Powitania

Wśród wielu gestów i zachowań - dla podróżujących - najważniejsze jest powitanie. Tworzy pewien swoisty rytuał powtarzany nieustannie w czasie
i przestrzeni. Składa się ze słów i zespołu zachowań, który jest równie istotny. Powitanie jest tak ważne bowiem zawiera propozycje nawiązania przyjaźni.

Najpopularniejszym sposobem jest podanie prawej ręki, którą ściska się rękę witanej osoby, lekko ją potrząsając. Intensywność potrząsania jest różna,
w zależności od uwarunkowań kulturowych. To sposób „klasyczny” do którego istnieją różne modyfikacje:

- dodatkowo objęcie lewą ręką prawej ręki osoby
z którą się witamy (popularny sposób wśród amerykańskich polityków);

- dodatkowo „ściśnięcie” naszą prawą ręką przedramienia lub łokcia prawej ręki osoby z którą się witamy a nawet położenia naszej prawej ręki na jej ramieniu.

Można spotkać się jeszcze z innymi gestami powitalnymi:

Stary (bardzo tradycyjny) sposób powitania z ukazaniem otwartych dłoni; kiedyś znaczył „nie mam broni i złych zamiarów” (podobno z otwartymi dłońmi trudniej jest kłamać).

Również stary sposób z położeniem prawej ręki na okolicy serca; wyrażał otwartość i gościnność; na Bliskim Wschodzie zwany jest „salam” i polega na położeniu prawej ręki na okolicy serca, następnie czoła a w końcu na jej uniesieniu nad głowę. Towarzyszą temu słowa salam alaykum co znaczy „pokój z tobą”.

Powitanie w formie skinięcia głową z rękami złożonymi na wysokości klatki piersiowej, jak do modlitwy. Popularne w Indiach, Nepalu (tzw. namaste) oraz
w Tajlandii (tzw. wae). Ma to także znaczenie - „dziękuję”.

Pocieranie nosami - zwyczaj maoryjski w Nowej Zelandii; podobny zwyczaj panuje u Eskimosów ale świadczy o większej zażyłości  .

Powitanie w Japonii to cała ceremonia ukłonów, które nie oznaczają uniżoności ale szacunek. Często, szczególnie w kontaktach biznesowych, dodatkowo wręcza się wizytówki co czyni się z namaszczeniem używając obu rąk.

W krajach śródziemnomorskich oraz Ameryki Łacińskiej, w powitaniu może wyrażać się żywiołowość w postaci obejmowania się, poklepywania się (un abrazo); w żadnym jednak razie nie należy całować się z mężczyznami na powitanie (kult macho!). 

Inne gesty charakterystyczne dla poszczególnych nacji:

Włosi:
Kiedy Włosi mówią, unoszą ręce. To, co wydaje się serdecznym dotknięciem ramienia podczas rozmowy z Włochem, jest w rzeczywistości niczym innym jak sposobem powstrzymania słuchacza od uniesienia rąk i rozpoczęcia własnego wywodu.

Niemcy i Brytyjczycy
Dla porównania Niemcy i Brytyjczycy podczas rozmowy wyglądają tak, jakby dotknął ich paraliż. Zniechęcają się, próbując rozmawiać z Włochami czy Francuzami, ponieważ rzadko dochodzą wówczas do głosu. Podczas rozmowy Niemcy i Brytyjczycy  stoją na baczność.

Francuzi
Podobnie jak Włosi podczas rozmowy są bardzo „żywi” i emocjonalni. Wymachują przedramionami i dłońmi. Kiedy dochodzi do międzynarodowych interesów, elegancki strój, doskonałe referencje i dobra oferta mogą w jednej chwili zostać zniweczone przez jeden drobny, najbardziej nawet niewinny gest, który może zrujnować wszystkie plany.

Japończycy

Uważane za nieuprzejmość:

 podawanie dłoni

 cmokanie w policzek

 uściski

Akceptowane:

 podanie wizytówek

 ukłony

Sposoby słuchania rozmówcy - zachęcanie:

uśmiechy

 skinięcia głową

 uprzejme odgłosy

 unikanie odmowy- dbanie o to, by nie stracić twarzy. Jeśli słyszymy "tak, ale..." oznacza to odpowiedź,
a nie zastanawianie się nad ofertą.

Dotykać czy nie dotykać?

To, czy ktoś poczuje się urażony naszym dotykiem podczas rozmowy czy nie, zależy od kultury z jakiej pochodzi. 

Nie dotykać !
Niemcy
Japonia
Anglia
USA i Kanada
Australia
Nowa Zelandia
Estonia
Portugalia
Europa Północna
Skandynawia 

Dotykać !
Indie
Turcja
Francja
Włochy
Grecja
Hiszpania
Bliski Wschód
Niektóre rejony Azji
Rosja

A jeżeli nie jesteś pewien, jak okazywać uprzejmość w innym kraju, poproś miejscowych, aby pokazali Ci, jak oni to robią . 

---