SKALA APGAR
Skala Apgar - skala używana w medycynie w celu określenia stanu noworodka zaraz po porodzie: Wprowadziła ją w 1953 Virginia Apgar, akronim powstał zaś 10 lat później.
Badanie wykonywane jest w ten sam sposób trzykrotnie - w pierwszej, trzeciej i dziesiątej minucie życia dziecka.
Badane są:
- kolor skóry (zero punktów, jeśli jest sine, jeden jeśli jest częściowo sine i dwa, jeśli skóra na całym ciele jest różowa),
- puls (zero punktów, jeśli puls jest niewyczuwalny, jeden za puls poniżej 100 uderzeń na minutę i dwa, kiedy jest wyższy niż 100),
- reakcja na bodźce (np. na wkładany do nosa lub gardła w celu odśluzowania cewnik - brak reakcji to zero punktów, słaba reakcja - jeden, a dwa dziecko otrzymuje, jeśli reaguje kaszlem bądź kichaniem),
- napięcie mięśniowe (zero punktów, jeśli ciało jest wiotkie, jeden za obniżone napięcie objawiające się m.in. przykurczonymi rączkami i nóżkami, dwa punkty za prawidłowe napięcie, o jakim świadczy ruchliwość całego ciała noworodka),
- oddychanie (brak oddechu - zero punktów, jeden punkt, jeśli oddech jest, ale wolny lub nieregularny oraz dwa punkty za miarowy, wyraźny oddech, któremu często towarzyszy donośny płacz).
Sumę punktów zdobytych podczas tego sprawdzianu przez maluszka interpretuje się następująco: 8-10 punktów oznacza dobry stan noworodka, od 4 do 7 to stan średni, często spowodowany ciężkim przebiegiem porodu, od 3 to zamartwica, wymagająca natychmiastowej pomocy lekarzy. Każdy noworodek urodzony w stanie średnim i złym jest pod szczególną obserwacją lekarzy. Badanie jest powtarzane, ponieważ poszczególne parametry zwykle poprawiają się już po upływie kilku minut. Słabszy wynik pierwszego badania o niczym więc nie przesądza, jeśli kolejne są coraz lepsze.
Wynik badania w skali Apgar odnotowywany jest w książeczce zdrowia dziecka wraz z innymi informacjami na temat noworodka, m.in. jego wagą urodzeniową czy długością ciała.
V. PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW EDUKACYJNYCH DLA UCZNIÓW UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO W STOPNIU LEKKIM
Praca z uczniem upośledzonym umysłowo w warunkach szkoły masowej wymaga od nauczyciela wielkiego zaangażowania, pomysłowości, elastyczności i dużo większego nakładu pracy. W poszukiwaniu najlepszych dróg osiągnięcia zamierzonych celów należy pamiętać, że najefektywniejsze są te metody i działania pedagogiczne, które oddziałują bodźcami na wiele zmysłów dziecka- wielokierunkowo. Poznanie wielo zmysłowe najlepiej sprawdza się podczas działania, zdobywania praktycznych doświadczeń. Należy więc stwarzać takie sytuacje, by uczniowie mogli poznawać zjawiska i pojęcia w środowisku naturalnym, podczas obserwacji lub praktycznego działania
Etap nauczania zintegrowanego pozwala nauczycielowi wykorzystać ogrom pomysłowości, fantazji i aktywności własnej, dając całą gamę środków do realizacji zamierzonych działań edukacyjnych. Oto przykłady takich procedur:
wycieczki i spacery tematyczne
obserwacje przedmiotów i zjawisk w środowisku naturalnym i sztucznym
zabawy tematyczne, dydaktyczne, konstrukcyjne
różne formy inscenizacji (elementy dramy, symulacje, programy komputerowe)
organizowanie różnego rodzaju konkursów (międzyszkolnych, szkolnych, klasowych)
spotkania z ciekawymi ludźmi (ciekawe zawody, ludzie kultury, sztuki itp.)
zwiedzanie oraz organizowanie wystaw, kiermaszy, zwiedzanie muzeów, galerii, ciekawych obiektów i miejsc
odwiedzanie warsztatów rzemieślniczych i zakładów produkcyjnych
wizyty w pracowniach artystycznych
stwarzanie sytuacji do prowadzenia rozmów
tworzenie i wykorzystanie prac plastycznych i technicznych
rozwijanie czytelnictwa i zainteresowania lekturą książek ( współpraca z biblioteką szkolną)
doskonalenie technik szkolnych( ćwiczenia w czytaniu, pisaniu i liczeniu)
wykorzystywanie umiejętności matematycznych w sytuacjach życia codziennego ( stwarzanie takich sytuacji)
wspólne tworzenie regulaminów, ustalanie i realizacja różnych zasad, dyżurów itp.