W lutym 1978 r. Jan Kowalski w sprawie jakichś informacji zatelefonował do warszawskiego oddziału Ośrodka Badawczo Rozwojowego Gospodarki Energetycznej. Rozmawiający z nim na zakończenie rozmowy powiedział mu aby się nie rozłączał, bo będzie rozmawiał z nim inż. R. i następnie usłyszał w słuchawce wołanie: „Janek, Jan Kowalski do ciebie.”

Po chwili odezwał się w słuchawce przedstawiający się jako Jan R. i zaczynający rozmowę od informacji, że zaraz wyśle mu opracowaną przez warszawski oddział OBR-GE analizę porównawczą opracowanych przez niego projektów modernizacji kotłów przez zastosowanie w nich paleniska narzutowego z wynikami badań kotłów amerykańskich z takim paleniskiem. Skwapliwie się przy tym tłumaczył, że nie konsultował się z nim przy opracowywaniu tej analizy, ponieważ został poinformowany że nie zajmuje się już paleniskami narzutowymi.

W parę dni później na adres Oddziału Zamiejscowego BPPTiF „PROERG” przyszło opracowanie „Wpływ jakości paliwa na pracę rusztów warstwowych i narzutowych oraz na parametry pracy kotłów T-1139”, z grudnia 1977 r. autorstwa pięciu naukowców OBR -GE, z kierownikiem tego zespołu w osobie mgr inż. Jana R. Treść pisma towarzyszącego DZW1/1139/264/78 z 1 marca 1978 r., miała brzmienie: „W załączeniu przesyłamy materiały dotyczące badań paleniska narzutowego z prośbą o ich przekazanie Janowi Kowalskiemu.”

Po pobieżnym zapoznaniu się z tym opracowaniem, Jan Kowalski zatelefonował do swojego przyjaciela z okresu studiów mgr inż. Ireneusza Smóla mieszkającego w Poznaniu, że ma sprawę która mu „wyjątkowo śmierdzi”. Jako faktyczny kierownik pracowni poznańskiego biura projektów miał zatelefonować do mgr inż. Jana R., mówiąc że słyszał o bardzo dużych efektach jakie daje zastąpienie dotychczasowego paleniska w kotłach rusztowych paleniskiem narzutowym. Spodziewa się jednak, że w OBR-GE jest wiadome kto takimi modernizacjami zajmuje się. Gdyby odpowiedź mgr inż. Jana R. brzmiała, że nie wie, miał napomknąć, że podobno paleniskiem narzutowym zajmuje się niejaki Jan Kowalski.

Po kilku dniach kolega zatelefonował do Jana Kowalskiego z informacją, że rozmawiał z mgr inż. Janem R. Jednak powiedział mu on, że nie wie kto w kraju zajmuje się modernizacjami kotłów z wyposażaniem ich w palenisko narzutowe. Natomiast dalej już wyraźnie zatroskanym głosem powiedział: „J.... , ale jak ja wymieniłem później twoje nazwisko, to inż. Jan R. powiedział mi, że ono mu się z niczym nie kojarzy.”

Z czego się śmiać

W „Spisie literatury” na stronie 79 opracowania powstałego pod kierownictwem mgr inż. Jana R., pozycjami są:

[4] A. Kopydłowska, J. Kopydłowski: Dlaczego paleniska narzutowe, Gospodarka Paliwami i Energią, nr 3 z 1977 r.

[5] J. Kopydłowski, A. Mitek: Paleniska Narzutowe, Gospodarka Paliwami i Energią, nr 5 z 1967 r.

[6] J. Kopydłowski, A. Mitek: Znaczenie Paleniska Narzutowego dla modernizacji kotłów przemysłowych, Gospodarka Paliwami i

Energią, nr 6 z 1967 r.

Pozycja [7] tego spisu literatury to: Ministerstwo Przemysłu Chemicznego - Zakład Badawczo Rozwojowy „ENERGOCHEM” w Gliwicach: Problem Resortowo-Branżowy nr 126 - Zwiększenie efektywności gospodarki paliwowo-energetycznej przemysłu chemicznego w latach 1976÷1980 - 01.03.03.- „Projekty koncepcyjne (czytaj: wstępne) modernizacji wybranych typów kotłów parowych (OR16, OR32, OKR50) - Gliwice 1976 r.

Natomiast na stronie 72 owego opracowania można przeczytać: „Projekt wstępny modernizacji kotłów OR został opracowany przez BPPTiF „PROERG” w Gliwicach na zlecenie ZBP „ENERGOCHEM” w Gliwicach i zawarty jest w opracowaniu [7].”

Równie „do śmiechu” jest treść „Proponowanego programu prac na 1978 rok i na dalsze lata (na str.78÷79):

„W celu uzgodnienia szczegółowego zakresu działania zmierzającego do wdrożenia palenisk narzutowych w kraju proponuje się:

1) zwołać naradę zainteresowanych stron w celu podsumowania dotychczasowych prac, ustalenia programu działania oraz w celu powołania zespołu wdrażającego pod protektoratem GIGE. Do współpracy przy realizacji programu działania, obok OBR -GE Warszawa i „ENERGOCHEM” Gliwice, proponuje się włączyć: Departament Utrzymania ruchu w MPCh, Zjednoczenie Modernizacji i Remontów Przemysłu Chemicznego „PROCHEM”, Zjednoczenie „MEGAT” i OBRKiUE (czytaj: CBKK) w Tarnowskich Górach oraz użytkowników kotłów z rusztami narzutowymi pracującymi aktualnie w przemyśle.”

Dalszego udziału BPPTiF „PROERG” i zarazem Jana Kowalskiego w tym „wdrażaniu” palenisk narzutowych do praktyki krajowej już więc nie przewidywano.

Najwięcej do śmiechu daje jednak dopiero taka to treść pisma warszawskiego oddziału Ośrodka Badawczo Rozwojowego Gospodarki Energetycznej (nr DZW2/330/81 z 24 kwietnia 1981 r.) skierowanego do BPPTiF „PROERG”, z kopiami do GIGE oraz do NSZZ „Solidarność” przy warszawskim oddziale OBR-GE:

„Uprzejmie prosimy o wykonywanie wskazywanych przez nas zamówień na dokumentację modernizacji kotłów typoszeregów OR, WLM, PLM wraz z nadzorem autorskim. Wykonywanie dokumentacji polega na zastosowaniu w w/w kotłach palenisk narzutowych wraz z niezbędnymi zmianami konstrukcyjnymi. Nadmieniamy, że w tej sprawie zwróciliśmy się m. in. do OBRKiUE w Tarnowskich Górach, gdzie uzyskaliśmy negatywną odpowiedź.

Z przeprowadzonego rozeznania wynika, że Wasze Biuro jest jedyną instytucją, która mogłaby zrealizować problem modernizacji w/w kotłów.”

Kopię tego pisma NSZZ „Solidarność” przy OBR-GE (przy piśmie NSZZ/35/81 z 24 kwietnia 1981 r.) przesłał do NSZZ „Solidarność” przy BPPTiF „PROERG”, a podpisał je Przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” przy OBR-GE w osobie tego samego mgr inż. Jana R. Rozmowa z nim w lutym 1978 r. była jednak jedyną przeprowadzoną z Janem Kowalskim ze strony OBR-GE w Katowicach, warszawskiego oddziału OBR-GE oraz samego GIGE.

Zastrzeżenie:

W wydaniu książkowym „Anegdot z peerelowskiego szamba” zastrzega się zmianę ich numeracji oraz przeredagowanie.

Z treści strony tytułowej wynikało dodatkowo, że powstało ono w Zakładzie DZW1, z ówczesnym kierownikiem w osobie mgr inż. Jana Górzyńskiego i z podpisem Głównego Specjalisty d/s Naukowych w osobie dr inż. Jana Jasiewicza.

Załącznik II do części 111

Anegdota Nr 45

---