wykład Aleksandry Karasowskiej

"Jak pomóc dziecku pracując z jego rodzicami"

Konspekt wykładu:

Rodziców i dzieci łączy silna więź.

Więź ta stanowi grunt dla rozwoju dziecka i może być silna także wtedy, gdy rodzic krzywdzi dziecko lub je opuszcza. Nawiązanie i utrzymanie więzi z rodzicami jest pierwszym i najważniejszym celem w życiu dziecka. Prawidłowa więź opiera się na przypisywaniu przez rodziców ważnego miejsca potrzebom dziecka i trafnym reagowaniu na nie (A. Muller). W rodzinach dysfunkcyjnych więzi pomiędzy rodzicami i dziećmi mogą być osłabione lub zniekształcone.

Większość rodziców kocha swoje dzieci w sensie emocjonalnym (Miłość jako uczucie), jednak wielu z nich nie potrafi realizować wobec nich POSTAWY MIŁOŚCI.

Uczucia są zmienne, pojawiają się w nas w odpowiedzi na zdarzenia zachodzące w rzeczywistości lub nasze wyobrażenia. Jako rodzice przeżywamy w stosunku do naszego dziecka różne UCZUCIA - nie tylko miłość, ale także złość, rozczarowanie, lęk.

POSTAWA MIŁOŚCI jest niezmienna - niezależna od uczuć, zdarzeń, wyobrażeń - np. rodzic może realizować postawę miłości przeżywając złość lub rozczarowanie z powodu zachowania dziecka. Dlatego właśnie POSTAWA, a nie UCZUCIE MIŁOŚCI wobec dziecka buduje więź. Postawę miłości przyjmujemy na mocy osobistej decyzji - jest ona reakcją intelektu i woli (K. Wojcieszek).

Rodzice wycofują się ze swojej roli wychowawczej i profilaktycznej wobec dzieci z różnych powodów:

Rodzice mogą sprawować rolę rodzicielską wobec dzieci w destrukcyjny sposób - w takich przypadkach dochodzi do zniekształcenia więzi i poważnych urazów u dziecka:

Z rodzicami można pracować w trzech obszarach:

Motywowanie rodziców do współpracy i korzystania z pomocy w rozwiązywaniu problemów wychowawczych. Warto się odwoływać do potrzeb rodziców i ważnych dla nich wartości:

Ważna jest też postawa wobec rodziców:

1