Osły i ludzie

sł.: Jacek Kaczmarski wg Franciszka Goi, muz.: Przemysław Gintrowski 1980

Dosiadł mnie osioł okrakiem	d^2
I rykiem obwieścił donośnym	a
Że na wierzchu takim	d^2
Będzie jeźdźcem wolności	a
Wbił mi w żebra ostrogi	d^2
Wepchnął do ust kostkę cukru	a d^2
Chwostem tnąc w poprzek nogi	d^2
Zmusił bez trudu to truchtu	a d^2
Zaduch ośli mnie dusi	d^2
Jestem kloaką jeźdźca	a
Bo co spod ogona wypuści	d^2
Na moich gromadzi się plecach	a
Małpy śpiewają mu pieśni	d^2
I łaską zwą co jest musem	a d^2
On ryczy nad uchem: nie śpij!	d^2
I już nie truchtem lecz kłusem	a d^2
Mija nas inny wierzchowiec	d^2
Z wysiłku ogłuchł i oślepł	a
Osioł go kopie po głowie	d^2
Cień jego uszy ma ośle	a
Nikt już nie mówi po ludzku	d^2
Rykiem i śmiechem się chwalą	a d^2
Głaszczą i chłoszczą do skutku	d^2
Kłus nasz przechodzi w galop	a d^2
Pędzę na zgiętych kolanach	d^2
Więcej niż znieść mogę znoszę	a
Aż świta myśl niesłychana	d^2
I ludzką głowę podnoszę	a
To nic że ostrogi bodą	d^2
Szpicruta nad uchem gra	a d^2
To jeździec stworzony pod siodło	d^2
I jeźdźca dosiąść się da!	a d^2 (a)
I jeźdźca dosiąść się da!	a d^2

d²

0

6

7

7

5