Ludzie Bezdomni Omówienie


"Ludzie bezdomni" to piąta książka Stefana Żeromskiego. Pisał ja w latach 1898-1899, ale wykorzystał w niej doświadczenia i obserwacje całego dotychczasowego życia.

Pisarz bardzo dokładnie przygotowywał się do pisania utworu, który w efekcie stanowi efekt pasji poznawczej i pozytywistycznych przekonań, że praca pisarska musi łączyć się z rzetelną, naukową nieomal penetracją społecznej rzeczywistości i własnych przekonań.

Wydana w grudniu 1899 r. powieść przyczyniła się do powrotu problematyki społecznej i narodowej w polskiej literaturze. "Ludzie bezdomni" przynieśli Żeromskiemu pozycję "duchowego wodza pokolenia". Stał się wielkim autorytetem moralnym dla współczesnych. Wywarł bezpośredni wpływ na sposób myślenia i życia młodych ludzi z początków XX w.


Główne wydarzenia

Tom I

Tom II


Problematyka

Tytuł powieści sygnalizuje tematykę utworu, jest wieloznaczny i wielofunkcyjny:

  1. w dosłownym znaczeniu (oskarżenie porządku społecznego) wskazuje na bezdomność bohaterów:
    - ludzi świata nędzy (żyją w norach i budach, a nie w domach);
    - wydziedziczonej Joasi, która nie ma własnego kąta i żyje u obcych;
    - Wiktora, który tuła się z rodziną po świecie.

  2. w znaczeniu metaforycznym rozumiany być może w kategoriach kwalifikacji moralnych, jako:

Jednocześnie ""Dom" (zazwyczaj symbol rodziny, spokoju i stabilizacji) staje się w powieści Żeromskiego znakiem obojętności wobec krzywdy bliźniego (mieszkanie Czernisza, Kalinowicza, Krzywosąda) i pokusą, którą należy przezwyciężyć ("zakiełkuje we mnie wyschłe nasienie dorobkiewicza")

"Ludzie bezdomni" to:

"Ludzie bezdomni" stanowi przykład realistycznej powieści młodopolskiej łącząc elementy typowe dla różnych prądów literackich:

  1. Realizm

  • Impresjonizm