SOCJOLOGIA EDUKACJI-wykłady, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji


Socjologia edukacji - wykłady

Wykład nr 1 (właściwie chyba 2) - 26.02.2005r.

Socjologia edukacji jako dziedzina teoretyczna. Historyczne korzenie.

Socjologia edukacji w strukturze socjologii jako nauki

Rozwijana w Niemczech do końca XIX wieku pedagogika społeczna, skupiająca się na problemach wychowania państwowego i społecznego (MAX WEBER, SCHELLER, PISCHER, GEYGER).

W Stanach Zjednoczonych socjologia szczególnie się nastawiała na praktyczne rozwiązywanie problemów społecznych.

Od początku XX wieku w stanach rozwijała się socjologia pedagogiczna.

Florian Znaniecki to największy polski socjolog, twórca I w świecie teoretycznego systemu socjologii wychowania. Odmawiał pedagogice miano nauki, traktował ja jako wiedze techniczną. Oddzielił socjologię wychowania jako naukę teoretyczną od pedagogiki jako wiedzy technicznej (technologii wychowania). Nie ma innej teorii ... bla bla bla nie wiem.

Proces formowania się socjologii edukacji jako dziedziny socjologii szczegółowej

Znajduje uzasadnienie w:

Socjologia edukacji łączy się z socjologią ogólną. Włączy wspólne pole badań jakim jest całe społeczeństwo. Socjologia ogólnie dostarcza socjologii edukacji ogólnych teorii i twierdzeń do badań nad wychowaniem, zaś socjologia edukacji podobnie jak inne - zaś socjologia edukacji na podstawie empirycznych badań dokonuje weryfikacji czegoś tam i jednocześnie wnosi własne uogólnienia i teorię do socjologii ogólnej.

Socjologia edukacji a socjologia ogólna

Wiek XIX. Odzyskanie niepodległości przez Polskę.

Maurycy Mochnacki - prekursor nowoczesnego dziennika jakiegoś tam; twórca pojęcia świadomości narodowej - wprowadził do myślenia Polaków ideę narodu jako podmiotu historii.

Edward Dembowski - sądził, że predystynacja narodu polskiego do odegrania ważnej roli w historycznym procesie wyzwalania się narodu nie wynika z misji danej przez Boga, ale tkwi w kulturze polskiej, mentalności Polaka, umiłowaniu demokracji, według niego najpotężniejszym instrumentem wychowania jest sztuka, stąd sztuką piękną się interesował.

August Cieżkowski - trzy centralne kategoria w jego systemie myślowym to: * Osobowość * Naród * Czyn

Wychowanie to czynnik dziejowy pozwalający na: - i tutaj nie chciało mi się pisać

Bronisław Trentowski - m.in. przeciwstawiał się deterministycznemu i fatalistycznemu pojmowaniu dziejów, głosił aktywizm, postawę kreatywną (i w wychowaniu widział drogę do odbudowania Polski Napisał „Chowania” - zawierając system pedagogiki narodowej.

Karol Kibel - podkreślał rolę wychowania przez sztukę, kształtowanie osobowości

Henryk Kamieński - podkreślał wagę dorobku narodu, wprowadził pojęcie bogactwa i posiadania

Józef Supiński - posługiwał się pojęciem ZASÓB, czyli nagromadzanie wytworów pracy ludzkiej, wiedzy naukowej i wiedzy upowszechnionej drogą oświaty Jego sąd: Polacy nie wyzwolą się, jeśli nie będą pracować!.

Aleksander Świętochowski - rozwijanie wiedzy, upowszechnianie wiedzy, podnoszenie poziomu kulturalnego całego społeczeństwa polskiego, organizowanie stowarzyszeń i organizacji politycznych

Stanisław Brzozowski - podkreślał role pracy twórczej, uważał ją za ............... kulturotwórczą

Edward Adamowski - zajmował się spółdzielczością; miała być zbiorem instytucji wychowawczej młodego Polaka; łączył interesy własne ze społecznymi

Helena Rawińska - twórczyni pedagogiki społecznej; wybitna działaczka - oświata i wychowanie to instrumenty do tworzenia historii własnego narodu

Socjologia w okresie międzywojennym (F. Znaniecki, J.S. Wystrocki, J. Chałasiński)

Florian Znaniecki - prof. UM Poznań, założył w 1921 r. instytut socjologii i pismo „przegląd socjologiczny”, wykładał na amerykańskich uniwerkach;

rozwój w tym okresie był fenomenem na całym świecie.

System Znanieckiego

Stworzył czystosocjologiczny system, na który składają się:

  1. metodologiczne podstawy wychowania socjologii wychowania

  2. systematyzacja socjologicznych problemów wychowania i odpowiadających im teorii wychowującego społeczeństwa

  3. procesu urabiania osobnika społecznego

  4. czynności wychowawczych

  5. stosunku wychowawczego

  6. osobowości społecznej

Socjologia wg Znanieckiego to nauka specjalna humanistyczna; opierając się na kategorii wartości określił on zasadę współczynnika humanistycznego, która stanowi postawę jego humanistycznej teorii kultury i systemu ........... jakiegoś tam..............

Oddzielił od zjawisk przyrody jako niczyich, będących przedmiotem nauk przyrodniczych wytworom ludzkiej działalności, jako czyjeś czyniąc je przedmiotem badań nauk humanistycznych

Spośród nich wydzielił samych ludzi jako czyichś tzn. doświadczających się i działających na siebie wzajemnie układach wartości i odpowiadających im postaw I to oddziaływanie tworzy 1 na 2 rzeczywistość społeczną, która jest przedmiotem badań socjologii.

Na rzeczywistość Znanieckiego składa się:

  1. czynniki społeczne

  2. stosunki społeczne

  3. indywidua

  4. grupy społeczne

Temu wyżej wymienionemu 1-2-3-4 odpowiadają teorie:

  1. stosunków społecznych

  2. indywiduów

  3. grup społecznych

Znaniecki żadnej z teorii nie dokończył, choć bardzo się starał.

Z teorią Znanieckiego nie zgadzał się Jan Wystroń.

Jan Wystroń: Socjologia szkoły była jego I głównym zainteresowaniem. Napisał „Szkoła i społeczeństwo”, „Szkoła jako zjawisko społeczne”,

?????????? Selekcja problematyki szkolnej

Praktyka pedagogiczna go interesowała; przedstawiciel socjologii obiektywistycznej, niezaangażowanej i obiektywnej

Józef Chałasiński - uczeń Znanieckiego, rozwijał jego teorie. Krzywiki Ludwik, Bronek Malinowski (to nie jest mąż Malinowskiej:P) , Eryk Durkheim; Wystroi - z ich wiedzy korzystał. Rozwinął metodę historyczno-porównawczą i metodę biograficzną.

W okresie międzywojennym podejmowano problemy:

Społeczna funkcja wychowania (Znaniecki, Krzywiki, czarnowski, Chałasinski)

Geneza funkcjonowania szkoły i innych instytucji wychowania (j.w. + Wystroń)

Selekcje ustrój - Wystroi, Rychliński, Hertz

Społeczne kierunki awansów - Broniakowski, Bross

Procesy samokształcenia - Piński, Bross

Procesy socjalizacji - Szczepański, Hertz

W 1935 r. podczas II zjazdu socjologów obradowała sekcja socjologiczno - wychowawcza. Egzamin z socjologii był obowiązkowy na egzaminach na nauczycieli.

Po 45 roku wyróżnia się 4 okresy:

    1. Okres wznowienia socjologii wychowawczej na tradycjach wojennych (45-49 r.)

    2. marksistowska krytyka socjologii wychowania - lata 50-56

    3. podejmowanie empirycznych (zróżnicowanych) badań nad wychowaniem (lata 60te, 70te)

    4. skupianie się badań nad systemem wychowania przede wszystkim na szkolnictwo i jego funkcjonowanie

Józef Chałasiński to uczeń Znanieckiego. Po 1953 roku wznowiono studia socjologiczne bez socjologii wychowania. W 1967 roku wznowiono socjologię wychowania. Działały prężne ośrodki łódzkie (Chałasiński).

W 1966r. w ramach PTS powstała sekcja socjologiczno-wychowawcza. W latach 70-tych dużą rolę odgrywał czynnik polityczny. Rząd zreformował oświatę i komitet ekspertów na czele ze Szczepańskim Janem.

Badania empiryczne były w tym okresie bardzo pożądane. Ośrodek Badań nad Młodzieżą przy szkole PZPR był bardzo ważny.

Lata 80-te - kryzys gospodarczy i polityczny

Lata 1989 - transformacja systemowa, problemy finansowe, kadrowe

W 1988 wydano specjalny kwartalnik „kultura i społeczeństwo” pod tytułem Socjologia wychowania - 34 przegląd socjologiczny.

Wykład z dnia 20.03.2005r.

Podstawowe pojęcia socjologii edukacji

Socjalizacja -

wieloznaczne, wielowątkowe pojęcie.

Wyróżnia się 5 typów koncepcji socjalizacji:

  1. teoria psychoseksualnego rozwoju człowieka reprezentuje ją Z. Freud

  2. teoria rozwoju jaźni i tożsamości społecznej (Twórca - Mead, interakcjonizm symboliczny)

  3. teoria internalizacji przez człowieka, systemu wartości i kategorii moralnych jego grupy społecznej (Durkheim)

  4. teoria kognitywnego rozwoju człowieka [Piaget]

  5. teoria psychospołecznego rozwoju człowieka [Erikson]

I Perspektywa socjalizacji

Społeczny mechanizm transmisji wartości, kultury, wzorów organizacji społeczeństwa, jako element świadomości społecznej grupy, w które jednostka wchodzi.

Najstarsze teorie korzeniami sięgają prac Durkheima - współcześnie też jest jej duże zainteresowanie

Charakterystyczne atrybuty pomocą od społeczeństwa

Podkreśla się zdeterminowanie przez społeczeństwo i osobowość rozpatruje się jako produkt społecznie kulturowych wpływów np. [za słownik socjologiczny Jery&Jery] proces przy pomocy którego kultura danej społeczności przekazywana jest wchodzącym w życie młodym pokoleniom. Socjologia traktowana jest jako nieodzowny wymóg funkcjonalny każdego społeczeństwa, stanowi istotę życia społecznego, kulturowej i społecznej reprodukcji

Stanisław Kowalski - uspołecznienie z jednej strony to wchodzenie jednostki w kulturę (tzw. akulturyzacja) a z drugiej strony to kształtowanie osobowości społecznej albo nabywanie społecznej dojrzałości czy kompetencji społecznej.

Słownik z 1997 roku pod redakcją Olechnicki i In,: definicja uspołecznianie to proces polegający na przekształcaniu przez instytucje społeczne indywiduum ludzkiego w jednostkę obdarzoną w osobowość społeczną, uczeniu się jej uznano przez daną zbiorowość norm, wartości, umiejętności itd.

Najważniejsze jest to, że wzory osobowe w tej perspektywie maja charakter ponad-jednostkowy, przekazywane są jako systemy ideologiczne. Za powszechnie uznawane są takie formy i wzory zachowań, które deklarowane i realizowane są przez co najmniej 80 % społeczeństwa.

Podkreśla się aspekt roli społecznej który pisze:

Kowalski - uspołecznienie polega na wchodzeniu jednostki w swej biografii społecznej w coraz liczniejsze grupy społeczne oraz z ich ramienia w określone coraz liczniejsze role społeczne.

We współczesnych społeczeństwach 3 role społeczne są najważniejsze:

Jednostka pełniąca wymienione role przyczynia się do zachowania porządku społecznego i jednocześnie tworzy warunki współokreślające przebieg życia innych ludzi należących do tego samego społeczeństwa (podkreśla się tu działania zinstytucjonalizowane a marginalizuje się spontaniczną aktywność w jednostce)

Ogólnie: W tej perspektywie postrzega się socjalizacje jako proces wrastania jednostki w społeczeństwo, jako przekazywanie przez społeczeństwo obowiązujących norm, wartości. Nacisk kładzie się na postawy konformistyczne i przystosowanie jednostki.

W okresie Polski ludowej - w systemie oświaty - uczeń generalnie był spostrzegany podmiotowo, nauczyciele byli najważniejsi, a uczniowie mieli wkuwać. Metody i program nauczania był dostosowany do ideałów osobowości w tamtych czasach. /Homo sapiens recens/

II perspektywa

Np. Goodman - Dojrzała istota ludzka jest rezultatem nieprzerwanego procesu społecznej interakcji który pozwolił jej rozwinąć tożsamość, przekonana w wielu umiejętnościach niezbędnych do aktywnego udziału.

Edukacja - w dwojaki sposób

Edukacja obejmuje obok całościowego systemu szkolnictwa obejmuje również organizacje i instytucje, środowiska oświaty nieszkolnej czyli edukacje równoległą. Podstawowymi elementami tej edukacji są:

Ośrodki wychowania naturalnego czyli rodzina, grupy rówieśnicze, sąsiedztwo, placówki opieki wychowawczej czyli np. domy dziecka, zakłady wychowawcze, internaty, świetlice, instytucje bezpośredniego szerzenia kultury i sztuki - kina, teatr, muzyka, muze, ośrodki masowej komunikacji (radio, telewizja, wydawnictwa), instytucje społeczne, świeckie .. -

System edukacji - mówiąc o systemie mamy na myśli pewną określoną całość, składającą się z różnych części stanowiących również całości mniej lub bardziej samoistne samodzielnie względnie samodzielne, ta całość a także jej składowe mogą być rozpatrywane w różnych aspektach, przy czym różne części są traktowane zasadniczo jako zbiór sprzężonych elementów służących działaniu całości (Gołoszewski - Szkoła jako system społeczny)

Genetycznie rzecz biorąc, ukształtowanie się systemu szkolnego w danym kraju jest warunkiem utworzenia systemu oświaty, ponieważ szkolnictwo reprezentuje najbardziej uniwersalne wartości nauki i kultury i jest tym łącznikiem integrującym wszystkie inne wpływy [oddziaływania edukacyjnego]. Jest takim sercem.

system edukacji = system oświaty

Podstawowe pojęcia systemu edukacji.

Trzy elementy składowe wg Szczepańskiego

  1. Kompleks instytucji (szkoły i inne instytucje, które wychowują i przekazują wiedzę o zbiorowościach społecznych, organizacjach, środkach materialnych, ideach, wartościach składających łącznie na infrastrukturę społeczna i materialną, a której przebiegają procesy edukacyjne.

  2. Działalność oświatowa, czynności wychowawców i uczących kierujących czynnościami uczenia się ucznia. Wyróżnia się kilka procesów składających się na działalność oświatową:

  • Stan umysłów członków społeczeństwa, zasób wiedzy obywateli przejawiający się w ich pracy zawodowej w ich życiu publicznym, to, co nadaje sens społeczny w funkcjonowaniu szkolnictwa.

  • W systemie edukacji każdego kraju istotna rolę odgrywają dwa wielkie nakładające się procesy:

    Można powiedzieć, że system edukacji oświaty to układ tych wszystkich źródeł i kontaktów, którymi do obywateli dociera wiedza naukowa, treści ideologiczne, wartości i wzory postępowania.

    Inne relacje:

    1. wg Jacka Szmatka: Wychowanie to proces, który prowadzi do socjalizacji danego osobnika. Wychowanie wiąże się z procesem, w którym występuje określone działanie, termin zaś socjalizacja akcentuje to, co stanowi efekt tego działania

    Edukacja a społeczeństwo.
    Perspektywy socjologiczne a zagrożenia edukacyjne.

    Perspektywa jest układem odniesienia, ciągiem roboczych reguł za pomocą, których człowiek jest zdolny uczynić zrozumiałym skomplikowane i zagadkowe zjawiska. Dla socjologa zjawiskiem jest życie społeczne. Po przyjęciu szczególnej postawy wobec niego można zastosować zbiór założeń, na których będzie oparta analiza i który zazwyczaj zawiera następujące idee:

    1. Pogląd na ludzkość

    2. Pogląd na społeczeństwo

    3. Pogląd na wzajemne związki między jednostką a społeczeństwem

    4. Pogląd na to, co powinno się uważać za zasadnicze właściwości fundamentalne, czynniki warunkujące ludzkie zachowanie i doświadczenie w porządku społecznym

    5. Pogląd na to, co znaczy znać nie??? rozumieć właściwości badanych aspektów życia społecznego

    6. Pogląd na relacje pomiędzy akademickim wyjaśnianiem życia społecznego a założeniami polityki za pomocą, której można kierować sprawami codziennymi członków społeczeństwa.

    Trzy teorie - jak można patrzeć na edukację.

    Teoria Strukturalno-Funkcjonalna a edukacja

    E. Durkheim

    Przedstawicielem tej teorii jest E. Durkheim - centralne pojęcia społeczeństwa nad jednostką.

    „Społeczeństwo rządzi nami, ponieważ jest poza nami i ponad nami...”

    Ważna cechą społeczeństw złożonych jest to, że jednostka w coraz większym stopniu przyjmuje wyspecjalizowane role i zajęcia żeby umożliwić i pomóc społeczeństwu rozwijać się. Powszechny system wartości jest konieczny, aby powiązać jednostki, ich pracę ze sobą i żeby zapewnić ciągłość pomiędzy następnymi generacjami.

    Trzy słowa klucze:

    System społeczny jest ogółem organizacji, które tworzą się, aby zadawalać potrzeby ujęte w centralnym systemie wartości. Instytucje takie jak systemy polityczne, ekonomiczne, edukacyjne dostarczają podstawy do określania, co jest a co nie jest przyjętym społecznie zachowaniem oraz środków za pomocą, których jednostki są zaznajamiane i nauczane z powszechnymi wartościami społeczeństwa.

    O roli edukacji powiada: społeczeństwo może przetrwać tylko wtedy, jeśli wśród jego członków istnieje dostateczny stopień jednorodności. Edukacja uwiecznia i wzmaga tę jednorodność przez wpajanie dziecku od początku zasadniczych podobieństw, których wymaga życie zbiorowe.

    Pogląd na szkołę

    Potrzeby społeczne dominują nad potrzebami jednostki. Nauczyciele muszą zagwarantować, że ich zajęcia w szkole:

    1. Zachęcą uczniów do grupowego zaangażowania, posłuszeństwa o odpowiedzialności.

    2. Skłonią uczniów do uznania, że na pierwszym miejscu przed sprawami osobistymi i rodzinnymi jest ich posłuszeństwo celom i wartościom społecznym

    3. Rozwiną w uczniach i pogłębią w uczniach te skłonności, które potrzebuje społeczeństwo.

    4. Nauczyciele są wzorami moralnymi.

    Rola ucznia

    dziecko jest postrzegane przez Durkheima jako pusta karta czekająca na wypełnieni. Uczeń jest osobą pasywną, wierną, ponieważ na ma doświadczenia i wiedzy.

    Teoria Talkota Parsonsa

    Dowodzi, że aby osiągnąć społeczną integrację społeczeństwo w wyniku procesu ewolucji narzuciła pewną liczbę instytucji, które funkcjonują jako pośrednicy socjalizacyjni np. rodzina, kościół. W System edukacyjnym społeczni przyjmują określone role jako element swej codzienności w społeczeństwie, są to taki role jak ojciec, matka, ksiądz itp.

    Społeczeństwo ma modelowe oczekiwania dotyczące zachowania jednostek zajmujących określony status w systemie społecznym. Wyróżnia on dwa procesy ze sobą powiązane:

    Klasa szkolna jako system społeczny uchodzi za klasykę.

    Zadaje on pytanie, jakie funkcje spełnia szkoła dla społeczeństwa amerykańskiego? :

    1. Szkoły dostarczają podstawy socjalizacji

    2. Szkoły działają jako mechanizm za pomocą, którego jednostko przydzielane są role dorosłych

    3. Szkoła spełnia funkcję alokacyjną

    Zadaje sobie pytanie, w jaki sposób realizują się te funkcje jednocześnie? Analizuje różnice pomiędzy szkoła a rodziną. W odróżnieniu od rodziny szkoła jest systemem sformalizowanych ról gdzie liczą się wartości uniwersalistyczne.

    Proces socjalizacji jako internalizowanie ról jest od pierwszego dnia związany z nieustannym ocenianiem osiągnięć (stopnie, pochwały, nagany). Proces oceniania prowadzi do zróżnicowania klasy na uczniów dobrych i słabych. W ten sposób uczą się dzieci jak zdobywać status i bronić go.

    Różnicowanie takie jest konieczne ze względów funkcjonalnych gdyż szkoła jest również instancją rozdzielająca i dlatego potrzebuje podstawy do selekcji ze względu na przyszły status społeczny.

    Wykład

    13.05.2005r.

    Teoria konfliktu

    Teoretycy teorii konfliktu widzą porządek społeczny w ciągłym procesie interakcji międzyludzkich, w procesie klasowych walk i narzucania.

    Są przekonani, że sposób funkcjonowania szkolnictwa przyczynia się do nierówności społecznej (szkolnictwo amerykańskie). Pokazują oni mechanizmy nierówności społecznej. Amerykańskie szkoły są związane ze społecznością lokalną, bogatsze dzielnice mają więcej funduszy przeznaczanych na szkołę, dzięki czemu są lepiej wyposażone, mogą stwarzać lepsze warunki do nauki.

    Mieszkańcy bardzo zamożnych dzielnic mają większe władzę i rozdają pieniądze. I w ten sposób system edukacji odzwierciedla i utrwala nierówny podział dóbr w systemie klasowym.

    Dostęp do wyższych warstw w społeczeństwie zależy od rodzaju wykonywanej pracy.

    W społeczeństwach amerykańskich wysokie stanowiska zawodowe dostępne są dla osób z wyższym wykształceniem. Badania wykazują, że istnieje zależność między wykształceniem rodziców a prawdopodobieństwem rozpoczęcia studiów przez ich dzieci. Członkowie klasy wyższej mogą pozwolić sobie na szkoły elitarne, wyższe dla swych dzieci.

    Młodzież z klasy wyższej najczęściej utrzymuje pozycję społeczną swoich rodziców i system edukacji jest 1 z mechanizmów które to ułatwiają.

    Badania Berschtaina w brytyjskich szkołach pokazują, że uspołecznianie uczniów odbywa się w klimacie który celebruje i bazuje na związkach dominacji i podporządkowania. Jest więc zgodny z porządkiem społecznym miejsca pracy. Zespół szkolny, zwyczaje szkoły, ustalenia, ukierunkowanie praktyk , wszystko to przypomina uczniom i nauczycielom o miejscu w hierarchii i co ważniejsze - struktura hierarchiczna działa w sposób usankcjonowany.

    Zwolennicy tej teorii traktują doświadczenie wykształcenia szczególnie wyższego jako konieczność społeczną niż edukacyjną.

    Przypisują znaczenie formalnym dyplomatom aby podkreślić że osiągnięcie pewnego poziomu wykształcenia jest często podstawowym warunkiem uzyskania pracy niezależnie od umiejętności zdobytych w procesie edukacji są niezbędne do wykonywania danego zawodu.

    Teoria - Socjalizacja szkolna z interakcjonistycznego punktu widzenia

    Patrzymy tutaj na uczniów z punktu widzenia podmiotu - jednostek.

    Podejście to odwołuje się przede wszystkim do teoretycznej kategorii symbolicznego internakcjonizmu wypracowanych w USA przez H. Meada i rozwijanych w latach 50-60`.

    Najważniejsza jest tu interakcja, tj. wzajemne odnoszenie się do siebie, aktorów poprzez oczekiwania co do zachowań innych osób oraz antycypujące oczekiwania co do własnego zachowania.

    Role nie są tu ustalonymi z zewnątrz wymaganiami co do zachowań. TO podmioty ustalają je między sobą i indywidualnie kształtują się w procesie komunikowania się.

    ROLETAKING - tj. ego może postawić się w roli alter, może patrzeć na komunikowanie się również oczami innego. W ten sposób ego może rozpoznać jakie oczekiwania ma wobec niego alter. Swoim zachowaniem może te oczekiwania spełnić, ale może też rolę mu proponowaną odrzucić narażając się na przerwanie komunikowania się.

    Ale w normalnym przypadku powinno dojść do zaakceptowania przez ego wymaganej przez niego roli. Przy jednoczesnym kształtowaniu jej na swój sposób. Ego poprzez własne zachowanie wnosi własną koncepcję tożsamości, która nie całkiem będzie pokrywać się z rolą wymaganą przez alter (tzw. rolemaking).

    Model wymagany miedzy ego i alter zachodzący w toku komunikowania się zakłada zatem równouprawnienie między partnerami w procesie rolemaking i roletaking.

    Tożsamość Meada

    Zdolność jednostki do refleksyjnego wyjścia poza samą siebie i stanie się przedmiotem. Tożsamość powstaje, gdy jednostka potrafi w procesie komunikowania się spojrzeć na siebie oczami innych i w ten sposób stwarza sobie obraz samej siebie.

    Taką koncepcje przejął Goofman i rozróżnił tożsamość osobową i społeczną.

    Teoria osobowa wyraża się w niepowtarzalnej biografii a sieczna przynależność jednej i tej samej osoby do różnej i niekompatybilnej grupy.

    Uczeń jako aktor

    Szkoła jest instytucją w której komunikowanie się jest nastawione na dłuższą metę. W treści i formy komunikowania się są określone z góry w skutek czego są one wyłączone z okresu negocjowania ich przez uczestników: np. egzamin, obecność, oceny.

    Dominujące pozycję ma nauczanie tych 2 inter.

    Komunikowanie się na lekcji charakteryzuje się 2 dominującymi atrybutami instytucjonalnymi, tj.:

      1. hierarchią i przymusem - z 1 strony

      2. osiągnięciami i konkurencją - z 2 strony

    W ramach przymusowej lekcji nauczyciel ma w porównaniu z uczniami nieproporcjonalną władzę definiowania. Nauczyciele mogą forsować interpretację ról i wyjaśnienie sytuacji. Ściągi, kłamstwa, przepisywanie na zajęciach innych lekcji.

    Człowiek jako jednostka twórcza

    Źródeł wyjaśniania mechanizmów należy szukać w naturalistycznej Platona zajadającej istnienie idei wrodzonych.

    Człowiek twórca w ówczesnej Grecji był przekaźnikiem tych idei natomiast jego dzieła „cieniem idei pozaziemskich”.

    Starożytni Grecy nie używali terminów które odpowiadałyby określeniom „twórca”, „tworzyć”. Wystarczało im „robić”. Ale i tym posługiwali się w stosunku do sztuki i artystów gdyż Ci nie wykonywali nowych rzeczy tylko odtwarzali to co jest w naturze. Wyjątkiem była poezja (ale nie była ona związana ze sztuką!).

    W łacinie istniały wyrazy: creatio, kreator - ale oznaczano nimi czynności stwórcy, Boga, który stwarza z niczego.

    Wybranym ludziom odrodzenia nadawano przydomek boski - ale wyrazu stwórca nie używano (Dopiero w Xix w.- tj. w romantyzmie) nobilituje w pełni człowieka na twó®cę. TO jednak postać otoczona tajemniczością.

    Twórczość dziś to każde działanie wykraczające poza prostą recepcję. Owe działania mogą przyjmować postać materialną bądź ideową (jako myśli). Może być to czynność intencjonalna ale też i mglista wizja - może to być powołanie wartości autonomicznych, może być autoreakcją.

    Nie tylko wytwory ale i charaktery, postawy, zdolności, procesy powodujące istotne zmiany w świadomości społecznej w stanie kultury, sztuki, nauki, techniki oraz współczesnym życiu.

    Kategorie twórczości

    Wobec w/w wyróżniamy 4 kategorie rozpatrywania twórczości:

    1. jako dzieło

    2. jako proces

    3. jako zespół specyficznych cech osobowości lub zdolności

    4. jako zespół stymulatorów społecznych (tj. społeczny klimat uwarunkowań twórczości).



    Wyszukiwarka

    Podobne podstrony:
    SOCJOLOGIA EDUKACJI-wykłady2, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukac
    SOCJOLOGIA EDUKACJI-wyklady mini, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia ed
    Socjologia edukacyjna, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji
    SOCJOLOGIA 7(1), Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji
    SOCJOLOGIA p, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji
    Referat na socjologię edukacji - oświata 20062007, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II r
    SOCJOLOGIA EDUKACJI wyk, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji
    socjologia edukacji egzamin, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacj
    Socjologia edukacji - lit. dodatkowa, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologi
    SOCJOLOGIA EDUKACJI(2), Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji
    Socjologia edukacyjna, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji
    SOCJOLOGIA 7(1), Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji
    SOCJOLOGIA p, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Socjologia edukacji
    Pedagogika społeczna geneza pojecia przedstawiciele, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II
    PEDAGOGIKA SPOŁECZNA-iZABELKA, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Pedagogika społe
    Rozwój pedagogiki społecznej okresy- Wroczyński, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok
    Pojęcia i Systemy pedagogiczne sem III(1), Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza II rok, Poję

    więcej podobnych podstron