IV KK 148/08 - wyrok z dnia 12 listopada 2008 r.
Sąd drugiej instancji ponownie rozpoznający apelację, po uchyleniu poprzedniego orzeczenia i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, związany jest zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami sądu kasacyjnego (art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.). Oznacza to jednak obowiązek rozpoznania apelacji wyłącznie w granicach przekazania (art. 442 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.) i ustosunkowania się do zarzutów podniesionych w zwykłym środku odwoławczym, a nie do zarzutów sformułowanych dopiero w skardze kasacyjnej.
Postanowienie z dnia 2 marca 2010 r., sygn. akt: II KK 244/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 5/11)
1. W judykaturze zarówno Sądu Najwyższego, jak i sądów powszechnych nie sposób znaleźć wyraźnego potwierdzenia tezy jakoby powtórne orzeczenie sądu meriti w zakresie orzeczenia o winie, w sytuacji gdy sprawę przekazano temu sądowi tylko w zakresie rozpoznania o karze a nie zaistniały warunki do uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania, naruszało normę art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.
2. Prawomocne rozstrzygnięcie o uznaniu winy oskarżonego co do przestępstwa zarzuconego mu w akcie oskarżenia, przy braku orzeczenia o karze (art. 442 § 1 zd. drugie k.p.k.), nie kończy postępowania w zakresie rozstrzygnięcia co do odpowiedzialności karnej oskarżonego, a zatem w postępowaniu prowadzonym w zakresie orzeczenia o karze nie stanowi przeszkody procesowej ne bis in idem; przeszkodę taką tworzy tylko łącznie z prawomocnym orzeczeniem co do kary.
Postanowienie z dnia 15 lutego 2011 r., sygn. akt: IV KK 398/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 5/11)
Art. 442 § 3 k.p.k. stanowi, że zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do dalszego postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Powyższe związanie dotyczy więc sądu pierwszej instancji, a nie sądu odwoławczego kolejny raz rozpoznającego środki zaskarżenia.
II KK 244/10 - postanowienie z dnia 2 marca 2011 r. (Biuletyn SN nr 5/11)
Prawomocne rozstrzygnięcie o uznaniu winy oskarżonego co do przestępstwa zarzuconego mu w akcie oskarżenia, przy braku orzeczenia o karze (art. 442 § 1 zd. 2 k.p.k.), nie kończy postępowania w zakresie rozstrzygnięcia co do odpowiedzialności karnej oskarżonego, a zatem w postępowaniu prowadzonym w zakresie orzeczenia o karze nie stanowi przeszkody procesowej ne bis in idem; przeszkodę taką tworzy tylko łącznie z prawomocnym orzeczeniem co do kary.
1
ART. 442 K.P.K.