzą delikatne pasemka łącznotkankowe, dzieląc miąższ gruczołu na nieregularne płaciki. Trzustka wyglądem przypomina ślinianke przyuszna. W płacikach występuje część zewnętrzna (egzogenna) produkująca sok trzustkowy oraz część wewnętrzna, wydzielnicza (endkorynowa) produkująca hormony. Część zewnętrzna to główna masa gruczołu, a część wewnętrzna - dokrewną tworzą wyspy trzustkowe (wyspy Langerhansa) są to skupiska komórek rozmieszczone wśród elementów zewnętrznych.

Część zewnętrzna składa się z odcinka wydzielniczego i przewodów wyprowadzających. Odcinek wydzielniczy to pęcherzyki trzustki. Pęcherzyki mają kształt kulisty, zbudowany z komórek w kształcie ściętego stożka, leżących na błonie podstawnej, wzmocnionych włóknami srebrochłonnymi. Światło tych odcinków wydzielniczych jest niewielkie dlatego między kom pęcherzykowatymi wytworzyły się kanaliki wydzielnicze między kom. Komórki pęcherzykowe zawierają kuliste jądro położone centralnie. A w ich części przy podstawnej jest dobrze rozwinięta siateczka śródplazmatyczna szorstka - barwi się na granatowo barwnikami zasadowymi. Występują liczne mitochondria. Nad jądrem rozbudowany aparat Golgiego. W wierzchołkowej części komórki występują liczne ziarna zymogenu - barwi się na czerwono. Ziarna są proenzymami trzustki syntetyzowanymi w siateczce śródplazmatycznej. Są segregowane i otaczane błoną aparatu Golgiego. Ich wydzielina uchodzi do niewielkiego światła pęcherzyka. Pierwszy odcinek przewodów wyprowadzających to wstawki (przewód wyprowadzający śródpłacikowy, nabł. j. sześcienny. Komórki nabłonka mogą wnikać do pęcherzyków trzustki i w świetle pewnych pęcherzyków mogą występować komórki śródpęcherzykowe, tzw. Jądra śródpęcherzykowe) Wydzielina ze wstawek dostaje się do leżących w tkance łącznej przewodów międzypłacikowych (nabł. j. cylindryczny) te przewody uchodzą do głównego przewodu wyprowadzającego (nabł. j. cylindryczny) Pomiędzy komórkami nabł. są komórki śluzowe (kubkowe) tkanka łączna pod nabł. przewodu głównego zawiera miocyty gładkie. Funkcje

lipaza, fosfataza, estrada- trawią tłuszcze

amylaza, nukleazy( RNA-za, DNA-za- trawią kwasy nukleinowe)

elastaza- trawi elastynę

Sok trzustkowy dopływa do dwunastnicy i wchodzi w skład soku jelitowego. Pobudzanie wydzielania soku trzustkowego powodują hormony:

Część wewnętrzna-

zbudowana z wysp trzustkowych których u człowieka jest ok. 1-3 mln. Wyspy są rozmieszczone regularnie w płacikach między El. Wewnątrzwydzielniczymi. Są dużym, owalnym, okrągłym lub wydłuzonymi strukturami zbud z 4 rodzajów kom endokrynowych: -

UKŁAD ODDECHOWY (systema respiratoria)

Składa się z dróg doprowadzających powietrze, części przewodzącej powietrze oraz narządu wymiany gazowej:

JAMA NOSOWA (cavum nasi)

Zawiera:

Przedsionek nosa (budowa skóry, nabłonek wielowarstwowy płaski, a pod nim skóra właściwa) Składa się:

Zanieczyszczenia osadzają się na powierzchni nabłonka. Skóra przedsionka przechodzi w błonę śluzową okolicy oddechowej. Okolica oddechowa zbudowana jest z:

Okolica oddechowa służy do oczyszczania, ogrzania i zwilgotniania powietrza. Wydzielina komórek kubkowych nabłonka oraz gruczołów tworzy na jego powierzchni warstewkę, służąca do wyłapywania zanieczyszczeń, jednocześnie zapewniają stałe nawilgocenie powietrza. Zanieczyszczenia na powierzchni nabłonka są przesuwane przez migawki do przedsionka i wydalana na zewnątrz. Naczynia krwionośne występują obficie w bł. śluzowej i podśluzowej. Naczynia tętnicze tworzą bogatą sieć tętniczek oraz naczyń włosowatych, a także anastomoz. Naczynia biegną od tylnej do przedniej części jamy nosa. Mają przeciwnie skierowany przepływ krwi, w stosunku do przepływu powietrza. To daje lepsze warunki ogrzania powietrza(błona śluzowa).Tętnice błony śluzowej, rozpadają Się pod nabłonkiem na tętniczki, następnie na naczynia włosowate, a także występują to anostmozy.

Okolica węchowa zbudowana jest z:

Blaszka właściwa błony śluzowej - znajdują się w niej gruczoły węchowe (glandulae olfactoriae mieszane), których wydzielina spłukuje powierzchnie błony i usuwa substancje zapachowe już zarejestrowane. Nici węchowe przez otwory kości sitowej przechodzą do opuszki węchowej mózgowia.

GARDŁO (pharynx)

Leży na skrzyżowaniu dróg pokarmowej i oddechowej. Są w nim:


KRTAŃ (larynx)

To krótka rura zbudowana z:

TCHAWICA (trochea)

Narząd rurowy o sztywnej ścianie dzięki pierścieniom chrzęstnym, usytuowany między podstawą krtani, a rozwidleniem na oskrzelach. Zbudowana z 3 błon:

Drogi doprowadzające powietrze mają rusztowanie chrzęstne, bo powietrze ciągle musi być doprowadzane. Tchawica dzieli się na drzewo oskrzelowe (arbor bronchalis)

DRZEWO OSKRZELOWE (arbor bronchialis)

W skład drzewa oskrzelowego wchodzą wnikające przez wnękę do płuc, dwa oskrzela główne.

Oskrzela główne (bronchii principales) - przez wnękę wnikają do płuc, mają podobną budowę do tchawicy, z tą różnicą że pierścienie chrzęstne są zamknięte. Oskrzela główne dzielą się po kolei na:

W tym oskrzelu po raz ostatni występują gruczoły i rusztowanie chrzęstne.

W miarę zmniejszania średnicy oskrzeli zmienia się ich budowa. Gdy oskrzela międzypłacikowe osiągną średnicę 1,5-0,5 mm nazywa się je oskrzelikami śródpłacikowymi (końcowymi) -bronchidii intralobulares (terminales),

Drzewo oskrzelowe łączy się w płaciku płucnym z drzewem pęcherzykowym

PŁUCA (pulmones)

Otoczone są bezpośrednio błoną surowiczą - opłucna płucna (Pleura pulmonaris), która pokryta jest mezothelium, pod którym leży tkanka podsurowicza (tela subserosa). Składa się ona z 3 warstw łącznotkankowych:

Opłucna płucna zrasta się silnie z płucami, a jej włókna wnikają do narządu. Anatomicznie płuca składają się z płatów, a w płatach rozróżnia się segmenty zbudowane z płacików płucnych, które są oddzielone od siebie pasmami tkanki łącznej wnikającej od opłucnej i mają kształt piramid zwróconych podstawą do opłucnej. Natomiast na wierzchołku znajduje się ostatni odcinek drzewa oskrzelowego - oskrzelik śródpłacikowy- końcowy. W obrębie płacika zawarte jest drzewo pęcherzykowe (arbor alveolaris) tworzące część oddechową układu oddechowego, ponieważ tutaj zachodzi właściwa wymiana gazowa..

DRZEWO PĘCHERZYKOWE (arbor alveolaris)

Drzewo pęcherzykowe zawiera w sobie:

Funkcje:

Trzy typy pneumocytów leżą na błonie podstawnej i tworzą ścianę pęcherzyka. Pomiędzy komórkami nabłonka oddechowego i w świetle pęcherzyka mogą znajdować się makrofagi, w których cytoplazmie mogą występować cząsteczki różnych pyłów, dostające się wraz z wdychanym powietrzem do płuc i dlatego te komórki nazywane są komórkami pyłowymi oraz komórkami wad serca Ponieważ przy wadach serca w płucach zalega krew, a erytrocyty dostają się do pęcherzyków płucnych. Wówczas erytrocyty są fagocytowane przez makrofagi, które rozkładają hemoglobinę do hemosyderyny.

Pomiędzy pęcherzykami płucnymi znajduje się przegroda międzypęcherzykowa zbudowana z tkanki łącznej włóknistej luźnej, w której zawarta jest bogata sieć naczyń włosowatych oplatających pęcherzyki płucne. Błona podstawna nabłonka oddechowego i naczyń krwionośnych włosowatych najczęściej zespalają się ze sobą, co usprawiedliwia wymianę gazową. W przegrodach występują:

UNACZYNIENIE PŁUC

Płuca jak każdy narząd unaczynione są czynnościowo i odżywczo. Krew czynnościową, żylną bogatą w CO2 z prawej komory serca prowadzi tętnica płucna, dzieli się na mniejsze tętnice, które tworzą gęstą sieć naczyń włosowatych tętniczych wokół pęcherzyków płucnych. Na wysokości pęcherzyków zachodzi wymiana gazowa i utlenowana krew przechodzi do naczyń włosowatych żylnych, które łączą się w większe żyły płucne, wyprowadzające krew z płuc do lewego przedsionka serca

UKŁAD MOCZOWY (systema urinarium)

Układ moczowy zbudowany jest z narządów moczowych (organa urinaria) do których należą:

Układ ten służy do usuwania z organizmu produktów przemiany materii, substancji występujących w nadmiarze oraz substancji toksycznych w postaci moczu.

NERKA (ren)

Jest narządem kształtu fasolowatego lub nerkowatego. Jest narządem posiadającym część wypukłą oraz wnękę nerki. Otoczona jest torebką włóknistą (capsula fibrosa), która zawiera część zewnętrzną z włóknami kolagenowymi oraz część wewnętrzną z miocytami gładkimi i włóknami srebrochłonnymi. Od torebki do narządu wnikają bardzo nieliczne włókna kolagenowe. Torebka ta jest łatwo zdejmowalna w warunkach fizjologicznych u zwierząt zdrowych w nerkach gładkich, a nieco trudniej w nerce pobruzdkowanej. Zewnętrznie od torebki położona jest torebka tłuszczowa (capsula adiposa).

Funkcje:

W nerce wyróżnia się:

nerkowych, podstawą zwróconych do kory, a jej wierzchołek stanowi brodawka nerkowa (papilla renalis)

Kora nerki wysyła między piramidy nerkowe rdzenia pasma korowe, zwane słupami nerkowymi, a od podstawy piramid do kory wnikają promienie rdzenne i tworzą one część promienistą kory. Część kory znajdująca się pod torebką i między promieniami rdzennymi i nosi nazwę części skłębionej (pars convoluta). U ssaków w życiu poza zarodkowym występują nerki proste. Wyjątek stanowią niedźwiedź i foka, które posiadają nerki złożone, składające się z wielu nereczek.

NERECZKA - to inaczej płat nerki składający się z jednej piramidy nerkowej i przylegającej do niej kory. Płaty są wyraźne w życiu płodowym. W zależności od tego w jaki sposób zrastają się nereczki (płaty) można wyróżnić 3 typy nerek:

W części korowej nerki występują Płaciki nerkowe. Jest to jeden promień rdzenny wraz z przyległą do niego częścią skłębioną. W rdzeniu występują płaty nerki. Jest to jedna piramida nerkowa wraz z przyległą do niej korą. Jednostką strukturalno-czynnościową i budulcową jest jednocześnie miąższ nerki jest nefron. Pomiędzy nefronami występuje delikatny zrąb nerki, zbudowany z tkanki łącznej włóknistej luźnej z naczyniami krwionośnymi, limfatycznymi i włóknami nerwowymi.

Nefron składa się z 4 części

CIAŁKO NERKOWE (corpusculum renis)

Zbudowane jest z kłębuszka naczyniowego i torebki ciałka nerkowego. Ciałko nerkowe jest kształtu kulistego (owalnego) i ma dwa bieguny naczyniowy i kanalikowy. Na biegunie naczyniowym są dwie tętniczki, doprowadzająca i odprowadzająca. Tętniczka doprowadzająca po wniknięciu do ciałka nerkowego rozpada się na 4-6 pętli naczyń włosowatych krwionośnych tętniczych o ścianie okienkowej i w ten sposób powstaje kłębuszek naczyniowy ciałka nerkowego, którego naczynia przechodzą w tętnicę odprowadzającą ciałka. Jest to zatem układ tętniczo-tętniczy, czyli sieć dziwna tętniczo-tętnicza, w której tętnica doprowadzająca za pośrednictwem naczyń włosowatych tętniczych przechodzi w tętnicę odprowadzającą. Naczynia włosowate tętnicze charakteryzują się śródbłonkiem typu okienkowego z licznymi porami w cytoplazmie komórek śródbłonka. Śródbłonek spoczywa na błonie podstawnej. Między tętnicą doprowadzającą, a odprowadzającą jest tkanka łączna, stanowiąca mezangium zewnętrzne zbudowane z tkanki łącznej, a między naczyniami włosowatymi kłębuszka naczyniowego mezangium wewnętrzne. Komórki mezangium wewnętrznego to krezka naczyniowa, mają zdolność do fagocytozy, mogą się kurczyć i rozkurczać, zmieniając światło naczynia włosowatego.

Torebka ciałka nerkowego składa się z dwóch blaszek, trzewnej i ściennej, a między nimi jest jama (światło) torebki ciałka nerkowego, do której filtrowany jest mocz pierwotny. Blaszka trzewna torebki przylega do naczyń kłębuszka naczyniowego i zbudowana jest z podocytów (epicytów) (komórki wielowypustowe, których pierwszorzędowe wypustki dłuższe dzielą się na drugorzędne cieńsze i są one na błonie podstawnej naczyń krwionośnych włosowatych kłębuszka naczyniowego) Blaszka trzewna na biegunie naczyniowym zagina się i przechodzi w kanalik główny. Blaszka ścienna torebki wysłana jest nabłonkiem jednowarstwowym płaskim.

KANALIK GŁÓWNY

Skład się z części krętej i prostej. Wysłany jest nabłonkiem jednowarstwowym sześciennym zwanym także wałeczkowatym (niskim walcowatym), którego komórki na powierzchni zwróconej do światła kanalika głównego posiadają mikrokosmki, a cytoplazma tych komórek wykazuje aktywność fosfatazy zasadowej. Obecność mikrokosmków sprawia, że światło kanalika głównego ma niewyraźny kontur. Błona cytoplazmatyczna części podstawnej komórek nabłonkowych kanalika głównego tworzy liczne wgłębienia do cytoplazmy, co zwiększa znacznie powierzchnię części przy podstawnej komórek i służą do lepszej wymiany pomiędzy komórkami kanalika głównego, a naczyniami krwionośnymi włosowatymi oplatającymi z zewnątrz kanalik główny.

Pętla nefronu zbudowana jest z dwóch ramion: I zstępującego, wąskiego, wysłanego nabłonkiem jednowarstwowym płaskim. Ramie to zstępuje do rdzenia nerki, gdzie zagina się kolankowato i przechodzi w drugie ramię - wstępujące, szerokie, wysłane nabłonkiem jednowarstwowym sześciennym. Ramię to wstępuje do kory nerki i tam przechodzi w ostatni odcinek nefronu zwany wstawką lub kanalikiem krętym II rzędu, czyli dystalnym. U bydła, świni i kota występują pętle nefronu długie, w których ramię zstępujące zagina się na wierzch piramidy nerkowej i przechodzi następnie w ramię wstępujące. U człowieka, konia, psa i małych przeżuwaczy pętle nefronu są krótkie, zaginają się u podstawy piramid, a ich część szeroka rozpoczyna się jeszcze w obrębie ramienia zstępującego, przed zagięciem kolankowym.

Ostatnim elementem nefronu jest wstawka, czyli kanalik kręty II rzędu, leżący w obrębie kory nerki, wysłany jest nabłonkiem jednowarstwowym sześciennym. Tuż za wstawką rozpoczynają się drogi wyprowadzające mocz w obrębie nerki.

W korze i rdzeniu nerki pomiędzy nefronami są komórki śródmiąższowe. W korze są to:

W rdzeniu:

UNACZYNIENIE NERKI

Do nerki przez jej wnękę wnika tętnica nerkowa, odchodząca od aorty brzusznej. Oddaje ona gałązki do dwóch torebek łącznotkankowych, a po wniknięciu do nerki dzieli się na tętnice między płatowe, pomiędzy piramidami rdzenia. Każda z nich zagina się na granicy kory i rdzenia i przechodzi w tętnicę łukowatą, a od nich do kory odchodzą tętnice promieniste (korowe, między płacikowe). Biegną one do powierzchni nerki i tam rozpadają się na naczynia włosowate, a częściowo wnikają do torebek i zbierają się w żyły gwiaździste. Tętnice promieniste na swoim przebiegu oddają tętniczki doprowadzające do ciałek nerkowych, gdzie dzielą się ona na naczynia włosowate kłębuszka naczyniowego ciałka nerkowego. Na biegunie naczyniowym wychodzą tętniczki odprowadzające, które rozpadają się na naczynia włosowate zaopatrujące w krew część skłębioną nerki, po czym łączą się w żyły uchodzące do żył promienistych (między pławikowych). Do tych naczyń wpadają też żyły gwiaździste. Te przechodzą w żyły łukowate, a te w żyły między płatowe, które uchodzą do żyły nerkowej, która wpada do żyły głównej, doogonowej (vena cava caudalis)

Rdzeń zawiera:

Powyższe tętnice rozpadają się na naczynia włosowate unaczyniające i odżywiające rdzeń. Wpadają one do żył łukowatych.

APARAT PRZYKŁĘBKOWY (apparatus iuxtaglomerularis)

Tworzą go trzy elementy:

Komórki aparatu przykłębkowego uczestniczą w utrzymaniu homeostazy (równowagi) jonowej organizmu oraz regulacji ciśnienia krwi. Usuwanie przez nerkę z osocza krwi, a tym samym z organizmu końcowych produktów przemiany materii i substancji będących w nadmiarze, a także substancji toksycznych, odbywa się przez filtrację osocza krwi w kłębuszku naczyniowym. Proces ten oparty jest na filtracji pod ciśnieniem, jakie panuje w naczyniach kłębuszka. W regulacji tego ciśnienia uczestniczą tętniczki doprowadzające i odprowadzające, przez skurcz miocytów gładkich, znajdujących się w ich ścianie.

Filtracja osocza odbywa się przez tzw. Błonę filtracyjną (ultrasączek), w skład którego wchodzą:

Wskutek filtracji powstaje mocz pierwotny, stanowiący przesącz osocza krwi pozbawiony elementów komórkowych i białek wielkocząsteczkowych. Mocz pierwotny przesącza się do jamy torebki ciałka nerkowego. Produkowany jest on w bardzo dużych ilościach, a przepływając przez następne odcinki nefronu ulega 100 i więcej krotnemu zagęszczeniu, przekształcając się w mocz ostateczny wydalany z organizmu. W kanaliku głównym komórki pełnią funkcję resorbcyjną, wskutek czego wychwytywane są zwrotnie w całości glukoza, aminokwasy, chlorki i fosforany, H2O i te składniki wracają do krwi. Poprzez wchłanianie H2O zmniejsza się ilość moczu pierwotnego i wzrasta stężenie składników nie ulegających resorpcji zwrotnej, np. mocznik, amoniak, ciała kreatynowe. W pętli nefronu, a szczególnie w ramieniu wstępującym H2O ulega wchłanianiu, przez co mocz staje się zagęszczony. We wstawce za pośrednictwem plamki gęstej pod wpływem hormonu kory nadnerczy aldosteronu regulowana jest aktywna resorpcja Na+ z moczu i ich przepływ do krwi, a do światła wstawek nabłonka pompuje jony H+ i amonowe, co wpływa na regulację gospodarki kwasowo-zasadowej organizmu. Ostateczne zagęszczenie moczu ma miejsce w kanaliku zbiorczym pod wpływem hormonu antydiuretycznego ADH = wazopresyna = adiuretyną wchłaniana jest w dalszym ciągu woda. Brak diuretyny powoduje wydalanie dużych ilości moczu ( jest to schorzenie moczówka prosta)

DROGI WYPROWADZAJĄCE MOCZ

Wstawka kończy nefron i przechodzi w drogi wyprowadzające mocz, występujące jeszcze na terenie nerki. Drogi te rozpoczyna kanalik łączący, przechodzący w kanalik prosty, a te uchodzą do kanalików zbiorczych. Wszystkie te trzy odcinki wysłane są nabłonkiem jednowarstwowym sześciennym. Kanaliki zbiorcze w korze nerki biegną w promieniach rdzennych nerki i sąsiadują z ramionami pętli nefronu. Kanaliki zbiorcze w obrębie brodawki nerki przechodzą w przewody brodawkowe wysłane nabłonkiem jednowarstwowym cylindrycznym. Przewody te uchodzą do kielichów i miedniczek nerkowych. Zbudowane są one z 3 błon:

Od miedniczki nerkowej bierze początek moczowód, tworzący drogi wyprowadzające mocz poza nerką.

MOCZOWÓD (ureter)

Posiada ścianę 4-warstwową:

PĘCHERZ MOCZOWY (vesica urinaria)

Podobnie jak moczowód posiada 4 błony:

CEWKA MOCZOWA (urethra)

Drogi wyprowadzające mocz kończy nieparzysty przewód - (urethra), wysłana nabłonkiem jednowarstwowym sześciennym baldaszkowym (urotelium), a przy jej ujściu jest nabłonek wielowarstwowy płaski.

UKŁAD DOKREWNY (systema endocrinum)

Gruczoły dokrewne (glandulae endocrinae) wydzielają hormony, które za pośrednictwem krwi lub limfy docierają do wszystkich części organizmu. Pobudzają lub hamują czynność poszczególnych narządów lub grup narządów, w tym innych gruczołów dokrewnych. Wszystkie gruczoły dokrewne podporządkowane są ośrodkowemu układowi nerwowemu, w którym znajdują się ośrodki pobudzające i hamujące wydzielanie. Układ ten wpływa również na funkcjonowanie układu nerwowego. Hormony oddziaływają na komórki docelowe za pośrednictwem swoistych receptorów. Hormony steroidowe drobnocząsteczkowe, mają swoje receptory w komórkach, a hormony polipeptydowe i glikoproteinowe nie przenikają przez błony komórkowe, a ich receptory znajdują się na powierzchni komórek docelowych. Do gruczołów wydzielania wewnętrznego należą:

PRZYSADKA MÓZGOWA (hypophysis cerebrii, s. glandula pituitaria)

Leży u podstawy mózgu, we wgłębieniu kości klinowej zwanym siodełkiem tureckim (sella turcica) Ściany kostne dobrze zabezpieczają narząd. Siodełko wysłane jest oponą twardą, która nad nim tworzy przeponę przez, którą przechodzi lejek łączący ją z podwzgórzem (hypothalamus). Rozwojowo, anatomicznie oraz czynnościowo przysadka rozwija się z ektodermy z dwóch różnych zawiązków, które rzutują na jej budowę. Zbudowana jest z części gruczołowej, która rozwija się z nabłonka pierwotnej jamy ustnej z tzw. Kieszonki Rathtgo oraz z części nerwowej, która zawiązuje się w podwzgórzu jako uwypuklenie dna komory trzeciej mózgu. Oba zawiązki gruczołowy i nerwowy łączą się następnie w jeden narząd otoczony wspólnie torebką łącznotkankową, która pozostaje w łączności z oponą twardą mózgu. W przysadce są dwie części:

Część gruczołowa (adenohypophysis) składa się z:

stanowi główną składową części gruczołowej. Płat ten u człowieka i konia zrasta się z płatem pośrednim, a u innych zwierząt domowych między płatem przednim, a pośrednim występuje szczelinowata jama przysadki będąca pozostałością rozwojową po kieszonce Rathtego. Od torebki łącznotkankowej do części gruczołowej wnikają liczne delikatne pasemka tkanki łącznej z licznymi włóknami srebrochłonnymi, naczyniami i nerwami tworzącymi rusztowanie dla miąższu gruczołu. Budują go komórki gruczołowe skupione w postaci pasm lub gniazd oddzielonych od siebie delikatnymi pasmami tkanki łącznej. Gniazda komórek otoczone są gęstą siecią naczyń włosowatych zatokowych. Wyróżnia się tu komórki zróżnicowane pod względem morfologicznym i czynnościowym. Dwie grupy komórek:

Innym rodzajem komórek płata przedniego, pojawiających się w okresie ciąży są komórki ciążowe. Występują one na obwodzie płata przedniego, są pochodnymi komórek barwnikoopornych, czyli niezróżnicowanych.

Część gruczołowa przysadki produkuje hormony tropowe, w tym hormony stymulujące inne gruczoły wydzielania wewnętrznego, jest zatem nadrzędnym gruczołem w stosunku do innych gruczołów dokrewnych. Jego czynność wydzielnicza regulowana jest przez produkowane w podwzgórzu liberyny, pobudzające do wydzielania lub statyny hamujące wydzielanie komórek gruczołowych przysadki

Część guzowa (tylko u człowieka)

Część nerwowa (neurohypophysis) - jest przedłużeniem lejka (infundibulum), łączącego się z podstawą mózgu i podwzgórzem. Brak tu gniazd komórkowych, a w utkaniu łącznotkankowym występują liczne włókna nerwowe bezrdzenne. Aksony neuronów wydzielniczych podwzgórza, liczne naczynia krwionośne oraz komórki glejowe przysadki, zwane pituicytami przysadki (są to astrocyty włókniste i protoplazmatyczne) Płat tylny połączony jest z podwzgórzem drogą podwzgórzowo-przysadkową (tractus hypothalamohypophysialis) Szlak ten tworzą aksony neuronów jąder nerwowych podwzgórza, tj. jądra trzykomorowego (nucleus parawrntricularis) oraz jadra nadwzrokowego (nucleus supraopticus). Aksony bezmielinowe tych dwóch jąder kończą się kolbowatymi rozszerzeniami w płacie tylnim. Neurony obu jąder wytwarzają wydzieliny zwane neurosekretem lub neurohormonem, które transportowane są do płata tylnego. Neurony wydzielnicze jądra nadwzrokowego produkują neurohormon - adiuretynę (ADH) czyli wazopresynę, która w małych ilościach działa na zmniejszenie objętości moczu. Zmniejszenie lub brak wydzielania adiuretyny powoduje moczówkę prostą, czyli nadmiar moczu. W warunkach fizjologicznych ADH działa na nabłonek kanalików zbiorczych nerki, zwiększa resorpcję zwrotną H2O przez co mocz ostateczny wydzielany jest w mniejszej ilości. W większych stężeniach hormon obkurcza ścianę tętnic i tętniczek, podnosząc ciśnienie krwi i wtedy nazywany jest wazopresyną. Neurony jądra trzykomorowego wydzielają oksytocynę, zwaną także ocytocyną, która pobudza skurcze ciężarnej macicy podczas porodu, a u ptaków wpływa na mięśniówkę jajowodów. Na przebiegu szlaków tych dwóch jąder występują zgrubienia, tzw. Ciałka neurosekrecyjne spichrzujące, co wskazuje na transport neurohormonów przez aksony do części nerwowej przysadki. Neurohormony w płacie nerwowym mogą być magazynowane lub bezpośrednio oddawane do naczyń krwionośnych. Zakończenia aksonów tworzą gęste sploty okołonaczyniowe, nazywane narządem neurohemalnym, w którym zakończenia aksonów zawierają neurohormony i są one biegunem presynaptycznym, a dalszą częścią są naczynia krwionośne włosowate.

NADNERCZA (glandulae suprarenales)

Są to narządy parzyste położone w dogłowowym biegunie nerek. Otoczone są torebką łącznotkankową, która wysyła do narządu liczne pasemka podtrzymujące liczne naczynia krwionośne i komórki gruczołowe endokrynowe. Pod torebką znajduje się kora (cortex suprarenalis), która otacza głębiej położony rdzeń (medulla suprarenalis) kora i rdzeń różnią się pochodzeniowo. Kora rozwinęła się z mezodermalnego nabłonka wtórnej jamy ciała, a rdzeń jest pochodzenia entodermalnego z neuroblastów zwojów współczulnych, leżących w sąsiedztwie nadnercza. Neuroblasty wrastają w głąb zawiązka mezodermalnego i powstaje narząd w którym kora zamyka i otacza rdzeń. W korze nadnerczy w zależności od ułożenia komórek endokrynowych, pomiędzy, którymi są liczne naczynia włosowate zatokowe. Wyróżnia się trzy strefy w korze:

W cytoplazmie komórek wszystkich komórek endokrynowych trzech stref kory występują mitochondria typu rureczkowego. Są one także w ciałku żółtym jajnika i w komórkach śródmiąższowych jądra,

co wskazuje na udział mitochondriów w wytwarzaniu hormonów steroidowych, dla których jednym z substratów jest cholesterol. Hormony kory nadnerczy są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu.

Niedoczynność kory nadnerczy powoduje chorobę Addisona (objawy: obniżenie podstawowej przemiany materii, osłabienie mięśni, zaburzenie gospodarki wodnej i mineralnej)

Nadczynność kory nadnerczy powoduje:

Rdzeń nadnerczy. Otoczony jest korą, zrąb rdzenia stanowi tkanka łączna włóknista luźna. W której znajdują się grupy komórek wielobocznych lub walcowatych, a pomiędzy nimi szerokie zatoki żylne - sinusoidy, z którymi kontaktują się komórki. Cytoplazma komórek rdzenia zawiera ziarnistości wybarwiające się solami chromu na żółto lub brunatnie stąd są nazywane komórkami chromochłonnymi lub chromafinowymi. Uważane, że są one za zmodyfikowane neurony zwojowe. Wśród komórek chromatofinowych wyróżnia się:

W normalnych warunkach te dwa hormony (katecholaminy) wydzielane są do krwi w niewielkich ilościach, a w czasie stresu lub w warunkach wywołujących emocje są one wydzielane w większych ilościach co powoduje przyspieszenie akcji serca oraz skurcze tętnic, tętniczek oraz wzrost ciśnienia. Dochodzi także do zwiększenia ilości glukozy we krwi, przy udziale adrenaliny. Noradrenalina wykazuje działanie lipolityczne w stosunku do komórek tłuszczowych. Komórki chromochłonne występują też w ciałkach przyzwojowych.

Ciałka przyzwojewe (paraganglia) - komórki tych ciałek mają takie samo pochodzenie, co komórki rdzenia nadnerczy. Ciałka mogą występować pojedynczo lub w skupiskach. Parzyste i największe ciałka trzyzwojowe występują w miejscu odejścia tętnicy krezkowej od aorty brzusznej. Komórki te produkują adrenalinę i noradrenalinę, a w czasie niedoczynności rdzenia przejmują jego funkcję.

TARCZYCA (glandula thyroidea)

Pochodzi z endodermalnego nabłonka wyścielającego dno jelita przedniego (głowowego) składa się z dwóch płatów połączonych ze sobą cieśnią i otoczona jest torebką łącznotkankową, od której odchodzą w głąb gruczołu delikatne pasemka łącznotkankowe, dzieląc narząd na nieregularnego kształtu płaciki. Płaciki zbudowane są z pęcherzyków w postaci kulistych lub owalnych jamek. Pęcherzyk jest jednostką strukturalno-czynnościową tarczycy. Między pęcherzykami znajduje się tkanka łączna włóknista luźna z bardzo licznymi naczyniami krwionośnymi włosowatymi. Tarczyca jest bardzo dobrze ukrwiona, podczas jednej minuty otrzymuje 4x więcej krwi w ciągu minuty niż nerka. Pęcherzyki są wysłane nabłonkiem jednowarstwowym. Komórki pęcherzyka nazywane są komórkami głównymi pęcherzykowymi, folikularnymi lub tyreocytami. W zależności od stanu czynnościowego pęcherzyka zmienia się ich wysokość.

Pęcherzyk czynny - są w nich komórki kostkowe (sześcienne lub cylindryczne) zbliżone do wałeczkowych

Pęcherzyk nieczynny- są to nisko sześcienne lub płaskie pęcherzyki. Pod błoną podstawną czyli zewnętrznie oplecione są naczyniami włosowatymi i komórkami w stanie czynnym, mają mikrokosmki skierowane do światła pęcherzyka.

Te hormony w świetle pęcherzyka włączane są do łańcucha białkowego tyreoglobuliny, która wchodzi w skład koloidu w świetle pęcherzyka.

Komórki pęcherzyków tarczycy wydzielają dwukierunkowo- do światła pęcherzyka oraz do naczyń krwionośnych oplatających pęcherzyk od zewnątrz. Produkcja hormonów tarczycy odbywa się pod wpływem hormonu stymulującego tyreotropowego (TSH) wytwarzanego przez komórki płata przedniego przysadki. Rola hormonów tarczycy:

Choroby tarczycy: ( w tym roku na wykładzie je opuściła)

Pomiędzy pęcherzykami występują komórki przy pęcherzykowe porafolikularne, jasne, komórki C. Są one pochodzenia neuroektodermalnego i produkują kalcytoninę (hormon polipeptydowy) obniża poziom Ca2+ we krwi działający antagonistycznie do parathormonu, wydzielanego przez przytarczyce.

PRZYTARCZYCE (glandulae parathyroideae)

Występują w dwóch parach, powstaje z nabłonka endodermalnego trzeciej i czwartej kieszonki skrzelowej, w postaci uwypukleń, które zespalają się z powierzchnią płatów tarczycy. Każdy gruczoł otacza torebka łącznotkankowa wysyłająca pasma łącznotkankowe, tworząc rusztowanie dla miąższu gruczołu. Komórki kształtu wielobocznego ułożone są w grona (pasma). Są dwa rodzaje komórek:

Parathormon (PTH) - reguluje gospodarkę Ca2+ i P (wapniowo-fosforową) organizmu. Podwyższa poziom wapnia we krwi.

(zostało opuszczone w tym roku) hypophosphatemia - na skutek zmniejszenia wydzielania fosforanów przez nerkę. Niedobór Ca we krwi (hypocalcaemia) wywołuje tężyczkę (tetonia), która prowadzi do śmierci wśród objawów drgawek. U ptaków niedobór PTH powoduje, że jaja są bez skorupki lub są one bardzo cienkie. Podwyższony poziom PTH prowadzi do wzrostu poziomu wapnia we krwi (hypercalcaemia), co przyczynia się do odwapnienia kości, które są głównym magazynem Ca. Prowadzi to do choroby Recykling-Hausena.

SZYSZYNKA (corpus pineale)

Powstaje z ektodermy międzymózgowia. Leży w nadwzgórzu (epithalomus) najlepiej rozwinięta u młodych osobników, a u starszych ulega inwolucji. Okryta torebką, od której odchodzą pasma łącznotkankowe z włóknami srebrochłonnymi, jest to rusztowanie dla miąższu gruczołu. Miąższ stanowi syncycium utworzone ze wszystkich komórek glejowych oprócz astrocytów protoplazmatycznych. W oczkach syncytium leżą komórki szyszynki nazywane pinealocytami (komórki wieloboczne z wypustkami). Wraz z wiekiem w szyszynce gromadzi się piasek szyszynki (acervulus epiphysialis) w postaci około 1 mm. tworów zawierających CaCO3 i MgCO3. Piasek wskazuje na procesy degeneracyjne. Pinealocyty produkują i wydzielają melatoninę (hormon, który u płazów wpływa na zmniejszenie pigmentacji skóry i działa antagonistycznie do intermedyny, cz. Pośredniej przysadki) U ssaków melatonina wpływa na czynność hormonalną podwzgórza - Hamuje wydzielanie FSH liberyny (foliliberyny) i LH liberyny (luliberyny), działa antagonistycznie. Melatonina - `wymiatacz wolnych rodników' chroni zarówno lipidy błon komórkowych jak i jądrowy DNA przed uszkodzeniem oksydatywnym, może być stosowana jako utleniacz - zapobiega nowotworom. Wraz z wiekiem spada produkcja melatoniny przez szyszynkę. Zawartość melatoniny jest duża w ziarnach owsa, jęczmienia, gryki, a mniej w warzywach i owocach.

POWŁOKA WSPÓLNA CIAŁA (integumentum communae)

Stanowi ją skóra z przydatkami lub pochodnymi skóry powstającymi z naskórka, które pozostają z nią w ścisłym związku czynnościowym. Do przydatków skóry powstałych z naskórka zalicza się:

SKÓRA (cutis s. derma)

Zbudowana z:

Pod skórą jest tkanka podskórna, pochodzenia mezenchymatycznego. Skóra jest ważna życiowo, ponieważ zniszczenie jej w ponad 60% może prowadzić do śmierci osobnika na skutek utraty wody. Pełni ona funkcję ochronną, zabezpiecza organizm przed:

Uczestniczy w regulacji gospodarki wodnej ze względu na obecność gruczołów, a więc pełni też funkcję wydzielniczą. Jest narządem zmysłów ze względu, na obecność zakończeń nerwowych. Informuj o doznaniach związanych z uciskiem, temperaturą środowiska zewnętrznego oraz ze względu na występowanie na niej zakończeń bólowych.

NASKÓREK (epidermis)

To nabłonek wielowarstwowy płaski rogowaciejący. Zbudowany z komórek zwanych keratynocytami układającymi się w warstwy. Na pofałdowanej błonie podstwnej spoczywa warstwa

  1. rozrodcza (stratum germinativum) zbudowana z

Nad warstwą rozrodczą są 2 warstwy rogowaciejące (warstwa 2 i 3):

  1. Warstwa ziarnista (stratum granulosum) - zbudowana z kilku pokładów komórek spłaszczających, w cytoplazmie których są ziarenka keratochialiny

  2. Warstwa eleidynowa/jasna (stratum lucidum) - zbudowana z kilku pokładów komórek płaskich zawierających eleidynę, produkt rogowacenia. Barwi się na jasno.

  3. Warstwa rogowa- (stratum cornemu)

  4. warstwa złuszczająca się - stratum (disjunctum)

W naskórku oprócz keratynocytów występują komórki nie nabłonkowe, należa do nich:

SKÓRA WŁAŚCIWA ( Curtis propria)

Zbudowana jest z tkanki Łącznej włóknistej zwartej o utkanie nieregularnym i posiada ona (skóra wł) dwie warstwy:

W obrębie skóry znajdują się wytwory naskórka:

              Pod skórą leży tkanka podskórna (subcutis/ subcutanea) utworzona z tk. łącz. wł. luźnej i dlatego skóra jest przesuwalna i tkanka ta łączy skórę z innymi tkankami. Duże nagromadzenie komórek tłuszczowych w tk.  Podskórnej tworzy podściółkę tkankową (panniculus adiposus). Tkanka ta szczególnie dobrze jest rozwinięta u zwierząt tucznych. U świni zwana słoniną.

              Wygląd skóry ma ważne znaczenie diagnostyczne, ponieważ w przebiegu niektórych chorób wygląd skóry zmienia się zasadniczo.

              Gruczoły skóry powstają poprzez wpuklenie warstwy rozrodczej naskórka do skóry właściwej lub rozwijają się z pochewki wewnętrznej korzenia włosa. Gruczoły skórne mają ssaki, a nie mają ich ptaki domowe.

Produkuje on łój skórny (sebum cutaneum), który jest mieszaniną kwasów tłuszczowych, triglicerydów, estrów woskowych. Wydzielina ta natłuszcza skórę i chroni włosy przed wysychaniem, złamaniem i wilgotnością, a kwaśny odczyn warunkuje właściwości bakteriobójcze i grzybobójcze.

Za wydzielanie łoju u samców odpowiada testosteron, a u samic glikokortykoidy kory nadnerczy.

 

Gruczoł zawiera długi przewód wyprowadzający wysłany nabłonkiem dwuwarstwowym sześciennym, a w naskórku traci swa ścianę i występuje przez rozstępy między komórkami nabłonka. Pot jest wydaliną, a jego wytwarzanie i wydzielanie bierze udział w termoregulacji ponieważ parowanie potu z powierzchni skóry zapobiega przegrzaniu organizmu. Pot jest wydzielany pod wpływem układu współczulnego.

 

 

Przewody brodawowe wystepuja u kobiety (ok. 15-24), kocicy (1-7), suki (8-20).

Wydzielanie siary rozpoczyna się jeszcze przed porodem (collostrum), jest to gęsty, żółty płyn i zawiera:

       tłuszcze

       ciałka ?????

       przeciwciała

       histiocyty

Za wydzielnie mleka odpowiada hormon prolaktyna (laktotropina). Po pewnym czasie  jego stężenie wzrasta, zwłaszcza pod koniec ssania. Jednak kontrola jest nerwowo-hormonalna. W wyniku ssania dochodzi do podraznienia nerwów strzyku lub brodawki i nerwy prowadząc do podwzgórza powodują hamowanie wydzielania hormonu hamujacego. Dochodzi więc do zwiekszonego wytwarzania i uwolnienia do krwi dawki laktotropiny i pobudzenia laktacji.

 

Kopyto (Ungula)

Zorganizowany narząd palca zwierzat koniowatych. Kopyto tworzy

zmodyfikowane i dostosowane do swojej funkcji.

Wyróżnia się:

▪      Zewnętrzna- szkliwo, z brodawek koronki rgtw, ok 1-2 mm, u xrebiat, później się niszczy

▪      środkowa- ochronna, najgrubsza z rogu rureczkowego [kolumienki rogowe, których wnetrze wypełniają płytki rogowe i na obwodzie w postai rureczek rogowych] i posredniego z korony rgtw, z brodawkami 4-6mm i przestrzeniami miedzybrodawkowymi.

▪      Wewnetrzna- łącząca, listewki rogowe, linia biała ze ściany rgtw, bez barwnika.

Wszystkie okolice są okryte puszką, bedącą dla nich futerałem.

Skóra ma również warstwy:

       naczyniową- odpowiada siateczkowej skóry własciwej i jest zbudowana z tk. Łącz. wł. zwartej, w której występują liczne naczynia krwionośne, dzięki którym tworzywo maróżowe zabarwienie.

       podskorną łączacą tworzywo z kością kopytową

       listewkową- tu są listewki rgtw i jest odpowiednik warstwy kolagenowej ? skóry właściwej i warstwy rozrodczej naskórka. Listewki są skierowane w stronę puszki rogowej i przyjmuja postaci fałdów leżą gęsto obok siebie w ilości 550-600  produkuja listewki rogowe puszki. Tak między 2 listewki rgtwcze wchodzi listewka rogowa puszki i prowadzi to do scisłego połączenia z tworzywem. Podeszwa i strzałka rogowa są utworzone z rogu, który narasta z brodawek podeszwy i strzałki rgtw.

 

 

3


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
kolo III, Weterynaria Lublin, Histologia
WSZYSTKO (2), Weterynaria Lublin, od Adama
HISTOLOGIA ĆWICZENIA - zajebiste notatki !, Weterynaria Lublin, Histologia
HISTOLOGIA -szablon, Weterynaria Lublin, Histologia, EGZAMIN Z HISTOLOGII (zajebany z pracowni), EGZ
Embriologia - epicka ściąga !, Weterynaria Lublin, Histologia
histologia odpowiedzi. wszystko wszystko wszytko, Weterynaria Lublin, od Adama
Elektronogramy - podpisy, Weterynaria Lublin, Weterynaria 1, Histologia, Histologia, histologia Elek
PYTANIA HISTOLOGIA 2009, Weterynaria Lublin, od Adama
Egzamin z histologii - pytania niektre opracowane, Weterynaria Lublin, od Adama
Egzamin z histologii - pytania niektre opracowane (2), Weterynaria Lublin, od Adama
Elektronogramy - podpisy, Weterynaria Lublin, Weterynaria 1, Histologia, Histologia, histologia Elek
PYTANIA HISTOLOGIA 2009, Weterynaria Lublin, od Adama
korespondencja polecenia, Weterynaria Lublin, INFORMATYKA, cw3, cw2
mikro c 5 sc, Weterynaria Lublin, Weterynaria 1, Mikrobiologia
ryby nicienie, Weterynaria Lublin, Weterynaria 1, Choroby Ryb, ściąga
Spraw 22b, Weterynaria Lublin, Biofizyka , fizyka - od Bejcy
tEGZZZ ym sie mozesz wspomoc, Weterynaria Lublin, od Adama

więcej podobnych podstron