Fale Kondratiewa, zwane także falami K, określają regularne zmiany strukturalne w nowożytnej gospodarce światowej. Fale te, o długości ok. 60 lat, obejmują przeplatające się okresy wysokiego wzrostu z okresami wolniejszego wzrostu. Pozwala ta teoria śledzić ewolucję gospodarki światowej oraz przewidywać zmiany polityczno-gospodarcze. Nikolaj Kondratiew D. (1984), The Long Wave Cycle, (tr. Guy Daniels), New York: Richardson and Snyder, badając dane statystyczne oraz dotyczące produkcji w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii od końca XVIII w., doszedł do wniosku o istnieniu długich fal. Traktował on światową gospodarkę kapitalistyczną jako ulegającą ewolucji i samokorygującą się.
Koncepcję tę poparł w latach 30. Joseph Schumpeter, nadając jej nazwę.
Zwolennicy neoklasycznej ekonomii byli jej niechętni, i dopiero zwolnienie wzrostu gospodarczego, ponownie zwróciło na nią uwagę.
Zajmują się nią zwłaszcza:
Rostow, Walt W. (1978) The World Economy: History and Prospect, Austin: University of Texas Press
Van Duijn, J.J. (1983) The Long Wave in Economic Life, London: George Allen and Unwin
Freeman, Christopher (ed.) (1983) Long Waves in the World Economy, London: Frances Pinter
Berry, Brian (1991) Long-wave Rhythms in Economic Development and Political Behavior, Baltimore: Johns Hopkins University Press
Modelski, George; Thompson, William R. (1996) Leading Sectors and World Powers: The Coevolution of Global Economics and Politics, Columbia: University of South Carolina Press
Fale K są cechami gospodarki światowej, charakterystycznymi dla danych dotyczących produkcji raczej gospodarki światowej niż dla poszczególnych gospodarek narodowych. Przede wszystkim są charakterystyczne dla czołowych gospodarek i handlu światowego produktami i usługami czołowych sektorów, w konsekwencji gospodarki światowej.
Fale K dotyczą raczej produkcji niż cen, i raczej nagłych wzrostów w produkcji określonych sektorów i inwestycji infrastrukturalnych niż rezultatów makroekonomicznych w ogóle gospodarek narodowych.
Fale K stanowią stopniowe procesy, obejmujące krzywe wzrostu (uczenia się) kształtu S, w tym w każdym szczególnym sektorze, w ciągu ok. 50 - 60 lat, okres wolnego startu, po którym następował szybki wzrost, i w końcu wyrównywanie się. Są to raczej fale ekonomicznej działalności, każda odmienna w charakterze, niż cykle, widziane jako mechaniczne fluktuacje w osiąganiu jakiejś jednolitej wielkości. Okres zapoczątkowania kolejnego czołowego sektora jest także okresem spłaszczenia stóp wzrostu, spadku zysków i ostrej konkurencji w poprzednio czołowym sektorze; przejście między dwoma czołowymi sektorami może być spadkiem, przyjmując postać ogólnego spowolnienia, a nawet w latach 30. Wielkiego Kryzysu.
Fale K powstają z nagromadzenia podstawowych innowacji, które zapoczątkowują rewolucje technologiczne, tworząc czołowe przemysłowe lub handlowe sektory. Według Schumpetera, chodzi o nowe produkty, usługi i metody produkcji, nowe rynki zbytu, nowe źródła surowców oraz nowe formy organizacji przedsiębiorczości.
Fale K mają swoje charakterystyczne miejsce w czasie i przestrzeni.
Fale K mają swój swoisty charakter, lecz każda na swój sposób zmienia strukturę gospodarki światowej. Zdaniem Halla i Prestona (Hall, Peter and Paschal Preston (1988) The Carrier Wave: New Information Technology and the Geography of Information 1866-2003, London: Unwin Hyman), trzy ostatnie fale K (telegraf i elektryczność, radio I elektronika oraz komputery I przemysły informacji) łącznie przyniosły rewolucję informacyjną.
Już sam Kondratiew był zainteresowany związkami między falami K a wojną. Jego zdaniem, wojny i rewolucje były bardziej prawdopodobne podczas długiego okresu przejściowego. Przykładem Wielki Kryzys, wciśnięty między dwie wojny światowe i między dwa szczyty fal K, ekspansji przed 1914 r. i po 1945 r.
Goldstein, Joshua (1991) Long Cycles: Prosperity and War in the Modern Age, New Haven: Yale University Press widzi w okresach wzrostu gospodarczego większe prawdopodobieństwo wielkiej wojny. Dostrzega tylko luźny związek między falami a losami wielkich mocarstw.
Odmiennie, Modelski i Thompson przekonują o ścisłym związku między falami K a globalnym przywództwem.
Choć szczegółowe warunki są sporne, przyjmuje się kolejność mocarstw światowych. Robert Gilpin, Immanuel Wallerstein i Paul Kennedy uznają rolę ekonomicznego wzrostu. Na mocarstwa światowe przypada duża część ekonomicznych innowacji.
Nieparzyste fale K są dobrym wskaźnikiem dla następnego przywództwa światowego.
Z pewnego punktu widzenia, fala K może być widziana jako endogeniczna odpowiedź na problemy gospodarki światowej. Z kolei fale K określają i są określane przez zmiany strukturalne w polityce światowej. Fale K są podatne nie na przypadkowe wstrząsy, jak niektórzy ekonomiści nazywają wojny, lecz na przewidywalne oddziaływania, które czynią je uzgodnionymi z globalną polityczną zmianą.