Metoda programowego uczenia się i usprawniania.

Istotą tej metody jest samodzielne uczenie się określonego zadania ruchowego usprawniania się według przygotowanego przez nauczyciela programu w postaci broszury lub tablic poglądowych z odpowiednimi instrukcjami. W porównaniu z poprzednimi metodami, uczniowi pozostawia się tu pewną swobodę w uczeniu się i usprawnianiu. Dużą rolę odgrywa w tej metodzie samokontrola i samoocena ucznia. Metoda ta jest zalecana w nauczaniu technik sportowych i stosowana jest głównie w treningu sportowym. Metoda programowego usprawniania funkcjonuje na podobnych zasadach. Programowanie zadań usprawniających jest czynnością znacznie łatwiejszą niż programowa
zadań dotyczących nauczania techniki ruchu i nie wymaga od ucznia większego wysiłku intelektualnego.

Przykładem metody programowego uczenia się i usprawniania są tak zwane „ścieżki zdrowia” oraz „metoda małych obwodów ćwiczebnych”.

Charakterystyczną cechą tej grupy metod jest przedmiotowe traktowanie ucznia, który reaguje na bodźce zewnętrzne na zasadzie B—R (bodziec—reakcja). Uczeń jest sterowany zewnętrznie. Nauczyciel decyduje i ściśle określa czynności ucznia, który te czynności odtwarza (naśladuje) i przez wielokrotne powtarzanie opanowuje i usprawnia ruchowo. Do aktywności mobilizuje się ucznia głównie przy pomocy ocen.

Metody aktywizujące osobowość ucznia

Oparte są na tym, że czynności uczniowi przekazuje w sposób emocjonalno-motywacyjny,

to jest na zorganizowaniu sytuacji pobudzającej zainteresowanie uczniów

celami wychowania fizycznego - kultury fizycznej.

Uczeń traktowany jest jako podmiot wykonujący samodzielnie zadania ruchowe.

Wdrażany jest do samokontroli i samooceny.

Do tej grupy metod zalicza się:

a) metoda ilustracji lub opowieści ruchowej;

b) metoda zabawowa klasyczna;

c) metoda zadaniowa;

d) metoda bezpośredniej celowości ruchu;

e) metoda programowego uczenia się i usprawniania

Czynności nauczyciela polegają na stworzeniu warunków, animowaniu,

opowiadaniu, objaśnianiu, a w przypadku metody zadaniowej i bezpośredniej celowości na

stawianiu zadań, ponadto na zachęcaniu i nagradzaniu. Uczeń działa spontanicznie, bawi

się, rozwiązuje zadania ruchowe, sam się kontroluje i ocenia.

W wyniku stosowania metod aktywizujących uczeń zdobywa wiedzę

i doświadczenia, usprawnia się motorycznie i psychomotorycznie, rozwija

umiejętności stosowania zabaw i gier w zespole oraz umiejętność nawiązywania

kontaktów społecznych. Stosowane przez nauczyciela w/w metody aktywizujące

kształtują postawy aktywne i samodzielne w zakresie określonego repertuaru

zachowań ruchowych.

ZADANIE GŁÓWNE: Nauka odbicia do skoku w dal

Motorycznośc:

-uczeń rozwija koordynację ruchową, skoczność i szybkość

-uczeń wzmocni siłę mięśni nóg i obręczy barkowej

-zwiększy ruchomość stawie barkowym

Wiadomości:

-uczeń pozna reakcje swojego organizmu na wysiłek fizyczny

-uświadomi sobie, że aktywność ruchowa podczas zabawy wpływa na rozwój układu mięśniowego, kostnego oraz krążenia

-uczeń pamięta o zachowaniu zasad bezpieczeństwa podczas zabawy

USAMODZIELNIANIE UCZNIA:

-samodzielne kontroluje poprawność wykonania ćwiczeń

-aktywnie uczestniczy w lekcji

-przeżywa radość podczas zabawy i satysfakcję z doskonalenia poszczególnych umiejętności

Gimnastyczna

CZĘŚCI LEKCJI	CZYNNOŚCI UCZNIA- DOCELOWE	CZYNNOŚCI UCZNIA- ZADANIA	CZYNNOŚCI NAUCZYCIELA	METODY UWAGI
1	2	3	4	5
Cześć wstępna	-uczeń ustawia się w dwuszeregu na zbiórce	-słucha informacji nauczyciela -przygotowuje się do świadomego i aktywnego udziału w lekcji -wykonuje ćwiczenia kształtujące; biegi(truchtem od sciany do sciany, przyspieszonym od polowy sali, skoki z wymachem rekoma, żabki, skipy a i b, skłony swobodne do jednej do drugiej do srodka, przysiady x8	-nauczyciel wita klasę -sprawdza przygotowanie do lekcji -podaje zadania lekcji przekonanie uczniów do podejmowania nowych wyzwań, poznawania swojego ciała, jego możliwości oraz rozwoju i czerpania radości z zabawy	Pogadanka Programowego usprawniania się
Część główna A	-uczeń stopniowo pobudza organizm i przygotowuje się do zwiększonego wysiłku	-uczeń aktywnie uczestniczy w kolejnych zadaniach -wykonuje szybkie starty z różnych pozycji (przysiad, siad, leżenie) -przeskakuje jednonóż przez „rzeczkę” (ułożone skakanki) -przeskakuje przez laseczkę i ląduje na dwóch nogach w przysiadzie -powtarza przeskoki, ale stopniowo wydłuża rozbieg i przyspiesza -	-demonstruje kolejne ćwiczenia, korygując na bieżąco błędy -obserwuje i przypomina o zachowaniu bezpieczeństwa podczas wykonywanych zadań -wskazuje na uczniów najbardziej aktywnych -wyjaśnia wpływ aktywności fizycznej na organizm, zwiększenie wentylacji płuc, częstotliwości i głębokości oddechów	Zadaniowo- Ścisła pogadanka -należy motywować i zachęcać mniej aktywnych uczniów
Bierzemy materace, dobieramy się w pary.	Piramida 1. Pierwszy ćwiczący wykonuje półprzysiad, drugi podchodzi do niego, stawia stopę w skos na udzie kolegi, swoje dłonie opiera na jego barkach. Osoba znajdująca się na dole przytrzymuje partnera za udo. Ćwiczący znajdujący się na górze, szybkim ruchem stawia drugą stopę na udzie kolegi i stara się utrzymać równowagę. Stopniowo puszcza barki partnera, odchylając tułów w tył i wyciągając ramiona w bok. Kolega znajdujący się na dole jednocześnie odchyla tułów w tył, aż do wyprostu ramion podtrzymujących uda partnera. Graficzne przedstawienie ćwiczenia znajduje się w załączniku 1.	Piramida 2. Pierwszy ćwiczący wykonuje leżenie tyłem o nogach ugiętych. Drugi podchodzi do niego, ustawia stopy partnera na kościach miednicy. Dzieci chwytają się za ręce. Przez stopniowe pochylanie się w przód osoby stojącej, a wyprost nóg leżącego, dzieci tworzą piramidę. Uczniowie sprawniejsi mogą spróbować wyciągnąć ramiona w bok - wtedy uczeń stojący podtrzymywany jest jedynie stopami przez leżącego kolegę. Graficzne przedstawienie ćwiczenia znajduje się w załączniku 2.	Piramida 3. Podobna do piramidy 1, ale uczeń znajdujący się na górze ustawia się tyłem do kolegi. Graficzne przedstawienie ćwiczenia znajduje się w załączniku 3	Rozwija sile swoich miesni, poczucie równowagi, odpowiedzialności, współpracy i zaufania do partnera, rozwija odwage, samoasekuracje i asekuracje partnera.
Część końcowa	-uczeń uspokoi organizm -oceni poziom własnych umiejętności	-wykona ćwiczenia uspokajające, . Marsz dookoła sali Ćwiczenia uspokajające. Marsz wokół sali z akcentowaniem trzeciego kroku (marsz "polonezem"). , podczas wznoszenia ramion w górę wykonujemy wdech przez nos, podczas opuszczania ramion - wydech ustami. oddechowe w pozycji klęku (przeciąganie, koci grzbiet, skłon) i leżącej (oddychanie z jednoczesnym unoszeniem i opadaniem ramion) -ustawi się na zbiórce -wysłucha nauczyciela i analizuje swoje możliwości	-proponuje ćwiczenia uspokajające, oddechowe wyjaśnia cel takich ćwiczeń podsumowuje lekcję -żegna klasę	pogadanka

Zabawa ożywiająca. "Powódź". Uczniowie rozbiegają się po sali. Na hasło "powódź" wszyscy uczestnicy zabawy nie mogą stać na parkiecie (można stanąć na materacu, wyskoczyć na skrzynię, wyjść na ławeczkę itd.). Na sygnał "krzyżak" uczniowie tworzą par - jedna z osób wykonuje leżenie przodem, druga kładzie się na niej "na krzyż". Zawołanie "nalot" powoduje przejście do siadu klęcznego skulonego, głowa ma być schowana w ramiona. Na hasło "smok" jedno z dzieci podnosi ręce w górę, pozostałe ustawiają się za nim w rzędzie, kładąc ramiona na barki poprzednika. Jeśli utworzy się kilka "smoków", mniejsze przyłączają się do większego. Po usłyszeniu słowa "samolot" wszyscy ćwiczący wykonują wagę (przegrywa osoba, która pierwsza straci równowagę). Uczestnicy zabawy, którzy jako ostatni wykonują określone zadanie (z wyjątkiem reakcji na hasło "samolot"), jako "karę" wykonują pięć półprzysiadów.

1. Dzieci pod kierunkiem nauczyciela przygotowują stacje do: piramid (materace), skoku (kozioł, odskocznia, materace) oraz ćwiczeń równoważnych (ławeczki lub równoważnię).

1. Nauczyciel z wybranym uczniem pokazuje i objaśnia piramidy. Szczególną uwagę zwraca na bezpieczeństwo oraz dokładność wykonywania zadań.

  

  

  

  

  

  

  

---