nie. Zatem nie wzrok, ale statyczna, praca mięśni odgrywa tu decydującą rolę.

Dobór przyrządów celowniczych w różnych postawach i warunkach at­mosferycznych . ma kolosalne znaczenie dla skuteczności ognia. Stawiać go jednak należy za statycznością broni, która stanowi zasadniczy problem w strzelaniu.

Przyrządy celownicze mogą być otwarte (szczerbinkowe) i zamknięte (przeziernikowe). Muszą one być dobrze umocowane, bez luzów, dać się bezbłędnie przesuwać, aby nie dopuszczać do strzelania z doborem punktu celowania. Dopasowanie przyrządów celowniczych zależy od wzroku za­wodnika, uzyskanej przez niego statyczności broni i odporności psychi­cznej.

Muszki kołowe w długiej broni dowolnej mogą stosować wyłącznie strzel­cy' posiadający wysoką statykę i dużą odporność psychiczną. Większość tych muszek należy dopasować indywidualnie tak, aby cel nie dotykał podczas celowania wewnętrznych krawędzi muszki kołowej (patrz rys. 3).

Momentem idealnego wycelowania jest bardzo wyraźnie widoczna czarna granica celu kołowego.

W broni długiej dowolnej stosuje się także muszki normalne (słupkowe, trójkątne). Dla dalekowidzów lepsza jest muszka cieńsza, lecz należy pa­miętać, że jest ona bardzo czuła na warunki atmosferyczne i przy zmę­czeniu wzroku może sprawiać wrażenie malejącej. Dla krótkowidzów lep­sza jest muszka grubsza.

W strzelaniu z broni krótkiej muszka powinna być taka, by strzelec nie widział nadmiernych jej drgań w szczerbinie. Tu jednak nie można prze­sadzać, bowiem szczerbina powinna być dostosowana do muszki. W przy­padku kiedy krawędzie szczerbiny będą obejmowały np. także przestrzeń poza tarczą, wówczas skuteczne strzelanie będzie wymagało dodatkowej koncentracji. Najlepsze przyrządy celownicze dla pistoleciarzy pokazane są na rys. 4.

Rys. 3

Rys. 4