Stokrotka pospolita

147a] Stokrotka pospolita - Bellis perennis

Właściwości lecznicze mają rozkwitające od wczesnej wiosny do jesieni koszyczki kwiatowe.

Działanie: wykrztuśne, moczopędne, odtruwające.

Poprawia pracę wątroby, uszczelnia ściany włosowatych naczyń krwionośnych. Zewnętrznie: zmniejsza obrzęki po uderzeniach i kontuzjach.

Stosuje się w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych, w schorzeniach skórnych, w schorzeniach wątroby.

Napar: 1 łyżkę kwiatów wsypać do termosu i zalać 1,5 szkl wrzątku, zamknąć i pozostawić na 1 godz.

Pic po 0,5 szkl 3 razy dziennie między posiłkami jako środek moczopędny i odtruwający; a 1/4 szkl kilka razy dziennie po jedzeniu jako środek wykrztuśny.

147b] Stokrotka pospolita - Bellis perennis

Surowcem jest ziele lub sam kwiat (koszyczek) stokrotki - Herba vel Flos

(Anthodium) Bellidis.

Surowiec zawiera olejek eteryczny, flawonoidy, saponiny, gorycz, garbniki, kwasy,

sole, witaminy i inne substancje niezbadane.

Stokrotka działa przede wszystkim moczopędnie, odtruwająco, zapobiega powstawaniu obrzęków i kamicy moczowej, reguluje przemianę materii, obniża ciśnienie krwi, reguluje wypróżnienia i cykl miesiączkowy.

Wskazania: zaburzenia przemiany materii, choroby zakaźne, zatrucia, zaparcia, schorzenia skórne,

kamica moczowa, stany zapalne układu moczowego, obrzęki, dna, reumatyzm, nieżyt żołądka i jelit,

kaszel, nadciśnienie, skąpomocz, pękanie naczyń krwionośnych.

Napar: 2 łyżki kwiatów lub ziela zalać 1 szkl. wrzątku; parzyć pod przykryciem 20 minut; przecedzić.

Pić 3-4 razy dz. po 150-200 ml; niemowlęta - 1-2 łyżeczki płynu 3-4 razy w ciągu doby; dzieci - 100 ml 3 razy dz.

147c] Stokrotka polna - Lat: Bellis perennis L.

Surowcem zielarskim jest kwiat - Flos Bellidis.

Kwiat zawiera substancje gorzkie, garbniki, kwasy organiczne, śluz, saponiny, olejki

eteryczne oraz znaczne ilości soli mineralnych.

Działanie: w medycynie ludowej kwiat stokrotki stosuje się przy krwawieniach z płuc i

pęcherza moczowego, także jako środek przeciwgorączkowy i ogólnie wzmacniający.

Napar poleca się przy złej przemianie materii i nieregularności menstruacji oraz jako środek

moczopędny (przy kamicy nerkowej i pęcherzowej) i przeczyszczający.

Napar ziela stokrotki obniża ciśnienie krwi oraz przeciwdziała miażdżycy, toteż polecany jest dla osób starszych.

Obecnie w lecznictwie rzadko jest stosowany wewnętrznie jako środek wykrztuśny w chorobach dróg oddechowych i łagodny środek ściągający w nieżytach przewodu pokarmowego.

Zewnętrznie stosowany jest w postaci kąpieli i okładów jako środek przeciwzapalny, przy źle gojących się ranach, krwawych wybroczynach, owrzodzeniu i wykwitach skórnych.

* Pisma średniowieczne wspominają o stokrotce jako zielu poświęconym Matce Boskiej.

* Kwiaty zamykają się na noc oraz w czasie deszczowej lub bardzo pochmurnej pogody.

147d] Stokrotka polna (Lat: Bellis perennis L.)(ang: daisy)

Na podrażnioną skórę i przeziębienie. Czyraki, egzemę, oparzenia i swędzenie

złagodzą okłady lub maść ze stokrotki.

Picie naparu i nalewki działa wykrztuśnie i leczy katar.

Stokrotka poprawia też funkcjonowanie wątroby i odtruwa organizm.

Nazwa łacińska: Bellis perennis L.

Nazwy ludowe: strokroć, trwała, stokroć pospolita, gęsie pępki, stokroć, stokrotka, przypołudnik czerwony.

Surowcem zielarskim jest kwiat - Flos Bellidis.

Kwiat zawiera m.in.: substancje gorzkie, garbniki, kwasy organiczne, śluz, olejek oraz znaczne ilości soli mineralnych.

W medycynie ludowej kwiat stokrotki używano przy wszelkiego rodzaju krwawieniach (np. z płuc,

pęcherza moczowego) oraz jako środek przeciwgorączkowy.

Obecnie w lecznictwie jest bardzo rzadko stosowany wewnętrznie jako środek wykrztuśny w chorobach

dróg oddechowych i łagodny środek ściągający w nieżytach przewodu pokarmowego.

Zewnętrznie stosowany jest w praktyce dermatologicznej jako środek przeciwzapalny, na źle gojące się

rany, wybroczyny krwawe, owrzodzenia podudzi, wykwity skórne itp.

---