Społeczne uwarunkowania MSK
Postęp społeczny (pomijając pewne okresy regresu) ulega nieprzerwanemu rozwojowi. Oznacza to wzrost jakości życia, który wyrazić można w takich parametrach jak:
dostęp do służby zdrowia i edukacji, równouprawnienie płci. Umożliwia także poszerzenie skali zaspokojenia hierarchii potrzeb przez coraz to liczniejsze grupy ludzi.
Co za idzie, dostęp do kultury staje się coraz powszechniejszy.
Wśród czynników społecznych wpływających na współpracę kulturalną możemy wyróżnić demokratyzację życia społecznego oraz demokratyzację kultury.
Proces demokratyzacji w obrębie sfery publicznej zaczął mimowolnie przenikać wszystkie obszary życia społecznego przez co
coraz szersze grupy mają wpływ na jego kształt. Towarzysz temu jednocześnie zwiększenie gwarancji prawnych (wewnętrznych i międzynarodowych). W kształtowaniu modelu 'dobrego, lepszego życia' także udział środków masowego przekazu.
Zmienia się skala partycypacji społecznej. Powszechność szkolnictwa podnosi aspiracje typu ekonomicznego, społecznego, ale także jednocześnie świadomość kulturalną, np. poznawanie kultury i sztuki innych państw. Nauka języków obcych także kryje w sobie element kulturowy.
Aktywnymi uczestnikami życia kulturalnego stają się grupy wcześniej marginalizowane.
Przykładem może być tutaj wyemancypowanie się kobiet - różnica w czasie - wiek dziewiętnasty, a dzisiaj (kobiece sektory kultury, choćby prasa, film).
Podobnie jest z młodzieżą, dziś może głośno i zazwyczaj dowolnie artykułować swoje upodobania kulturalne.
Można tutaj wyróżnić powstawanie różnego typu subkultur, słuchanie muzyki, spędzanie wolnego czasu, podobny ubiór.
Rozbudowa instytucji kulturalnych pozwala uznać je za bardziej dostępne dla osób poszukujących doznań estetycznych - zwiększenie dostępności do kultury wyższej, np. poprzez bezpłatne wstępy do muzeów i galerii.
Demokratyzacja kultury.
Polega głównie na upowszechnieniu się kultury masowej do odbioru, której nie są potrzebne szczególne kompetencje estetyczne czy intelektualne. Kultura nie jest już zarezerwowana dla ludzi bogatych i wykształconych.
W krajach, które wyrwały się spod dominacji realnego socjalizmu doszło do swoistego, bezkrytycznego zachłyśnięcia się ofertą kultury masowej (zwanej też "niską"). W efekcie tego
kultura masowa będąc łatwo przyswajalną podlega nieograniczonej konsumpcji przez nieograniczone grono odbiorców przede wszystkim dzięki rozwojowi środków masowego przekazu.
2 Dyfuzja kulturowa(żywiołowe)proces przenoszenia elementów kultury pomiędzy społecznościami albo kulturami.
Jest to proces towarzyszący globalizacji. Procesy wzajemnych oddziaływań kulturowych są intensywniejsze i skompresowane w czasie. Nowe tendencje w sztuce, prądy literackie, muzyka popularna, rozrywkowe kino, powszechnie czerpią inspiracje ze źródeł zewnętrznych. W modzie znikają sezonowe przesunięcia.
ALBO TEŻ…
DYFUZJA KULTUROWA służy do opisu zmian zachodzących w kulturze. Słowo dyfuzja oznacza przestrzenne rozchodzenie się lub przenoszenie się elementów kultury (cech, instytucji, wzorów, wątków, tematów) w drodze zapożyczania. Jest dziś pojmowane jako zjawisko oczywiste wynikające z faktu uczenia się kultury i przekazywania jej na drodze pozabiologicznej
3.
Proponuje teorię etnokrajobrazów. Zakłada teorię globalnych przepływów kulturowych.
Przez etnokrajobraz Appadurai rozumie stale zmieniającą się ludzką panoramę, tworzącą świat, głównie turystów, imigrantów, uchodźców, gastarbeiterów wywierających w nieznanym wcześniej stopniu wpływ na politykę.
Krajobraz medialny obejmuje zarówno zakres i przebieg dystrybucji informacji oraz ich nośników, jak i kreowane przez media obrazy świata.
Krajobraz technologiczny odnosi się do technologii, która przekracza nieprzenikalne dotąd granice, pociągając za sobą klasę wysoko wykwalifikowanych specjalistów.
Krajobraz finansowy z kolei ujawnia głęboko niespójny charakter relacji między ruchem ludzi, przepływem technologii i transferem finansów.
Ostatni z klocków to ideokrajobraz. Ma on charakter polityczny i wiąże się z konfliktem między ideologiami państwowymi oraz kontrideologiami ruchów społecznych, które na przełomie wieków przeżywały swój renesans.
4.
UNESCO - United Nations Educational, Scientific and Cultural Organisation. ONZ ds. Oświaty, Nauki i Kultury. Siedziba - Paryż.
UNESCO: Początki
1942 r. spotkanie ministrów państw alianckich w Londynie
Listopad 1945 - Akt Konstytucyjny, UNESCO jako kontynuator: Międzynarodowego Instytutu Współpracy Intelektualnej (1922-1946)
Konwencja ustanawiająca tą organizację miała miejsce 16.11.1945r., nieco później stała się wyspecjalizowaną organizacja ONZ. Zrzesza 193 (7 stowarzyszonych) członków, współpracuje z ok. 330 organizacjami pozarządowymi i wszystkim org. międzyn.
5 Soft Power Chin.
Soft power - definuje się jako siłę przyciągania, atrakcyjność (kulturalną).
Chiny, jako coraz poważniejszy gracz stosunków międzynarodowych starają się wpłynąć na pozytywny odbiór swojego kraju, właśnie dzięki sile soft power. Usiłują przedstawiać swój kraj jako pokojowy , stabilny, chętny do współpracy.
Istotnym czynnikami , działaniami są tutaj:
- strategia pokojowego wzrostu ( czyli w stabilnym środ. międzyn.) - tzw. cicha dyplomacja
- promocja chińskiej kultury (Instytut Konfucjusza)
- przedstawianie się w roli państwa odpowiedzialnego, angażując się w problemy globalne (np. wyżywienie, środowiskowe). Angaż w misjach pokojowych
- wzmocnienie poczucia dumy wśród mieszkańców CHRL
- kreowanie w świecie wizerunku centrum aktywności gosp., wykorzystując środki kultury wysokiej jak i popularnej (przykładowo : sponsoring imprez sportowych, konkursów piękności, promowanie j. chińskiego, organizację prestiżowych konferencji naukowych czy EXPO 2010).
- wzmacnianie międzynarodowej legiymizacji dla rząu i Komunistycznej Partii Chin
6. Def. i ochrona niematerialnego dziedzictwa kulturalnego
Konwencja o ochronie niematerialnego dziedzictwa kulturalnego. Została podpisana 17.10.2003r.
Jej stronami jest 126 państw, ale nie wszystkie ratyfikowały.
Do niematerialnego dziedzictwa kulturowego zalicza się praktyki, przedstawienia, obiekty, artefakty, przestrzenie kulturowe, język, spektakle i widowiska czy rzemiosło, które wspólnoty uznają za część swojego dziedzictwa kulturowego (przekazywanego także poprzez tredycję czy ustnie) ulegającego reprodukcji w grupach kulturalnych.
W ramach UNESCO powołano Komitet ds. Ochrony Dziedzictwa Niematerialnego. Pod jego egidą znajduje się lista (rejestr prowadzony od 2001 r.) Arcydzieł Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości.