Teatr niekonsekwentny T. Różewicza

"Nasz teatr (nasz dramat) nie dlatego jest zły, że jest nowoczesny, jest zły, ponieważ jest nijaki. Jest to teatr bez koncepcji, bez idei"

"Niestety nie mamy czasu w moim teatrze na pokazywanie przyczyn"

Drogą do uratowania polskiego teatru, to nowy teatr realistyczno-poetycki

"Teatr mój jest żywym organizmem, jest podobny do człowieka, który stracił w walce lewą nogę, lecz ciągle czuje ból w tej nodze. Teatr ten stracił bowiem akcję dramatyczną."

"Jako pisarz realista staram się, żeby słowo w moim teatrze nie maiło większego znaczenia niż w życiu"

W dramatach pojawiają się postaci, które nie mają żadnego znaczenia z akcją (czasem tylko na chwilę i wychodzą). "Takich rzeczy nie było nawet w teatrze awangardowym. Natomiast zdarzają się w moim teatrze realistycznym, teatrze poetyckim"

- nie uznaje "czasu" teatralnego, filmowego, powieściowego.

- wydarzenia pozasceniczne, rozmowy, których widz nie słyszy, nie widzi, ale moją w opowiadanej historii uzasadnienie, są racjonalne - niedopowiedzenie

- "czas mój jest identyczny z czasem, który wymierzają nasze zegarki. Opisane do tej chwili wydarzenia 'dramatyczne' dzieją się np. w ciągu 3 minut. Pragnieniem moim jest, aby potencjalny inscenizator rozciągnał te wydarzenia na dziesięć minut. ALe zdaję sobie sprawę z nierealności tych marzeń w naszych czasach. Teatry i realizatorzy (nie mówiąc o publiczności) nie zniosą tak konsekwentnego i brutalnego realizmu scenicznego"

- wyrzeka się konsekwencji, ale idzie na kompromis, buduje przedstawienie oparte na elementach teatru tradycyjnego, pseudoawandardowego

- przeciwnik teatru prawdziwego, którym są wielogodzinne rozmowy polityczne, socjologoczne, religijne

- teatr nie jest udramatyzowanym odbiciem "prawdziwego życia"

- Dramaturgia Różewicza wyrosła z jego poezji, w której konkret nabiera cech metaforycznych. Autor, żywo zainteresowany najnowszą dramaturgią, powołujący się na twórczość Antoniego Czechowa i Samuela Becketta, a także koncepcje Leona Chwistka i Witkacego, stworzył model dramaturgii, jak to określał, "otwartej", bez początku i bez końca oraz radykalną koncepcję "teatru wewnętrznego". Dramaturgii, w której rozkładowi ulega tradycyjna akcja na rzecz struktury składającej się z działań przypadkowych, improwizacyjnych, elementarnych, w którą to strukturę czytelnik albo widz może bez problemu się zaangażować.