Wpływ na procesy realokacji mają następujące czynniki:

• koszty transportu,

• koszty handlowe,

• płace,

• wzrost konkurencji.

Przyczyny rozwoju polityki regionalnej (zwanej także strukturalną):

• zmiany w sytuacji przemysłu Wspólnoty pod wpływem kryzysu lat 70. oraz spadki koniunktury gospodarczej w następnych latach,

• poszerzanie Wspólnoty o nowe kraje członkowskie,

• pogłębianie integracji,

• uwzględnianie interesów niektórych krajów członkowskich.

Zasady polityki regionalnej:

• programowania,

• koncentracji,

• dodatkowości,

• partnerstwa.

Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (1975) ma pomagać w wyrównywaniu największych dysproporcji regionalnych w Unii poprzez strukturalne dostosowywanie regionów o niskim stopniu rozwoju oraz przekształcanie upadających regionów przemysłowych.

Widełki pomocy dla krajów członkowskich w ramach EFRR

Kraj	Widełki w %	Kraj	Widełki w %
Belgia Dania Francja Grecja Hiszpania Holandia	0,61 - 082 0,34 - 046 7,47 - 9,96 8,35 - 9,96 17,95 - 23,93 0,68 - 0,91	Irlandia Luksemburg Niemcy Portugalia Włochy Wielka Brytania	3,81 - 4,61 0,04 - 0,06 2,55 - 3,40 10,65 14,20 21,59 - 28,79 14,48 - 19,31

Reguły polityki spójności:

• koncentracji środków na ograniczonej liczbie celów,

• kwalifikowania regionów wymagających pomocy w oparciu o kryteria wspólnotowe,

• uznania za priorytetowe programów wieloletnich,

• dążenia do koordynacji wszystkich instrumentów finansowych,

• ujednolicenia zasad zarządzania i monitoringu,

• wprowadzenia zasady współfinansowania projektów,

• powołania instrumentu Wspólnotowe Ramy Wsparcia.

Funduszu Spójności wspomaga inwestycje w mniej rozwiniętych krajach członkowskich, które mocniej odczuwają negatywne skutki związane z ich uczestnictwem w unii gospodarczej i walutowej. Fundusz ten finansuje inwestycje z zakresu infrastruktury kolejowej i drogowej, ochrony środowiska i budowę transeuropejskich sieci komunikacyjnych. Fundusz Spójności wspiera działania, mające na celu zwiększanie konkurencyjności krajów o niższym poziomie rozwoju i ułatwienie im implementacji wyznaczonych przez Traktat z Maastricht kryteriów konwergencji.

Europejski Fundusz Inwestycyjny stanowi narzędzie kredytowe powiązane z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym, a jego zadaniem jest zwiększanie możliwości finansowania projektów w peryferyjnych regionach UE, które obarczone są wyższym ryzykiem niż standardowe projekty finansowane z EIB.

Komitetu Regionów. Mimo że jego rola ogranicza się do doradztwa, ma możliwość reprezentowania regionów i eksponowania problemów ich dotyczących na forum Wspólnoty.

Cele polityki regionalnej:

Cel 1- obejmuje regiony, w których PKB na 1 mieszkańca jest niższy od 75% średniej w UE, a także obszary, gdzie gęstość zaludnienia jest niższa niż 8 osób na 1 km2.

Cel 2 - skierowany jest do regionów przechodzących transformację gospodarczą: dotkniętych upadkiem przemysłu, przechodzących kryzys obszarów wiejskich i ośrodków rybołówstwa, a także dotkniętych kryzysem obszarów miast (dewastacja środowiska, nasilenie hałasu, niszczenie substancji miejskiej itd.).

Cel 3 - ma dotyczyć regionów nieobjętych pomocą w ramach Celu 1 i 2 i zwalczać długotrwałe bezrobocie oraz wspomagać adaptację do zmian w przemyśle. Główne działania to: edukacja ustawiczna i systemy szkoleń, dostosowania do zmian społecznych i ekonomicznych, efektywna polityka rynku pracy, przeciwdziałanie społecznej alienacji.