WYŻSZA SZKOŁA MORSKA W SZCZECINIE Zakład Diagnostyki i Remontów Maszyn Okrętowych
Przedmiot: Montaż maszyn
Imię i nazwisko: Wiśniewski M , Kłysewicz R .	Grupa: III MEB	Zespół: C
		Numer ćwiczenia:
Temat ćwiczeń: Korozja elektrochemiczna
Data wykonania Ćwiczenia:	Data oddania Sprawozdania: 17 01 2001
Prowadzący: Mgr inż. A. Bejger	Ocena:	Podpis:

I Część teoretyczna:

Mianem korozji określa się szkodliwe działanie chemiczne lub elektrochemiczne na powierzchnię tworzyw. Szczególnie metale nieszlachetne ulegają łatwo takiemu działaniu już pod wpływem wilgoci i powietrza. Korozja, atakująca początkowo powierzchnię tworzywa, może doprowadzić z czasem do zupełnego zniszczenia. W ten sposób ulegają zniszczeniu ogromne ilości metali, a przede wszystkim żelaza.

Rozróżnia się korozję chemiczną i elektrochemiczną. Przykładem korozji chemicznej może być działanie utleniające tlenu na metale w podwyższonych temperaturach. Na powierzchni metalu wytwarza się warstewka tlenu, której własności decydują o dalszym postępie procesu. Przez warstewkę te atomy dyfundują do powierzchni metalu; niemniej istotna jest dyfuzja atomów metalu przez warstewkę tlenku do powierzchni zewnętrznej. Niekiedy zwarte i dobrze przylegające do metalu warstwy tlenkowe skutecznie chronią metal przed dalszą szkodliwą korozją.

Korozja elektrochemiczna przebiega z udziałem elektrolitów, najczęściej roztworów wodnych, działających w zetknięciu z powierzchnią metali. Podobny skutek wywołują powierzchniowe warstwy wodne, pochodzenia atmosferycznego ten rodzaj korozji wynika z tworzenia się wielkiej liczby ogniw lokalnych miedzy różnymi chemicznie składnikami metali lub też niejednorodnymi strukturalne częściami fazy metalicznej.

Schemat procesu korozji elektrochemicznej.

Me→Me^Z++ze^-

METAL

z - liczba ładunków elektrycznych

W ogniwie korozyjnym występuje depolaryzacja anodowa i katodowa. W procesach korozji największe znaczenie mają dwie reakcje, redukcja jonu wodorowego do H₂ gazowego tzw. depolaryzacja wodorowa i reakcja jonizacji tlenu cząsteczkowego rozpuszczanego w elektrolicie na jon wodorotlenowy OH^- tzw. depolaryzacja tlenowa.

Sprawozdanie z laboratorium z przedmiotu „Zużycie i spowalnianie zużycia”.

Prowadzący: mgr inż. Artur Bejger

Temat laboratorium: „Korozja elektrochemiczna: pomiary napięcia i ochrona anodowa”.

1. Wprowadzenie - część teoretyczna:

2. Praktyczna część ćwiczenia:

Do pomiaru korozji elektrochemicznej posłużyliśmy się wodą z wodociągu miejskiego oraz blaszkami metalowymi: miedzianą i stalową. Ćwiczenie polegało na pomiarze siły elektromotorycznej między tymi blaszkami za pomocą miernika uniwersalnego.

1. Obie blaszki zanurzone w wodzie z wodociągu miejskiego.

Położenie	1.	2.	3.	4.
Wynik pomiaru [mA]	3,34	1,86	1,58	1,22

2. Blaszki zanurzone w wodzie w której znajdował się także protektor cynkowy.

Położenie	1.	2.	3.	4.
Wynik pomiaru [mA]	2,70	1,76	1,51	1,22

3. Blaszka miedziana izolowana za pomocą taśmy izolacyjnej.

Położenie	1.	2.	3.	4.
Wynik pomiaru [mA]	0,1	0,12	0,13	0,14

4. Obie blaszki zanurzone w roztworze wody z solą kuchenną.

Położenie	1.	2.	3.	4.
Wynik pomiaru [mA]	26,31	27,21	21,27	19,12

5. Blaszki zanurzone w roztworze wody z solą w której znajdował się także protektor cynkowy.

Położenie	1.	2.	3.	4.
Wynik pomiaru [mA]	21,53	18,35	16,29	14,70

Jak widać z przeprowadzonego doświadczenia korozja elektrochemiczna może rozwijać się szybko w takich roztworach jak woda z solą gdyż występuje tutaj duży przepływ prądu z jednej płytki na drugą. Woda ta może być przykładem oddziaływania wody morskiej na kadłub statku ( dlatego na kadłubie statku montuje się „kostki” cynkowe) i na elementy siłowniane rurociągi i chłodnice. Nawet pozbawiona soli może dość poważnie oddziaływać na elementy statku. Aby zapobiegać korozji elektrochemicznej należy dokładnie dobierać metale aby nie występowała duża różnica potencjałów.

METAL

Blaszka miedziana

Odległości między pomiarami

Blaszka stalowa

Miernik uniwersalny