Unia Europejska i partie, Socjologia, DZWSP, Współczesne społeczeństwo polskie


Unia Europejska

UNIA EUROPEJSKA (UE), ang. European Union, to związek państw-członków Wspólnot Europejskich, zawarty na mocy Traktatu o Unii Europejskiej, działający od 1 IX 1993. Celem UE jest utworzenie unii gospodarczej, monetarnej (waluta EURO) i politycznej oraz wprowadzenie wspólnego obywatelstwa. Unia gospodarcza realizowana jest przez prowadzenie wspólnej polityki ekonomicznej oraz przyjmowanie ogólnych zaleceń dotyczących polityki wewnętrznej państw członkowskich. Wprowadzenie jednolitego rynku polega na zniesieniu wszelkich ograniczeń przepływu ludności, usług, dóbr i kapitałów w ramach UE. Unia monetarna realizowana jest przez utworzenie Europejskiego Banku Centralnego, ograniczenie wahań kursów walut, podawanie notowań giełdowych i sprawozdań instytucji publicznych w EURO.

Leksykon państw członkowskich

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

::

Podstawy UE

1. Instytucje Unii Europejskiej

2. Ojcowie Unii Europejskiej

3. Symbole zjednoczonej Europy

Partie obecnie istniejące

Partie historyczne

Nieistniejące partie Trzeciej Rzeczypospolitej

Partie PRL-u

Partie okresu wojennego i tuż powojennego

Partie Drugiej Rzeczypospolitej

Partie w okresie zaborów

Najlepszym Ministrem Spraw Zagranicznych w latach 1989 - 2006 był:

Krzysztof Skubiszewski

Andrzej Olechowski

Władysław Bartoszewski

Dariusz Rosati

Bronisław Geremek

Włodzimierz Cimoszewicz

Adam Rotfeld

Stefan Meller

Anna Fotyga

Sejm kontraktowy - potoczna nazwa Sejmu PRL X kadencji wybranego 4 i 18 czerwca 1989. Szerzej również używana na określenie całego parlamentu (Sejmu X i Senatu I kadencji) obradującego w latach 1989 - 1991. Kadencja tego parlamentu przypadła na kres istnienia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i zapoczątkowała demokratyczną III Rzeczpospolitą.

Sejm kontraktowy był efektem zawartego 5 kwietnia 1989 porozumienia kończącego obrady Okrągłego Stołu. Nazwę swoją zawdzięcza swoistemu kontraktowi: podczas gdy wybory do Senatu miały być całkowicie wolne i demokratyczne, w Sejmie jedynie 35% miejsc (161 mandatów, przeznaczonych dla kandydatów bezpartyjnych) było obsadzanych w wolnych wyborach, reszta (w tym 35 miejsc z listy krajowej) była zagwarantowana dla PZPR i partii sojuszniczych (ZSL, SD) oraz trzech "koncesjonowanych" stronnictw katolickich - Stowarzyszenia "PAX", Unii Chrześcijańsko-Społecznej i Polskiego Związku Katolicko-Społecznego. Wybory do Sejmu przeprowadzano w 108 okręgach wyborczych, zaś do Senatu w 49 okręgach (każdy stanowiło jedno województwo; w 47 wybierano po 2 senatorów - wyjątkowo w 2 największych, katowickim i warszawskim, po 3 senatorów).



Wyszukiwarka