PIĘĆ KROKÓW DOBREJ SPOWIEDZI

1. RACHUNEK SUMIENIA (GŁOWĄ W MUR - DLACZEGO?)

„Świadome i dobrowolne przekreślenie, oplucie miłości Boga i bliźniego” - tak najprościej można zdefiniować to, czym są nasze grzechy. Rachunek sumienia polega na tym, aby przypomnieć sobie lub uświadomić wszystkie myśli, czyny i sytuacje, w których raniłem siebie, innych i Pana Boga.

Rachunek kojarzy się z liczeniem, przeliczeniem, a wszystkie te czynności zwyczajowo wykonuje się na kartce papieru lub za pomocą komputera. I choć w tym wypadku będziemy podliczali nasze sumienie, nasze postępowanie, to wcale nie znaczy, że kartka i długopis okażą się zbędne. Wręcz przeciwnie. Zapewne, przynajmniej kilka razy, kiedy klękałeś do kratek konfesjonału, miałeś to uczucie, że nie wiesz, co powiedzieć, jak formułować zdania lub że zapomniałeś coś powiedzieć. Dlatego zapisanie twoich grzechów na kartce może Ci pomóc przy późniejszej rozmowie z księdzem.

Rachunek sumienia to jednak nie tylko proste wyliczenie grzechów, ale również poszukiwanie ich przyczyn. Dlatego kiedy wypiszesz już lub ułożysz sobie w głowie listę twoich grzechów i słabości, postaw przy każdym z nich jedno proste pytanie: „DLACZEGO?” i spróbuj na nie szczerze odpowiedzieć. Jeśli znajdziesz już jedną odpowiedź, pytaj dalej „dlaczego?” i staraj się wejść jak najgłębiej w źródło danego grzechu. Jeśli dojdziesz do źródła i zaczniesz je oczyszczać- pracować nad sobą, wtedy zaczniesz czuć, że coś zaczyna się zmieniać, że rzeka twojego życia jest coraz bardziej przejrzysta.

Drugim ważnym pytaniem, równie ważnym jak pytanie „dlaczego?”, jest „Jakie skutki przyniósł mój grzech? Komu wyrządził krzywdę? Zastanów się, kogo zraniłeś, skaleczyłeś swoim postępowaniem, i to również zapisz w twoim rachunku.

2. ŻAL ZA GRZECHY (DWÓCH BIJĄCYCH SIĘ - ŻAL?)

Przed sobą masz już całą listę swoich grzechów. Znasz ich przyczyny i skutki. Niektóre z tych grzechów bolą cię tak bardzo, że chciałbyś zerwać z nimi od zaraz, ale są i takie, o których wiesz, że są złem, ale mimo to pociągają cię swoim powabem na tyle, że nie możesz się do nich jednoznacznie ustosunkować. Są też takie problemy w twoim życiu, których nie potrafisz ocenić jednoznacznie - nie wiesz, czy są złe, czy dobre.

Ten punkt przygotowania do spowiedzi jest po to, abyś mógł powiedzieć sobie: tego żałuję, a tego nie żałuję. Bądź jednak na tyle odważny, by w rozmowie z księdzem powiedzieć, za które grzechy żałujesz, a za które trochę lub wcale. To ważne!

3. MOCNE POSTANOWIENIE POPRAWY (DIALOG Z RĘKĄ)

Jeśli uczciwie wypełniłeś dwa poprzednie punkty, to wiesz już co jest złego w twoim życiu, co rani ciebie i twoich bliskich. Mocne postanowienie poprawy stawia ci kilka prostych pytań:

Czy naprawdę chcesz zerwać ze złem?

Czy jesteś gotowy do pracy nad sobą?

Czy naprawdę chcesz przestać krzywdzić siebie i innych?

Jeśli odpowiedziałeś „TAK”, to czas spotkać się z kapłanem.

Jeśli „NIE”- to jest to również dobry moment, aby porozmawiać z księdzem i wyjaśnić mu wszystkie swoje wątpliwości i przyczyny, dla których powiedziałeś „NIE!”. W tym wypadku nie będzie to spowiedź, ale przyjacielska rozmowa o tym, co przecież jest dla ciebie bardzo ważne - o twoim bólu i cierpieniu.

Przy każdym postanowieniu poprawy staraj się wybrać jedną słabość, nad którą będziesz chciał szczególnie pracować do następnej spowiedzi. Każda kolejna spowiedź będzie okazją do zweryfikowania, na ile udało ci się coś zmienić albo, co musisz zrobić jeszcze w danej sprawie. Jest to trudna droga pracy nad sobą, ale pamiętaj, że pomocnikiem i pierwszym kibicem twoich wysiłków jest sam Bóg i jeśli będzie trzeba, to pomoże ci swoim mocnym ramieniem.

4. SPOWIEDŹ - WYZNANIE GRZECHÓW (POJEDYNEK Z KSIĘDZEM)

To, co najbardziej przeraża nas w sakramencie pojednania i pokuty, to moment wyznania grzechów. Najczęściej buntujemy się i szukamy różnych argumentów, by uniknąć tej niełatwej rozmowy: „Dlaczego mam iść do obcego człowieka i opowiadać mu najgorsze rzeczy, jakie zrobiłem w życiu? A co będzie, jak on to komuś opowie?”

Odwagi! Spowiedź to sakrament ludzi odważnych, ale mniej stresujący od skoków na „bungee”, więc nie jest aż tak źle, jak myślisz.

Po pierwsze, nie spowiadasz się księdzu, ale Bogu. Kapłan jest tu tylko pośrednikiem - „tłumaczem” między tobą a Panem Bogiem. Tak wierzymy! Pan Bóg zna twoje postępowanie zarówno dobre jak i złe, więc nie powiesz mu nic nowego o sobie. Ważne jednak jest to, abyś to ty przyznał się do swoich własnych grzechów. Skoro miałeś odwagę postępować źle, to miej odwagę przyznać się do tego. Wszyscy wiemy, że jest to bardzo trudne, ale pamiętaj: po spowiedzi poczujesz, że „kamień spadł ci z serca”.

Po drugie, nie bój się, że ksiądz w konfesjonale dostanie zawału, kiedy usłyszy, co nawyprawiałeś. Ludziom wydaje się, że w grzeszeniu są mistrzami świata, że nikt nie grzeszy tak dobrze jak oni, że tylko ich grzechy są takie złe, jedyne i niepowtarzalne. Błąd! Grzechy od wieków są te same: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia (1 J 2,16), zmieniają się tylko okoliczności i sposoby ich popełniania. Nie bój się więc - ksiądz przeżyje i twoją spowiedź!

Po trzecie, ważne jest to, aby znaleźć sobie jednego księdza, u którego będziesz się spowiadał regularnie. W ten sposób zdobędziesz sobie przewodnika, który po kilku twoich spowiedziach będzie znał cię na tyle, że będzie mógł poprowadzić cię drogą ku lepszemu życiu.

Po czwarte, jeśli kiedyś sparzyłeś się na spowiedzi, ktoś np. na ciebie nakrzyczał lub potraktował nieprzyjaźnie lub mało poważnie, to już teraz przepraszam cię w imieniu tego księdza. Może był zmęczony lub bolała go głowa. Kto wie? Ty jednak nie zrażaj się, tylko szukaj tego właściwego, który będzie odpowiadał twoim potrzebom.

Po piąte, na spowiedzi nie owijaj w bawełnę. Jeśli zrobiłeś coś złego, to nazwij to po imieniu, nie opowiadaj historii w stylu „za górami, za lasami...”, ale zawsze mów „zrobiłem to i to, ponieważ... kropka!”. Bądź konkretny i rzeczowy! Mów tak, jak umiesz!

5. ZADOŚĆ UCZYNIENIE BOGU I BLIŹNIEMU (PORTFEL W KIESZENI)

Pamiętaj, twoje grzechy szkodzą tobie i innym!

Rozgrzeszenie, które otrzymasz, usuwa grzechy z twojego serca, ale nie usuwa błota, jaki ten grzech spowodował. Dlatego sam musisz posprzątać po sobie!

Pomyśl:- kogo musisz przeprosić?

- jak możesz naprawić zło, które wyrządziłeś?

- co zrobisz, aby świat, w którym żyjesz, był po prostu lepszy?

Czym wypełnić pustkę?

Wielu młodych boi się radykalnie zerwać z grzechem i zmienić dotychczasowy styl życia, bo wydaje im się, że tym samym stracą swoją osobowość, będą musieli zachowywać się sztucznie i nienaturalnie, a w konsekwencji będą napiętnowani przez swoich rówieśników jako „odmieńcy”. Np. jeden z moich znajomych po tzw. „nawróceniu się” poszedł do swoich kumpli spod bloku i powiedział im: „od dzisiaj nie będę z wami rozmawiał, bo chcę żyć z Jezusem”. Chyba nie trzeba wyjaśniać, jakie reakcje wywołało to oświadczenie w jego otoczeniu... Czy Pan Bóg oczekuje od nas takiej postawy?

Jeśli znajomi są dla ciebie pomostem do czynienia zła, narkotyków, alkoholu itp., to być może zerwanie z nimi wyszłoby ci tylko na zdrowie, ale to jest już twój wybór i twoja decyzja. Tymczasem Jezus proponuje ci coś bardzo konkretnego: świętość jako alternatywę dla życia w grzechu. W pierwszym odruchu świętość kojarzy się pewnie negatywnie jako coś zarezerwowanego dla księży i zakonnic, ale czy na pewno tak jest?

Wiele osób chciałoby zmienić swoje życie, być lepszym, ale nie robią tego sądząc, że Pan Bóg pragnie im odebrać wszystkie ich pasje i przyjemności. Bóg nie zabiera ci twoich pałek od perkusji. Chce tylko, abyś swojemu graniu nadał właściwy sens. Nie musisz więc rezygnować z twojej ulubionej muzyki, z kibicowania drużynie piłkarskiej, z uprawiania niebezpiecznego sportu, czy chodzenia do kina. No, chyba że któraś z tych rzeczy miałaby na ciebie rzeczywiście jednoznacznie negatywny wpływ. Aby usunąć „zakłócenia na linii”, trzeba tylko uporządkować swoje życie, ułożyć wszystko we właściwej kolejności, stworzyć zdrową hierarchię wartości.

---