W 10.12.2004. MNI dr Musioł

Część planu lekcji, której podstawowa metoda jest burza mózgów:

• organizacja sytuacji problemowej,

• sformułowanie problemu,

• wybór prowadzącego sesję,

• wyznaczanie sekretarzy,

• przypomnienie przez prowadzącego sesje jej celu,

• przeprowadzenie sesji,

• analizowanie i ocenianie pomysłów,

• wybór rozwiązania,

• sprawdzenie poprawności rozwiązania.

W czasie sesji NIE KOMPUTER, raczej analiza i ocena pomysłów.

Przydatny dla sekretarza -> notatki, uporządkowanie pomysłów.

Do gotowego dokumentu uczniowie powinni mieć wizualny dostęp, ułatwia to analizę (sieć, dyskietki).

Gry dydaktyczne- charakteryzują się obecnością elementów zabawowych.

Zabawa daje przyjemność i zadowolenie -> pożądane w procesie uczenia się.

Gra jest odmianą zabawy i polega na przestrzeganiu ściśle określonych i zrozumiałych dla każdego gracza reguł. Dzięki tym wymaganiom gra spełnia funkcję kształcącą i wychowawczą: wspiera proces poznania, kształtuje umiejętność współdziałania, uczy wygrywania i przegrywania.

Gry dydaktyczne są podstawą do tworzenia większości programów edukacyjnych.

Metoda symulacyjna- (z łac. simulato- naśladowanie, podobieństwo).

To najbardziej popularna gra dydaktyczna, wdrażająca uczniów do wszechstronnej analizy problemów będących dla kogoś problemami rzeczywistymi. Wyniki przyjętych przez wszystkich rozwiązań porównuje się w tej grze z rozwiązaniami faktycznymi, które są symulowane na lekcji.

K. Kruszewski sformułował kilka uwag dotyczących konstruowania gry dydaktycznej:

• nie powinna być trudna w użyciu,

• powinna oddawać ważne aspekty rzeczywistości i być w zgodzie z rzetelną wiedzą o tej rzeczywistości,

• jej przebieg nie powinien zależeć od cech graczy (np. niecierpliwości),

• w rozsądnych granicach przebieg ten może zależeć od kompetencji gracza.

Lekcja:

• czynności organizacyjne,

• pogadanka wstępna,

• sformułowanie problemu lub problemów,

• przeprowadzenie symulacji,

• ocena symulacji,

• podsumowanie wyników lekcji.

Wykorzystanie:

• samoloty,

• wojsko,

• służby ratownicze,

• szkolnictwo zawodowe, np. obróbka.

Metoda inscenizacji- polega na odgrywaniu przez uczniów przydzielonych im ról. Mogą brać w niej udział wszyscy uczniowie lub wydzielona grupa. Nauczyciel powinien przygotować scenariusz zawierający tematy, założenia sytuacji wyjściowej, charakterystykę postaci, instrukcję przebiegu gry oraz zagadnienia do dyskusji.

Lekcja:

• czynności organizacyjne,

• zaznajomienie uczniów z sytuacją wyjściową,

• przydzielanie uczniom ról,

• przekazanie instrukcji graczom,

• przeprowadzenie gry,

• analiza gry,

• dyskusja na temat problemów zawartych w inscenizacji,

• utrwalenie wiedzy.

Komputer-> do scenariusza.

Metoda biograficzna- dotyczy zbierania informacji o życiu, twórczości danej osoby oraz dokonania analizy tego materiału.

Lekcja:

• dokonać wyboru postaci,

• zebrać materiał życia osoby, jednej dużej biografii i materiałów dodatkowych niezbędnych do osiągnięcia celów gry,

• określić tematykę gry,

• sformułować problemy,

• przygotować zestaw pytań do wybranej postaci,

• opracować scenariusz gry,

• przydzielić uczniom zadania,

• przygotować wytyczne do końcowego omówienia gry.

Metoda sytuacyjna- przedstawienie uczniom sytuacji trudnej i poszukiwanie rozwiązania optymalnego dla tej sytuacji. Nauczyciel musi przygotować opis sytuacji, precyzyjnie określający problem.

Do prezentacji: werbalizm i opowiadanie, np. poparte filmem.

Lekcja:

• czynności organizacyjne,

• pogadanka wstępna,

• sformułowanie problemu/ ów,

• analiza sytuacji,

• dyskusja nad jej treścią,

• formułowanie odpowiedzi na pytania,

• ocena zaproponowanych rozwiązań,

• podsumowanie wyników lekcji.

Metoda przypadków- polega na rozpatrzeniu przez uczniów opisu jakiegoś przypadku i rozwiązania trudności w celu wyjaśnienia tego przypadku. Przypadek skonstruowany tak, aby był typowy dla dużej klasy zjawisk.

Lekcja:

• prezentacja przypadku,

• zadawanie pytań, na które powinni odpowiedzieć uczniowie,

• zadawanie pytań przez uczniów,

• udzielanie wyjaśnień przez nauczyciela,

• przyjęcie rozwiązania.

Komputer:

• podczas prezentacji przypadku,

• w zadawaniu pytań, na które powinni odpowiedzieć uczniowie.

Problemowa metoda laboratoryjna- jest odmianą metody laboratoryjnej, wdrażającą uczniów do dostrzegania, formułowania i rozwiązywania problemów za pomocą przeprowadzania eksperymentów (samodzielna praca badawcza).

Wstępny etap- odczucie trudności na tle sytuacji problemowej, zainscenizowanej przez nauczyciela: słowne sformułowanie problemu.

Poszukiwanie pomysłów rozwiązania oraz ich weryfikacja następuje w wyniku wykorzystania dotychczasowej wiedzy ucznia, jego twórczego myślenia i praktycznego sprawdzania pomysłów za pomocą: urządzeń, aparatury, narzędzi, odczynników.

Dużo rzeczy wykonuje komputer i specjalne oprogramowanie.

Dopuszczalna jest nieznaczna pomoc nauczyciela-> główna rola to kontrola przebiegu prac eksperymentalnych, by zapobiec błędom ucznia.

W metodzie nie przygotowuje się instrukcji!!!

Wymaga lepiej wyposażonej pracowni.

---