Przez formę Ad solemnitatem rozumiemy taką formę szczególną, której nie zachowanie rodzi skutek nieważności czynności prawnej. Obowiązek dochowania tej formy może wynikać z dwóch źródeł: 1. z przepisu ustawy (woli ustawodawcy), 2. z woli stron czynności prawnej.
Kodeks cywilny przewiduje różne rodzaje formy zastrzeżonej pod rygorem nieważności: 1. forma aktu notarialnego, 2. forma pisemna zastrzeżona pod rygorem nieważności, 3. pismo z datą pewną (urzędowo potwierdzoną datą), 4. pismo z notarialnie poświadczonymi podpisami, 5. testamenty szczególne.
Przez formę dla celów dowodowych (ad probationem) rozumie się formę pisemną, jeżeli jej nie zachowanie nie pociąga za sobą nieważności czynności prawnej, lecz ogranicza możność w razie sporu skorzystania z niektórych środków dowodowych. W myśl art. 74 § 1 KC nie zachowanie formy zastrzeżonej dla celów dowodowych powoduje, że nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków, ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Stosownie do §2 tegoż artykułu mimo nie zachowania formy pisemnej przewidzianej dla celów dowodowych, dowód ze świadków lub dowód z przesłuchania stron będzie dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę lub, jeżeli żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą, albo jeżeli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma. Obowiązek zachowania tej formy może wynikać:1. z przepisu ustawy, 2. z woli stron. Zgodnie z art. 860 §2 KC umowa spółki (cywilnej) powinna być stwierdzona pismem dla celów dowodowych. Umowne zastrzeżenie formy pisemnej bez równoczesnego określenia skutków niezachowania tej formy.
Forma ad eventum polega na tym, że ustawa uzależnia wywołanie przez czynność prawną niektórych skutków od zachowania tej formy szczególnej, co oznacza, że mimo niezachowania formy czynność prawna będzie ważna i wywoła skutki, ale nie wszystkie.
Przedstawicielstwo (działanie w cudzym imieniu) - polega na tym, że jedna osoba tj. przedstawiciel z mocy odpowiednich kompetencji dokonuje czynności prawnej, która bezpośrednio pociąga za sobą konsekwencje prawne dla innej osoby, a mianowicie podmiotu reprezentowanego. Różnice w stosunku do innych instytucji: 1. od posłańca przedstawiciel różni się tym, że nie przenosi cudzego oświadczenia woli lecz sam dokonuje czynności prawnej decydując w ramach umocowania o tym, czy złożyć oświadczenie woli i jakiej treści, 2. od zastępcy pośredniego (np. komisanta), który dokonuje czynności prawnej we własnym imieniu lecz na rachunek innej osoby (komitenta) w odróżnieniu od przedstawiciela, zastępca pośredni sam nabywa prawa lub zaciąga obowiązki w rezultacie dokonanej przez siebie czynności prawnej, jednakże obowiązany jest przenieść je na tego, w czyim interesie działa. Prawo polskie rozróżnia dwa źródła umocowania dzieląc wg tego kryterium przedstawicielstwo na: 1. pełnomocnictwo, 2. przedstawicielstwo ustawowe. W stosunku pełnomocnictwa źródłem umocowania jest jednostronne oświadczenie woli podmiotu reprezentowanego, tj. mocodawcy, natomiast przedstawiciela określa się tu mianem pełnomocnika. W stosunku przedstawicielstwa ustawowego źródłem umocowania jest inne zdarzenie prawne niż czynność prawna reprezentowanego.
Pełnomocnik - 1. musi mieć zdolność do czynności prawnych, przy czym prawo polskie nie wymaga, aby miał pełną zdolność do czynności prawnych, w myśl art. 100 KC wystarczy aby miał ograniczoną zdolność do czynności prawnych, 2. pełnomocnictwo może być udzielone w dowolnej formie (nawet ustnej) z wyjątkiem dwóch sytuacji: a. jeżeli pełnomocnictwo zawiera umocowanie do dokonania czynności prawnej dla której pod sankcją nieważności przewidziana jest forma szczególna, wówczas i pełnomocnictwo powinno być udzielone w tej formie (tzw. Forma pochodna), b. jeżeli dla określonego rodzaju pełnomocnictwa stosowne przepisy wymagają określonej formy. Ustanowienie dalszych pełnomocników (tzw. Substytutów) jest dopuszczalne, ale tylko wówczas, gdy umocowanie takie wynika z następujących okoliczności: 1. z treści pełnomocnictwa, 2. z ustawy (np. pełnomocnictwo procesowe), 3. ze stosunku prawnego będącego podstawą pełnomocnictwa. Substytuci zawsze działają bezpośrednio w imieniu mocodawcy (dotyczy to też dalszych substytutów). Ich pozycja prawna nie różni się od pozycji pełnomocnika, który został ustanowiony bezpośrednio przez mocodawcę. Mocodawca może udzielić pełnomocnictwa do dokonania tylko takich czynności prawnych, jakie sam mógłby dokonać we własnym imieniu.
Ustawodawca nie zezwala na udzielanie pełnomocnictwa do wszystkich czynności prawnych obejmujące umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Pełnomocnictwo ogólne wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności (ad solemnitatem). Pełnomocnictwo rodzajowe (gatunkowe) wskazuje on określoną kategorię czynności prawnych, do których umocowany jest pełnomocnik. Pełnomocnictwo rodzajowe nie jest dopuszczalne w zakresie tych czynności prawnych, co do których ustawa wymaga udzielenia pełnomocnictwa szczególnego. Pełnomocnictwo szczególne dotyczy ono indywidualnie określonej czynności prawnej. Prokura jest to pełnomocnictwo szczególnego rodzaju o granicach umocowania ustawowo określonych w artykułach 109 ind 1 - 109 ind 9 KC, prokura jest pełnomocnictwem udzielonym przez przedsiębiorcę podlegającego obowiązkowi wpisu do rejestru przedsiębiorców, które obejmuje umocowanie do czynności sądowych i poza sądowych, jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie można ograniczyć prokury ze skutkiem wobec osób trzecich, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej. Zgodnie z art.109 ind 5 prokurę można ograniczyć do zakresu spraw wpisanych do rejestru oddziału przedsiębiorstwa (prokura oddziałowa). Do zbycia przedsiębiorstwa do dokonania czynności prawnej, na podstawie której następuje oddanie go do tymczasowego korzystania oraz do zbywania i obciążania nieruchomości jest wymagane pełnomocnictwo do poszczególnej czynności (pełnomocnictwo szczególne). Prokura powinna być pod rygorem nieważności (ad solemnitatem) udzielona na piśmie. Prokurentem może być osoba fizyczna mająca pełną zdolność do czynności prawnych.
Rodzaje prokury
Zgodnie z art. 109 ind. 4 § 1 prokura może być udzielona kilku osobom łącznie (prokura łączna) lub oddzielnie (prokura samoistna). W przypadku prokury łącznej wymagane jest łączne działanie osób objętych prokurą łączną w zakresie tzw. reprezentacji czynnej, czyli składania oświadczeń woli i podpisywania w imieniu przedsiębiorcy, nie dotyczy to tzw. reprezentacji biernej. Prokura samoistna - tyle prokur, ilu prokurentów.