Untitled

Postmodernistyczne koncepcje społeczeństwa

Post modernisty - ponowoczesność

Opozycja nowoczesności, modernizmu.

Reakcja na to co się dzieje w świecie zachodu.

POST - negacja nowoczesności, porzucenie, odejście od określonych cech nowoczesności.

Nacisk położony na przejściowość.

Epoka kształtowana w pełni po renesansie. Była kontrolowana z ładem tradycyjnym. Implikowała postęp gospodarczy.

Nowe formy technologii i informacji. Przez to coraz częściej symulujemy rzeczywistość. Przechodzimy od tego co rzeczywiste do świata symulacji. Oznacza zatarcie granic między tym co realne a tym co udawana.

Komputeryzacja społeczeństwa

Mamy do czynienia z pojawieniem się wielu gier językowych.

Traktują oni ponowoczesność jako kolejną fazę rozwojową.

Ponowoczesny stan umysłu - inny sposób postrzegania, interpretowania świata.

Bycie nowoczesnym - bycie człowiekiem, który cały czas próbuje wymyślać samego siebie.

Przechodzimy do aktywności w grupach.

Mamy do czynienia z tym, aby być otwartym, aby żyć chwilą.

Rzeczywistość obrazu - nie mamy jednej całości.

Mówi o nowym świecie złożonym z symulacji.

Rozpowszechnienie się telefonii komunikacyjnej.

Styl kojarzony z pewnymi ruchami artystycznymi. Podstawową cechą była estetyczna samoświadomość.

Pojawia się po raz pierwszy w latach trzydziestych - Frederico de Onis.

Stał się popularny w Nowym Jorku, używany przez artystów. Służył oznaczeniu pewnego ruchu, który wykroczył poza high modernizm.

Zatarcie między sztuką a życiem codziennym.

Zatarcie między kultura wysoką a popularną.

Mamy do czynienia z podróbką, pastiżem, kolażem, bo nic nowego nie można wymyślić.

Sztuka - jest powtórką tego co już było.

Określenie „postmodernistyczny” zawiera w sobie dwa nurty:

Postmodernizm stawia trzy wzajemnie powiązane problemy dotyczące poznania ludzkiego.

Postmodernistyczna krytyka nauki

Istnieje jeden najlepszy sposób wyrażania „prawdy” o świecie - teoria naukowa i odkrycia badawcze.

Postmoderniści na ogół kwestionują tę zakładaną odpowiedniość pomiędzy znakami języka naukowego a twardą rzeczywistością.

Język jest społecznie tworzony.

postmoderniści przyznają, że świat fizyczny może działać dzięki prawom, natomiast sam proces odkrywania tych praw tworzy kulturę, która prowadzi do powstania interesów, polityki i innych form dominacji.

„Prawda” w nauce (społecznej) nie oznacza odpowiedniości pomiędzy stwierdzeniami teoretycznymi a rzeczywistym uniwersum społecznym. Jest raczej tworem kulturowym.

Postmoderniści kwestionują pogląd, że wiedza podlega kumulacji w sposób prowadzący do rosnącej ciągłości rozumiejących względów na temat świata oraz że może być stosowana w celu umożliwienia postępu społecznego.

Postmodernizm podleśna, że wiedza, jako kreacja ludzka, jest odniesiona do okoliczności, w których została wytworzona oraz przez nie uwarunkowana.

W ostatecznym rachunku wiedza jest systemem znaków, dotyczy samej siebie w takim samym stopniu, w jakim dotyczy świata na zewnątrz.

Postmodernizm opiera się na krytyce nauki, która nie zapewnia samemu postmodernizmowi trwałej podwaliny.

Cała kultura i język są odległe od świata fizycznego.

Abstrakcja taka jest niezbędnym warunkiem kultury i języka, ponieważ bez pewnego stopnia oddalenia od świata fizycznego istniałaby tylko rzecz sama w sobie, bez żadnych ludzkich znaczeń umożliwiających nam jej rozumienie.

Język i znaczenie są związane ze światem fizycznym, lecz są reprezentacjami tego świata. Są one z natury rzeczy przygodne i chwiejne, musza więc być w pewien sposób reifiltrowane i stabilizowane.

Nauka, podobnie jak każdy system wiedzy, oparta jest na niesprawdzalnych założeniach, jest wyabstrahowana z rzeczywistości fizycznej, potrzebuje reifikacji i stabilizacji zachodzących dzięki instytucjanalizowaniu i inwestycjom emocjonalnym oraz zasadza się na systematycznym kwestionowaniu innych systemów wiedzy w celu zapewnienia sobie własnej realności.

Moment w którym ludzie używają języka, sprawia, że język staje się czymś oceniającym.