PODSTAWY FIZYCZNE I DIAGNOSTYCZNE EKG
EKG- zabieg diagnostyczny wykorzystywany w medycynie przede wszystkim w celu rozpoznania chorób serca. Jest to metoda pośrednia polegająca na rejestracji elektrycznej czynności mięśnia sercowego.
Cechy charakterystyczne
Na wykresie analizujemy:
linia izoelektryczna- linia pozioma zarejestrowana w czasie gdy w sercu nie stwierdza się żadnych pobudzeń
załamki- wychylenia od linii izoelektrycznej
odcinki- czas trwania linii izoelektrycznej pomiędzy załamkami
odstępy- łączny czas trwania odcinków i sąsiadującego załamka
Podstawy fizyczne:
Elektrokardiografia jest metodą badania w czasie podczas pracy serca różnicy potencjałów elektrycznych występujących:
-między wybranym punktem ciała żywego organizmu (metoda dwubiegunowa Einthovena)
- między określonymi punktami ciała a przyjętym umownie punktem odniesienia (metody jednobiegunowe Wilsona lub Goldbergera)
W metodzie dwubiegunowej stosuje się odprowadzenia kończynowe
Odprowadzenie przedsercowe- rejestruje zmiany napięcia w płaszczyźnie poziomej, zapisuje się je z elektrod umieszczonych w typowych miejscach klatki piersiowej
Odprowadzenie jednobiegunowe kończynowe- w którym napięcie zmienia się głównie pod jedną elektrodą (czynną)
Podstawowy cel EKG to diagnostyka pracy serca na podstawie obserwowanych zjawisk elektrycznych
Odchylenia w zapisie EKG świadczą o:
-przeroście niektórych części serca
-niedokrwieniu lub martwicy kardiomicytów w wyniku niedokrwienia mięśnia sercowego
-zaburzeń przewodzenia impulsów w sercu- bloki serca