CECHY MASZYN I NARZĘDZI ROLNICZYCH I OGRODNICZYCH RÓŻNIĄCYH JE OD MASZYN ROBOCZYCH  Z INNYCH DZIEDZIN TECHNIKI 
1)  Oddziaływanie roboczych zespołów tych maszyn na materiały  organiczne ( glebę, rośliny, nasiona) oraz ich stwarzanie optymalnych  warunków przebiegu porządnych procesów biologicznych, warunkujących należyty rozwój  uprawianych roślin. 
2) Praca polegająca na  wykonaniu kilku rozmaitych czynności  w czasie ruchu najczęściej  po nierównym podłożu ( kombajn zbiorowy, kombajn do zbioru okopowych) 
3) Sezonowość pracy a więc wykorzystywanie tych maszyn w krótkich terminach agrotechnicznych.  4)Dużo maszyn i narzędzi (zwłaszcza prostych) użytkuje i obsługuje niewykwalifikowany personel.
  
ORKA 
Wykonuje się ją pługiem i  jest zabiegiem uprawowym najgłębiej sięgającym w glebę. 
Praca pługa polega na odcinaniu pasów gleby zwanych skibami, na ich odwracaniu  i kruszeniu. Pług jest jedynym  narzędziem uprawowym  zdolnym do odwracania gleby. Wskutek odwracania  skiba przemieszcza się w bok i powstaje  bruzda. W wyniku odwracania skib następuje zrzucenie na dno bruzdy górnej warstwy gleby i  wydobycie na wierzch warstwy dolnej o  dobrej strukturze  i zasobnej w składniki pokarmowe i związki próchniczne. Górna warstwa wyjałowiona i pozbawiona odpowiedniej  struktury ,ma możliwość tzw. wydobrzenia. Poza  tym odwracanie umożliwia  przykrycie glebą darni, albo przyoranie nawozów zielonych, resztek  pożniwnych  lub obornika, które dzięki temu nie utrudniają  późniejszych zbiegów uprawnych i ulegają  rozkładowi, wzbogacającą glebę w składniki pokarmowe i związki próchniczne. Kruszenie i  mieszanie skib podczas orki ma na celu spulchnianie gleby i uzyskanie możliwie jednolitej pod względem struktury i zasobów  składników pokarmowych. 
  
RODZAJE ORKI 
Wg. jakości powierzchni pola można wyróżnić: 
1)      orkę w ostrą skibę-  stosowaną jako orka zimowa, po której rola pozostaje przez okres zimy nie uprawiana, a znaczne nierówności jej powierzchni pozwalają wchłonąć w tym czasie dużą ilość wilgoci. 
2)      orkę z  przyorywaniem- służącą do wprowadzenia w glebę na pewną głębokość obornika, nawozów zielonych, roślin lub resztek ścierniska znajdujących się na powierzchni pola. 
3)      orkę siewną- przy której jest wymagana możliwie płaska u wyrównana powierzchnia pola, pozwalająca na przygotowanie  roli pod siew przy możliwie małej liczbie zabiegów doprowadzających. 
Natomiast wg głębokości orki można wyróżnić: 
1)   orkę płytką- stosowaną jak podorywkę wykonywaną  na możliwie małą głębokość , nie przekręcając  zwykle 10-12cm 
2)   orkę średnią- wykonywaną pługami ciągnikowymi  zwykle na głębokości 20-22 cm 
3)   orka głęboka-  wykonywana na głęb. nie mniejszej niż 25cm, dochodzącą do głębokości max wynikających z budowy danego pługa , trzeba jednak podkreślić ,że obok konstrukcji narzędzia ograniczeniem głębokości orki. 
4) orka b. głęboka (>25cm) -melioracyjna -pod uprawy chmielu

ELEMENTY DODATKOWE PŁUGA LEMIESZOWEGO I ICH USTAWIENIE. 
W celu uzyskania lepszej jakości orki pługi wyposażone są w dodatkowe części robocze do których zalicza się: przedpłużki, kroje i pogłębiacze. 
PRZEDPŁUŻEK -  unosi się do góry podciętą  przez niego cześć skiby, przesuwa ja w bok i  tylko częściowo odwraca. Dopiero przesuwający się za nim korpus płużny powoduje ,że ta część  skiby wyoranej przez przedpłużek odwraca się całkowicie i spada  na dno ,bruzdy w wyniku odwrócenia całej skiby.  Głębokie umieszczenie wierzchniej  warstwy gleby sprzyja odwróceniu jej struktury gruzełkowatej oraz zniszczeniu nasion chwastów, gąsienic owadów i innych szkodników uprawianych roślin . Powinien on być używany przy przyorywaniu obornika oraz przy orce  gleb zachwaszczonych i zadarnionych

KRÓJ 
Zadaniem krojów jest gładkie odcięcie skiby od ścianki bruzdowej  i w ten sposób odciążenie krawędzi piersi odkładnicy. Gładka, nie poszarpana ścianka bruzdowa sprzyja utrzymywaniu stałej szerokości roboczej oraz czystego dna bruzdy. Krój może być nożowy lub tarczowy. Trzonek kroju nożowego połączony jest  z ramą lub grządzielem pługa za pomocą jarzma bądź przyswajanej tulejki, które to elementy pozwalają na zmianę ustawienia kroju względem  korpusu . Kroje tarczowe stosowane są wyłącznie w pługach ciągnikowych. Mogą one być stosowane przed każdym korpusem pługa wielokorpusowego, albo też tylko przed ostatnim jego korpusem. 
  
POGŁĘBIACZ 
Pracuje najczęściej  za korpusem płużnym i służy do spulchniania dolnej warstwy gleby 
bez wyciągania jej na powierzchnię pola. W ten sposób nie tylko osiąga się korzyści wynikające z głębokiej uprawy, ale również niszczy się tzw. podeszwę płużną tworzącą się na skutek  ugniatającego działania pługa orzącego co roku na jednakową  głębokość. Elementem roboczym pogłębiacza może być lemiesz, gęsiostopka lub dwa dzioby. Mogą one być  ustawione s tej samej bruździe lub bocznie do korpusu płużnego na sztywno lub też  na czworoboku przegubowym, który umożliwia samodzielne ich zagłębianie. 
  
ODKŁADNICA AŻUROWA 
Coraz częściej w  pługach stosuje się odkładnice ażurowe(taśmowe), zbudowane z szeregu taśm odpowiednio wyprofilowanych tak, aby tworzyć powierzchnię roboczą podobną jak przy zwykłych typach odkładnic. 
ZALETY ODKŁADNICY 
- na glebach ciężkich i humusowych ziemia nie zalepia odkładnicy 
- zmniejsza się zapotrzebowanie na siłę uciągu, szczególnie na glebach ciężkich i wilgotnych, ze względu na mniejszą powierzchnię tarcia 
- istnieje możliwość  zwiększenia prędkości pracy pługa, gdyż opory w stosunku do zwykłych odkładnic są mniejsze o ok. 15-20 % 
- lepiej wytworzona jest struktura gruzełkowata 
- zmniejszają się koszty wykonania odkładnicy w wyniku zastosowania szeregu grubych taśm( mniejsze zużycie materiału) 
- istnieje możliwość wymiany pojedynczych zużytych  lub uszkodzonych taśm. 
WADY ODKŁADNICY: 
Odkładnic tych nie można stosować na glebach lekkich piaszczystych , gdyż gleba przesypuje się wtedy pomiędzy listwami, przez co nie jest odpowiednio odwrócona i ulega rozpyleniu. 
  
MECHANIZACJA 
Zastąpienie pracy ręcznej lub żywej siły pociągowej maszyną , celem zwiększenia wydajności pracy. 
NARZĘDZIE (np. łopata)
Zespół roboczych części wykonujących prace w sposób bierny. 
MASZYNA  (np. kombajn)
Zespół takich  części ,spośród których przynajmniej  jedna cześć wykonuje ruch(obrotowy, wahadłowy lub inny), będący wynikiem obrotu innej części, zespoły są napędzane, napęd jest najczęściej przekazywany od WOM ciągnika lub kół jezdnych maszyny.

URZĄDZENIE (np. urządzenie elektryczne) 
Rodzaj mechanizmu lub elementów  służący do wykorzystywania określonej pracy (z reguły związanych z określonym miejscem ) 
  
DOPRAWIANIE GLEBY POLEGA NA: 
Odpowiednim spulchnieniu górnej warstwy roli, czyli na zwiększeniu ilości i równomiernym rozproszeniu porów w roli oraz na rozdrobnieniu grud gleby. Niektóre narzędzia doprawiające mogą być użyte do spulchnienia zaoranej roli i przygotowania jej do siewu. Płytkie spulchnianie gleby potrzebne jest po to, aby przez zniszczenie kapilar w górnej warstwie roli stworzyć odpowiednią warstwę izolacyjną, utrudniającą parowanie wody z głębszych jej warstw. Doprawianie roli może służyć do walki z chwastami, która może polegać na wyrywaniu lub wyciąganiu rozłogów perzu, lub mechanicznym uszkodzeniu rosnących chwatów, albo też na stworzeniu przez spulchnienie roli dobrych warunków do kiełkowania i wzrostu chwastów, które po wyrośnięciu mogą być mechaniczne lub chemicznie zniszczone. 

NARZĘDZIA DOPRAWIAJĄCE ROLĘ MOŻNA PODZIELIĆ NA : 
a)      włoki 
b)      brony 
c)      kultywatory 
d)      wały uprawowe 

WŁÓKOWANIE 
Stanowi pierwszą wiosenna czynność uprawową wykonywaną, gdy rola obeschnie na tyle żeby można było się po niej poruszać. Włókowanie polega na płytkim ścięciu oraz spulchnieniu górnej warstwy roli i wyrównaniu jej powierzchni pozostawionej na zimę w ostrej skibie przy pomocy włóki. Zasadniczym jej działaniem jest przeciwdziałanie zaskorupieniu się powierzchni roli i zapobieganie wyparowaniu wody z dolnych warstw gleby. Włókowanie stwarza dobre warunki do szybkiego obsychania i ogrzewania górnych warstw gleby. Wykonuje się ją ukośnie do kierunku orki. Zespołem roboczym włóki jest gładka a niekiedy uzębiona listwa, ustawiona prostopadle do kierunku ruchu narzędzia. Włóki wykonuje się najczęściej z kilku płaskowników ustawionych do siebie równolegle, pracujących do siebie swym wyższym przekrojem. Ciężar belek dobiera się w zależności od zwięzłości gleby. 
  
SYSTETMATKA BRON 
 Podział brony: beznapędowe , aktywne(wahadłowe i obrotowe) 
Brony beznapędowe dzielą się na  3 grupy 
a)      zębowe- zygzakowe, sprężynowe, łąkowe, chwastowniki 
b)      zębowo-obrotowe- kolczatki, łopatkowa 
c)      talerzowe  - jedno i dwuśladowe 

BRONY ZYGZAKOWE 
Składają się z szeregu pół zabudowanych w kształcie  zygzaka. Poszczególne pola brony, 
wykonane są w formie kratownicy sporządzonej z płaskowników do których przykręcone są stalowe zęby. Zęby rozmieszcza się tak aby w czasie pracy ich ślady nie pokrywały się. 
Zęby brony lekkiej są krótkie mają najczęściej  przekrój  okrągły , przy czym ciężar przypadający na jeden ząb wynosi 5-10 N. 
Zęby brony średniej są większe i maja z reguły przekrój kwadratowy lub okrągły. Ciężar przypadający na jeden ząb wynosi 10-15N 
Zęby brony ciężkiej-  mają kształt kwadratowy , okrągły lub owalny. Są one największe i często zakrzywione lub też mają specjalnie ukształtowane zakończenie w postaci radełka w celu zapewnienia bardziej energicznego działania na glebę w najcięższych warunkach. Ciężar przypadający na jeden ząb w takich bronach wynosi zwykle ok. -15-30 N. 
Głębokość pracy bron jest regulowana, zależy od stanu pola i ciężaru zastosowanej brony( lekkie 4-6 cm, średnie 4-8 cm , ciężkie ok. 6-10cm ) 
Bron lekkich używa się jako tzw. Bron posiewnych do przykrywania wysianych nasion. 
Bron średnich i ciężkich(brony uprawowe) używa się głownie w celu wyrównania pola po orce, do niszczenia i ścigania z pola wschodzących chwastów, kruszenia brył, przewietrzania roli i niszczenia skorupy na pow. gleby. 

BRONY SPREŻYNOWE. 
Brona sprężynowa ma ramę w przodzie zwężoną i podgiętą w górę, do której w dolnej części przykręcone są dwie płozy mające za zadanie chronić ramę przed ścieraniem się w czasie pracy. Do osadzonych w ramie dwóch belek obrotowych przymocowane są zęby sprężynowe. Zęby wykonane są ze sprężystych stalowych płaskowników, do których przykręcone są dwiema wpuszczanymi śrubami redliczki. Odległości między zębami na belce można regulować, dzięki czemu uzyskuje się zmianę szerokości roboczej narzędzia. Belkę wraz z przymocowanymi do niej zębami można obracać za pomocą ręcznej dźwigni ustalonej na segmencie zębatym. W ten sposób, zmieniając położenie zębów względem płozów (również zmienia się kąt ustawienia zęba), zmienia się głębokość pracy zębów lub unosi się je do położenia transportowego. Pola bron sprężynowych produkowane są w kilku wielkościach i różnią się od siebie liczbą zębów, wymiarami ramy i ciężarem. Normalna głębokość pracy brony sprężynowej wynosi od 5 do 8cm. 
BRONY SPRĘŻYNOWE 
Elementami roboczymi są zęby, wykonane z zagiętych, sprężystych płaskowników, do których przykręcone są radełka lub też ze sprężystych pędów okrągłych i kwadratowych, spłaszczonych na końcu. Zęby sprężynowe działają w inny sposób niż zęby sztywne. Podczas pracy opór gleby powoduje pewne odchylenie i napięcie zęba. Po przezwyciężeniu oporu gleby następuje szybkie przesunięcie końca zęba w przód. Zęby sprężyste działają wiec krótkimi, energicznymi uderzeniami. Przez ich drganie powierzchniowa warstwa roli jest częściowo wyciągana na wierzch i mieszana. Zęby sprężynowe radełkowe wyciągają rozłogi perzu bez ich rozrywania, dlatego też nadają się one do pracy na polach zaperzonych. Zęby przymocowane są do ramy najczęściej w taki sposób, aby można było zmieniać kąt ich ustawienia względem powierzchni pola, przez co uzyskuje się różne głębokości ich pracy. 

BRONA CHWASTOWNIK 
Jest przeznaczona wyłącznie do niszczenia  wcześnie wschodzących chwastów. Budowa chwastownika zwanego często zgrzebłem lub broną kolczugową odznacza się  brakiem ramy. Poszczególne zęby tej brony są wykonane  z odpowiednio wygiętego drutu i są połączone bezpośrednio ze sobą. Dzięki takiej budowie chwastownik może się dobrze dostosowywać do nierówności terenu podczas pracy. Dlatego tez stosuje się jej również do pracy w redlinach. Ich zęby mają zwykle dwa końce : krótkie i długie. W zależności od wielkości roślin mogą one pracować albo krótkimi albo długimi końcami . Brona ta pracuje bardzo płytko  niszcząc wschodzące chwasty bez szkody dla  roślin uprawnych zakorzenionych głębiej. 
BRONY TALERZOWE 
Brony talerzowe przypominają swoją budową pług talerzowe z tą różnicą, że stosuje się w nich talerze o mniejszej średnicy osadzone na wspólnej obracającej się osi. Głębokość robocza bron talerzowych zależy od zwięzłości gleby, kąt ustawienia sekcji talerzowych, średnicy talerzy i ciężaru narzędzia. Jeże sekcja talerzy będzie ustawiona ukośnie pod pewnym kątem do kierunku ruchu, to talerze ustawione wklęsłą stroną ku przodowi będą przecina glebę, odwracać i odkładać na bok. W pługach talerzowych równowagę tę utrzymywały specjalne koła bruzdowe i polowe. Aby więc zapewnić równomierny ruch narzędzia, stosuje się odpowiedni układ poszczególnych sekcji. Brona talerzowa składać się, więc może z dwóch lub czterech sekcji ustawionych, symetrycznie lub asymetrycznie. Brony talerzowe dzielimy na jednośladowe i dwuśladowe. Brony jednośladowe są zazwyczaj narzędziami przeznaczonymi wyłącznie do podorywki ściernisk. 
Brony talerzowe nie powinny być stosowane na polach zaperzonych , gdyż tnąc rozłogi zwiększają się jeszcze bardziej ich zachwaszczenie.

KULTYWATOROWANIE 
Kultywatory służą do głębokiego  spulchnienia i częściowego pokruszenia zaoranej i zleżałej roli, niszczenia chwastów oraz przewietrzenia gleby. 
Mogą być również użyte do spulchniania ścierniska przed siewem poplonów, zniszczenia darni na polu dla ułatwienia zagłębienia pługów  przy orce , mieszania nawozów z glebą i innych prac związanych z doprawianiem gleby. 
Głębokość pracy kultywatora wynosić może  od 5 do 15cm . Do niszczenia wschodzących chwastów i kruszenia skorupy głębokość pracy wynosi zaś 5-10 cm pod siew zaś 12-15cm. 
Częściami roboczymi są zęby sprężynowe, półsztywne lub sztywne zakończone redliczkami , gęsiostopkami lub nożami, rozstawione w dwóch  lub trzech szeregach na ramie. 

WAŁOWANIE 
Podstawowym zadanie wałów jest powierzchniowe lub głębsze ugniecenie spulchnionej roli, pokruszenie twardych brył albo też wgniecenie ich w spulchnioną rolę, gdzie pod wpływem wilgoci zmiękną. Wały mogą być  narzędziami konnymi  lub ciągnikowymi. Wały dzieli się na gładkie, pierścieniowe, zębate i strunowe.  Wały gładkie mogą być lekkie(1200-3500N/mb)  lub ciężkie(10000-15000 N/mb). 
Lekkie wały gładkie używane są do wałkowania płytko zasianych nasion drobnych  w  celu zwiększenia  podsiąkania wody z dolnych warstw roli, gdyż jest ona potrzebna do skiełkowania tychże nasion. Wały te mogą służyć również do wyrównywania powierzchni roli przed wysiewem nasion lub sadzeniem ziemniaków, do pogniecenia zielonych nawozów przed przyoraniem oraz do likwidowania szczelin, które czasem wiosną tworzą się na zasianych polach wskutek działania silnych mrozów 
Ciężkie wały gładkie stosuje się  często na łąkach w celu przyciśnięcia darni do podłoża , jak i do ścięcia odwróconych skib, bruzd na przeoranych łąkach, pastwiskach i nieużytkach dla wyrównania powierzchni i przyspieszenia  rozkładu darni. 

AGREAGATOWANIE 
Wprowadzenie do rolnictwa ciągników o coraz większej mocy umożliwia łączenie narzędzi i maszyn uprawowych w zestawy(agregaty) 
Przez agregatownie rozumie się sprzęgnięcie kilku maszyn w zestaw mający jedno źródło energetyczne i wykonujący za jednym przejazdem kilka czynności. 
Zaagregatowanie kliku potrzebnych maszyn w jeden zestaw pozwala przygotować  odpowiednio glebę za jednym przejazdem bez nadmiernych strat zasobów wodnych. Zmniejsza się w ten sposób  również liczba przejazdów, co obniża niekorzystny wpływ ugniatania gleby kołami ciągnika i maszyn. Stosowanie agregatów uprawowych przyczynia się również do obniżenia kosztów uprawy o ok. 20-50 % a także często do zwiększenia  plonów dzięki temu , że zabiegi mogą być wykonywane w optymalnych terminach agrotechnicznych. 
Agregaty składają się z kilku narzędzi, są jednak trudniejsze w eksploatacji, niż pojedyncze narzędzia , gdyż są długie i mało zwrotne. Główne ich walory zastosowania widoczne są dopiero przy uprawie dużych powierzchni . 
BIERNE AGREGATY UPRAWOWE 
Jednym z najprostszych agregatów uprawowych stosowanych często do uprawy gleb cieżkich jak pług zagregatowany z wałem wgłębnym . Zestaw ten jest przeznaczony do szybkiego  przygotowania roli pod siew. Wykorzystanie w zestawie wału umożliwia przyspieszenie osiadania gleby. Często wykorzystywany jest on do uprawy gleby pod siew żyta./ Agregator złożony z kultywatora i brony zębnej rozdrabnia wilgotne jeszcze bryły, które po wyschnięciu były by bardzo trudne do rozkruszenia / Jest on wykorzystywany do uprawy przedsiewnej, ale z reguły po orce zimowej.  Ciągnik => brona ciężka=> wał strunowy=> włóka=> brona lekka 
  
Produkowanie jest 5 wariantów agregatu. W jego skład może wchodzić: 
- trójramienny gruber, czyli kultywator z zębami sztywnymi lub sprężynowymi 
- tarcze tnące których zadaniem jest pocięcie gleby na pasma o małej szerokości 
- zespół elementów rotacyjnych w postaci zębatych zaostrzonych tarcz, dzięki którym  bryły są przecinane 
- zamocowanie na belce zęby sprężyste, których zadaniem jest wyciągniecie brył na powierzchnię pola w strefę działania elementów rotacyjnych, szyna wyrównująca powierzchnię pola. 
  
Przygotowanie gleby do siewu  nasion może być  realizowane również przy  użyciu agregatu uprawowego TERRAMAX  firmy RAU. Ma on w swoim zestawie szynę niwelującą włókę, wał strunowy przedni, kultywator z zębami sprężynowymi oraz dwa wały strunowe tylne o różnej średnicy. W wyniku ich  pracy gleba jest odpowiednio spulchniona a powierzchnia pola  doskonale wyrównana. 
  
Rezystancja (opór elektryczny)- 
Przepływ prądu w przewodnikach nie jest swobodny, gdyż każde ciało stawia mu  pewien opór, który jest wynikiem zderzeń elektronów swobodnych z innymi cząsteczkami. Podczas zderzeń elektrony tracą pewną część energii zamieniając ją na wydzielone ciepło. Wielkość oporu zależy od materiału przewodnika, a opór jest tym większy im dłuższą drogę mają do przebiegu elektrony, natomiast tym mniejszy im większy jest przekrój przewodnika. R=p*l/s
PRAWO OHMA  
Natężenie prądu w przewodniku jest wprost proporcjonalne do napięcia na końcach tego przewodnika i odwrotnie proporcjonalne do jego rezystancji. J=U/R
I PRAWO KIRHOFFA  w każdym punkcie rozgałęzienia obwodu zwanym węzłem , suma prądów dopływających jest równa sumie prądów odpływających do węzła. 
II PRAWO KIRHOFFA w każdym zamkniętym obwodzie elektrycznym zwanym oczkiem suma napięć źródłowych równa się sumie spadków napięć na rezystorach(odbiornikach) 
CEL BUDOWY SZKLARNI: 
 Zadaniem szklarni jest zapewnienie warunków koniecznych do prowadzenia całorocznej produkcji roślinnej. Czynniki decydujące o wzroście roślin takie jak światło ,temperatura, wilgotność , skład powietrza, muszą być kształtowane w sposób optymalny, zapewniający jednocześnie minimalizację kosztów inwestycji i eksploatacji.
Typy szklarni: 
Metoda budowania: -stal, -aluminium, -drewno, -materiały różne 
Pokrycie dachu: szkło, tworzywa sztuczne, folia, materiały różne 
Sposób budowania: szklarnie jednonawowe, szklarnie wielonawowe 
Cieplarnie foliowe- w wielu krajach do produkcji roślin znacznie częściej niż szklarni używa się cieplarni( tuneli) foliowych. Dotyczy to głównie krajów o cieplejszym klimacie. 
DO WAD CIEPLARNI FOLIOWYCH NALEŻĄ; 
-duży nakład  prac związanych z montażem i wymianą folii 
- mała odporność folii na działanie promieniowania całkowitego i zużywanie się jej wskutek tarcia o części konstrukcyjne. 
- trzepotanie folii na konstrukcji podczas podmuchów wiatru.
- kondensowanie się na powierzchni folii pary wodnej , co w konsekwencji prowadzi do obniżenia przepuszczalności świetlnej  oraz opadania kropel wody na rosnące w cieplarni rośliny.      
- trudności z wentylacją cieplarni
  
ZABIEGI W PRODUKCJI ROŚLIN POD OSŁONAMI 
Wentylacja- polega na zastąpienia powietrza wewnątrz szklarni powietrzem zewnętrznym. Ma to na celu: wymianę CO2 i tlenu, regulację temperatury tzn. odprowadzenie nadmiernej  ilości ciepła pochodzącego z wnikania energii promienistej, regulację wilgotności powietrza. 
ZALETY WENTYLACJI MECHANICZNEJ WYMUSZONEJ 
- mniejsze koszty konstrukcji szklarni ze względu na mniejsza powierzchnię otworów wentylacyjnych 
- lepsze uszczelnianie przegród a tym samym zmniejszenie zużycia energii w zimie. 
- umożliwienie późniejszej zabudowy matami chłodzącymi. 
- dobre warunki do regulacji wewnętrznej temperatury, wynikające z niezależności wentylacji od prędkości wiatru. 
WADY WENTYLACJI WYMUSZONEJ TO : 
- wzrost kosztów eksploatacyjnych o koszt napędu wentylatorów 
- zbyt duży dopływ  chłodnego powietrza w zimie i w okresie przejściowym jeżeli z powodu dużego nasłonecznienia wymagana jest wentylacja wewnętrzna 
- emisja hałasu przez wentylatory.

NOWE ROZPYLACZE- dają równomierny rozkład cieczy, prawidłowe nakładanie się strumieni. ZUŻYTE ROZPYLACZE- większe zużycie środka

WIELKOŚĆ KROPEL: Krople drobne: -dobre pokrycie (+) -podatność na znoszenie (-) Krople grube: -dobra penetracja (+) -ograniczenie znoszenia (+) -słabe pokrycie (-)

CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA ZNOSZENIE: -wielkość kropli -wysokość prowadzenia belki (rozpylacza) -prędkość robocza (w warunkach polskich max 5-7km/h) -prędkość wiatru ( gdy prędkość nie przekracza 3m/s) -temp i względna wilgotność powietrza

JAK ZREDUKOWAĆ ZNOSZENIE KROPEL: -większe krople -niższe ciśnienie -większe dawki cieczy -niższa prędkość robocza -rozpylacze przeciwznoszeniowe - stabilizowana belka polowa -mniejsza wysokość prowadzenia belki polowej nad uprawą

GLEBOGRYZARKA Maszyna czynna napędzana wałkiem odbioru mocy (przyczepiana do traktora) zawieszana na 3 punktowym układzie zawieszenia. Elementami roboczymi są zęby/noże zamocowane na wirniku napędzanym przy pomocy przekładni zębatej. Jest maszyną doprawiającą, wyrównuje glebę, spulchnia i natlenia dzięki temu można później siać. Reguluje się kierunek pracy wirnika. Zgodnie z kierunkiem jazdy kół ciągnika czyli współbieżnie i przeciwnie do kierunku jazdy czyli przeciwbieżnie. Ustawia się również głębokość pracy dzięki regulacji kół podporowych, przy pomocy śruby rzymskiej.

SIEW Uzyskanie możliwie największych plonów uprawowych roślin wymaga poza należytą uprawą gleby, nawożeniem i sprzyjającymi warunkami atmosferycznymi odpowiedniego rozmieszczenia nasion pod powierzchnią roli.

W celu zapewnienia roślinom odpowiednich warunków wzrostu i rozwoju, maszyny do siewu w szczególności nasion roślin ogrodniczych muszą spełniać następujące wymagania agrotechniczne: - zachowanie mniej więcej jednakowej liczby nasion umieszczonych równocześnie w poszczególnych narzędziach na każdym metrze długości rzędów, czyli jasnym słowy zachowania dostatecznej poprzecznej i podłużnej równomierności wysiewu przy siewie zbóż do 3%( odchyłka od średniego wysiewu do +-5%), a przy siewie nasion drobnych do 5%(odchyłka od średniego wysiewu do +-10%). - możliwość regulacji ilości wysiewu nasion zbóż - możliwość zmiany szerokości międzyrzędzi(najmniejsza szerokość 7,5cm) - zachowanie podczas pracy niezmiennych szerokości międzyrzędzi - nie przekraczanie dopuszczalnej ilości uszkodzonych nasion zbóż 0,3%, a strączkowych i drobnoziarnistych do 1% - umieszczanie nasion w roli stałej głębokości oraz należyte ich przykrycie warstwą roli. - łatwość i niezawodność nastawienia zamierzonej ilości wysiewu - niezależność odpowiedniej jakości pracy siewnika od jego nachylenia przy siewie na pagórkowatym terenie, ani też od prędkości roboczej (6-15km/h) - zbiornik nasion ukształtowany tak, aby zespoły wysiewające wygarniały wszystkie nasiona.

SIEWNIKI UNIWERSALNE: Mogą być używane do wysiewania różnych nasion i umożliwiają stosowanie różnego rodzaju siewu rzędowego. Siewniki takie nie dają natomiast możliwości wysiewania pojedynczych nasion lub ich odmierzonych porcji- nie nadają się do siewu punktowego bądź gniazdowego. W zależności od siły pociągowej siewniki dzieli się na: ręczne, konne, ciągnikowe przyczepione zawieszone i nabudowane, samojezdne. Ze względu na przeznaczenie siewniki różnią się na: rzędowe, rzutowe, precyzyjne, kombinowane.

ZESPOŁY WYSIEWAJĄCE Mogą być umieszczone pod dnem zbiornika nasion, na zewnątrz tylnej jego ścianki lub wewnątrz skrzyni nasiennej. Zadaniem zespołu wysiewającego siewnika jest pobranie nasion ze zbiornika i podanie ich do przewodu nasiennego w ściśle ustalonej ilości oraz w sposób równomierny. W siewnikach stosuje się następujące zespoły: roweczkowe, kołeczkowe, łopatkowe, szczoteczkowe, odśrodkowe, tarczowe, komórkowe, taśmowe, łyżeczkowe.

SPOSOBY WYKONYWANIA SIEWU: - wąskorzędowy (szer 8cm dł 3-4cm) - rzędowo- normalny (14-15cm, 1,5-2cm) - paso- rzędowe (10cm) - krzyżowy (3-4cm, 12-15cm) - gwiazdowy (30- 100cm) - kwadratowo- gwiazdowy(40-100cm)

MASZYNY DO SADZENIA ZIEMNIAKÓW Sadzarki to maszyny służące do sadzenia ziemniaków (sadzeniaków) lub rozsady warzyw. Agrotechniczne wymagania stawiane sadzarkom są następujące: -sadzeniaki powinny być rozmieszczane równomiernie zarówno w rzędach jednakowo odległych od siebie jak również i w możliwie jednakowych odległościach wzdłuż poszczególnych rzędów -głębokość umieszczania sadzeniaków w glebie powinna być jednakowa oraz powinny one być przykryte warstwą gleby -dodatkowym wymaganiem przy sadzeniu ziemniaków jest również uformowanie powierzchni pola w postaci redlin, wymaganych dla dalszego rozwoju ziemniaków.

Obecnie używane sadzarki do ziemniaków są maszynami ciągnikowymi zawieszanymi lub pół zawieszanymi. Poza tym rozróżnia się sadzarki półautomatyczne i automatyczne.

Wśród sadzarek automatycznych wyróżnia się sadzarki: a)tarczowe (z chwytakowym zespołem wysadzającym) b)przenośnikowe (z czerpakowym zespołem wysadzającym)

SADZARKI PÓŁAUTOMATYCZNE Sadzarki półautomatyczne pozwalają również na przeprowadzanie sadzenia ziemniaków przy jednym przejściu maszyny, wykonując bruzdę, umieszczając w niej sadzeniaki i przykrywając je za pomocą obsypników lub zagarniaczy talerzowych. Jednak przeniesienie ziemniaka ze skrzyni umieszczonej na maszynie do zespołu wysadzającego lub bezpośrednio do bruzdy odbywa się ręcznie i jest dokonywane przez pracowników, jadących na sadzarce na specjalnych siodełkach. Zaletą tych sadzarek jest nieuszkodzenie ziemniaków, co umożliwia wysadzanie ziemniaków jarowizowanych lub pobudzonych, których kiełki są niszczone przez sadzarki automatyczne.

AUTOMATYCZNE SADZARKI PRZENOŚNIKOWE Charakterystycznym zespołem roboczym sadzarki może być korektor pozwalający na automatyczne uzupełnianie brakujących sadzeniaków w czerpakach. Korektor znajduje się w górnej części sadzarki, nad przenośnikiem. Jest on zaopatrzony w czujnik kontrolujący wszystkie czerpaki, przesuwające się podczas pracy pod korektorem. Każdy czerpak posiada wycięcie w środku którego pracuje czujnik korektora.

ŚWIDRY ZIEMNE Urządzeniami pomocniczymi służącymi do wykonania dołków pod sadzenie krzewów, drzewek i drzew są świdry ziemne. Świdry ziemne (zwane glebowymi) są to maszyny o pionowej osi obrotu elementu roboczego, który nosi nazwę wiertła

Wyróżniamy świdry glebowe: przenośne i zawieszone.

Świdry przenośne- wyposażone są w silnik spalinowy o mocy 1,5-3,5 kW najczęściej dwusuwowy a masa całej maszyny ba ogół nie przekracza 25kg. Prędkość obrotowa wiertła zawiera się w granicach 250-350 obr/min. Wykonuje się nimi otwory o średnicy do 30cm i głębokości do 50cm.

Świdry zawieszane- agregatowane są zależnie od warunków z ciągnikami rolniczymi lub specjalnymi (ogrodniczymi). Wiertło może mieć napęd mechaniczny od WOM-u ciągnika lub hydrostatyczny z układu hydraulicznego ciągnika. Prędkość obrotowa wiertła wynosi 100-200 obr/min. Świdry zawieszane umożliwiają wykonanie utworów o średnicy do 100cm i głębokości do 150cm

NAWOŻENIE Czynnikiem mającym zasadniczy wpływ na wielkość plonów roślin jest oprócz rodzaju gleby jej uprawy, odpowiednie nawożenie.

Celem nawożenia jest dostarczenie glebie składników pokarmowych niezbędnych do wzrostu i rozwoju roślin. Do zmechanizowanego załadunku nawozów na roztrząsacze i nasiewanie używa się ładowarek. Można je podzielić na ładowarki: -czołowe -obrotowe -pneumatyczne

Zastosowanie ładowarek znacznie zmniejsza nakłady robocizny (przy dobrej organizacji pracy ładowarka może zastąpić kilkunastu pracowników) daje możliwość lepszego wykorzystania środków transportowych i maszyn do nawożenia oraz przyspiesza wykonanie prac. Podstawowym wymaganiem agrotechnicznym stawianym ładowarkom jest ich możliwa duża uniwersalność.

Przyjmuje się zwykle że ładowarka rolnicza powinna pozwalać na wykorzystanie jej do załadunku następujących materiałów: -obornik, ładowany z pryzmy polowej lub gnojowi -materiały sypkie, jak ziemia, koks lub węgiel a również nawozy mineralne co wymaga szczelności urządzenia nabierającego materiał. -materiał rolny objętościowy jak słoma lub siano -pożądana jest również możliwość wykorzystania ładowarki do prostych prac ziemnych jak wyrównanie dróg lub usuwania śniegu.

Ładowarka powinna mieć możliwie duży udźwig swojego zespołu roboczego dla uzyskania wysokiej wydajności pracy. Zakres manewrowania ładowarki powinien pozwalać na obsługiwanie możliwie dużego terenu przy jednym ustawieniu maszyny.

Zamiast wideł do obornika można stosować też inne zespoły robocze. Zastosowanie przedłużacza pozwala na zwiększenie wysokości podnoszenia, jednak można go stosować tylko do załadunku materiałów lekkich takich jak słoma czy siano.

ŁADOWARKI PNEUMATYCZNE Ładowarki pneumatyczne mają ślimak podający materiał do komory powietrznej do której podawane jest również sprężone powietrze. Strumień tego powietrza porywa materiał przewodem tłoczącym do cyklonu.

Przenoszony materiał wysypuje się dolnym otworem cyklonu, natomiast tłoczone powietrze uchodzi górnym jego przewodem. Aby ułatwić nabieranie materiału ładowarki te wyposażone są często w ślimak nagarniający, który zagłębiony jest w ładowany materiał. Ze względu na sposób pobierania i przenoszenia ładowarki te nadają się do ładowania materiałów sypkich

ZBIÓR ZIEMNIAKÓW (MASZYNY PODSTAWOWE)

1.kopaczki gwiazdowe

-konne

-gwiazdowe: przyczepione, zawieszone.

2.kopaczki elewatorowe (do pracy na zapas):

-z jednym przenośnikiem odsiewającym

-z dwoma przenośnikami odsiewającymi

-kopaczka rzędująca z dodatkowym przenośnikiem poprzecznym, można uzyskać efekt tzw. wzbogacenia plonu.

3.kopaczki ładujące(uproszczony kombajn):

-bez stołu sortującego i zasobnika na ziemniaki, załadunek ziemniaków na jadący obok zestaw transportowy.

4.kombajn do zbioru ziemniaków:

-samobieżne

-przyczepiane.

Zbiór ziemniaków(maszyny pomocnicze):

1.rozdrabniacze łętów:

-z elementami obracającymi się wokół osi poziomej

-z elementami obracającymi się wokół osi pionowej.

2.sortowniki:

-z sitami płaskimi

-z sitami cylindrycznym.

Zasadnicze zespoły kombajnu do zbioru ziemniaków:

-zespół kopiący

-lemiesze

-zespoły rozdrabniające i odsiewające ziemię

-zespoły kruszące bryły ziemi

-oddzielacze łętów i resztek porostu

-zespoły separujące bulwy od kamieni i brył ziemi

-stoły selekcyjne

-urządzenia do przenoszenia i gromadzenia plonu.

Podział maszyn do zbioru buraków w zależności od ilości roboczych:

-ogławiacze, wyorywacze(kopaczki):dwu trzy i sześciorzędowe.

-kombajny: jedno, dwu i sześciorzędowe.

Liczba rzędów zbieranych maszynami dwu i wielorzędowych jest tak dobierana by można było podzielić przez nią bez reszty liczbę rzędów obsiewanych przez siewnik.

W zależności od źródła napędu:

-samojezdne

-maszyny przyczepiane.

OGŁAWIACZE

-bijakowe

-klasyczne zespoły ogławiające:

--Z nożami skośnymi, łukowymi i karczowymi(napędzanymi i

nie napędzanymi)

--Z czujnikami płożącymi, tarczowymi(napędzanymi i

nie napędzanymi oraz spiralnymi i

gąsienicowymi(napędzanymi).

Wyróżniamy ogławiacze:

-pozostawiające liście na polu w stanie nie rozdrobnionym lub rozdrobnionym

-zbierające liście do zbiorników w stanie nie rozdrobnionym lub rozdrobnionym

-ogławiacze zbierające i ładujące liście na przyczepy w stanie nie rozdrobnionym lub rozdrobnionym.

Wyorywacze(wyciągacze):

-stałe-widłowe i lemieszowe

-drgające-widłowe i lemieszowe

-kołowe-koło napędzane i nie napędzane

-talerzowe.

Wyróżniamy wyorywacze:

-proste-pozostawiające wydobyte korzenie na polu bez ich oczyszczania

-kopaczki wydobywające oczyszczające korzenie z ziemi i układające je w wały podłużne

-kopaczki wydobywające oczyszczające korzenie z ziemi i zbierające je do własnych zbiorników

-kopaczki wydobywając e i oczyszczające korzenie z ziemi i ładujące je na przyczepę.

TRANSPORT ROLNICZY RÓŻNI SIĘ OD TRANSPORTU PRZEMYSŁOWEGO CZY HANDLOWEGO NASTĘPUJĄCYMI WŁAŚCIOWOŚCIAMI:

1.Niemal wszystkie rodzaje transportu występują okresowo.

2.Terminy(dotyczy znacznej części transportu zewnętrznego i niemal całości transportu wewnętrznego) związane są z okresami wykonywania poszczególnych zabiegów agrotechnicznych, występuje wyraźne nasilenie zapotrzebowania na środki transportu.

3.Warunki transportu rolniczego są bardzo różnorodne:

-dobre i złe drogi

-pola o różnym stanie podłoża

-rozmaita topografia terenu.

4. Większość przewozów dotyczy niewielkich odległości.

5. Środki transportu powinny być przystosowane do przewozu, załadunku i rozładunku rozmaitych rodzajów masy towarowej(zwierzęta, maszyny itp.).

URZĄDZENIA TRANSPORTOWE W ROLNICTWIE:

-środków do produkcji rolniczej(nasiona, nawozy)

-materiałów technicznych(narzędzia, maszyny i urządzenia, części zamienne)

-produktów roślinnych i zwierzęcych

-osób zatrudnionych w produkcji rolniczej

Transport materiałów może mieć charakter:

-transportu zewnątrz zakładowego

- transportu polowego

-transportu zewnętrznego.

W zależności od przenoszonego materiału, charakteru transportu, stopnia mechanizacji, form organizacji w gospodarstwie, stosuje się różnorodne typy maszyn i urządzeń transportowych z których można wydzielić:

-urządzenia transportu kołowego zewnętrznego

-urządzenia transportu kołowego polowego

-urządzenia transportu zewnątrz okładowego typu kołowego lub przenośnikowego, z przenośnikami:

*mechanicznymi

*pneumatycznymi

*hydraulicznymi.

-urządzenia załadowcze i wyładowcze

-urządzenia komunikacji osobowej.

URZĄDZENIA TRANSPORTU KOŁOWEGO POLOWEGO:

Do przewozu polowego zaliczamy:

-okresowe przewozy z gospodarstwa na pole(sadzeniaki, nawozy, paliwo)

-okresowy wywóz z pola do gospodarstwa(zboża czy inne plony)

-regularne przewozy pasz, głównie w obrębie gospodarstwa

-doraźne przewozy związane z pracami w gospodarstwie np. obornika, maszyn, narzędzi

-przewozy specjalne np. drewno, piasek, ziemia.

URZĄDZENIA TRANSPORTU KOŁOWEGO ZEWNĘT:

-samochody ciężarowe

-samochody dostawcze

-ciągniki rolnicze z przyczepami.

Nadwozie samochodu powinno być odpowiednio przystosowane w celu uniknięcia uszkodzeń materiału, czy lepszego wykorzystania środka transportu.

Można wyróżnić:

-okresowe wywozy z gospodarstwa produktów(ziarno, buraki, ziemniaki) które zaliczamy do sezonowych, masowych i jednokierunkowych.

-okresowe przywozy towarów przemysłowych do gospodarstwa, które zaliczamy do sezonowych , partiowych i jednokierunkowych.

-regularne przewozy odstawcze produktów rolnych(nabiał, jaja, warzywa, owoce)

-doraźne przewozy inwentarza żywego, artykułów technicznych itp..

---