Michaił Lermontow jest jednym z najwybitniejszych pisarzy rosyjskich XIX wieku. Urodzony 15 października 1814 roku w Moskwie. Poeta, pisarz, dramaturg, malarz i oficer. M. Lermontow pochodził z zamożnej rodziny. Po śmierci matki (Marii Arseniewej w 1817 r.) wychowywała go babka, tracąc kontakt z ojcem (kapitanem Jurijem Lermontowem).
Od najmłodszych lat uczył się języków obcych: francuskiego i niemieckiego oraz malarstwa i rysunku.
Wraz z babką często odbywał wycieczki na Kaukaz, co miało później swoje odzwierciedlenie w jego dziełach.
W 1828 rozpoczął studia na Uniwersytecie Moskiewskim. W 1832 wyjechał na dwa lata do Sankt Petersburga, gdzie uczęszczał do szkoły podchorążych gwardii w Sankt Petersburgu. Sympatyzował z dekabrystami.
Poznał też dobrze angielski, czytał Byrona, którego później tłumaczył na rosyjski.
W 1837 napisał wiersz Śmierć poety, w którym oskarżał koła polityczne Rosji o śmierć Puszkina. Został za to zesłany na Kaukaz.
Dzięki swoim wierszom i tekstom pisanym prozą (między innymi Bohater naszych czasów) rosła popularność M. Lermontowa i zaczęto o nim mówić, jako o najlepszym pisarzu i poecie lat, zaraz po śmierci Puszkina.
Charakter jego utworów jest buntowniczy, gdyż Lermontow w swych utworach często i odważnie uderza we władzę carską.
Lermontow po kilku miesiącach zesłania, w 1840 roku ponownie został skazany na zsyłkę, gdzie zginął, w zaaranżowanym przez policję carską, pojedynku.
Twórczość Lermontowa powstawała pod wpływem europejskich romantyków, takich jak Byron, czy Schiller. Dla początków jego twórczości charakterystyczny jest melancholijny nastrój, pesymizm i bunt przeciw ograniczaniu wolności w Rosji. W późniejszych utworach pojawiły się także wątki refleksyjno-filozoficzne. W odróżnieniu jednak od innych poetów romantyzmu, jego poezja jest zaskakująco oszczędna formalnie i nowoczesna.
Jest autorem takich dzieł jak: Chadży Abrek, Przepowiednia, Żagiel, Śmierć poety, Borodino, Hiszpanie, Maskarada, Mcyri, Bohater naszych czasów, Demon i inne.