Koszty produkcji.

Koszty księgowe, ekonomiczne. Zysk księgowy, ekonomiczny, normalny.

Kosztami przedsiębiorstwa są wydatki poniesione na wytworzenie dóbr i usług w danym czasie.

Utargiem (przychodem) są pieniądze uzyskane ze sprzedaży dóbr i usług w jakimś czasie.

koszt księgowy - jest to suma kosztów jawnych (wydatków bieżących przedsiębiorstwa) i amortyzacji.

amortyzacja - jest to utrata wartości dobra kapitałowego w ciągu roku będąca rezultatem wykorzystania tego dobra w procesie produkcji; są to stopniowo wliczane w koszty odpisy wartości początkowej;

koszt ekonomiczny - jest to suma kosztów jawnych, amortyzacji oraz tzw. kosztu ukrytego;

koszt ukryty - koszty ekonomiczne opierają się na idei kosztu alternatywnego (utraconych możliwości); kosztem ukrytym są właśnie: utracone potencjalne wynagrodzenie za pracę, zyski, procenty, renty itp.; są to utracone korzyści w skutek takiego a nie innego wykorzystania dostępnych zasobów;

W związku z różnym podejściem do liczenia kosztów mamy dwie kategorie zysku: księgowy i ekonomiczny.

zysk księgowy (Π_b) - jest dodatnią różnicą między przychodem przedsiębiorstwa a kosztami księgowymi;

zysk ekonomiczny (Π_e) - jest to dodatnia różnica między przychodami a kosztami ekonomicznymi;

Widzimy, że osiągnięcie zysku księgowego nie musi oznaczać osiągnięcia zysku w sensie ekonomicznym.
Jeżeli koszty ukryte są większe od zysku księgowego to firma osiągająca zysk z punktu widzenia księgowego ponosi stratę w sensie ekonomicznym. Firma osiągnęła by większe korzyści przy alternatywnym wykorzystaniu swych zasobów.

zysk normalny (Π_n) - jest to zrównanie się przychodu z kosztami ekonomicznymi; przychód pokrywa pełny koszt alternatywny, jest to tzw. dolny próg rentowności (break-even point).

Koszt: całkowity (TC), zmienny (VC), stały (FC).
Przeciętny koszt: całkowity (ATC), zmienny (AVC), stały (AFC).

Koszt stały (FC) jest to koszt niezależny od wielkości produkcji w krótkim okresie czasu
(np. opłata za dzierżawę hali produkcyjnej);

Koszt zmienny (VC) jest to koszt zależny od wielkości produkcji (np. koszt energii, materiałów);

Koszt całkowity (TC) jest sumą kosztów stałych i zmiennych.

TC = FC + VC

Jeśli wielkość produkcji oznaczymy jako X to mamy:

przeciętne koszty całkowite:

przeciętne koszty zmienne:

przeciętne koszty stałe:

Koszt krańcowy mówi nam o ile wzrośnie koszt całkowity jeśli produkcja wzrośnie o 1 jednostkę.

Pamiętamy, że w krótkim okresie zmieniają się jedynie koszty zmienne, stałe pozostają bez zmian. Mamy zatem:

Teraz traktujemy wielkość produkcji jako zmienną niezależną X. Koszty traktujemy jako zmienną zależną od wielkości produkcji.

Koszty zmienne (VC) do X₁ (do punktu przegięcia K) rosną mniej niż proporcjonalnie w stosunku do wzrostu wielkości produkcji co jest związane z tym, że TPP do A₁ rośnie więcej niż proporcjonalnie w stosunku do wzrostu nakładów (a wiemy przecież, że wzrost nakładów oznacza wzrost kosztów).

Powyżej X₁ koszty zmienne rosną już więcej niż proporcjonalnie w stosunku do wzrostu wielkości produkcji.

Na rys. 5.2d minimum kosztu krańcowego (K') wyznaczone jest przez punkt przegięcia krzywej kosztu zmiennego.

Rzut punktu styczności (L) prostej wychodzącej ze środka układu współrzędnych z krzywą kosztu zmiennego w przecięciu z krzywą kosztu krańcowego wyznacza minimum krzywej przeciętnego kosztu zmiennego (L').

Krzywa kosztu całkowitego (TC) jest przeniesiona w górę o wysokość kosztu stałego (FC). Rzut punktu styczności (M) prostej wychodzącej z początku układu współrzędnych z krzywą kosztu całkowitego na krzywą kosztu krańcowego wyznacza minimum przeciętnego kosztu całkowitego (M').

Pionowa odległość między krzywą ATC a krzywą AVC wyznacza wielkość przeciętnego kosztu stałego (AFC) przy danej wielkości produkcji X. Jak widać AFC jest coraz niższy wraz ze wzrostem produkcji.

Krzywe kosztu krańcowego i przeciętnego kosztu zmiennego mogą być wyprowadzone z krzywych krańcowego produktu (MPP) i przeciętnego produktu (APP).

(X = TPP)

Prawo malejącej produktywności powoduje, że wzrost wielkości produkcji po osiągnięciu pewnego pułapu skutkuje wzrostem kosztu krańcowego i kolejno wzrostem przeciętnego kosztu zmiennego i przeciętnego kosztu całkowitego.

Na wykresie krzywe kosztów przeciętnych zaczynają rosnąć od przecięcia się z rosnącym ramieniem krzywej kosztu krańcowego.

Zależność między ekonomicznymi wielkościami krańcowymi a wielkościami przeciętnymi.

Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl

---