Henryk Gaertner, Stylistyka jako metoda indywidualizująca w badaniach językowych (1926), w: Stylistyka polska. Wybór tekstów, Warszawa 1973, PWN, wybór, opracowanie i wstęp Ewa Miodowska-Brookes, Adam Kulawik, Marian Tatara, s. 43-73.

Bally: fakty ekspresji polegają na kombinacjach psychologicznych.

Różnorodne definicje pojęcia stylu problemy z ustalenie zadań stylistyki.

Stylistyka dostarcza materiałów gramatyce, którą warunkuje i wyprzedza.

Wędkiewicz: żądanie, by badania stylistyczne biegły równolegle „z całą rozciągłością działów gramatycznej analizy”, także by w badaniach nie ograniczać się do języka pisanego.

Styl pewnego języka narodowego jest zbiorem cech wspólnych jednostkom przynależącym, bez względu na historię i terytorium, a wyróżniających go od takiejże sumy innych języków narodowych.

STYL - SUMA WSZYSTKICH TYCH CECH INDYWIDUALNEGO SYSTEMU JĘZYKOWEGO ORAZ TAKIE ICH USTOSUNKOWANIE, KTÓRE GO ODRÓŻNIAJĄ OD INNYCH WSPÓŁRZĘDNYCH SYSTEMÓW.

Stanisław Szober:

STRONA POZAJĘZYKOWA	STRONA JĘZYKOWA
Wyobrażenie złożone	Zdanie
rozczłonkowane na wyobrażenia przedmiotów i cech wyobrażenia stosunków	składające się z wyobrażeń semazjologicznych wyobrażeń morfologiczno-funkcjonalnych

Wniosek:

STYL JEST WYNIKIEM USTOSUNKOWANIA W ZAWARTYCH W ZDANIU, JEGO RÓWNOWAŻNIKU LUB WYRAŻENIU SYNTAKTYCZNYM WYOBRAŻEŃ SEMAZJOLOGICZNYCH DO WYRAŻANEGO PRZEZ NIE POZAJĘZYKOWEGO WYOBRAŻENIA ZBIOROWEGO.

Stylistyka jako dział GRAMATYKI ma badać owe PIERWIASTKI RECEPTYWNE - POWSZECHNY ZWYCZAJ JĘZYKOWY.