Załamanie światła jest zmianą kierunku rozchodzenia się fali świetlnej rozprzestrzeniającej się w ośrodku optycznie niejednorodnym. Promień świetlny przechodząc z ośrodka 1 do 2 zmienia prędkość fali, a co za tym idzie także jej długość. Dla płaskiej, nieskończonej granicy 2 różnych, jednorodnych, izotropowych (wykazujący we wszystkich kierunkach jednakowe właściwości fizyczne) i nieabsorbujących (niepochłaniających) ośrodków, kierunek rozchodzenia się fali załamanej jest określony prawami odbicia i załamania.
Współczynnik załamania (współczynnik refrakcji) - wielkość charakteryzująca zjawisko załamania fali elektromagnetycznej, zwykle światła. Współczynnik załamania pozwala określić kierunek biegu promieni załamanych. Współczynnik zależy od materiałów, a dla danych materiałów także od długości fali.
bezwzględny współczynnik załamania – stosunek prędkości światła w próżni do prędkości światła fazowej światła w danym ośrodku;
względny współczynnik załamania – stosunek prędkości światła w ośrodku 2 do prędkości światła w ośrodku 1; jest równy stosunkowi bezwzględnemu współczynnika załamania światła ośrodka 2 względem 1;
Odbicie światła, zjawisko zmiany kierunku rozprzestrzeniania się promieni świetlnych zachodzące na granicy dwóch ośrodków, przy czym gdy co najmniej jeden z nich jest przezroczysty
Gdy oba ośrodki są przezroczyste, odbiciu towarzyszy zazwyczaj załamanie światła (z wyjątkiem przypadków odbicia całkowitego wewnętrznego). Promień odbity od powierzchni dielektrycznej jest częściowo lub całkowicie spolaryzowany (kąt Brewstera). W czasie odbicia może ulec zmianie (na przeciwną) faza oraz zmniejszyć się amplituda fali.
Odbicie całkowite wewnętrzne, odbicie światła zachodzące na granicy dwóch ośrodków przezroczystych charakteryzujących się współczynnikami załamania n1 i n2, n1>n2. Zjawisko obserwuje się w ośrodku o większym współczynniku załamania.
Polega ono na odbiciu światła zachodzącym bez strat energii, nie towarzyszy mu załamanie światła. Obserwuje się go, gdy kąt padania (tj. kąt zawarty pomiędzy normalną do powierzchni a kierunkiem promienia światła) jest większy od tzw. kąta granicznego całkowitego odbicia wewnętrznego.
Brewstera kąt, taki kąt padania światła na powierzchnię dielektryka, przy jakim światło odbite jest całkowicie spolaryzowane poprzecznie, w płaszczyźnie równoległej do powierzchni dielektryka. Dla światła padającego pod kątem Brewstera, kąt między promieniem załamanym a odbitym wynosi 90°.
KĄT GRANICZNY
(optyka) kąt padania promienia, przy którym promień załamany ślizga się po powierzchni granicznej (kąt załamania wynosi 90o). K.g. występuje tylko przy przechodzeniu światła z ośr. optycznie gęstszego do ośr. optycznie rzadszego; promienie o kącie padania większym od k.g. ulegają całkowitemu wewn. odbiciu.
Refrakcja molowa R jest wielkością określającą zależność współczynnika załamania światła n od gęstości danej substancji d, w odniesieniu do jednego mola substancji.