1.Porządki w architekturze starożytnej Grecji.
Porządek dorycki (styl) to jeden z najbardziej znanych porządków architektonicznych czasów starożytnych. Charakteryzuje się on ciężkimi proporcjami, surowością i monumentalizmem. Kolumny w tym porządku nie miały bazy i wsparte były bezpośrednio na kamiennej podstawie. Trzon kolumny lekko zwężał się ku górze, a w około jednej trzeciej wysokości był lekko wybrzuszony. Trzon pokrywało 18-20 żłobień z ostrymi zakończeniami.
Porządek joński to jeden z trzech podstawowych porządków architektonicznych występujących w architekturze starożytnej Grecji. Cechy charakterystyczne:
lekkość, smukłe proporcje, bogate zdobienia
Trzon kolumny ozdobiony był z reguły 24 żłobkami biegnącymi od głowicy do bazy. W przeciwieństwie do porządku doryckiego nie były one ostro zakończone, lecz połączone listewkami.
Głowica (kapitel) kolumny ozdobiona była wolutami (ślimacznicami).
belkowanie złożone z trójczłonowego architrawu (główny (najniższy) poziomy człon belkowania) na którym opiera się w wariancie attyckim bogato zdobiony fryz ciągły. Powyżej fryzu znajdowała się najwyższa część belkowania - gzyms wieńczący, który był wysunięty.
Porządek koryncki - to jeden z trzech podstawowych porządków architektonicznych występujących w architekturze starożytnej Grecji. Cechy charakterystyczne:
smuklejsze proporcje i bardziej ozdobna głowica niż w porządku jońskim
baza - jako w porządku jońskim, czyli trójczłonowa
głowica - najbardziej charakterystyczny element wyróżniający styl koryncki, ma kształt koszyka uformowanego z dwóch rzędów liści akantu mocno rozchylonych na zewnątrz.
belkowanie podobne jak w stylu jońskim, czyli złożone z trójczłonowego architrawu (główny (najniższy) poziomy człon belkowania) na którym opiera się zdobiony fryz ciągły. Powyżej fryzu znajdowała się najwyższa część belkowania - gzyms wieńczący, często podparty wspornikami, jest to dodatkowy element w porównaniu porządku korynckiego z porządkiem jońskim