Nazwa metody	Cechy, walory tej metody			Warunki poprawnego jej stosowania
METODY SŁOWNE (głównym nośnikiem jest słowo)
I. a) opis	Słowna charakterystyka przedmiotów, zjawisk; prostych zależności, przekazanie informacji o danym przedmiocie, charakter statystyczny; cel poznawczy			Nauczyciel powinien opisywać jasno, zrozumiale, plastycznie, żywo; dobierać odpowiednie słowa, przestrzegać dykcji, kształtować umiejętność opisywania.
opowiadanie	Przekazanie pewnych wiadomości przy użyciu żywego słowa, opisując akcję, określone związki np. logiczne; powinno odnosić się je do doświadczenia dzieci; charakter dynamiczny			Powinien posługiwać się odpowiednią formą literacką, barwnym językiem, dobrą dykcją; nauczyciel kształtują postawę uczniów i wprowadza ich w świat obiektywnych zdarzeń.
pogadanka	Rozmowa nauczyciela z uczniem, która powinna przypominać żywą, codzienną rozmowę (rozmowa o faktach) w zależności od rodzajów przygotowuje do  zrozumienia wiedzy, utrwalić zmiany w systemie wiedzy, cel: wychowawczy i poznawczy			Nauczyciel zadaje pytania, które powinny być interesujące, jasne, zrozumiałe, prowokować do odpowiedzi; z reguły zna odpowiedzi na wszystkie pytania, unika pochwał
dyskusja	Słowna metoda, wymiana zdań między nauczycielem i uczniem lub tylko między uczniami; odmienność stanowisk z próbą znalezienia wspólnego (rozwiązywanie problemów) cel: wychowawczy i poznawczy, aktywuje wiedzę osobistą w pojęcia			Nauczyciel powinien przygotować uczniów do dyskusji, a podczas niej umiejętnie nią kierować, zbierać wnioski. Uczniowie wymieniają się poglądami, istnieje szansa na zmianę ról ze słuchającego ucznia na pytającego ucznia, uczeń musi być przygotowany
wykład	Bezpośrednie lub pośrednie słowne przekazywanie wiadomości, w zależności od rodzajów jest to gotowa wiedza do zapamiętania, ilustrowanie jakiegoś problemu, zaznajamia z planem i sposobem jego rozwiązania lub bezpośrednie zastosowanie w działalności uczniów			Powinien ciekawie i logicznie przekazywać wiedzę, zaangażować emocje, intonować swoje wypowiedzi, wprowadzać treści wypoczynkowe (anegdoty); od tempa wykładu prowadzonego przez nauczyciela zależy tempo zdobywania wiedzy. Uczeń Notuje, uważnie słucha, ważna jest dojrzałość umysłowa ucznia, korzysta ze źródeł ulotnych, uczeń nie musi  posiadać wiedzy na ten temat wcześniej
praca z tekstem	Samodzielne posługiwanie się przez uczniów książką i czasopismem, słowo drukowane, możliwość utrwalenia, rozszerzenia i pogłębienia zdobytej wiedzy.			Nauczyciel powinien przygotować odpowiednie teksty dla uczniów. Wdraża uczniów do samokształcenia uczeń poszukuje odpowiedzi, uczy się analizować tekst, wyodrębniać najważniejsze informacje; rozwija samodzielność i twórczą aktywność uczniów
II. a) metody oparte na elementach kultury żywego słowa:
- opowiadanie nauczycielki	- ma na celu umożliwienie dzieciom obcowania z pięknem słowa literackiego - jasno, zwięźle i wyraźnie, - ma pobudzać wyobraźnię, oraz myślenie konkretno-obrazowe - budzić emocje, - Dobrze sprawdza się przy realizacji tematów mających charakter przygodowy lub wyrażających ludzkie problemy, dramaty. - jest to metoda przyjemna, wpływa na entuzjastyczne nastawienie nauczyciela. - opowiadanie może silnie oddziaływać na uczniów. - możliwość korzystania z wszelkich środków dydaktycznych takich jak obrazki, muzyka, ilustracje pozwalają zerwać z nuda i nieco urozmaicić lekcję.			Nauczyciel jasno i wyraźnie przekazuję uczniom wiedzę, z zaciekawieniem wprowadza ich w dany temat, stymuluję głosem najważniejsze fakty - akcentuję je. Opowiadanie musi być zrozumiałe dla danej grupy dzieci oraz przedstawienie go w sposób atrakcyjny, pobudzający zaciekawienie. Opowiadanie stwarza jeszcze jedną szansę. Stwarza szczególną atmosferę więzi między nauczycielką a dziećmi. Dzieje się to poprzez kontakt wzrokowy. Nauczycielka obserwuje reakcje dzieci i odpowiednio do tego prowadzi narrację. Dzieciom, które obserwują nauczycielkę, jej mimikę, gesty i wyraz oczu, pozwala to i ułatwia przyswojenie utworu. Bardzo ważne przy doborze tekstów literackich, o czym musi pamiętać nauczycielka przedszkola, jest branie pod uwagę właściwości rozwojowych dziecka, a mianowicie krótkotrwałość uwagi, intensywność jego przeżyć a także podatność na zmęczenie. Dlatego też tylko krótki utwór, im młodsze dzieci tym krótszy, można przekazać dzieciom w całości. Najbardziej odpowiednie są tu utwory niezbyt długie, napisane prozą lub wiersze o żywej narracji.
- opowiadane dzieci	- rozwijanie takich cech osobowości jak: otwartość, poczucie wartości siebie, - rozwijanie kompetencji językowych i komunikacyjnych (wzbogacenie słownictwa, poprawności fonetycznej i gramatycznej, wyrażania relacji, prowadzenia dialogu, układania opowiadań), - rozwijania wyobraźni, fantazji i inwencji twórczej, - uaktywnienia sfer rozwojowych dziecka,			Nauczyciel stosując tą metodę umożliwia dzieciom rozwijanie kompetencji językowych, wyobraźni. Dzięki tej metodzie wzrasta poczucie wartości u uczniów.
- recytacja wiersza przez nauczycielkę	- ma na celu umożliwienie dzieciom obcowania z pięknem słowa literackiego			Nauczyciel używając odpowiedniego tembru głosu umożliwia dzieciom obcowanie z pięknem literatury
- recytacja wiersza przez dziecko	-koncentracja - modulowanie głosu -ćwiczenie pamięci			Dziecko ćwiczy pamięć , koncentracje ,uwrażliwia się na piękno słowa literackiego
- recytacja wiersza przez grupę dzieci	-modulacja głosu -ćwiczenie pamięci			Uczniowie ćwiczą pamięć , koncentrację , uczą się modulowania głosu
- rozmowa (wprowadzająca, podsumowująca)	rozmowa wprowadzająca : -związana z tematem zajęć - przybliża temat zajęć -krótka , konkretna rozmowa podsumowująca: -daje możliwość zebrania najważniejszych wiadomości w jedną całość			Nauczyciel rozmową wprowadzającą przybliża dzieciom temat zajęć. Nauczyciel wraz z uczniami usystematyzowuję wiedzę , akcentuje najważniejsze wątki
metody społecznego komunikowania się
- pochwały	- pomagają dziecku w kształtowaniu samooceny, - dodają wiary we własne możliwości, - pomagają lepiej radzić sobie z problemami, - dają poczucie bezpieczeństwa			Sposób, w jaki chwalimy, nie jest obojętny. Źle sformułowana pochwała może rodzić w dziecku różnego rodzaju napięcia, może prowokować niewłaściwe zachowania (np. pychę, nierealny obraz samego siebie). Nie każda pochwała jest dobra, nie każda powoduje zamierzony przez nas skutek. Często natomiast wywołuje: mieszane uczucia, niechęć do osoby chwalącej, rozżalenie, zniechęcenie, lekceważenie, porównywanie się z innymi, niechęć do działania, rywalizację czy poczucie niesprawiedliwości.
- nagany	- racjonalne ograniczanie swobody dziecka - stawianie wymagań dostosowanych do indywidualnych cech dziecka - wymagania ponad możliwości dziecka - surowy nadzór - ostre środki represji			Nagana jest również ważnym elementem, jednak należy pamiętać, aby stosować ją w odpowiednich sytuacjach, by nie wzbudzić w dziecku silnego lęku, niechęci, braku wiary we własny siły, zamknięciu się na innych.
- polecenia	- konkretne - niezawiłe - dostosowane do możliwości dziecka - możliwe do wykonania - mające swój cel			Nauczyciel jasno, konkretnie i wyraźnie wydaje polecenie dziecku, z zachętą przedstawia dziecku cel wykonania zadania.
- nakazy	- konkretne - adekwatne - stanowcza postawa - odpowiednia intonacja			Nauczyciel stanowczo i konkretnie, z odpowiednią intonacją nakazuję dziecku, co ma zrobić.
- zakazy	- konkretne - adekwatne - stanowcza postawa - odpowiednia intonacja			Nauczyciel stanowczo i konkretnie, z odpowiednią intonacją zakazuję dziecku
- umowy	-obiektywne i w pewnym sensie korzystne dla obu stron -wspólnie ustalane.			Nauczyciel z uczniem ustalają pewne ustępstwa, wspólnie ustalają obowiązki i przywileje.
- tłumaczenie	- używanie prostego języka, zrozumiałego dla uczniów - jasno, wyraźnie,			Nauczyciel prostym, zrozumiałym językiem tłumaczy uczniom np. dane zagadnienie, to, jak powinni postępować, kiedy zrobili coś źle.
metody informacyjne
- objaśnienia	- krótkie -zwięzłe -konkretne			Nauczyciel krótko, zwięźle objaśnia uczniom jak mają wykonać daną czynność, dane zadanie.
- instrukcje	- krótkie - konkretne -jasne			Nauczyciel jasno, konkretnie instruuje uczniów, naprowadza ich za pomocą wskazówek, zbioru zasad, przepisów.
- zagadki	- tekst zagadki w pełni zrozumiały dla dziecka -dostosowany do wieku, stopnia rozwoju umysłowego i środowiska danej grupy - odpowiednio trudna dla dzieci, które mają ją rozwiązać - zawierać treść przydatną dla rozwoju wiadomości dziecka o świecie i jego postawy wobec rzeczywistości - nienaganna pod względem logicznej struktury i formułowania wyrażonych w niej myśli - interesujące			Rozwiązywanie zagadek jest czynnością interesującą i bardzo lubianą przez dzieci. Sprawia im przyjemność pokonywanie trudności i znajdowanie prawidłowych odpowiedzi, rozwiązań.
- rozmowy informacyjne	-jasne -konkretne			Nauczyciel podczas rozmowy jasno i konkretnie instruuje uczniów, naprowadza , używając przy tym wskazówek, przepisów.
METODY CZYNNE
metoda samodzielnych doświadczeń		- bezpośredni kontakt - samodzielne podejmowanie prób, samodzielne poszukiwania i podejmowanie działań			Nauczyciel stwarza dzieciom optymalne warunki do samorzutnej zabawy i innych działań, swobodnego wypowiadania się, podejmowania prób, poszukiwania i bezpośredniego przeżywania poprzez zapewnienie dzieciom bezpośredniego kontaktu z przyrodą, sztuką, otoczeniem społecznym i technicznym. Stosując tę metodę nauczyciel sam wyznacza sobie rolę czynnego obserwatora, pośrednika, doradcy oraz bardzo często powiernika.
metoda stawianych zadań		- stwarza dziecku możliwość działania - mobilizuje do skupienia uwagi i wysiłku			Metoda zadań stawianych do wykonania ma na celu pobudzanie aktywności dzieci w kierunku z góry przewidzianym przez nauczyciela. Zadanie mobilizuje dzieci do skupienia uwagi i wysiłku na wyraźnie sprecyzowanym temacie i skłania do podejmowania określonych zadań. Metoda ta ma zastosowanie wtedy, gdy celem jest przyswajanie przez dzieci umiejętności, wiadomości, wdrażanie do koncentrowania uwagi na wybranych spostrzeżeniach, skierowanie myślenia i działanie na określone treści w toku działania. Również wtedy, gdy jest sformułowany cel, jasno określony sposób wykonania kolejnych czynności, wykorzystanie narzędzi i materiału, gdy trzeba dzieci wdrożyć do prawidłowego, zgodnego z ustalonymi normami zadania. Szczególnym rodzajem tej metody jest odtwarzanie wzoru podanego przez nauczyciela. Metoda zadań stawianych do wykonania stwarza każdemu dziecku możliwość działania.
metoda ćwiczeń utrwalających		-rozwija uwagę, spostrzeganie, kojarzenie -uczy wnioskowania, formuowania i wypowiadania myśli			Ćwiczenia utrwalające uzupełniają tę metodę poprzez usprawnianie umiejętności lub utrwalanie wiadomości wcześniej poznanych lub zdobytych w drodze samodzielnych doświadczeń dzieci. Metoda ćwiczeń ma wielorakie i wszechstronne zastosowanie. Służy opanowaniu prawidłowej wymowy, utrwalaniu umiejętności ogólno-ruchowych, sprawności manualnych i samoobsługowych. Jest także niezbędna przy usprawnianiu funkcji psychicznych, tempa i dokładności spostrzegania, różnicowania kształtów, barw, wielkości i dźwięków. Uczy wnioskowania na podstawie przyczyn i skutków oraz wypowiadania myśli.
METODY OGLĄDOWE( głównym nośnikiem jest obraz)
pokaz		Pokaz to zespół czynności dydaktycznych nauczyciela, który polega na demonstrowaniu uczniom naturalnych przedmiotów lub ich modeli, a także zjawisk, procesów, wydarzeń, itp. Największą wartość dydaktyczną posiada pokaz, którego przedmiotem są naturalne okazy.			1)    jasne i wyraźne określenie przedmiotu i celu obserwacji 2)    kierowanie obserwacją uczniów, zwracając szczególną uwagę na kolejne fazy pokazu lub na cechy przedmiotów 3)    takie zorganizowanie pokazu, aby był on widoczny dla wszystkich uczniów (dobre warunki spostrzegania) 4)    dostosowania omawiania kolejnych czynności do możliwości percepcyjnych uczniów 5)    takie demonstrowanie pokazu, aby nie przeszkadzać uczniom w jego obserwowaniu 6)    w przypadku zauważenia (zaobserwowania) braku zrozumienia przez uczniów pokazywanych etapów, nauczyciel ma obowiązek powtórzenia pokazywanych i omawianych elementów 7)    stosowanie prostego, przystępnego języka 8)    zapewnieni uczniom zapisu najważniejszych treści w trakcie pokazu
demonstracja		-pokazanie czegoś tak by zwrócić uwagę -by wzbudzić zainteresowanie			Polega na pokazywaniu , przedstawianiu czegoś tak by wzbudzić zainteresowanie uczniów.
oddziaływanie wzorem zachowania osoby lub modela		-ukazuje wzór postępowania -modeluje zachowanie uczniów			Nauczyciel oddziałuje na uczniów wzorem zachowania osoby , chcą uzyskać takie a nie inne postępowanie .
prezentacja dzieł sztuki (udział w wystawach, spektaklach, koncertach)		- uwrażliwia -nauka interpretacji i prawidłowego odczytywania dzieła			Nauczyciel poprzez prezentacje dzieł sztuki udział w wystawach , spektaklach, koncertach uwrażliwia uczniów na sztukę , a także przedstawia jak należy interpretować i prawidłowo odczytywać dzieła
METODY PRAKTYCZNE(głównym nośnikiem jest działalność praktyczna)
zajęcia laboratoryjne		Samodzielna lub grupowa praca uczniów wykonujących eksperymentu, stworzenie sztucznych warunków dla wywołania jakiegoś zjawiska, by można było zbadać przyczyny, przebieg i skutki postępowania. Kształtują umiejętność planowania, uatrakcyjniają proces kształcenia, wymagają dużo czasu i niestety nie sprzyjają tworzeniu sytuacji problemowych i rozwoju samodzielności.			Nauczyciel powinien zgromadzić pomoce naukowe, odpowiednio przygotować lekcję zapoznać z regulaminem, sam wcześniej przeprowadzić to działanie, a w czasie zajęć instruować, interesować się, nadzorować pracę uczniów. Uczniowie wykonują zadanie, zdobywają wiadomości i umiejętności bezpośrednio jest to trwała i osobista wiedza, praktyczne umiejętności uczniów są środkami do aktywizacji ich w procesie nauczania,  wymienia etapy przeprowadzenia eksperymentu, analizują, stosuje zasady w praktyce.
zajęcia praktyczne		Oparta na działalności praktycznej uczniów. Polega na wiązaniu teorii z praktyką, inaczej: na stosowaniu wiedzy w rozwiązywaniu zadań praktycznych; rozwijanie umiejętności sprawnego i poprawnego językowo wypowiadania się ustnego i pisemnego, kształtowanie umiejętności i zastosowanie ich w praktyce, zasada gospodarności, racjonalnego planowania,  cel: wychowawczy, dydaktyczny, poznawczy			Kierowanie zajęciami praktycznymi, udzielanie rad, uświadomienie celu pracy, kontrola etapowa. Wykonują zadanie według schematu, analiza zadania, sporządzenie planu, przygotowanie materiałów, wykonanie, porównanie wykonania z planem, krytyka, formułowanie wniosków
Metoda ruchu rozwijającego V.Sherborne		Opiera się na założeniach, że: - doświadczenia ruchowe mają podstawowe znaczenie dla rozwoju wszystkich dzieci; w szczególności istotne są dla dzieci ze specjalnymi potrzebami, które często mają trudności w kontaktach „z własnym ciałem” oraz innymi ludźmi, - intensywność i ciągłość doświadczeń ruchowych jest ważniejsza dla dzieci ze specjalnymi potrzebami niż w przypadku dzieci o prawidłowym rozwoju			Metoda wykorzystuje ruch a także dotyk oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania świadomości samego siebie (świadomość kolan, bioder, tułowia, świadomość środka ciała) i pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi. Rozwijanie wzajemnych kontaktów następuje podczas zabaw, w których występują 3 typy relacji: 1)    Relacja opiekuńcza, czyli „z”: kołysanie: „kołyska”, „koń na biegunach”, turlanie, ciągnięcie, balansowanie. 2)    Relacja „razem”: zabawy „wiosłowanie”, „wahadło”. 3)    Relacja „przeciwko”: zabawy „skała”, „plecy-w-plecy”, „więzienie” Metodę tę charakteryzuje naturalność, prostota. Można ją stosować zarówno w pracy z dziećmi zdrowymi jak i osobami o różnych zaburzeniach rozwojowych.
KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA DENNISONA		Najogólniej mówiąc istotą tej metody jest pobudzenie za pomocą prostych ukierunkowanych ćwiczeń ruchowych różnych obszarów naszego mózgu. W efekcie ma powstać jak najwięcej połączeń między neuronami, co przyczyni się do większej plastyczności mózgu i zwiększenia możliwości uczenia się.			By rozpocząć pracę z dziećmi potrzebne są ćwiczenia wstępne wprowadzane rytmicznie (picie wody, masowanie punktów na myślenie, wykonywanie ćwiczeń naprzemiennych, „pozycja Dennisona”). Po wykonaniu ćwiczeń wstępnych możemy wykonywać wiele innych bardzo atrakcyjnych dla dzieci ćwiczeń jak np: leniwe ósemki ( inaczej znak nieskończoności) lub „symetryczne bazgranie”. Dennison wyróżnia też ćwiczenia, które wspomagają słyszenie i pamięć to: kapturek myśliciela, słoń oraz ćwiczenie rozciągające takie, jak: aktywna ręka.
METODA KNILLÓW		Programy aktywności Knillów noszą tytuły: "Świadomość ciała"; "Kontakt i Komunikacja" . Są to programy aktywności przeznaczone do indywidualnej pracy z dzieckiem, wzbogacone płytami ze specjalnie skomponowaną muzyką, która towarzyszy wszystkim czynnościom			Celem metody jest pomoc  dzieciom z zaburzeniami w rozwoju w  uzyskaniu  wiedzy  dotyczącej: - ciała  jako  całości, - poszczególnych  części  ciała  i  ich  powiązań  z  innymi  częściami, - faktu, że  różne  części  ciała  mogą  być  używane  w  różny  sposób.
METODA DOBREGO STARTU M. BOGDANOWICZ		Metoda dobrego startu to system ćwiczeń oddziałujących na procesy percepcyjne i motoryczne. Zasadniczą rolę odgrywają w tej metodzie trzy elementy: wzrokowy (wzory graficzne), słuchowy (piosenka) i motoryczny (wykonywanie ruchów zorganizowanych w czasie i przestrzeni, odtwarzanie wzorów graficznych, zharmonizowanych z rytmem piosenki). Celem metody jest jednoczesne usprawnienie czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego, kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. W jej założeniach leży więc integrowanie funkcji wzrokowo-słuchowo-ruchowych, a także harmonizowanie wszystkich funkcji psychomotorycznych. Zespołowa forma prowadzenia zajęć ułatwia nawiązanie kontaktów społecznych i uczy współdziałania dzieci mające trudności w przystosowaniu się lub zaburzone emocjonalnie.			Obecnie metoda ma trzy różne formy: - „Piosenki do rysowania" — dla dzieci w wieku od 4 lat (Bogdanowicz, Szlagowska), - „Piosenki i znaki" — dla dzieci od 6 lat (Bogdanowicz 1985), - „Piosenki na literki" — dla dzieci od 7 lat (Bogdanowicz, Tomaszewska 1994). Ćwiczenia metodą dobrego startu składają się z trzech zasadniczych grup: ćwiczeń ruchowych, ruchowo-słuchowych, ruchowo-słuchowo-wzrokowych. Wszystkie trzy rodzaje ćwiczeń występują w każdym zajęciu, stanowiąc jego kolejne etapy. Zajęcia prowadzone metodą dobrego startu, z punktu widzenia organizacji zajęć, przebiegają zawsze zgodnie ze stałym schematem. Zależnie od wieku dzieci i przyjętej formy tej metody zmieniają się proporcje poszczególnych części struktury zajęć. W każdym seansie występują: 1.    Zajęcia wprowadzające. 2.    Zajęcia właściwe: A.    ćwiczenia ruchowe, B.    ćwiczenia ruchowo-słuchowe, C.    ćwiczenia ruchowo-słuchowo-wzrokowe. 3.    Zajęcia końcowe.
Metoda ruchowej ekspresji twórczej R.Labana		U podstaw tej metody leży naturalna ruchliwość i naturalny styl motoryki dziecka. Pozwala ona na posługiwanie się różnymi formami ruchu i ekspresji jak: ćwiczenia muzyczno ruchowe, zabawy, taniec, opowieść ruchowa, inscenizacja, improwizacja ruchowa, groteska, pantomima, sceny dramatyczne itp. W metodzie uwzględnia się łącznie ruchu z muzyką i rytmem i dlatego często przy realizacji zadań wykorzystuje się instrumenty perkusyjne			Każdy ćwiczący wykonuje zadanie ruchowe na swój sposób i wobec tego pokaz wykonania jest niezbędny, schodzi na dalszy plan. Należy tylko ćwiczącym wyjaśnić, co mają robić, natomiast sposób wykonania będzie zależał od ich inwencji twórczej, pomysłowości, fantazji oraz doświadczeń ruchowych. R. Laban zebrał materiał ćwiczebność uwzględniając 16 generalnych tematów, z których każdy posiada inny charakter ruchu bądź różnorodne kombinacje czynności. Tematyka ćwiczeń dla dzieci w wieku przedszkolnego powinna wywodzić się z pięciu najprostszych tematów. W zajęciach ruchowych metoda gimnastyki ekspresyjnej wprowadzana jest w formie wstawek lub małych fragmentów zajęć (wyczucia własnego ciała, ciężaru siły), przestrzeni, rozwijania wyczucia płynności ruchów i ciężaru ciała w przestrzeni i czasie, współdziałanie z partnerem lub grupą
Metoda C. Orffa		Orff wyszedł z założenia, iż kulturą fizyczną dziecka należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno- muzyczną oraz z kulturą słowa. Dlatego nawiązuje on do tradycyjnych, zanikających we współczesnych czasach form zabaw, ćwiczeń, tańców, muzyki, porzekadeł, legend, baśni, poezji, prozy itp. Te właśnie ginące formy ruchowo-muzyczno- słownych zainteresowań dzieci znalazły się u podstaw nowej metody, której głównym celem i zadaniem jest wyzwolenie u dzieci tendencji samo ekspresji i rozwijania inwencji twórczej zwłaszcza powiązanie muzyki z ruchem stanowi bardzo charakterystyczny rys omawianej metody.			Szeroko rozbudowany repertuar ćwiczeń i zabaw daje możliwość rozwijania inwencji zarówno dzieciom wysoko uzdolnionym, jak i zaniedbanym, które mają okazję wyrównać swoje braki. Zarówno muzyka, jak i ruch oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie, przy czym w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden z wymienionych elementów, gdy inne spełniają roję towarzyszącą lub podrzędną
Metoda E. Gruszczyk- Kolczyńskiej do nauki matematyki		W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności.			Program edukacji matematycznej wg. E. Gruszczyk- Kolczyńskiej obejmuje następujące kręgi tematyczne: orientacja przestrzenna, rytmy, kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania, wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania; rozwijanie umiejętności mierzenia długości, klasyfikacja, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia, mierzenie płynów, intuicja geometryczna, kształtowanie gier przez dzieci, zapisywanie czynności matematycznych.
Metoda Marianne Frostig		stanowią ją ćwiczenia i zabawy ukierunkowane na rozwijanie percepcji wzrokowej, spostrzegawczości i umiejętności dokonywania wyboru.			Podzielona jest na trzy zasadnicze poziomy: podstawowy, średni, wyższy. Dzięki obserwacji własnego ciała w lustrze podczas wykonywania zadań, obwodzenia palcem wzoru na kartce, podawaniu nazywanych przez nauczyciela przedmiotów dziecko doskonali się w zakresie różnorodnych sfer rozwoju.
METODY AKTYWIZUJĄCE
a) metody integracyjne;		odprężają i relaksują, wprowadzają w dobry nastrój i życzliwą atmosferę. Zapewniają bezpieczeństwo w grupie, gwarantują poczucie tożsamości z grupą, uczą efektywnej komunikacji, pomagają uporządkować problemy, uczą twórczego myślenia i współpracy.			Nauczyciel stosuje je w celu zintegrowania uczniów, gdy ma nastąpić ich bliższe poznanie. Zaliczyć do nich można między innymi następujące techniki aktywizujące: „Krasnoludek”, „Pajęczynka lub kłębek”, „Graffiti”, „Wrzuć strach do kapelusza”, „Wyspa”, „Kwiatek grupowy”, „Ćwierćland”, „Plakat”.
b) metody tworzenia i definiowania pojęć;		uczą analizować, definiować oraz negocjować i przyjmować różne stanowiska			. Do tego typu metod zalicza się techniki: „Kula śniegowa”, „Burza mózgów”, „Mapa pojęciowa” zwana też „Mapą mentalną”, „Zegar skojarzeń”. Burza mózgów Znana jest też pod nazwami „fabryka pomysłów”, „giełda pomysłów”, „jarmark pomysłów”. Istota metody polega na podawaniu różnych skojarzeń, rozwiązań, które niesie wyobraźnia i chwilowy błysk natchnienia. „Burzę mózgów” przeprowadza się w trzech etapach: 1. Wytwarzanie pomysłów - ważna ilość, a nie jakość, ważne myślenie nawet najbardziej szalone i niedorzeczne. 2. Ocena, analiza zgłoszonych pomysłów - ustalone kryteria posłużą do ocen różnych propozycji. 3. Zastosowanie pomysłów i rozwiązań w praktyce.
c) metody rozwijające twórcze myślenie;		- uczą myśleć twórczo oraz odkrywać swoje predyspozycje i zdolności.			Techniki, które pełnią tę rolę to: „Słowo przypadkowe”, „Fabuła z kubka”.
d) metody hierarchizacji;		uczą analizowania, klasyfikowania i porządkowania w relacjach wyższości - niższości.			Są to techniki aktywizujące takie jak: „Promyczkowe i diamentowe uszeregowanie”, „Piramida priorytetów”.
e) metody twórczego rozwiązywania problemów		- uczą dzieci dyskutowania, krytycznego i twórczego myślenia, uczą łączyć wiedzę z doświadczeniem oraz rozwiązywać problemy.			Do tej grupy metod należą techniki: „Burza mózgów”, „Rybi szkielet”, „Metoda trójkąta”, „Sześć myślących kapeluszy”, „Mapy mentalne”, „Karta kołowa”, „Dywanik pomysłów”, „Warsztaty przyszłościowe”, „Asocjogram”, „635”.
f) metody dyskusyjne;		- uczą dyskutować i słuchać innych oraz negocjować i przyjmować różne punkty widzenia.			Zaliczyć do nich można technikę „Debata - za i przeciw” oraz technikę „Akwarium”.
g) metody pracy we współpracy		preferują samodzielne zdobywanie wiedzy przez uczniów. Uczą współpracy, akceptacji różnic indywidualnych, sprawnej komunikacji i negocjowania oraz pracy w grupie i z grupą. Sukces grupy uzależniony jest od sukcesów indywidualnych. W tak stworzonych warunkach nie ma rywalizacji, lecz uczniowie pomagają sobie nawzajem, mają szansę na mówienie, argumentowanie i dyskutowanie.			Można w tej grupie metod posługiwać się takimi technikami jak: „Układanka”, „Puzzle”, „Zabawa na hasło”. -
h) metody przyspieszonego uczenia;			temu, aby uczniowie szybko i bez stresu zdobywali wiedzę w sposób trwały i skuteczny oraz długo pamiętali to, czego się nauczyli.			Nauczyciel stosuje tu np łańcuchowa metode skojarzeń To metoda pamięciowa, dzięki której można błyskawicznie zapamiętać pewne łańcuchy informacji składające się z 10 - 15 haseł. Gwarantuje odtworzenie materiału punkt po punkcie, we właściwej kolejności i bez pominięcia żadnego ważnego szczegółu. Opiera się na fundamentalnej formule pamięci: PAMIĘĆ = OBRAZ + AKCJA Aby podana formuła zadziałała, powinny być spełnione dwa podstawowe warunki: - obraz musi być niezwykły ( kolorowy, śmieszny, przesadny, absurdalny, pozytywny ) - obraz musi być plastyczny, a więc odczuwany wszystkimi zmysłami: widzisz w wyobraźni, słyszysz towarzyszące dźwięki, czujesz zapachy, smaki, odbierasz wrażenia dotykowe. Tajemnica skuteczności metody leży w obrazowym przedstawieniu informacji do zapamiętania
i) metody ewaluacyjne			pozwalają dokonywać oceny siebie i innych, uczą przyjmować i wyrażać krytykę oraz pochwałę.			Należą do nic techniki: „Kosz i walizeczka”, „Tarcza strzelecka”, „Rybi szkielet”.

---