 | Pobierz cały dokument 3139.doc Rozmiar 1.09 MB |
Wstęp teoretyczny
Ekstrakcją nazywa się proces przeprowadzania substancji rozpuszczonej w jednej fazie ciekłej do drugiej fazy ciekłej, nie mieszającej się z pierwszą. Jedną fazą ciekłą jest zwykle w analitycznych metodach rozdzielania roztwór wodny, drugą - rozpuszczalnik organiczny, nie mieszający się w znaczniejszym stopniu z wodą. [1]
Ekstrakcja podlega regule faz Gibbsa, według której liczba faz (f) w układzie plus liczba stopni swobody (s) równa się liczbie składników (n) układu plus dwa: f + s = n + 2.
W ekstrakcji typu ciecz - ciecz są dwie fazy ciekłe i jeden składnik. A więc w stałej temperaturze i pod stałym ciśnieniem reguła faz przewiduje tylko jeden stopień swobody. Oznacza to, że stężenie substancji w jednej fazie ciekłej determinuje jej stężenie w fazie drugiej. Tę ilościową zależność określa prawo podziału, zgodnie z którym substancja rozpuszczona dzieli się między dwa nie mieszające się rozpuszczalniki tak, że w stanie równowagi stosunek stężeń substancji rozpuszczonej w tych dwu rozpuszczalnikach jest stały w danej temperaturze i nie zależy od ogólnego stężenia substancji. Stosunek ten wyraża stała podziału P, którą opisuje równanie:
przy czym co i cw oznaczają stężenia danego składnika w rozpuszczalniku i w roztworze wodnym. [1]
Wielkością uwzględniającą wpływ zachodzących reakcji chemicznych substancji w obu fazach jest współczynnik podziału D, który stanowi stosunek sumy stężeń wszystkich form substancji (pierwiastka) w fazie organicznej (∑co) do sumy stężeń wszystkich form w fazie wodnej (∑cw): [1]
.
Grupą kompleksów chelatowych znajdujących szerokie zastosowanie w ekstrakcyjnych metodach rozdzielania małych ilości jonów metali są przede wszystkim wewnętrzne chelaty. Związki te trudno rozpuszczalne w wodzie, rozpuszczają się w ograniczonej ilości rozpuszczalnikach organicznych o małych wartościach stałej dielektrycznej. Do najważniejszych odczynników organicznych tworzących z jonami metali wewnętrzne chelaty należą: β - dwuketony (np. acetyloaceton, tienoilotrójfluoroaceton TTA), dwuoksymy (dwumetyloglioksym, α-furylodwuoksym), dwutiokarbaminiany, ditizon, 8-hydroksychinolina, kupferron. [2]
[1] - J. Minczewski Z. Marczenko „Chemia analityczna” Wydawnictwo Naukowe PWN , Warszawa 1985, rozdz. 2, punkt 2.2.1 str. 69
[2] - J. Minczewski Z. Marczenko „Chemia analityczna” Wydawnictwo Naukowe PWN , Warszawa 1985, rozdz. 2, punkt 2.2.2 str. 71
Obliczenia z części pierwszej.
dla 3 ml r-ru podst. T = 76% = 0,76 A = log 1/0,76 = log 1,31 = 0,119
 | Pobierz cały dokument 3139.doc rozmiar 1.09 MB |