Państwo Webera
Państwo wg Maxa Webera to społeczne działanie, które ma monopol na prawomocne użycie siły, gdzie przemoc prywatna i klasowa jest nielegalna. Do siły wolno uciekać się tylko władzy politycznej i tym, których ona do tego upoważnia, celem utrzymywania porządku, państwo to scentralizowana i zdyscyplinowana instytucja stworzona do tych celów. Niektóre instytucje nie mają środków, ochoty na zagwarantowanie sobie do tego monopolu. Państwo to charakterystyczna forma społecznego podziału pracy. Państwo to instytucja zajmująca się wymuszaniem społecznego ładu. Państwo zaczyna istnieć, gdy z życia społecznego wyodrębniają się specjalistyczne organy porządkowe, jak policja czy sady.
Nacjonalizm. Sentyment nacjonalistyczny.
Nacjonalizm to zasad polityczna, która głosi, że jednostki polityczne powinny pokrywać się z jednostkami narodowościowymi, Sentyment nacjonalistyczny - uczucie gniewu wzbudzone przez naruszenie tej zasady. Szczególną formą naruszenia jest, kiedy rządzący jednostką polityczną należą do innego narodu niż rządzeni, to brak elementarnej politycznej przyzwoitości. Nacjonalizm to teoria politycznego legitymizmu żądająca, by granice etniczne nie przecinały się z granicami politycznymi.
Czynniki nacjonalizmu
Czynnikami decydującymi o nacjonalizmie jest rodzaj władzy i dostęp do wykształcenia (tylko dla rządzących, tylko dla rządzonych, dla obu stron dla nikogo), jednolitość bądź zróżnicowanie kultury (monokulturowość dwukulturowość rządzonych i rządzących).
Naród to jednostki uczestniczące w tej samej kulturze, złączonych lojalnością i solidarnością. Zbiór osób staje się narodem gdy są one przekonane, iż z tytułu przynależności do owego zbioru mają wobec siebie pewne obowiązki i pewne prawa.
Charakter narodowy to: zbiór specyficznych dla członków narodu cech psychicznych, osobowość modalna, czyli kategoria obejmująca największą liczbę dorosłych członków społeczeństwa; system postaw, wartości i przekonań podzielanych przez całe społeczeństwo lub przez jego zdecydowaną większość; cześć osobowości wspólna prawie wszystkim ludziom należącym do tej samej kultury; psychologiczny aspekt kultury narodowej i mentalność wyrażona w produktach kultury. Według Lewandowskiego charakter narodowy to wspólny większości danego społeczeństwa zespół postaw i wzorów postępowania, ukształtowany historycznie i względnie trwały.
Typy osobowości Polaków
Eugeniusz Brzezicki uzupełnił typologię temperamentów o typ skirtotymiczny. Ten nowy typ występuje najczęściej wśród Polaków i Białorusinów, Ukraińców i Rosjan, rzadziej we Francji i Włoszech, a w ogóle go nie ma wśród Niemców. Około 25% Polaków to skirtotymicy, dalsze 30% posiada zaś cechy tego typu. Zatem skirtotymia jest prawie narodową cechą polską. Skirtotymik charakteryzuje się słomianym ogniem, żyje z gestem i fantazją, wytrwały i cierpliwy w trudnych sytuacjach, a beztroska w okresach powodzenia, bardzo lubią udzielać rad i wygłaszać patetyczne mowy, ale nie szanują cudzej własności,
Adam Szymusik, uczeń Brzezickiego, twierdził, ze Polacy sprawdzają się w okresach ciężkich, kiedy są zdolni do krańcowych poświęceń, do solidarności i bohaterstwa, w warunkach korzystnych Polacy stają się indywidualistami.
Antoni Kepiński wyróżniał w społeczeństwie polskim dwa przeważające typy osobowości: histeryczny i psychasteniczny. Histeryczny jest wytworem tradycji szlacheckiej i odpowiada skirtotymikowi, a drugi wynika z kultury chłopskiej. Polski psychastenik to jakby typ polskiego kmiecia - cichy, spokojnych, pracowity, czasem uparty i twardy.
Histeryk postępuje burzliwie z przesadną teatralnością, ma fałszywy obraz siebie i świata, myli pragnienia z rzeczywistością, niezdolny do poznania prawdy, unika wysiłku, wciąż ma poczucie krzywdy - przyczyną niepowodzeń są jacyś „oni”, niedojrzały emocjonalnie, patologiczny kłamca. Psychastenik odznacza się pracowitością i obowiązkowością, ale niewiara we własne siły i możliwości, brakiem zdecydowania, lękiem przed ludźmi i wyróżnieniem się, niską samooceną. Obie grupy dopełniają się. Łączą ich trzy cechy: obaj przywiązują wagę do tego, co inni o nich myślą, obaj nie mają silnego sytemu wartości i szukają oparcia w środowisku, obaj nie potrafią autentycznie mocno kochać.
Najbardziej uporządkowaną i gruntowną koncepcję charakteru narodowego Polaków opracował Kazimierz Dąbrowski. Wyróżnił dwanaście cech ujemnych i osiem dodatnich. Za pozytywne uznał: 1) skłonność do idealizmu, romantyzmu, mistycyzmu, 2) odwagę, bohaterstwo, 3) humanitaryzm, łagodność, wspaniałomyślność i brak okrucieństwa 4) szczerość, wierność i dotrzymywanie zobowiązań, 5) gościnność, 6) upór i nerwowość, 7) poczucie wolności, niezależności i indywidualności, 8) duże zdolności w różnych dziedzinach. Ujemne to: nadmierna pobudliwość emocjonalna, labilność, zmienność i wybuchowość w działaniu oraz upór, podejrzliwość i brak ufności, szybko wyrabiają sobie zdanie i myślą w czasie działania lub po działaniu, są niecierpliwe, lekkomyślni i powierzchowni. Kolejną cechą jest personalizm, skłonność do prywaty, opozycji, niekarności - podstawa jest egocentryzm Polaków; tolerancja bezkarności, słabe i jednostronne zdolności organizacyjne oraz brak właściwej oceny siebie i podkreślanie dbałości o stronę zewnętrzną.
Labilność i słaba wola, krańcowy dualizm psychiczny. Stanisław Trzebiński uważał, że polski brak stałości i wytrwałości wynika z kobiecych cech charakteru. Twierdził, ze w Polsce kobiety są mężczyznami, a mężczyźni mają słaby, kobiecy charakter.