34. KONFRONTACJA - pojęcie, sposób przeprowadzania

Konfrontacja - specyficzny, kryminalistyczno-procesowy sposób odbioru relacji w toku przesłuchania

osobowego źródła dowodowego, jakim może być świadek, biegły czy podejrzany;

- szczególna forma przesłuchania dwóch osób, którą charakteryzuje jedność czasu, miejsca,

przedmiotu i dokumentacji przesłuchania;

- regulowana jest przez art. 172 KPK

- nie wolno konfrontować świadka incognito (art. 172 KPK)

- z konfrontacji sporządza się protokół (art. 143 § 1 pkt 5 KPK )

Osoby konfrontowane (świadkowie, biegli, podejrzany) muszą być już wcześniej przesłuchane i muszą zachodzić sprzeczności w ich zeznaniach (wyjaśnieniach). Jest to warunek koniczny dla dopuszczalności konfrontacji. Konfrontacja polega na równoczesnym, bezpośrednim przesłuchaniu dwóch lub więcej osób.

Konfrontacje powinno się przeprowadzić dopiero wówczas, gdy dysponuje się już obiektywnym materiałem dowodowym, który ułatwia ocenę różniących się wypowiedzi osób przesłuchiwanych.

Reguły taktyczne dotyczące sposobu przeprowadzenia konfrontacji:

- równoczesne konfrontowanie tylko dwóch osób (większa ich ilość - możliwość nie panowania nad k.)

- rozpoczęcie konfrontacji od osoby, która złożyła zeznania (wyjaśnienia), w świetle pozostałego materiału

bardziej wiarygodne

konfrontacja pośrednia - skonfrontowanie zeznań (wyjaśnień) jednej osoby z protokołem przesłuchania

innej osoby (np. przez odczytanie protokołu z przesłuchania)

---