Untitled

Najczęściej występującym i największym problemem, z jakim ma do czynienia człowiek, który trafia do szpitala, jest strach przed nieznanym, powodujący zachwianie jego poczucia bezpieczeństwa. Pod wpływem lęku pacjent może zachowywać się w sposób niezrozumiały: płacze, nadmiernie gestykuluje, mówi podniesionym głosem, nerwowo przechadza się po izbie przyjęć, korytarzu lub sali na oddziale. Może także pojawić się apatia albo agresja.

Najczęściej w momencie przyjęcia do szpitala pacjent jest bardzo zagubiony, dlatego obecność opiekuna medycznego w trakcie przyjęcia, wspólne poznawanie topografii szpitala i oddziału oraz personelu może zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i ułatwić adaptację do warunków szpitalnych. Wszystkie podejmowane działania powinny być ukierunkowane na budowanie zaufania między podopiecznym a opiekunem oraz wzajemnego zrozumienia i akceptacji.

Pacjent powinien mieć poczucie, że cały zespół sprawujący nad nim opiekę jest gotowy do niesienia mu pomocy z poszanowaniem jego godności osobistej. Należy zwrócić uwagę, że niepokój pacjenta może być spowodowany brakiem prawidłowo przekazanych informacji

Opiekun medyczny zapoznaje pacjenta z topografia oddziału i szpitala oraz z presnolem i pozostałymi pacjentami

Rola opiekuna medycznego w przyjęciu pacjenta:

-Dostosowuje ustawienie stolika, tak aby był on funkcjonalny
-Pomaga pacjentowi rozpakować rzeczy i układa je na półce stolika lub w szafie, tak aby dostęp do nich sprawiał pacjentowi jak najmniej problemów;
-sprawdza, czy pacjent ma: piżamę, ręczniki, przybory toaletowe, sztućce, kubek lub szklankę;
-objaśnia, jak należy korzystać z dzwonka w celu przywołania personelu
- informuje o godzinach przeprowadzania wizyt lekarskich, posiłków i zmiany personelu;

Wskazuje miejsce, gdzie znajduje się węzeł sanitarny; informuje o możliwościach korzystania z telefonu, bufetu, kiosku; udziela informacji na temat możliwości zaspokajania potrzeb duchowych (kaplica, posługa kapłana);

Informuje o godzinach odwiedzin (odwiedziny nie powinny przeszkadzać w przeprowadzaniu badań diagnostycznych oraz wykonywaniu zabiegów pielęgnacyjnych, leczniczych i rehabilitacyjnych);

Należy pamiętać, że pacjent ma prawo do odwiedzin osób bliskich bez ograniczeń (chyba że względy epidemiologiczne, lokalowe lub stan pacjenta to uniemożliwiają); wskazuje, gdzie znajdują się: dyżurka pielęgniarek, dyżurka lekarska, dyżurka pielęgniarki oddziałowej, gabinet lekarza ordynatora, gabinet zabiegowy, stołówka, kuchenka oddziałowa, sala telewizyjna oraz inne pomieszczenia, z których pacjent będzie korzystał, np. pracownie diagnostyczne.

Pacjent powinien mieć poczucie bezpieczeństwa i wiedzieć, że zawsze może liczyć na pomoc opiekuna.

zaprowadza pacjenta na badania, np. do laboratorium, do pracowni rtg, na konsultacje;

Opiekun pomaga pacjentowi we wszystkich czynnościach, z którymi pacjent nie radzi sobie sam (należy przestrzegać zasady, aby nie wyręczać pacjenta, tylko pomagać mu, asekurować go i mobilizować);

przygotowywanie posiłku, który powinien być ciepły i, w zależności od potrzeb pacjenta, odpowiednio rozdrobniony;

dbanie o to, aby pacjent, który może wstać, zawsze spożywał posiłki przy stole,

a nie w łóżku; - zapewnianie pomocy przy wstawaniu osobom, które tego potrzebują;

Podczas hospitalizacji pacjentów w starszym wieku lub niepełnosprawnych Opiekun dodatkowo uwzględnia pomoc przy przemieszczaniu się, tzn.:

pomaga przy wstawaniu z łóżka, pamiętając o zasadzie niepospieszania czy też ponaglania.

Opiekun musi wykonywać wszystkie czynności z poszanowaniem godności i intymności pacjenta. Opieka nad człowiekiem to nie tylko wykonywanie czynności instrumentalnych, ale także umiejętne

Hospitalizację osób w starszym wieku cechują biologiczne, psychiczne i społeczne odrębności wynikające z procesu starzenia.

Osoby w starszym wieku najczęściej są hospitalizowane z powodu chorób układu krążenia, narządu ruchu i układu oddechowego, cukrzycy.

Dla osób starszych najbardziej wskazaną formą opieki, uwzględniającą odrębności leczenia i pielęgnowania, jest oddział geriatryczny. Podejmowanie wszelkich działań opiekuńczych jest uzależnione od stopnia samodzielności pacjenta w starszym wieku.

Naturalne zjawisko w życiu człowieka, jakim jest proces starzenia organizmu, jest jednym z etapów rozwoju człowieka. Zjawisko to nie może być cofnięte i jest nieodwracalne

Fizjologiczne starzenie się polega na osłabieniu funkcji życiowych z równoczesnym uruchomieniem mechanizmów kompensacyjnych, które pozwalają na utrzymanie fizjologicznej równowagi. Gdy pojawia się choroba, dochodzi do zachwiania równowagi w funkcjonowaniu mechanizmów przystosowawczych i kompensacyjnych.

Wrażliwość zmysłów człowieka, takich jak smak i węch, w wieku starszym ulega redukcji, co nie jest bez znaczenia przy sprawowaniu opieki nad człowiekiem starym. Wydolność wzroku i słuchu również ulega pogorszeniu. Osłabienie zmysłów jest bardzo ważną informacją dla osoby sprawującej opiekę. Im człowiek starszy, tym nawet proste pojedyncze reakcje przebiegają wolniej.

U człowieka starszego zarówno sprawność ruchowa niezbędna w życiu codziennym, jak i sprawność komunikowania się może ulec stopniowemu ograniczeniu. Zmiany te sprzyjają upadkom i urazom. Związek wieku człowieka z występowaniem zmian chorobowych ma znaczenie w przystosowaniu się do życia w zmienionych warunkach (bycia pacjentem).

Dla człowieka starszego pobyt w szpitalu jest zwykle nową sytuacją, powodującą bezradność i strach. Zmiany funkcjonalne związane z procesem starzenia ograniczają sprawność pacjenta i możliwość samodzielnego funkcjonowania, np. wydłuża się czas potrzebny do wstania z łóżka, ubrania się czy spożycia posiłku.

Człowiek starszy nie lubi zmian, trudno odnajduje się w szybko zmieniających się okolicznościach (częste badania, zmieniający się personel). W trakcie sprawowania opieki nad osobami starszymi Opiekun medyczny powinien pamiętać, że każdy człowiek, niezależnie od stanu zdrowia i wyglądu, ma swoją godność i nikomu nie wolno jej naruszać. Dla lepszego przebiegu hospitalizacji warto zaproponować pacjentowi, aby miał na stoliku lub przy sobie ulubiony przedmiot, np. jasiek, zdjęcie rodziny lub kubek.