SOCJ WYCH materialy, materiały różne pedagog


BIBLIOGRAFIA:

Sztompka J. Socjologia

Giddens A. Socjologia

Pospiszyl I. Patologie społeczne

SOCJOLOGIA - HISTORIA POJĘCIA

  1. socjologia = socjo (społeczeństwo) + logos (nauka)

pewna dziedzina staje się nauką, kiedy ma swój aparat pojęciowy, teorie, metody badań i jest zinstytcjonalizowana

  1. 1838 August Comte - wprowadzenie pojęcia socjologia

  2. Instytucjonalizacja socjologii - pierwsze katedry socjologii na uniwersytetach światowych

1892 Uniwersytet w Chicago (Albion Small)

1895 Uniwersytet w Bordeaux (Emile Durkheim)

1919 Uniwersytet w Monachium (Max Weber)

1920 Uniwersytet w Poznaniu (Florian Znaniecki)

EMILE DURKHEIM (1858-1917) KONCEPCJA FAKTÓW SPOŁECZNYCH

fakty społeczne - zewnętrzne wobec jednostki sposoby działania, myślenia i odczuwania, które żyją własnym życiem, niezależnie od tego, jak żyją i co postrzegają pojedynczy ludzie; są przymusowe

Samobójstwo jako przykład zjawiska, które,mimo że jest aktem jednostkowym jest także głęboko osadzone w społeczeństwie i jest skutkiem dysfunkcji systemu integracji lub regulacji społecznej.

przyczyny samobójstw:

dysfunkcje w integracji społecznej:

- egoistyczne

- altruistyczne

dysfunkcje w regulacji społecznej:

- anomiczne

- fatalistyczne

OSOBOWOŚĆ SPOŁECZNA (J. Szcepański)

Możemy wyróżnić 3 podstawowe składniki osobowości społecznej:

  1. Biogenne

wyprostowana postawa, przeciwstawne kciuki, narządy mowy, względnie skanalizowane popędy, długi okres opieki nad potomstwem

  1. Psychogenne

inteligencja, pamięć, wola, temperament

  1. Socjogenne

  1. kulturowy wzorzec osobowości (model osobowości będący wzorcowym, pożądanym w danym społeczeństwie, np. asceta w średniowieczu)

  2. rola społeczne (typowa odpowiedź na typowe oczekiwania społeczne wobec jednostki)

  3. jaźń subiektywna (względnie trwałe i spójne wyobrażenie jednostki o sobie ukształtowane pod wpływem oddziaływań innych ludzi, jak też w wyniku własnych dążności osobotwórczych)

  4. jaźń odzwierciedlona (to co myślimy, że inni myślą o nas)

Gwarantem powstania spójnej poprawnie funkcjonującej jednostki jest integracja poszczególnych składników osobowości.

SOCJALIZACJA

Socjalizacja jest procesem wdrażania jednostki do społeczeństwa. W jej trakcie jednostka nabywa osobowości społecznej

Etapy socjalizacji:

Pierwotna

Wtórna

- rola znaczącego innego - będącego wzorem dla jednostki, najczęściej są to bliscy dziecka

- przyswojenie tożsamości i świata

- dany świat internalizowany (przyjmowany) jako jedyny

- rzeczywistość przyswajana prawie automatycznie

- kończy się z chwilą utrwalenia uogólnionego innego (idei, która mówi, że normy obowiązujące w naszym świecie są normami obowiązującymi w szerszej perspektywie)

- uogólniony inny

- jej zakres i charakter zdeterminowany jest złożonością podziału pracy i wiedzy

- wolna od identyfikacji ze znaczącym innym, mniej emocjonalna

- wysoki stopień anonimowości ról

- łatwo ją zdeintegrować i zresocjalizować

- tożsamość jest w stałym związku z przeszłością

SYSTEM AKSJO-NORMATYWNY

Wartości - powszechnie pożądane przedmioty o symbolicznym charakterze oraz powszechnie akceptowane sądy egzystencjonalno-noramtywne

autoteliczne vs instrumentalne

Norma - ogólnie podzielane oczekiwanie dotyczące sposobu postępowania, wyrażające to co jest uważane za pożądane i właściwe w danej kulturze

religijne / obyczajowe / prawne / moralne

grupowe / kulturowe / uniwersalne

uznawane / zinternalizowane

Podwójna relatywizacja

W razie…..(niebezpieczeństwa, pociągnąć za hamulec bezpieczeństwa)

Osobom…. (poniżej 18 roku życia, alkoholu nie sprzedajemy)

Zinstytucjonalizowane omijanie reguł

Sytuacja, w której dana reguła jest tak często omijana, że to „omijanie” staje się nową regułą, np. przekraczanie ograniczenia prędkości

Dewiacja: odchylenie od normy (F.Znaniecki: ludzie zboczeńcy - nadnormalni i podnormalni)

Dewiacja pozytywna:

Dewiacja negatywna:

Patologia - Ten rodzaj zachowania, ten typ instytucji, ten typ funkcjonowania jakiegoś systemu społecznego czy ten rodzaj struktury, który pozostaje w zasadniczej, niedającej się pogodzić sprzeczności ze światopoglądowymi wartościami, które w danej społeczności są akceptowane. (A. Podgórecki)

Pochodzenie zachowań dewiacyjnych:

Pochodzenie dewiacji:

  1. Czynniki biogenne

  2. Czynniki psychogenne

  3. Czynniki socjogenne:

- teoria funkcjonalistyczna (anomii): E. Durkheim / R. Merton

- teoria zróżnicowanych powiązań

- teoria konfliktu

- teoria kontroli

- teoria stygmatyzacji

- teoria naturalizacji

- teoria Hirscha

- koncepcja ponownego przemyślenia Ferscha

Teoria anemii (E. Durkheim):

Anomijne fakty społeczne:

Typy przystosowania do systemu aksjo-normatywnego (R.K. Merton)

Typ

przystosowania

Zinstytucjonalizowane środki

Cele kulturowe

Konformizm

+

+

Rytualizm

+

-

Innowacja

-

+

Wycofanie

-

-

Bunt

-/+

-/+

Teoria neutralizacji:

Techniki neutralizacji (Matz i Sykes):

- Kwestionowanie odpowiedzialności

- Kwestionowanie szkody

- Kwestionowanie ofiary

Teoria stygmatyzacji:

Dewiacja pierwotna

Dewiacja wtórna

Kariera dewiacyjna

Naznaczenie statusem dewianta zależy od tego:

Teoria zróżnicowanych powiązań (Edwin Sutherland):

Dewiacja jako akt wyboru (Ellseworth Fersch):

Typy etyki:

Etyka aktywistyczna

Etyka rezygnacji

Etyka retrybucji

WYKLUCZENIE SPOŁECZNE:

Wyłączenie jednostek lub grup społecznych z uczestnictwa w podstawowych instytucjach porządku społecznego (K. Frieske)

Wykluczenie ekonomiczne

Wykluczenie ze sfery edukacji i kultury

Wykluczenie przestrzenne

Wykluczenie strukturalne

MOBBING:

Warunki mobbingu:

Przejawy mobbingu (Leymann):

  1. Zaburzenie możliwości komunikowania się

  2. Zaburzenie kontaktów społecznych między ofiarą a resztą

  3. Podważanie autorytetu ofiary

  4. Zaburzanie poczucia kompetencji ofiary

  5. Działania mające szkodliwy wpływ na zdrowie

Relacje ofiar i sprawców:

Finlandia 15% Hiszpania 5%

Holandia 14% Grecja 5%

WB 14% Portugalia 4%

Włochy 4%

administracja publiczna i służby mundurowe 14%

edukacja i służba zdrowia 12%

przemysł wytwórczy, górnictwo 6%

(Europejska Fundacja Poprawy Warunków Życia i Pracy)

Przyczyny mobbingu w szkole:

Społeczne:

Indywidualne:

Ofiary mobbingu pracowniczego (Hirigoyen):

Ofiary mobbingu szkolnego (K. Dambach):

Sprawcy mobbingu:

Skutki mobbingu:

SZTUKA DYSKUTOWANIA - OD SOFISTÓW DO PRZEKAZU REKLAMOWEGO

Celem wykładu jest ukazanie pewniej ciągłości w sztuce retorycznej w ciągu dziejowym. Podobne umiejętności wykorzystywane były zarówno przez starożytnych sofistów, jak i współczesnych twórców treści perswazyjnych zawartych np. w reklamach.

SOFIŚCI

Gdzie i kiedy: Grecja; V wiek p.n.e.

Przedstawiciele: Protagoras, Gorgiasz, Hippiasz, Prodyk

SOFIZMATY

Z greckiego sophisma=wybieg, wykręt

Funkcjonuje w co najmniej trzech znaczeniach:

1/ zwodniczy "dowód" matematyczny, pozornie poprawny, lecz faktycznie błędny, zawierający rozmyślnie wprowadzony błąd logiczny, na pierwszy rzut oka trudny do wykrycia;

Przykład:

- Jaką liczbą jest piątka?

- Nieparzystą

- Jesteś pewien?

- Tak

- A czy 5=2+3?

- Tak

- Dwa jest liczbą, parzystą, a trzy nieparzysta. Dlatego też piątka jest zarówno liczbą parzystą, jak i nieparzystą.

- :- (

2/ wypowiedź lub sformułowanie, w którym świadomie został ukryty błąd rozumowania nadający pozory prawdy fałszywym twierdzeniom;

Przykład:

3/ wszelka próba dowiedzenia swoich racji, bez względu na wartość logiczną przedstawionej argumentacji

ERYSTYKA

Jest to sztuka doprowadzania sporów do korzystnego rozwiązania bez względu na prawdę materialną. Pochodzi z klasycznego języka greckiego eristikós czyli kłótliwy,

éris oznaczający kłótnię, spór, walkę oraz imię bogini niezgody, córki Nocy, towarzyszki Aresa na polu bitwy, będącej uosobieniem waśni, niezgody i kłótni.

O tej sztuce pisał Artur Schopenhauer w „Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów”

RODZAJE ARGUMENTÓW

Argumentum ad auditorem

Argument odwołujący się do słuchacza - sposób argumentowania polegający na tym, że orator zwraca się nie do swojego przeciwnika w dyskusji, lecz albo do współuczestników dyskusji, albo do biernych słuchaczy, celem pozyskania ich sobie, lecz nie poprzez podanie logicznych racji na rzecz tezy, lecz w każdy inny sposób, najczęściej odwołując się do ich emocji.

Przykład:

Chcąc zakwestionować zasadność teorii Darwina orator zwraca się do audytorium z zapytaniem: A kto z Państwa pochodzi od małpy?

Argumentum ad auctoritate

Argument odwołujący się do autorytetu - sposób argumentowania polegający na tym, że orator, chcąc uśpić czujność swojego przeciwnika, powołuje się na jego autorytet i zasługi. Argumentum ad vanitatem

Argument odwołujący się do próżności - sposób argumentowania polegający na wykorzystaniu próżności drugiej strony w dyskusji, drogą umiejętnie dawkowanych, mniej lub bardziej zasadnych, pochlebstw, celem uzyskania akceptacji na wygłaszany pogląd. Przykład: W dyskusji padają zwroty typu: „nie ulega wątpliwości pańska głęboka i wszechstronna znajomość problemu…”, „pan jako ekspert w tej dziedzinie, doskonale wie, że…”, „jako człowiek inteligentny na pewno pan rozumie, że…”, po których następuje podanie własnego poglądu i oczekiwanie, że zjednany komplementami dyskutant bez zastrzeżeń zaakceptuje nasze stanowisko.

Argumentum ad baculinum

Argument odwołujący się do kija - sposób argumentowania polegający na tym, że grozi się przykrymi konsekwencjami, włącznie z użyciem siły, w przypadku braku zgody na przedstawioną propozycję

Argumentum ad misericordiam

Argument odwołujący się do litości - sposób argumentowania polegający na wzbudzaniu w drugiej osobie uczuć litości i współczucia, celem zjednania sobie tej osoby.

Przykład:

Student, który nie zdał egzaminu prosi wykładowcę o to, by nie stawiał mu dwói z racji na to, że straci stypendium za wyniki w nauce

Argumentum ad hominem

Argument odwołujący się do człowieka - sposób argumentowania polegający na tym, że odwołujemy się do, dobrze nam znanych, przekonań (uprzedzeń pozytywnych) osoby, którą do czegoś chcemy przekonać.

Przykład:

Chcąc uniknąć odpytywania uczniowie przekonują nauczyciela biologii do wycieczki do lasu, powołując się na głoszone przez niego poglądy o konieczności fizycznego kontaktu z naturą celem jej lepszego poznania.

Argumentum ad personam

Argument skierowany do osoby - sposób argumentowania polegający na przypisywaniu przeciwnikowi szeregu wad, lub nawet obrażaniu go celem wmówienia audytorium a nawet samemu przeciwnikowi, że jego poglądy są fałszywe. Ten sposób argumentowania utożsamiany jest niekiedy argumentum ad hominem.

Przykład:

Nie mogąc sobie poradzić z argumentami przeciwnika, orator w pewnym momencie stwierdza:

- Doprawdy pojąć nie mogę, jak Państwo możecie dawać wiarę temu idiocie?

Argumentum ad ignorantiam i onus probandi

Argument odwołujący się do niewiedzy - sposób argumentowania polegający na tym, że przeciwnik w dyskusji nie potrafi podać kontrtezy dla tezy, którą chce mu się narzucić. Fakt, że przeciwnik nie potrafi podać kontrtezy traktuje się jako argument na rzecz tezy dowodzonej.

Przykład:

- Czy potrafisz udowodnić, że duchy nie istnieją?

- Nie, nie potrafię.

- Wobec tego powinieneś uznać istnienie duchów.

Argumentum ad populum

Argument odwołujący się do upodobań ludu (tzw. demagogia) - sposób argumentowania polegający na rozbudzaniu emocji słuchaczy przez odwoływanie się do ich dumy, egoizmu narodowego czy rasowego czy instynktów lub przesądów, celem pozyskania słuchaczy dla swoich potrzeb.

Przykład:

Pójdźcie w me ślady - mówi do tłumu orator, który chce być wybrany do Sejmu - razem wypełnimy przypisaną przez Boga nam Polakom misję uczynienia Europy obszarem wartości chrześcijańskich.

Argumentum ad verecundiam

Argument odwołujący się do nieśmiałości - sposób argumentacji polegający na powoływaniu się na jakiś autorytet, którego wprawdzie druga strona nie uznaje, ale też nie może go zakwestionować, będąc skrępowana uczuciami szacunku lub nieśmiałością, czy też obawą narażenia się na zarzut zarozumiałości.

Przykład:

W dyskusji na tematy naukowe jedna osoba powołuje się na autorytet papieża i Pisma św. a strona przeciwna czuje się skrępowana obawami, że zakwestionuje powszechnie zaakceptowane autorytety

Argumentum ad crumenam

Argument odwołujący się do interesów materialnych drugiej strony.

UTOPIE

Celem wykładu jest zaprezentowanie, na wybranych przykładach, w jaki sposób człowiek realizował w historii swoją potrzebę kreowania miejsc idealnych w czasie i przestrzeni.

DEFINICJA I KLASYFIKACJE


TOPOS - miejsce
EU - EUTOPIA - dobre miejsce
OU - OUTOPIA - miejsce, którego nie ma

1/ Utopie eskapistyczne - umożliwiają ucieczkę (zwrócone ku twórcy)

  1. Utopie miejsca (Eldorado)

  2. Utopie czasu („za komunizmu, to były czasy”, „kiedy skończę 18 lat, będę mógł zrobić wszystko”)

  3. Utopie ładu wiecznego (wzór świata szczęśliwego przeniesiony poza czas i przestrzeń do idei Boga, Natury, Rozumu, np. pojęcie raju)

2/ Utopie heroiczne - dają narzędzia, by zmienić rzeczywistość (zwrócone ku światu)

  1. Utopie zakonu - zmiana elementu systemu społecznego (falanster - forma organizacji składająca się z 1620 członków (810 mężczyzn i 810 kobiet), mająca zastąpić państwo w wizji socjalisty utopisty Ch. Fouriera, XIX w.)

  2. Utopie polityki - zakładały zmianę całego systemu (rewolucje)

PRZEJAWY MYŚLENIA UTOPIJNEGO

Utopie odrodzeniowe

Thomas More (1478-1535) UTOPIA

Francis Bacon (1561-1626) NOWA ATLANTYDA

Thomas Campanella (1568-1639) MIASTO SŁOŃCA

Utopia oświeceniowa
Jeremy Bentham (1748 -1831) PANOPTICON

Jest to projekt więzienia zaprojektowany przez tego angielskiego filozofa utylitarystę. Dotyczył on również innych instytucji typu totalnego (szpitale, przytułki, lazarety). Jego konstrukcja umożliwiałaby strażnikom obserwowanie więźniów tak, by nie wiedzieli czy i kiedy są obserwowani. Pomimo tego, że projekt wprowadzał duże oszczędności, nie udało się Benthamowi go zrealizować. Próby realizacji jego idei wykorzystano w więzieniu Pentonville w pn. Londynie, więzieniu Armagh Gaol w Pn. Irlandii czy zakładzie karnym Eastern State w Filadelfii

Współczesna koncepcja u/heterotopii

Michel Foucault HETEROTOPIE
Są to miejsca odizolowane od przestrzeni publicznej. Cechy charakterystyczne:

1/ każde społeczeństwo posiada miejsca identyfikowane jako heterotopie

a/ heterotopie kryzysu miejsca uświęcone (np. w Japonii zakaz wchodzenia do niektórych domowych pomieszczeń w obuwiu)

b/ heterotopie dewiacji (np. więzienia, miejsca, gdzie izoluje się osoby uważane za dewiacyjne)

2/ Każda heterotopia ma precyzyjnie określone i zdeterminowane funkcje, które mogą się zmieniać historycznie (cmentarz - kiedyś cmentarze zakładane były przy kościołach w centrach miast, co zapewniało łączność ze zmarłymi, obecnie buduje się je poza centrum)

3/ łączą w jednym miejscu kilka wymiarów (ogrody perskie - łączyły w sobie cztery strony świata, kino - łączy w sobie rzeczywistość realną i filmową)

4/ heterotopie związane są z jednostkami czasu i momentami przejścia

a/ kumulujące czas (biblioteka, cmentarz)

b/ związane ze świętem, przeżywaniem chwili (wakcje na wyspach Polinezji, festiwale)

5/ heterotopie posiadają określane warunki otwarcia i zamknięcia (rytuały oczyszczenia: sauna)

6/ heterotopie pozostają w określonej relacji do świata zewnętrznego

a/ kreują świat iluzji (kino, narkotyki)

b/ kreują alternatywną rzeczywistość (realną) (kolonie jezuickie w Paragwaju, które kontestują konsumpcyjny świat poprzez idealnie zaprojektowaną społecznie i przestrzennie wspólnotę)

Inne współczesne przejawy myślenia utopijnego

1/ Wolnego Miasta Christiania

Założona, w dzielnicy Hagi, na początku lat siedemdziesiątych wspólnota hippisowska.

Swoje istnienie opierała na zasadach równości i wolności, przy swobodnym dostępie o narkotyków. Pomimo wielu zastrzeżeń ze strony administracji miasta, istnieje do dziś.

Fragment nieoficjalnej deklaracji z 24.09.1971r.

Celem projektu jest stworzenie samostanowiącej się społeczności, gdzie każda jednostka jest odpowiedzialna za siebie, będąc jednocześnie integralną częścią naszej wspólnoty. Jej członkowie zamierzają w tym celu osiągnąć ekonomiczną niezależność. Równie ważnym zamiarem jest utwierdzanie w przekonaniu, że ogólnie pojęta nierówność międzyludzka może zostać poprzez naszą działalność zażegnana.

2/ Ekowioski

Wspólnoty oparte na zasadach współistnienia z naturą, współpracy, samowystarczalności, kontestacji nadmiernej konsumpcji. Znajdują się na terenie USA, Wielkiej Brytanii, Izraela, a także w Polsce.

FUNKCJONOWANIE ARCHETYPÓW W SPOŁECZEŃSTWACH

Wykład ma na celu przedstawienie sposobów w jaki struktury archetypiczne przenikają życie jednostkowe i ponadjednostkowe w wybranych społeczeństwach (od starożytnych cywilizacji po współczesne działania związane z kreowaniem marki).

POJĘCIE ARCHETYPU

Archetypy wg C.G. Junga są to czynniki i motywy, które porządkują pewne elementy psychiczne nadając im formę obrazów. Wyprzedzają świadomość (a priori - przed doświadczeniem), stanowią pattern of behaviour, który wszelkim istotom żywym nadaje ich specyficzny charakter. Przejawy archetypu mogą się zmieniać w toku jego rozwoju. W innym rozumieniu: reprezentują wrodzone i występujące u wszystkich ludzi dyspozycje przeżywania sytuacji psychologicznej i ujmowania ich w konkretne struktury. Wynika z tego, że ludzie wyposażeni są w pewne struktury myślowe, predyspozycje do myślenia, odbierania świata w określony sposób. Są one niejako wpisane w wyposażenie genetyczne człowieka. Choć mogą różnicować się kulturowo i historycznie, są elementem łączącym ludzi.

ARCHETYPY WG C.G. JUNGA

Rozwinięcie koncepcji archetypów zawdzięczamy C. G. Jungowi. Wg niego archetypy pojawiają się w społeczeństwach pod postacią symboli, a ich nośnikami jest kultura. Jung wyróżnił sześć podstawowych archetypów, które uaktywniają się na różnych etapach życia człowieka. Są to: Wielka Matka, Stary Mędrzec, Anima, Animus, Cień oraz Jaźń.

Wielka Matka, czyli Magna Mater (łac.), występowała w historii pod różnymi postaciami: Kybele w Egipcie, Bogini Matka, Matka Ziemia, Gaia, Biała Bogini, u Azteków Centcolta, u Chińczyków Yin, u Hindusów Prthivi, u Rzymian Tellus i Ceres, u Słowian Belisana. Kult Magna Mater sięga swoimi korzeniami okresu matriarchatu i stanowi dziedzictwo religii rozwijającej się w mezolicie i neolicie. W kulcie Magna Mater można wyróżnić dwa aspekty: 1/ macierzyński, związany z rozrodczością, miłością opiekuńczą; 2/ demoniczny, związany z żądzą ofiar ludzkich, niszczący, ale jednocześnie odnawiający życie.

Nawet w pierwotnej religii plemion izraelskich istniał kult Magna Mater - "królowej nieba" - Anat-Aszery. Jeszcze Jeremiasz był jego świadkiem w świątyni jerozolimskiej, skąd usunął go dopiero Jozjasz w końcu VII w. p.n.e. Kult Magna Mater przetrwał w różnych postaciach bardzo długo, czego dowodem była bulla papieża Innocentego VIII nakazująca walkę z nim i prześladowanie czarownic. Kościół katolicki widział również w kulcie Magna Mater niebezpieczeństwo dla istniejącego kultu maryjnego. Ludowa pobożność starała się jednak oba te kulty ze sobą pogodzić.
Od początku XX w. poszerza się krąg ludzi pragnących nawrotu do kultu, a raczej mocniejszego związku z Magna Mater. We Francji powstał ruch nazywający siebie Nową Prawicą, który wzywa do odrzucenia judeo-chrześcijaństwa i powrotu do europejskich tradycji politeizmu na czele z Magna Mater. M. Murray doprowadziła do odrodzenia ruchu kapłanek Magna Mater. W Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej określa się go mianem ruchu czarownic. Jego zwolenniczki posługują się białą magią, uczą oddawania czci Bogini Matce i Młodemu Bogu.

Stary Mędrzec stanowi symbol pierwiastka duchowego, mądrości kultury, uosobienia mędrca, wewnętrznego, duchowego przewodnika. Przykładem może być Ongo-tho w buddyzmie japońskim. Bóg Ojciec w ikonografii chrześcijańskiej jest również przedstawiany jako mądry starzec.

Anima i Animus stanowią obraz drugiej płci, który nosimy jako jednostki i jako przedstawiciele gatunku, są pewnymi matrycami wg których postrzegamy płeć przeciwną i wg których kształtujemy swoje oczekiwania. Anima jest obrazem kobiety w mężczyźnie, a Animus mężczyzny w kobiecie.

Cień jest uosobieniem zwierzęcej strony natury człowieka. Odpowiada za pojawienie się w jego świadomości i w jego zachowaniu treści nieakceptowanych społecznie.

Jaźń stanowi obraz pełni i doskonałości człowieka. Archetyp jaźni stanowi cel działań ludzkich, motywuje człowieka do dążenia ku pełni i jedności. W postaci symbolu archetyp ten może być przestawiany jako mandala, czyli element symbolizujący koło śmierci i odrodzenia, będącym odwzorowaniem rytmów przyrody, magicznym podtrzymywaniem ładu kosmicznego zapewniającym wspólnocie poczucie bezpieczeństwa i sens istnienia. Przedstawiany jest w postaci koła, w które wpisany jest kwadrat.

ARCHETYPY W REKLAMIE

Znaczenie archetypów jest także wykorzystywane w tworzeniu osobowości marki produktu. Firma Y&R zaproponowała model Y&Rchetypes, który oparty jest na jungowskiej teorii archetypów, pracach J. Campbella, Ch. Voglera, wykorzystuje również literaturę klasyczną oraz indywidualne wywiady z konsumentami. Dzięki wykorzystaniu barwnego języka opowieści, analizy marzeń ludzi wywodzących się z różnych kultur oraz terminologii i skojarzeń z pogranicza mitów, baśni i legend, analiza marki może stać się procesem kreatywnym. Osobowość i charakter marki da się łatwo zwerbalizować i opisać.

Wyodrębniono dwanaście pozytywnych archetypów, do których należą:

Towarzysz, Kusicielka, Dziewica, Czarodziej, Strażnik, Matka Ziemia, Błazen, Mędrzec, Patriarcha, Rycerz, Kochanek i Odkrywca. Każdemu z archetypów przyporządkowane są atrybuty i znaczenia, np. Dziewica jest bezinteresowna, czysta i niewinna, Błazen -

oryginalny, zabawny i kpiący, a Strażnik - zorganizowany, systematyczny i mentorski.


Wyszukiwarka