komunikacja literacja wg Okopien-Slawinskiej, Poetyka


RELACJE OSOBOWE W LITERACKIEJ KOMUNIKACJI

Podstawowy schemat relacji osobowych w utworach jest taki sam. Trzy główne role osobowe (zależnie od funkcji pełnionej wobec tego aktu)

-nadawcy- tego, kto mówi

-odbiorcy- tego, do kogo się mówi

-bohatera- tego, o kim się mówi

Wszyscy mogą sobie istnieć realnie, ale nie ma to raczej znaczenia, ważni są w ramach danego tekstu. Rola bohatera zakłada bierną egzystencję wewnątrztekstową, składnik przekazywanej informacji. Gdy bohater bierze czynny udział w komunikowaniu, wchodzi w kompetencje nadawcy lub odbiorcy wypowiedzi.

Dopełnienie aktu komunikacji wymaga pozatekstowego istnienia nadawcy i odbiorcy.

Nie ma ani określonej liczby osób faktycznie spełniających te role, nie ma konkretnej osobowej tożsamości. Osób może być wiele, może występować zbiorowy nadawca i zbiorowy odbiorca, kilku narratorów. Minimum to każda z ról przypisana jednej osobie. Role mogą się też kumulować:

-nadawcy i bohatera

-bohatera i odbiorcy

-nadawcy i odbiorcy(monolog wewn.)

-wszystkie 3 role pełnione przez jedną osobę (Jan mówi sobie o sobie)

Rola nadawcy.

-szczególnie eksponowana-bo nieredukowalna i obecna w każdej sytuacji komunikacyjnej na każdym poziomie komunikacji

-od niej uzależniony układ ról pozostałych, jeśli zmienia się „ja”, od nowa ustalane są personalne przyporządkowania

-każda wypowiedź zaświadcza o znajdującym się poza jej obrębem nadawcy

INFORMACJA STEMATYZOWANA A IMPLIKOWANA

-Każda wypowiedź z jednej strony zaświadcza o znajdującym się poza jej obrębem nadawcy, o swoim sprawcy, z drugiej strony przedstawia nadawcę poprzez właściwą organizację semantyczną. Związki istniejącego w obrębie tekstu i poprzez ten tekst nadawcy (podmiotu wypowiedzi) z nadawcą zewnętrznym są skomplikowane.

Skomplikowanie sytuacji nadawczej zależy od:

  1. Liczby mówiących osób

  2. Od hierarchicznej zależności między ich wypowiedziami

  3. Najprostsze: utwory przedstawiające monologi jednej postaci (zazwyczaj liryczne wiersze-wyznania)

Trudniejsze-teksty dramatyczne, gdzie szeregi wypowiedzi różnych osób występują na 1 płaszczyźnie

Najbardziej złożone - zwielokrotnienie stopni upodrzędnienia jednych wypowiedzi wobec schematu: ja mówię o Piotrze, który mówi o Janie, który… bla bla bla to raczej w formach epickich

-nie ma takiej wypowiedzi, która by nie kryła w sobie jakichś inf. o nadawcy. Każda niesie o nim inf. implikowaną, nie każda przedstawia go w sposób stematyzowany.

Nie ma przy tym granicy określającej max głębokość upodrzędnienia, wyznaczają ją tylko względy praktyczne-czytelność i celowość

Informacja o postaciach, występujących w tekście jest dwojakiego rodzaju-stematyzowana i implikowana.

Inf. stematyzowana

Inf. implikowana

znaczenia użytych słów i zdań-jawna

Raczej reguły mówienia-ukryta, zaszyfrowana

ZAKRES: Nie ma żadnych ograniczeń jej zasięgu

Może przedstawiać wizerunek przedmiotu,

Adresata, bohatera, zawierać opinie na temat

Własnego zorganizowania itp.

Jej zasięg jest bardziej wyspecjalizowany, ujawnia kod wypowiedzi i jego realizacje, charakteryzuje pośrednio nadawcę, (jako użytkownika aktualnego) i odbiorcę, (jako użytkownika potencjalnego)

KTO JEJ UDZIELA: Może pochodzić z wypowiedzi samej postaci, odnośnie, której się odnosi, lub z wypowiedzi współpartnerów lub narratora

Kryje się tylko w mowie tej postaci, o której informacji nam dostarcza.

KIEDY WYSTĘPUJE: Może zwyczajnie nie istnieć wobec jakiejś wypowiedzi

Kryje się w każdej wypowiedzi nadawcy

Ujawnia się w tekście bezpośrednio tzn. wynika ze znaczeń sformułowanych

Ujawnia się w tekście tylko pośrednio

Wynika ze znaczeń sformułowanych, osoba nadawcy stanowi w jakimś zakresie temat wypowiedzi

Podmiotowy aspekt ukrytej w każdej wypowiedzi informacji autotematycznej, metajęzykowej, płynącej nieustannie jakby podskórnym nurtem znaczeń jawnie stematyzowanych. Dotyczy norm, które umożliwiły wytworzenie tych znaczeń

CO OKREŚLA:

Pozwala określić pewien status mówiącego-w terminach socjologicznych-przynależność zawodowa, klasowa, terminach psychologicznych (ktoś nerwowy, inteligentny, rozkojarzony), fizjologicznych (ktoś zmęczony, jąkający się, pijany)

Bazuje tylko na wypowiedzianych informacjach

Pozwala zrekonstruować osobowość mówiącego na podstawie nawet takich wypowiedzi, w których nie poświęca słowa swojej osobie

Nie wymaga takich zabiegów, może stać się ich przedmiotem, ale nie rezultatem

Nie wychodzi poza dane wyprowadzone z pewnych społecznie określonych zachowań werbalnych i nie może powiadamiać o zachowaniach nieodbijających się w sposobie mówienia, powstaje wyniku socjologicznej interpretacji sposobów wypowiedzi

Pod tym względem jej zasięg nieograniczony

Nie można by za jej pośrednictwem odtworzyć jakichś sytuacji fabularnych, konkretów odnośnie wyglądu, stroju, czynności postaci

JEJ WAGA: Podlegają wartościowaniu

Ona ma prymat, jeśli są jakieś konflikty między różnymi informacjami, może podważyć informacje stematyzowaną

ONA A NARRATOR: W mowie bohatera tylko ta stematyzowana poddaje się ingerencji narratorskiego komentarza

Poza zasięgiem komentarza narratora

Wskazuje na nadawcę-sprawce wypowiedzi, równocześnie zaszyfrowuje w tekście jego wizerunek

Stematyzowane inf. metajęzykowe występować mogą w wypowiedziach każdego poziomu-

Ograniczenia:

-postaci milczące - mogą być przedstawione tylko w sposób stematyzowany

-czasami, w szczeg okolicznościach, inf. Implikowana niejasno świadczy o mówiącym. Jest tak, gdy pewne właściwości mowy narratora kształtują się pod presją sposobu mówienia bohatera

-minimalna inf. o kimś--> brak informacji stematyzowanej w połączeniu z mowy pozornie zależnej

-maksymalna dokumentacja --> narracja pierwszoosobowa, eksponująca „ja”,

Inf. globalna- pełen obraz określonego nadawcy wypowiedzi, nie powstaje, jako rezultat prostego sumowania różnych informacji cząstkowych, ale raczej jest to złożony układ sygnałów korygujących i waloryzujących poszczególne informacje. Opiera się on na różnicy stopnia autorytatywności informacji stematyzowanej i implikowanej, oraz informacji pochodzących z różnych poziomów nadawczych tekstu.

2 podstawowe zasady jego działania:

1.w wypadku konfliktu między i.Implik a i. Temat, silniejsza okazuje się implikowana

2.w wypadku konfliktu między i. Stematyzowanymi na różnych poziomach tekstu-silniejsza okazuje się i. Pochodząca z poziomu wyższego.

Uwierzytelnienie informacji wytworzonych na poziomie niższym następuje gdy między podmiotami kolejnych szczebli panuje jednomyślność, a każdy narrator obdarza swych bohaterów kredytem pełnego zaufania.

W obrębie wypowiedzi 1 podmiotu i 1 poziomu wytwarza się wewn.układ waloryzujący, oparty na znaczeniowej grze między inf. stematyzowana a implikowaną. Implikowana może podważyć/potwierdzić informacje stematyzowaną.

Konflikt jest wtedy, gdy cechy, które przypisuje sobie mówiący, zostają zakwestionowane przez jego sposób mówienia.

Jeszcze większy-, gdy informacji stematyzowanej wyższego poziomu przeczy informacja implikowana na poziomie niższym. Np.-sposób werbalnego zachowania bohatera kwestionuje opinie sformułowane o bohaterze przez narratora. Np. narrator pisze o Jasiu, jako o wielkim prostaku, a tymczasem przytacza błyskotliwe riposty Jasia na przyjęciu.

KOMPROMITACJA NARRATORA:

-konflikt między inf. stematyzowaną a implikowaną, rozgrywający się na płaszczyźnie własnej mowy narratora. Jego mowa może dyskredytować jego sądy, mimo iż stoi na czele hierarchii.

-gdy narracja odbiega od konwencji językowych społecznie uznawanych za właściwe mowie osób godnych zaufania

-gdy okazuje literacka nieautentyczność - narracja wyraźnie stylizowana, parodystycznie wyjaskrawiona

-prowokuje znaczeniami dosłownych sensów wyższego rzędu

Wtedy reinterpretacja opinii narratora

MUSI BYĆ W TAKIM RAZIE KTOŚ PONAD NARRATOREM, wyższa instancja nadawcza (Edward Balcerzan-autor wewnętrzny, Wyka-gospodarz poematu, Lipski-nazwa oznaczająca autora, Sławiński-podmiot czynności twórczych/nadawca reguł mówienia)

-może odwołać opinię narratora

-istnieje w obrębie tekstu taki układ reguł, nad którymi narrator nie panuje, którego nie jest nadawcą

-w wypowiedzi istnieją pewne reguły i on te reguły dobiera, aktualizuje w mowie, decyduje wiec tez-co do tekstu nie weszło. Aktualizacja reguł implikuje, zatem status nadawcy znajdującego się poza wypowiedzią

-każda wypowiedz stwarza poprzez ukryta w niej informacje implikowana wyobrażenie mówiącego podmiotu, ale nie każda portretuje swego właściwego twórcę. W wypadku utworu jedynie, jako podmiot-najwyższa utrwalona w tekście instancja badawcza, ogarniając cala strukturę dzieła-jest odpowiednikiem ponoszącego za nią odpowiedzialność realnego jej konstruktora

Jest to z punktu widzenia utworu jedyny zewnętrzny nadawca przez tekst bezpośrednio wskazany i niego wyprowadzony

Z punktu widzenia rzeczywistego toku literackiego komunikowania-ów dysponent reguł jest jakby specyficzna rola autora, w która wchodzi on w czasie przebiegu procesu twórczego. Przynależy do niego cala zaszyfrowana w dziele świadomość metajęzykowa nie tożsama ze świadomością autora

-Sławińska uważa, że naczelna instancja jest podmiot utworu, którego byt implikowany jest przez informacje metajęzykową o pełnej strukturze tekstu. W obrębie utworu do podmiotu nie przynależy żadna wypowiedź, nie przedstawia go tez żadna inf. Stematyzowana, ani narrator, ani bohaterowie nic ni wiedza o jego istnieniu. Pewne szczególne wypowiedzi wyższego rzędu można mu jednak przypisać- np. komentarze do tekstu głównego- tytuł utworu, tytuły rozdziałów, motto, przypisy autorskie. Podmiot jest nietożsamy z głównym narratorem czy podmiotem lirycznym, dokumentują ta nietożsamość np. brak zgody między forma narracji czy lirycznego monologu a forma ostatecznego przekazu tekstu. Wszelkie reguły ostatecznego zapisu tekstu wskazują na podmiot utworu. Nawet rodzaj druku, wyróżnienia literowe, układ strony, rozczłonkowanie tekstu

Czy panowanie narratora nad wypowiedziami niższego rzędu całkiem nieograniczone? Czy może jednak NIE?

Szerokie pole działania:

-dowolnie gospodaruje mową postaci(decyduje o jej formie wystąpienia w utworze, czasie jej wystąpienia)

-w jego polu działania inf. stematyzowana

Ograniczenia w roli narratora:

-nie może panować nad sposobem mówienia bohaterów, może tylko zmienić sens słów bohatera. Sposób mówienia jest jakby już zastany gotowy i czeka na to by do przemilczeć, opowiedzieć, przytoczyć…

-poza jego kompetencją inf. implikowana wytworzona w przestrzeni całego tekstu dzieła, dotycząca reguł jego budowy

--w wypowiedzi istnieją pewne reguły i to podmiot utworu te reguły dobiera, aktualizuje w mowie, decyduje wiec tez-co do tekstu nie weszło.

ODBIORCA:

Każdy akt komunikacji-zakłada zespolenie działań nadawcy i odbiorcy w porządku odwróconej symetrii. Każdy poziom nadawczy jest właściwie poziomem nadawczo-odbiorczym. W ramach tego samego poziomu-możliwość dialogu, wymiany ról miedzy nadawca a odbiorca. Wpisana niemalże możliwość dialogu.

Natomiast, co do bohaterów - jednokierunkowe i niesymetryczne podporządkowanie bohatera. On nie wiem, ze jest opowiadany, nie może się stać nadawca wypowiedzi na temat narratora czy czytelnika, nie może do nich kierować swojej mowy ani się z nimi zamieniać rolami-to narrator może obdarzyć go ta nowa rolą, uczynić go swoim partnerem.

Najniższy poziom nadawczy-miedzy sobą bohaterowie

Średni-bohaterowie a odbiorcy

Najwyższy- adresat utworu a adresat narracji (pierwszy nie może posiadać żadnych cech osobowych)



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
A. Okopień-Sławińska, poetyka z el. teorii literatury, analiza dzieła literackiego
Okopień- Sławińska, Poetyka
Poetyka A. Okopień-Śławińska relacje..., FILOLOGIA POLSKA, Poetyka z elementami teorii literatury
Teoria lit, okopien-slawinska-relacje osobowe w literackiej komunikacji
A. Okopień-Sławińska Relacje osobowe w literackiej komunikacji, edukacja, teoria dzieła literackiego
Teoria literatury, relacje osobowe w lit. komunikacji, Aleksandra Okopień - Sławińska: Relacje osobo
A Okopień Sławińska Relacje osobowe w literackiej komunikacji opracowanie zagadnień
okopien-slawinska-relacje osobowe w literackiej komunikacji, Filologia, Teoria dzieła literackiego,
Okopień – Sławińska Relacje osobowe w literackiej komunik~1
Aleksandra Okopień Sławińska, Relacje osobowe w literackiej komunikacji

więcej podobnych podstron