Biomechaniczna analiza chodu
Chód standardowy umożliwia przemieszczanie się w pozycji wyprostowanej bez nadmiernego wydatku energetycznego
Chód ten jest dwunożnym sposobem lokomocji, który charakteryzuje się naprzemienną pracą kończyn górnych i dolnych i ciągłym utrzymaniem traconej równowagi, stąd też można powiedzieć, że chód jest rytmicznym gubieniem i odzyskiwaniem równowagi w zmieniających się na przemian fazach „podporu” i „wykroku” (Dega, 1996; Barczyński, 1993)
Podstawową jednostką chodu jest krok, który uzależniony jest m.in. od prędkości chodu, płci oraz wieku.
Długość kroku dla mężczyzn średniego wzrostu waha się między 60 a 70cm,
Szerokość od 10 do 12cm,
Częstość ok. 2 kroków na sekundę.
Chód dziecka staje się dojrzały w wieku około lat siedmiu, choć już u czterolatków występują znaczące różnice między chłopcami i dziewczynkami (Bober, 1985).
Charakterystyka składowej pionowej Rz(t)
Jej przebieg charakteryzuje siły oddziałujące prostopadle w stosunku do powierzchni podparcia stóp. Krzywa czasowa pionowej składowej siły reakcji wyróżnia się występowaniem dwóch charakterystycznych maksimów (szczytów). Pierwsze pojawia się w czasie przenoszenia obciążenia na stopę kończyny podporowej, zaraz po kontakcie (uderzeniu) pięty o podłoże, drugie zaś podczas dociążenia przodostopia i palców, w celu wygenerowania niezbędnego przyspieszenia do wykonania kolejnego wymachu. Obydwa szczyty nieznacznie przekraczają wartość ciężaru ciała zazwyczaj osiągając 100%-120% BW. Między występującymi maksimami (w przedziale od 20 - 40 % cyklu chodu) obserwuje się znaczące odciążenie kończyny podporowej, dochodzące do 80% BW, charakteryzujące dynamikę fazy wymachu kończyny przeciwnej (wpływającą na zmianę kierunku przyspieszenia środka masy).
Charakterystyka składowej przednio-tylnej Ry (t)
Jej przebieg charakteryzuje siły działające równolegle w stosunku do podłoża (powierzchni podparcia). W pierwszej fazie, w zależności od przyjętej konwencji, siły reakcji mają wartość ujemną w związku z wywieraniem siły przez stopę w kierunku przednim. Powstający przez to popęd hamujący (breaking impulse) wywołuje hamowanie. Składowa przyspieszająca ruch postępowy ciała staje się widoczna z chwilą przekroczenia rzutu pionowego OSM nad punktem podparcia (faza odbicia). Występujący tu popęd napędzający (propulsive impulse), daje tzw. propulsję, która uzależniona jest od prędkości chodu i techniki stawiania stopy.
Szczytowa wartość tej składowej w cyklu chodu wynosi zazwyczaj około 20% BW.
Jak już wspomniano powyżej, w interpretacji tej składowej pominięto niewielki popęd przyspieszający, generowany w trakcie mikrofazy podporu pietą (hill strike), w chodzie normalnym.
Charakterystyka składowej bocznej Rx(t)
Jej wartość jest stosunkowo niewielka - zwykle nie przekracza 5% BW. Nie ma wpływu na ruch postępowy OSM. W stosunku do pozostałych składowych jest bardziej zróżnicowana osobniczo, a o jej przebiegu decyduje wzajemna relacja położeń OSM oraz stopy
kinematyka fiz. dział mechaniki, zajmujący się badaniem ruchu ciał bez uwzględnienia sił wywołujących ten ruch.
kinetyka fiz. dział dynamiki zajmujący się badaniem ruchu układów mechanicznych (np. ciał) pod wpływem działających na nie sił; dział mechaniki obejmujący dynamikę i statykę; energia kinetyczna - energia ciała będącego w ruchu