Naznaczanie a szanse życiowe:

• edukacyjne szanse życiowe,

• wiejskie i miejskie środowiska wychowawcze a edukacyjne szanse życiowe,

• mity i funkcje szkoły.

Naznaczanie i samonaznaczanie.

Słownik języka polskiego wyjaśnia, że „naznaczyć” to: „opatrzyć kogoś jakimś znakiem, znamieniem,[…] nacechować, odznaczyć”. Należałoby tę definicję wzbogacić o stwierdzenie, że „naznaczanie” to „opatrzenie siebie lub kogoś jakimś piętnem”. Żyjemy przecież na zawsze w zgodzie z sobą i własnym sumieniem.

Warunki, które muszą zajść żeby doszło do naznaczania (wg Erdwina H. Pfuhla):

• świadomość istnienia reguł,

• świadomość, że postępuje się w nie aprobowany sposób,

• świadomość, że tacy ludzie są nisko oceniani.

Gdy warunki te są spełnione, jednostka naruszająca normę ma możliwość etykietowania się zgodnie z tym co przypisuje kultura danemu zachowaniu.

Należałoby tu także wspomnieć o procesie samonaznaczania. Świadomość tego, że w odczuciu społecznym cecha lub dane zachowanie są nisko oceniane, może być podstawą samonaznaczania. To z kolei może prowadzić do stopniowej zmiany własnego obrazu, do wejścia w nową rolę społeczną oraz do ukształtowanie się nowej tożsamości organizowanej wokół faktu dewiacji bez względu na naznaczenie dokonywane bezpośrednio przez społeczną widownię.

Arnold Artur „Słownik języka polskiego”, Wyd. Park 2007