Marian Bugajski, O społecznych zadaniach językoznawstwa normatywnego, w: Aktualne problemy kultury języka pod red. Antoniego Furdala, Zielona Góra 1991, s. 7-12.

Językoznawstwo współczesne jest dyscypliną całkowicie pozbawioną społecznego oddźwięku. W powszechnym odczucie stanowi dyscyplinę oderwaną.

Kultura języka:

1. stopień opanowania języka przez jego użytkowników - poziom znajomości środków językowych i umiejętności świadomego korzystania z nich;

2. działalność praktyczna mająca na celu pielęgnowanie języka, jego ochronę przed wszystkimi niepożądanymi zjawiskami oraz dbałość o sprawne i estetyczne formułowanie wypowiedzi;

3. odrębna dyscyplina językoznawstwa wyznaczająca naukowe podstawy do praktycznego działania; normatywistyka (językoznawstwo normatywne); ortologia.

Przed językoznawstwem normatywnym stoją następujące zadania:

• wypracowanie teoretycznych podstaw rozwojem systemu językowego;

• wyznaczenie zakresu własnych badań - głównie ustalenie granicy między normatywistyką a językoznawstwem opisowym;

• wypracowanie kryteriów poprawności językowej;

• wypracowanie jasnych, wyraźnych zasad umożliwiających praktyczną działalność normatywną - dostarczenie narządzi doskonalenia języka;

• wypracowanie metod przystosowania wiedzy lingwistycznej do potrzeb społecznych;

• dostarczenie prac popularyzujących wiedzę lingwistyczną.