Podstawowe zasady kontraktowania świadczeń zdrowotnych w Polsce.

PODSTAWY PRAWNE:

  1. Ustawa o zakładach opieki zdrowotnej- 30.08.1991 r. - po raz pierwszy użyto terminu kontraktowanie świadczeń.

  2. Rozporządzenie MZiOS z 1993 roku- umożliwiono zawieranie umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych.

Kontrakty z wojewodami charakteryzowała prostota, brak niepotrzebnych technicznych zapisów ; nie przewidywały płatności za specjalistkę i RTG.

  1. 01.01.1999 r- wchodzi w życie ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.

Jesień 1998 r- prace nad wspólnym ogólnokrajowym wzorem kontraktu nieudane!

Art. 57 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym- to artykuł na podstawie, którego kasy chorych prowadziły kontraktowanie świadczeń zdrowotnych.

Oferent zobowiązany jest do przygotowania i złożenia oferty wraz ze szczegółowymi zasadami postępowania oraz szczegółowymi materiałami informacyjnymi.

Postępowanie kontraktowe w imieniu funduszu prowadzone jest w oddziałach funduszu. Ofertę składa się w oddziale funduszu znajdującego się na terenie którego wykonujemy świadczenia zdrowotne.

SPOSÓB PRZYGOTOWANIA OFERT:

Wersja elektroniczna składa się z :

  1. dane identyfikacyjne oferenta

  2. oferta cenowa

  3. informacje o miejscach wykonywania świadczeń opieki zdrowotnej oraz informacje na temat posiadanego sprzętu.

  4. inne ankiety zawierające dane dla określonego rodzaju lub zakresu świadczeń

Oferta pisemna:

  1. wydruki dokumentów

  2. wszelkie dokumenty i oświadczenia

Oferta pisemna powinna zawierać:

  1. aktualny wypis z rejestru wojewody lub ministra zdrowia

  2. odpis z krajowego rejestru sądowego

  3. zezwolenie na wykonywanie praktyki

  4. aktualny dokument stwierdzający wpis do rejestru Okręgowej Izby Lekarskiej

Sposób składania ofert:

Zalety kontraktowania świadczeń:

zmienia kulturę organizacji systemu

Bibliografia: