WYMAGANIA PRZYKŁADOWEJ PRÓBY WĘDROWNICZEJ:
- rozumiem, do czego zobowiązuje mnie Kodeks wędrowniczy.
- znam symbolikę Wędrowniczej watry.
- wykonałem przynajmniej jedno zadanie o charakterze wyczynu.
- podjąłem się stałej służby na rzecz środowiska działania.
- znam konstytucję drużyny wędrowniczej, do której należę, jej historię i bohatera.

Wędrownicza dewiza:

WYJDŹ W ŚWIAT, POMYŚL, POMÓŻ - DZIAŁAJ!

Być wędrownikiem to niemała sztuka, a dostępna tylko dla tych, którzy posiadają prawdziwie harcerską postawę. Wędrownikowi nie wystarcza znajomość miejsca zamieszkania, wędrownika ciekawi świat, wędrownik, patrząc w swą przyszłość, pragnie odnaleźć własną ścieżkę.
Wędrowanie to znacznie więcej niż przemierzanie kilometrów czy wytrwałość fizyczna. To sztuka wchłaniania życia, które nas otacza, to oczy i uszy otwarte, to tajemnica współodczuwania przyrody i człowieka. Wędrówką nie będzie przyspieszony tupot nóg, nadmiar krzykliwego humoru, lecz właśnie cisza wśród ciszy lasu, skupienie wobec wschodów czy zachodów słońca. To wyczucie wędrownik łatwo odszuka w sobie.

WĘDROWNIK - jest zawsze gotów nieść pomoc.
WĘDROWNIK - bardziej niż jakikolwiek inny harcerz jest przyjacielem całego świata. Wędrownika ciągnie siła nieprzeparta w dal na coraz to nowe, nieznane szlaki, nie pozwala zastygnąć mu w wygodnym, osiadłym życiu, toczącym się zbyt wolno.
WĘDROWNIK - spostrzega urok życia wszędzie, gdziekolwiek się znajdzie, gdyż odkrywa to, czego inni w pozornej monotonii codziennych dni dopatrzyć się nie umieją. Wędrownik zna radość trudnych zwycięstw, urok przyrody, piękno zdobywania samotnie nie wydeptanych ścieżek.
WĘDROWNIK - stale uprawia wędrówki, wędruje w zimie, w lecie, na wsi, w mieście, tropi miejsca, gdzie może być pożyteczny. Drogę jego wędrówki wyznaczają wartości zawarte w Prawie i Przyrzeczeniu Harcerskim.

Historia Wędrownictwa 1911-1914 - Korzeni ruchu wędrowniczego należy szukać u zarania harcerstwa, gdy do tworzących się drużyn skautowych wstępowała młodzież* chcąca walczyć o niepodległość Polski. 1914-1921- Młodzież harcerska wzięła udział w walkach o niepodległość w czasie i wojny światowej, powstania wielkopolskiego, powstań śląskich oraz wojny polsko-bolszewickiej. 1921-1930- Po zakończeniu działań wojennych, w latach 20-tych, nastąpił kryzys programowy i odpływ młodzieży starszej z organizacji. Poszukiwano nowych sposobów pracy z młodymi ludźmi 16-18 latkami, którzy szukali innych wyzwań niż te, które proponowało im harcerstwo do tej pory. Jednym z przykładów takiej działalności było utworzenie przez wileńską "Czarną Trzynastkę" w 1925 r. Klubu Włóczęgów, gdzie zaproponowano nowe rozwiązania dla tej grupy wiekowej. 1930-1936- Wprowadzanie do organizacji i rozkwit specjalności - napływ do ZHP młodzieży wychowanej już w niepodległym państwie. Trwały prace nad systemem pracy z młodzieżą harcerską. 1936-1939- W Organizacji Harcerek, jak i w Organizacji Harcerzy, wypracowano system pracy zwany "wędrowniczym". Utworzono trzecią gałąź wiekową - pod nazwą wędrowniczki i skauci (w organizacji męskiej nazwę wędrownicy przyjęto w roku 1948). W 1938 roku wprowadzono "Naramiennik wędrowniczy", noszony na lewym pagonie munduru. W pełnym wdrożeniu wędrownictwa przeszkodziła jednak II wojna światowa. 1939-1945- Wprowadzenie w Szarych Szeregach programu dla młodzieży harcerskiej - wychowanie przez walkę (Dziś, Jutro, Pojutrze). Powstanie ośrodków pracy wędrowniczej na Bliskim Wschodzie, w Indiach i Afryce Środkowej. 1945-1949- Napływ do ZHP młodzieży - w wielu przypadkach współpraca wędrowników z opozycją i podziemiem politycznym. Doskonalenie metodyki wędrowniczej w ZHP poza Granicami Kraju (Wydanie w 1948 roku "Instrukcji organizacyjnej Harcerzy-Wędrowników". Przyjęcie nazwy "wędrownik" zamiast "skaut"). Po II wojnie światowej ruch wędrowniczy rozwijał się głównie w ZHP poza Granicami Kraju, który w latach 90-tych stał się głównym nośnikiem myśli wędrowniczej w ZHP. 1950-1956- Likwidacja ZHP - młodzież harcerska zostaje usunięta nawet z pseudo-harcerskiej przybudówki działającej w ramach Związku Młodzieży Polskiej. Wędrownicy prowadzą działalność konspiracyjną, nielegalną. 1956-1980- Po reaktywowaniu ZHP systemowa próba wprowadzenia wędrownictwa w chorągwi stołecznej (tzw. eksperyment warszawski). W Polsce próby oddziaływań i nacisków politycznych na najstarszą młodzież w naszej organizacji doprowadziły do zrezygnowania z dalszego systematycznego wdrażania idei wędrowniczych. Pojedyncze próby powrotu do wędrownictwa przez długie lata nie znajdywały poparcia u władz. Powstanie grupy wiekowej dla młodzieży harcerskiej pod nazwą "harcerze starsi". 1980-1989- Działalność KIHAM-ów na początku lat 80-tych impulsem do rozkwitu ruchu starszoharcerskiego (PZHS-y, SAS-y, RHS-y). W latach 80-tych na założeniach wędrownictwa intuicyjnie budowano podstawy pracy z pionem starszoharcerskim. 1990-1999- Do idei wędrowniczych oficjalnie powrócono po 1989 roku, gdy powstał Ruch Programowo-Metodyczny "Wędrownictwo" (1990 - 1998). Wprowadzenie Wędrownictwa jako III grupy wiekowej w ZHR. 2000 - Reaktywowanie Ruchu Programowo-Metodycznego "Wędrownictwo" * Ponieważ precyzyjne ustalenie granic wiekowych jest w tym wypadku dość trudne, pod tym określeniem rozumiemy młodzież od 15, 16 roku życia.

poniedziałek,  14 lutego 2011 r. Początek formularza Dół formularza

SYMBOL:ognisko ułożone w sposób skautowy na tzw. długie palenie, z którego wychodzą trzy płomienie.
Ognisko - symbol ciepła, bliskości, więzi, domu, rodziny, wiedzy, energii.
Watra na zielonym tle lewego naramiennika to symbol świadomej życiowej wędrówki po zagadnieniach i tematach z zakresu wszelakich dziedzin ludzkiej aktywności. Wędrówki po własnej miejscowości, regionie, Polsce, Europie i świecie.

Trzy płomienie oznaczają dążenie ku doskonałości,(od najmniejszego do największego płomyka)

1. siła ciała - dbałość o zdrowie i tężyznę fizyczną
2. siła rozumu - dążenie do wiedzy i rozwijanie swojego intelektu
3. siła ducha - kształtowanie charakteru, dążenia do Prawdy i Boga

Polana ogniska - ułożone w gwiazdę tradycyjnym skautowym sposobem na długotrwałe palenie oznaczają zasady - elementy wędrowniczej pracy:

1. służba
2. szukanie swojego miejsca w społeczeństwie
3. praca nad sobą

Zielone tło naramiennika przypomina, że to wszystko odbywa się na tle harcerskiego życia.

Horyzont dla wędrownika nigdy nie jest końcem wędrówki, może być tylko jednym z etapów."

Metodyka Wędrownicza

METODYKA WĘDROWNICZA - czyli metoda harcerska dla wędrowników - to zespół specyficznych dla skautingu warunków i atrakcyjnych bodźców do pracy nad sobą

WARUNKI

1. WZÓR IDEOWY - PRAWO WĘDROWNICZE

Każde działanie w wędrownictwie musi mieć swój jasno sprecyzowany cel. Takim celem samowychowania w wędrownictwie jest, przyjęty w całym skautingu, model człowieka opisany w Prawie, Ideał ten spełnia bardzo ważne zadanie w pracy wędrowniczej, ponieważ nie tylko precyzuje dalekosiężny cel samodoskonalenia, wskazuje jego kierunki, ale jest (zwłaszcza w codziennym działaniu) swoistym kodeksem honorowym, miernikiem wędrowniczego postępowania. Jest naturalnym punktem odniesienia przy ocenie wędrowniczego postępowania.

Każdy, kto przystępuje do ruchu musi zapoznać się z Prawem Wędrowniczym i, po zrozumieniu zawartego w nim ideału, złożyć pod słowem honoru Przyrzeczenie, że ma szczerą wolę dążyć do tak nakreślonego celu.

Przyrzeczenie Wędrownicze
Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłusznym Prawu Wędrowniczemu.

Prawo Wędrownicze:

Wędrownik jest zawsze gotów pełnić służbę w dobrej sprawie, nie opuści nikogo w potrzebie, chętniej daje niż bierze.

Wędrownik Jest odważny i sprawiedliwy, mówi prawdę, wiernie dotrzymuje danego słowa, sumiennie spełnia swoje obowiązki.

Wędrownik daje dobry przykład innym.

Wędrownik kocha swoich najbliższych, z miłością buduje swój rodzinny dom, uczciwą pracą zarabia na jego utrzymanie.

Wędrownik w każdym szanuje Człowieka, a za brata uważa każdego innego skauta, ma przyjaciół na całym świecie.

Wędrownik chroni życie w każdej jego postaci, jest przyjacielem zwierząt i obrońcą przyrody.

Wędrownik jest pogodny, ma silną wolę, nie zniechęca się, z uśmiechem pokonuje trudności. Wędrownik wymaga od siebie więcej niż od innych, stale pracuje nad sobą eliminując wady i rozwijając zalety charakteru.

Wędrownik stale poszerza i doskonali swoją wiedzę i umiejętności, wszystko co robi, wykonuje najlepiej jak potrafi.

Wędrownik jest wolny od nałogów pętających ducha i ciało, dba o własne zdrowie i sprawność.

(Autorem powyższego tekstu jest Marek Gajdziński, a znalazł się on w broszurze "Metoda skautowa", Warszawa 1989).

---