PYTANIA I ODPOWIEDZI DO EGZAMINU DYPLOMOWEGO 2010/2011

ZESTAW NR 1

1. Wymień czynniki zakażeń szpitalnych.

Zakażenia szpitalne- czynniki ryzyka:

Czynniki ryzyka predysponujące do wystąpienia zakażenia szpitalnego można podzielić na 2 grupy: niezależne od pacjenta(jatrogenne, organizacyjne) i zależne od pacjenta. Należy mieć na uwadze, że na chorego, będącego w szpitalu działa zazwyczaj więcej niż jeden czynnik ryzyka.

• Jatrogenne(pochodzące od lekarza)

- brak przestrzegania higieny(mycie rąk, brudny fartuch)

- stosowanie procedur inwazyjnych(np.cewnikowanie, zakażenie rany pooperacyjnej) techniki te często powoduja przerwanie ciągłości skóry i błon śluzowych, co ułatwia wniknięcie drobnoustrojów do wnętrza organizmu i w efekcie infekcję.

- badania dodatkowe(wykonywanie dodatkowych licznych badań bez wskazania, uzasadnienia)

- leczenie immunosupresyjne

• Organizacyjne

- przeludnienie sal chorych

- niedostatek personelu medycznego

- prawidłowa sterylizacja

- stan klimatyzacji(szczególnie na oddziałach zabiegowych)

• Zależne od pacjenta

- niedobory immunologiczne(związane z wiekiem noworodki lub osoby starsze)

- cukrzyca

- odwodnienie

- przestrzeganie zasad higieny osobistej.

Czynniki ryzyka zakażeń szpitalnych - zależne od stanu chorego

• Niedobory immunologiczne

• Wiek   ( noworodki, osoby starsze  )

• Choroby podstawowe  (  cukrzyca, zesp.limfoproliferacyjne, urazy wielonarządowe,  wrodzone i nabyte zespoły niedoborów odporności  )

• Choroby  towarzyszące   ( odleżyny, przewlekła niewydolność nerek, marskość wątroby, alkoholizm, neutropenia, przeszczepy narządów

• Niedożywienie

Czynniki ryzyka zakażeń szpitalnych - zależne od metod diagnostyczno – terapeutycznych

• Czas hospitalizacji

• Diagnostyka  inwazyjna  (  cewnikowanie naczyń i pęcherza  moczowego  )

• Leczenie  (  rany chirurgiczne, intubacja, hemodializa, oddech wspomagany, leki cytostatyczne, immunosupresyjne, rtg- terapia  ).

1. Pielęgnowanie pacjenta z zapaleniem otrzewnej.

to stan zapalny wywołany gł. przez bakterie i ich jady lub żółć, sok żółciowy.

Objawy: ból brzucha, nudności, wymioty, wzdęcia.

Pielęgnacja: zapobieganie zakażeniu bakteryjnemu- antybiotykoterapia, wyrównanie zaburzeń wodno- elektrolitowych, podawanie leków p/bólowych, wprowadzenie zgłębnika do żołądka, odsysanie zalegającej treści, obserwacja, godzinna kontrola wydz. moczu, ocena rany pooperacyjnej i zapobieganie zakażeniu, uruchamianie

1. Scharakteryzuj opiekę pielęgniarską nad chorym z POCHP.

przewlekła obturacyjna choroba płuc, powoduje zwężenie oskrzeli. Gł. przyczyna: palenie tytoniu, zanieczyszczenia powietrza. Objawy: kaszel, duszność, przyśpieszony odd. , flegma.

Opieka pielęgniarska: tlenoterapia, udział w farmakoterapii, inhalacje, obserwacja zabarwienia skóry, gimnastyka w łóżku, inf. o powikłaniach, ułożenie w pozycji siedzącej, przepłukanie jamy ustnej po odksztuszaniu, oklepywanie, Bad. : RR, tętno, odd, gimnastyka oddechowa.

ZESTAW NR 2

1. Podaj definicję aseptyki, antyseptyki, zakażeń szpitalnych.

ASEPTYKA – jest to postępowanie mające na celu zapobieganie zakażeniu, tj. niedopuszczenie do zainfekowania rany, czyli otrzymanie tzw. bakteriologicznej jałowości.

ANTYSEPTYKA – to postępowanie odkażające, mające na celu niszczenie drobnoustrojów na skórze, błonach śluzowych itp.

Zakażenia szpitalne
Definicja według WHO. Jest to zakażenie pozostające w ścisłym związku przyczynowym z pobytem chorego w szpitalu lub zakażeniem , które rozwija się u personelu szpitalnego w związku z wykonywaniem obowiązków zawodowych.

Zakażenie szpitalne to takie zakażenie , które nie występowało ani nie znajdowało się w okresie wylęgania, gdy chory był przyjmowany do szpitala , a nastąpiło podczas pobytu w szpitalu . Może więc  ujawnić się zarówno w czasie hospitalizacji, jak i po wypisaniu chorego do domu lub po przeniesieniu do innego zakładu leczniczego
Umownie przyjęto, że zakażenie występujące po 48 godzinach od momentu przyjęcia do szpitala są zakażeniami szpitalnymi  ( poza drobnoustrojami o dłuższym okresie wylęgania n.p. HBV,HCV, HIV, Legionella, i.t.d. )

Zespół chorób o bardzo różnorodnej lokalizacji i złożonym obrazie klinicznym a drobnoustroje je wywołujące mogą pochodzić zarówno ze środowiska szpitalnego – zakażenie egzogenne , jak i własnej flory człowieka ( skóra, błony śluzowe) – zakażenia endogenne.

1. Ból jako zjawisko korzystne i niekorzystne.

nieprzyjemne doznanie czuciowe i emocjonalne, zw. z rzeczywistym lub potencjalnym uszkodz. tk.

Korzystnie(?) – inf. o nacisku, zapaleniu, kontakcie z gorącym przedmiotem, substancja

Niekorzystny: nasila wstrząs, ogranicza kaszel fun. odd- może powstać zap płuc, tachykardia, hipertensja, wzrost zużycia tlenu w tk, wywołuje lub nasia niedokrwienie mięśnia sercowego, pogarsza współprace, niepokój, lęk, wymioty, pocenie

1. Omów postępowanie pielęgniarki nad chorym z niewydolnością oddechową.

stan, gdy zaburzenia czynności układu oddechowego doprowadzają do upośledzenia wymiany gazowej w płucach, hipoksemi(spadek tlenu) lub hiperkapni ( wzrost co^2).

Ostra niewydolność oddechowa – rozwija się ostro i jest potencjalnie odwracalna.

Przewlekła niewydolność oddechowa – rozwija się stopniowo i nie jest w pełni odwracalna.

Przyczyny: ch ukl odd, zatrucia, uszkodzenia OUN.

Objawy: duszność, sinica, rzężenia, świsty, hipoksemia, niepokój.

Postępowanie: pobieranie materiałów do badań, wyk EKG, pomiar OCŻ, udział w farmakoterapii i tlenoterapii, lub sztuczna wentylacja, toaleta drzewa oskrzelowego, nagrzewanie i nawilżanie mieszaniny odd, drenaż złożeniowy, ćwiczenia odd, oklepywanie, obserwacja parametrów i pacjenta, toaleta rurki tracheotomijnej

ZESTAW NR 3

1. Podaj błędy popełniane przez pielęgniarkę podczas chirurgicznego mycia i dezynfekci rąk.

Błędy popełniane podczas chirurgicznego mycia rąk:

• niedokładne mycie rąk (pomijanie przestrzeni między palcami, niedokładne

• czyszczenie paznokci, pozostawienie długich paznokci).

• pozostawienie na rękach biżuterii.

• krótki czas mycia,

• używanie „wspólnego” mydła w kostce lub mydła w płynie zanieczyszczonego mikrobiologicznie.

• osuszanie rąk „wspólnym” ręcznikiem wielokrotnego użycia.

• używanie zbyt gorącej wody i zbyt częste mycie rąk, zaraz po przeprowadzonej dezynfekcji rąk alkoholowym środkiem antyseptycznym (takie postępowanie obniża poziom wrażliwości skóry na środki myjące oraz powoduje jej wysuszanie i uszkodzenia).

Błędy popełniane podczas dezynfekcji rąk:

• zbyt krótko przeprowadzona dezynfekcja,

• stosowanie zbyt małej objętości środka antyseptycznego,

• niedokładna dezynfekcja,

• pozostawienie na rękach biżuterii,

• stosowanie alkoholowych środków antyseptycznych na mokrą skórę,

• stosowanie alkoholowych środków antyseptycznych na skórę zanieczyszczoną (szczególnie materiałem organicznym).

1. rola pielęgniarki w profilaktyce kamicy nawrotowej układu moczowego.

dbanie o obfitą diureze 2-3l/d, zwalczanie zakażenia moczu, stosowanie wspomagającego leczenia-cytrynian sodu, dieta- ograniczenie wapnia i szczawianów

1. Scharakteryzuj opiekę pielęgniarską nad chorym z zapaleniem płuc.

1. Zapewnienie odpoczynku i spokoju w czasie gorączki.

2. Podawanie dodatkowych ilości płynów ze względu na gorączkę

3. Pomoc w czynnościach higienicznych.

4. Zapewnienie właściwego mikroklimatu w sali ( świeże powietrze o zwiększonej wilgotności).

5. Wygodne ułożenie w łóżku.

6. Obserwacja w kierunku powikłań.

7. Udział w diagnostyce i leczeniu (tlenoterapia, farmakoterapia).

8. Profilaktyka szpitalnego zapalenia płuc:

• kontrola zakażeń szpitalnych,

• właściwa pielęgnacja,

• skrócenie żywienia przez sondę,

• zmiana ułożenia,

• rehabilitacja oddechowa po zabiegach operacyjnych.

ZESTAW NR 4

1. wymień rodzaje ran i omów fazy gojenia się ran.

Rodzaje ran:

W zależności od głębokości rany wyróżnia się:

• otarcie lub zadrapanie naskórka (excoriatio)

• rany powierzchowne (v. superficiale)

• rany głębokie (v.profunolum)

W zależności od rodzaju urazu i kształtu rany zadana przez ten uraz wyróżnia się:

• kłutą (vulnus)

• ciętą (v. sectum)

• szarpaną (v. laceratum)

• postrzałową (v. sclopetarium)

• kąsaną (v. morsum)

• zatrutą (v. venelatum)

• miażdżoną (v. conynastum)

• oparzeniową (v. )

tłuczoną (v.contusion)

Fazy gojenia się ran:

1.Faza wysiękowa- w je przebiegu wyróżnia się okres procesów hemostatycznych i okres procesów zapalnych. W okresie zmian hemostatycznych powstaje skrzep zamykający ranę- strup przyranny stwarza ochronę mechaniczną, także przez zakażeniem.

2.Faza wytwórcza (proliferacyjna)- czas trwania to kilka dni. Powstaje dobrze ukrwiona tkanka ziarninowa odporna na zakażenie (okres ziarninowania). Ziarnina ciemnoczerwona i wilgotna krwi po dotknięciu.

3.Faza naprawcza- czas trwania ok. 4 tyg z czerwono zabarwionej tkanki .

4.Faza przebudowy.

1. Opieka nad pacjentem z wytworzoną gastrostomią.

OPIEKA: brak akceptacji g i nie obsługiwanie jej: wyjaśnienie ze to jedyna dr odz, współ z rodz., wyjaśnienie zasad żywienia, edukacja np. podczas karmienia pozycja wys., pobudzenie przed posiłków enzymów trawiennych np. żucie gumy, sprawdzanie zalegania pokarmu, jednorazowo 200-500ml-15min, po przepłukać ok 50ml wody i zacisnąć zacisk ryzyko wystąpienia zmian troficznych na skórze(wypływ treści żołądka): obserwacja skóry, toaleta wokół wodą z mydłem, wokół drenu grubo tłustą maścią, założyć gazik, zabezpieczenie przesuwania np. przylepiec, zmiana opatrunku, ryzyko zmian trof w j ustnej- brak fun. samooczyszczania: toaleta 3 razy/dzień, miękka szczoteczka, oglądanie j.u., żucie pokarmów i wypluwanie resztek+ gumy do żucia, zatkanie drenu: przepłukać po karmieniu, do 2godz po jedzeniu pozycja wysoka, pokarm płynny, udrażnianie gdy zatka sie ciepła woda

1. Omów przygotowanie chorego z gruźlicą płuc do opieki w warunkach domowych.

choroba zakaźna, wywoływana przez prątka gruźlicy. poinformowanie o konieczności wykonywania badań kontrolnych, przyjmowania zalecanych leków, nie może palić i pić, odpowiednia dieta: wysokokaloryczna, dużo owoców i warzyw, prod. wysokobiałkowe, bogata w Wit. C, dużo na Świerzym powietrzu, przebywanie na słońcu, dobre warunki pracy, odpoczynku, higiena

ZESTAW NR 5

1. Wymień czynniki ogólne i miejscowe mające wpływ na gojenie się ran.

Czynniki wpływające na gojenie się ran

Miejscowe

1. Umiejscowienie rany

2. Ukrwienie

3. Napinanie tkanek

4. Technika zamknięcia rany (napięcie, szwy, hemostaza)

5. Czystość rany

6. Czynnik raniący ( rany cięte goją się lepiej niż rany miażdżone i tłuczone)

7. Silne środki antyseptyczne, (spirytus,preparaty jodowe, chlorowe) niszczą napełzający naskórek i ziarninę

Ogólne

1. Stan odżywienia

2. Wiek

3. Cukrzyca

4. Niewydolność nerek, wątroby

5. Sterydoterapia

6. Radio i chemioterapia

7. Niedokrwistość

1. Przygotowanie pacjenta do zabiegu wytworzenia stomii jelitowej.

1.przygotowanie psych: rozmowa, wyjaśnienie celu, omówienie zmian anatomicznych które się pojawia

2.przygotowanie jelita-lewatywa, środki przeczyszczające, plynna dieta i wyznaczenie miejsca Stomil w przedzien zab, 4cm od kolcow biodrowych, blizn i oznaczyc mazakiem, podawanie antybiotyków

3.standardowe, nauka cw odd, nauka cw izometrycznych i czynnych, profilaktyczna antybiotykoterapia

1. Omów postępowanie zachowawcze wobec pacjenta z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy.

Patrz zestaw 38 pyt 2

ZESTAW NR 6.

1. Przedstaw zasady postępowania w przypadku rany „czystej” i „brudnej”

Rana czysta –powstaław warunkach sali operacyjnej bez kontaktu z zakażonym, względnie skażonym rejonem, celem profilaktyki jest zapobieganie skażeniu ze skóry i tkanek sąsiednich

Postępowanie rana brudna: –wszystkie rany powstałe poza salą operacyjną oraz te, które powstały w warunkach sali operacyjnej podczas zabiegu na tkankach skażonych lub w przypadku wniknięcia do rany dużej ilości treści zakażonej,

1. Problemy psycho- społeczne u chorego z wyłonioną stomia.

nieakceptowanie Stomi bo zmiana wyglądu ciała i brak kontroli nad wydalaniem, brak umiejętności samo opieki, możliwość wystąpienia biegunki z powodu błędów dietetycznych, możliwość wystąpienia zaparć, możliwość wystąpienia nieprzyjemnego zapachu i głośnego odchodzenia gazów

1. Przedstaw przygotowanie pacjenta z POCHP do radzenia sobie z chorobą w warunkach domowych.

DIETA: Małą pojemność pojedynczych posiłków: zmniejsza to wysiłek i ułatwia prace przepony, Unikać pokarmów wzdymających-ułatwia prace przepony, Ostatni posiłek 3 godz przed snem i powinien być lekki- gdyż w pozycji leżącej przepona pracuje gorzej, Kaloryczność dopasowana do wagi- otyłość utrudnia oddychanie, wychudzenie osłabia mięśnie przepony, Posiłki wysokokaloryczne powinny zawierać tłuszcze- spalanie tłuszczu wymaga mniej tlenu niż białek i węglowodanów

Należy rzucić palenie, przyjmować leki regularnie, nie można ich odstawić, gdyż POCHP to choroba, która będzie im towarzyszyć do końca życia. Regularnie wykonywać ćwiczenia fizyczne w celu poprawy wydolności fiz., nauczyć prawidłowo odd w czasie wysiłku, poinformować o konieczności zgłoszenia się do lekarza gdy występuje krwioplucie, żucie cukierków lub gum co zmniejszy suchość w ustach

ZESTAW NR 7

1. Wymień zasady obserwacji rany.

Obserwacja rany pooperacyjnej, czystości opatrunku, obserwacja ilości i jakości treści jaka może wypływać z założonych w trakcie zabiegu drenów.

1. Zadania pielęgniarki w przygotowaniu pacjenta do samoopieki po wytworzeniu stomii.

Pielęgniarka informuje pacjentka jak postępować ze stomią:

• Dokładnie umyć skórę wokół stomii woda z mydłem.

• Dokładnie osuszyć.

• Nie należy stosować benzyny ani eteru.

• Dokładnie wymierzyć średnice przetoki (stomii) i wyciąć otwór w płytce dobrze odpowiadający wielkością i kształtem stomii.

• Odległość od przetoki od pierścienia powinno wynosić 1cm (to miejsce odcisnąć opuszkę palca).

• Gdy wycięty otwór nie jest idealnie dopasowany stomii dobrze jest go uszczelnić pastą uszczelniająco- gojącą.

• Stosowanie tej pasty jest bardzo wskazane przy nierównościach skóry oraz dla jej ochrony przy przetokach moczowych naje licie cienkim oraz w przypadku biegunek . Zapobiega odciskaniu na płytkę.

• W początkowym okresie płytki powinno zakładać się na leżąco.

• W przypadku odklejenia się po kilku dniach brzegów płytki można dokleić je obojętnym plastrem.

• Przy gromadzeniu gazów częściowo odpiąć worek.

• Niwelowanie zapachów- włożyć do worka rozkruszona aspirynę lub węgiel leczniczy.

• Posiłki należy spożywać 3-5 razy dziennie w regularnych odstępach czasu, o tych samych porach dnia

• Posiłki należy spożywać powoli ,dokładnie je przeżuwając

• Każdy z nowych produktów należy wprowadzać oddzielnie i w niewielkich ilościach, przy dokładnej obserwacji reakcji przewodu pokarmowego

• Potrawy powinny być przygotowane z produktów świeżych

• Nie powinno się spożywać nadmiernej ilości pokarmów zwłaszcza w okresie pooperacyjnym

• Pić należy 0,5-2 l płynów dziennie (część z tego poza posiłkami );

• Należy unikać tych produktów, które zawierają dużą ilość konserwantów, sztucznych dodatków, czosnku, cebuli jajek, roślin strączkowych .Proszę pamiętać, że palenie papierosów na czczo zwiększa niebezpieczeństwo wystąpienia biegunki.

• tendencje do luźnych stolców (biegunka): spożywać duże ilości płynów tzn. gorzką herbatę, napar z rumianku, mięty; tabletki węgla leczniczego; ograniczyć ilość spożywanych pokarmów tłustych, pikantnych potraw, produktów wzdymających; dieta powinna być lekkostrawna z 5-6 posiłkami dziennie.

• Zaparcia - stosować dietę bogatoresztkową tzn. ciemne pieczywo, płatki owsiane potrawy, kefiry, jogurty, maślanki; Wypróżnienie wywołuje wypicie rano na czczo szklanki przegotowanej wody lub łyżki oliwy.

• Głośne oddawanie gazów o nieprzyjemnym zapachu – zaleca się nie spozywanie takich produktów: cebula ,czosnek, jajka i ich przetwory, ostre przyprawy, kawa ,alkohol, napoje gazowane. Potrawy trzeba jeść powoli, dobrze przeżuwać. Położenie na stomie płatka ligniny, waty lub gazy zmniejsza głośność oddawania gazów.

1. Omów wczesne i późne powikłania cukrzycy.

@ powikłania wczesne (ostre):

- Stany niedocukrzenia – HIPOGLIKEMIA – Stan, w którym ilość glukozy we krwi spada poniżej normy. Pełno objawowa hipoglikemia występuje zwykle przy stężeniu poniżej 2,2 mmol/l (40 mg/dl) jednak pierwsze objawy rozpoczynają się zazwyczaj stężeniu poniżej 2,8 mmol/l (50 mg/dl), a u cukrzyków nawet przy wyższych wartościach. Hipoglikemia może być przyczyną śmierci.

-Śpiączka cukrzycowa – KWASICA KETONOWA – Jest następstwem niewyrównania cukrzycy i wystąpienia kwasicy metabolicznej, spowodowanej nagromadzeniem się ketokwasów. Występuje głównie w cukrzycy typu I. Jest najczęściej wywołana niewłaściwym leczeniem cukrzycy, stosowaniem zbyt małych w stosunku do zapotrzebowania dawek insuliny, błędów dietetycznych, powikłań infekcyjnych lub zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego.

@powikłania późne (przewlekle):

-Nefropatia cukrzycowa - jest powikłaniem polegającym na uszkodzeniu kłębuszków nerkowych, odpowiedzialnych za filtrowanie krwi i usuwanie z organizmu zbędnych i szkodliwych produktów przemiany materii. Nefropatia cukrzycowa prowadzi do niewydolności nerek, do uszkodzenia których dochodzi stopniowo. Początkowo zwiększa się wydalanie albumin w moczu (co nazywa się mikroalbuminurią), następnie wydalane są większe ilości białka w moczu (jest to tzw. jawny białkomocz). Zwykle w tym stadium pojawia się nadciśnienie tętnicze. W kolejnym etapie następuje stopniowy wzrost stężeń mocznika i kreatyniny we krwi. W najbardziej zaawansowanych stadiach nefropatii konieczne jest leczenie, polegające na zastosowaniu urządzenia zastępującego swą funkcją nerki, nazywane dializą. Obecnie istnieje także możliwość przeszczepienia nerki (transplantacji).

-Retinopatia cukrzycowa - to uszkodzenie narządu wzroku związane ze zmianami w siatkówce, która jest odpowiedzialna za odbieranie bodźców wzrokowych. Jej uszkodzenie powoduje upośledzenie widzenia. Siatkówkę można zbadać podczas oglądania dna oka. W niektórych sytuacjach wykonuje się zdjęcia dna oka. U większości chorych z długo trwającą cukrzycą występują zmiany na dnie oka charakterystyczne dla retinopatii. Dolegliwość tą dzieli się na prostą - w większości wypadków wymagającą tylko obserwacji pacjenta oraz przedproliferacyjną i proliferacyjną. Dwa ostatnie stadia wymagają intensywnej terapii okulistycznej i często leczenia laserem (laseroterapii). Nieleczona RETINOPATIA może prowadzić do utraty wzroku.

-Neuropatia cukrzycowa - W neuropatii cukrzycowej dochodzi do uszkodzenia nerwów. Objawy mogą być różnorodne i zależą od tego, które nerwy są uszkodzone. Najczęściej występuje polineuropatia obwodowa, która objawia się bardzo charakterystycznie uczuciem palenia i pieczenia stóp i dłoni, głównie w godzinach nocnych. U chorych z neuropatią częściej dochodzi do powstania stopy cukrzycowej.

- Choroba wieńcowa - zwana też chorobą niedokrwienną serca - to zespół chorobowy charakteryzujący się niedostatecznym ukrwieniem (i co za tym idzie niedostatecznym zaopatrzeniem w tlen) serca, spowodowanym znaczącym zwężeniem (a niekiedy - zamknięciem) światła tętnic wieńcowych, odżywiających mięsień serca. Obraz kliniczny choroby wieńcowej jest dość zróżnicowany; jest najbardziej znanymi postaciami są dławica piersiowa (dusznica bolesna) i zawał serca. W większości przypadków choroba wieńcowa ma podłoże miażdżycowe. U ludzi z miażdżycą w ścianie naczyń wieńcowych, podobnie jak w ścianach innych tętnic, tworzą się blaszki miażdżycowe, których obecność powoli prowadzi do zwężenia świata naczyń i upośledzenia dopływu krwi do serca.

- Choroba niedokrwienna kończyn dolnych - jest wywołana miażdżycą tętnic. Początkowo objawia się bólami nóg w czasie chodzenia (chromanie przestankowe). W przypadku bardziej nasilonych zmianach miażdżycowych może dochodzić do martwicy dystalnych (obwodowych) części stopy (palce, pięta).

-Stopa cukrzycowa - Powodem prawie 50% przypadków amputacji kończyn dolnych w Polsce jest właśnie cukrzyca. Pamiętajmy, iż czucie bólu w stopie cukrzycowej jest zmniejszone i łatwo można przeoczyć moment jej uszkodzenia. Jednym z najpoważniejszych powikłań, które może dotknąć chorego na cukrzycę, jest tzw. zespół stopy cukrzycowej. Pojawia się on u 6 do10% pacjentów. Początkowo powoduje trudności w poruszaniu się, przewlekłe dolegliwości bólowe, a bywa, że nie leczona kończy się amputacją kończyny. Aby uniknąć tego radykalnego i okaleczającego zabiegu, ważne jest poznanie objawów, przyczyn i sposobów leczenia zespołu stopy cukrzycowej. Najpoważniejsze problemy wynikają z pogorszenia ukrwienia w obrębie stopy. Skóra, tkanki miękkie, mięśnie, nerwy i kości stopy ulegają przewlekłemu niedotlenieniu. Spowodowane jest to z jednej strony uszkodzeniem naczyń tętniczych o różnym przekroju, ich stopniowym zarastaniem, zmniejszaniem elastyczności i nasiloną miażdżycą, z drugiej zaś znacznie zwiększoną lepkością krwi i skłonnością płytek krwi do agregacji (zlepiania), a tym samym do tworzenia zakrzepów i zatorów. Dolegliwości, które informują o postępującym procesie, to ból nasilający się zwykle w nocy, towarzyszący często bolesnym kurczom mięśni, uczucie mrowienia i kłucia w nodze.

ZESTAW NR 8

1. Przedstaw cel i zasdy jałowego mycia krocza. Omów przygotowanie pacjentki do jałowego mycia krocza.

Cel zabiegu: utrzymanie krocza w czystości po porodzie, po szyciu krocza lub zabiegach operacyjnych wykonanych w tej okolicy.

Zasady:

1. Zabieg wykonywać z zachowaniem zasad aseptyki

2. Przed i po zabiegu umyć ręce higienicznie. (pomiędzy poszczególnymi zabiegami następującymi bezpośrednio jeden po drugim, jeśli rękawice nie uległy zabrudzeniu materiałem biologicznym, stosuje się tylko dezynfekcję rąk)

3. Dla każdej pacjentki przynieść i wynieść basen

4. Krocze spłukiwać ciepłym płynem antyseptycznym

5. Srom zmywać od przodu ku tyłowi, jeden gazik = jeden ruch

6. Nie dotykać palcami wewnętrznej strony wkładki.

Przygotowanie pacjentki:

-zapewnij intymność pacjentce, ułóż ją w pozycji leżącej na plecach ze zgiętymi kolanami i odwiedzionymi udami, podłóż podkłady i basen

Zestaw do jałowego mycia krocza:
- dzbanek z płynem dezynfekcyjnym o temp. nieprzekraczającej 40 C
- pakiet z jałową pęsetą anatomiczną
-jałowe rękawiczki
-pakiet z jałowymi gazikami lub wacikami
-podkłady: płócienny i gumowy lub lignina
-miska nerkowata
-jałowe wkładki
-basen

Technika wykonywania zabiegu:
-sprawdź zlecenie
-umyj ręce
-przygotuj pacjentkę
-przygotuj sprzęt
-nałóż prawą rękawiczkę
-odsłoń okolice pochwy
-chwyć dzbanek lewą ręką i spłucz okolicę sromu n200-300 ml roztworu do mycia krocza
myj krocze po zabiegach ginekologicznych w kolejności: wzgórek łonowy, wewnętrzna powierzchnia uda dalszego, pachwina dalsza, wewnętrzna strona uda bliższego, pachwina bliższa, warga sromowa większa dalsza, warga sromowa większa bliższa, warga sromowa mniejsza dalsza, warga sromowa większa blizsza, pośladek dalszy, pośladek bliższy, ujście szpary sromowej do odbytu, odbyt ruchem okrężnym
-polewaj każdorazowo wacik płynem z dzbanka nad kroczem- tak, aby nie dotknąc pęsety
-zużyte gaziki wyrzucaj do miski nerkowatej, nie do basenu
- myj w kierunku z góry na dół
-w razie potrzeby użyj większej liczby gazików
-osusz krocze
-załóż lewą rękawiczkę
-osusz okolicę krocza jałowymi wkładkami w tej samej kolejności
-rozmontuj zestaw
-umyj ręce.

1. Zadani pielęgniarki w profilaktyce powikłań pooperacyjnych.

• Przygotowanie psychiczne i fizyczne chorego ma na celu zmniejszenie ryzyka powikłań pooperacyjnych. Obserwacja pacjenta pozwala na wcześniejsze wykrycie niepokojących objawów powikłań pooperacyjnych oraz zapobieganie im.

• Zastosowanie bezpiecznej pozycji w łóżku, by nie dopuścić do zachłyśnięcia wymiocinami;

• obecność przy pacjencie; zapewnienie pomocy w czasie wymiotów; podanie miski nerkowej oraz płatów ligniny; pomoc przy toalecie jamy ustnej; obserwacja stanu świadomości; zastosowanie tlenoterapii; zapewnienie prawidłowego mikroklimatu sali; obserwacja, pomiar i udokumentowanie oddechów, co 15 minut.

3.Przedstaw zakres działan pielęgniarskich w opiece nad pacjentem z chorobami ukł kostno-stawowego.

Artroza, osteoporoza, zapalenia okołostawowe, RZS, toczeń rumieniowaty- do reumatologa!

- edukacyjny:

- zachęcanie do aktywności fizycznej uprawianej systematycznie i w umiarkowany sposób!

Nie forsować się! ćwiczyć regularnie- ruch działa stymulująco na regenerację stawów i kości , zmniejsza sztywności stawów i wzmocnienia siłe mięsni

Ale tylko w okresie poprawy , nigdy w czasie zapalenia!

- w przypadku otyłości zrzucić zbędne kg-obciążają stawy

- unikać wykonywania czynności tylko w jedne pozycji

- unikać nieprawidłowych postaw przy podnoszeniu, siedzeniu itp.

- dieta z dużą zawartością wapnia z Wit. D + słońce= najlepsze wchłanianie

- masaże, hydroterapia, zab. fizykalne

-odpoczynek

-leczniczy i pielęgnacyjny :

- podawanie leków p/zapalnych ip/bólowych: kortykosteroidy, NLPZ

- okłady zimne- hamuje stan zapalny i ciepłe-zmniejsza napięcie mięsni, przekrwienie miejscowe poprawa dyfuzji substancji odżywczych, poprawa lepkości mazi stawowej

- nigdy nie stosujemy zaraz po urazie ! wtedy zimne!

- można pić herbatki z kory wierzby profilaktycznie, bo zawiera naturalny kwas acetylosalicylowy jak w NLPZ, p/zapalny!

ZESTAW NR 9.

1. Omów zasady opieki nad chorym umierającym.

• Pamiętać o łagodzeniu jego dolegliwości, nigdy nie należy wykonywać czynności pielęgnacyjnych w pośpiechu. Tak długo jak jest to możliwe, trzeba aktywizować pacjenta i pozwolić mu na samodzielność. Każda czynność pielęgnacyjna powinna być wykonana szczególnie troskliwie, powoli a czasem z przerwami, by nadmiernie nie męczyć chorego.

• Należy zadbać o częstą zmianę pozycji, na ile to możliwe, sadzać chorego na fotelu. Zapewnić komfort i wygodę w łóżku, stosować udogodnienia,np. materac przeciwodleżynowy, podpórki, wałki.

• Pacjentowi zanieczyszczającemu się należy zapewnić pieluchomajtki lub pampersy, zmieniając je tak często, jak jest potrzeba i dbając o czystość i higienę okolicy pośladków i krocza, aby nie dopuścić do wystąpienia odparzeń i odleżyn. Opiekę świadczyć w sposób taktowny i zapewnić intymność.

• W odżywianiu pacjenta cierpiącego na brak apetytu należy starać się uwzględnić jego życzenia, proponując spożywanie posiłków w małych porcjach, lekkostrawnych, a gdy zachodzi taka potrzeba, nakarmić go.

• Należy pomóc umierającemu w zwalczaniu jego dolegliwości somatycznych i bólu za pomocą leków. Ból przewlekły wymaga długotrwałego postępowania przeciw bólowego, którego celem jest osiągnięcie takiego stanu, gdy chory nie odczuwa bólu, mimo iż nie udało się usunąć jego przyczyny.

• Wsparcie rodziny umierającego polega na poinformowaniu jej o objawach, jakie mogą się pojawić, gdyż znajomość tego, co może nastąpić powoduje, że rodzina nie wpada w panikę. W miarę możliwość należy włączyć rodzinę w wykonywanie czynności pielęgnacyjnych, nauczyć sposobu wykonywania tych czynności.

• Towarzysząc umierającemu i jego rodzinie, pielęgniarka może zaproponować wezwanie kapłana( zgodnie z wyznawaną religią) – tylko, gdy chory i rodzina tego sobie życzą.

• W przypadku śmierci chorego należy pomóc osieroconym. Istotą tej pomocy jest uznanie zasady, że człowiek osierocony musi mieć czas na przeżycie żalu i smutku z powodu rozstania się z bliskim. W tym okresie ważne jest, aby osierocony zaakceptował stratę, po okresie żalu przystosował się do otoczenia i odnowił swoje siły. Pomoc osieroconemu polega również na udzieleniu informacji dotyczących organizacji pogrzebu. Gdy okres osierocenia nadmiernie wydłuża się, osieroceni nie radzą sobie ze swoim żalem, pielęgniarka może zaproponować im uzyskanie pomocy, np. w Ośrodku Interwencji Kryzysowej, lub spotkanie z psychologiem czy psychoterapeutą.

• W otoczeniu chorego powinien panować ład, porządek i czystość. Łóżko chorego powinno być wygonie ustawione, powinna być stale zapewniona czysta pościel.

• Odżywianie chorego w okresie poprzedzającym zgon jest uzależnione od rodzaju schorzenia. Należy jednak choremu dostarczać odpowiednie ilości płynów do picia oraz odpowiednio przygotowanych posiłków.

• Pacjent w okresie terminalnym powinien mieć zawsze wykonywaną staranną toaletę. Chory nie powinien odnosić wrażenia, ze jest źle pielęgnowany, ponieważ został przeznaczony na śmierć.

• Leczenie chorego powinno zmierzać przede wszystkim do łagodzenia jego cierpień.

• Niezwykle ważny jest stosunek pielęgniarki do chorego, jej cierpliwość, wyrozumiałość i dobroć są niezbędne w kontakcie z chorym umierającym.

• Ważne jest przygotowanie otoczenia do śmierci chorego.

• Po śmierci wokół zmarłego powinna panować odpowiednia atmosfera, okazywany szacunek dla zwłok

1. Rola pielęgniarki w adaptacji pacjenta do warunków w oddziale chirurgicznym.

adaptacja pacjenta do warunków w odz chir: okazac zainteresowanie, zebrac wywiad, wpisac chorego w dokumentacje, podrap badania, wprowadzic na sale, zapoaznac ze struktura odz i planem dnia i regulaminem

1. Omów rolę i zadania pielęgniarki w leczeniu dietetycznym chorego z ostrym zapaleniem trzustki.

Pielęgniarka edukuje pacjenta w kierunku diety, daje wskazówki i doradza. Mówi jakie produkty i potrawy może spożywać a jakie najlepiej unikać.

Dieta powinna być łatwo strawna, najlepiej bez tłuszczu, z ograniczeniem soli. Przeciwwskazane są potrawy zawierające dużo błonnika ze względu na długie zaleganie w przewodzie pokarmowym. Posiłki powinny być spożywane 5-6 razy dziennie, w niewielkich ilościach.

Należy podkreślić, że osoby chore na trzustkę powinny spożywać potrawy świeże i świeżo przygotowane. Zabronione są potrawy odgrzewane lub odsmażane. Należy unikać produktów konserwowanych, z puszek, zup w torebkach. Należy uzupełniać niedobory wapnia i witamin, gdyz schorzenia trzustki powodują ich niedobór.

Zabronione jest pożywanie:

-Pieczywo i produkty mączne

- Mięso i ryby: mięsa tłuste, ryby tłuste

Dozwolony jest kefir:

-Tłuszcze: smalec, margaryny, boczek.

-owoce desery

- galaretki na żelatynie

- Napoje: mocna kawa i herbata, czekolada

- Wskazane jest natomiast picie wód mineralnych, niegazowanych.

ZESTAW NR . 10.

1.podaj objawy złamań i omów zasady. Jaka jest podst. zasada unieruchamiania przy urazach kości kończyn?

Objawami złamania kości są:

• zniekształcenie zarysów kończyny,

• patologiczna ruchomość wzdłuż kości długich,

• trzeszczenie i tarcie odłamów kostnych,

• zaburzenie czynności i przymusowe ułożenie kończyny,

• ból i bolesność przy ruchach,

• krwiak, zasinienie i obrzęk.

Zasady:

• Należy unieruchomić uszkodzoną kończynę bez rozbierania poszkodowanego - ubranie zdejmujemy tylko w razie konieczności zaopatrzenia krwawienia (nie mając możliwości wycięcia otworu w ubraniu) lub kiedy ubranie jest mokre.

• Zasadą jest unieruchamianie dwóch sąsiadujących z uszkodzoną kością stawów, w przypadku urazu stawu - unieruchamiamy staw i sąsiadujące z nim kości.

• W razie niemożności unieruchomienia uszkodzonej kończyny za pomocą szyn, mankietów pneumatycznych lub innych, nawet prowizorycznych unieruchomień (np. z odpowiedniej długości desek), uszkodzoną nogę należy przybandażować do zdrowej, a uszkodzoną rękę do klatki piersiowej. 

• W celu profilaktyki przeciwobrzękowej chorą kończynę układamy nieco powyżej poziomu serca, dodatkowo można zastosować w tym celu (jeśli to możliwe) okłady z lodu.

• Należy pamiętać o wezwaniu pomocy medycznej.

2.omów przygotowanie przewodu pokarmowego do zabiegu na jelicie grubym.

Przygotowanie przewodu pokarmowego to przede wszystkim maksymalne opróżnienie jelita z treści pokarmowej, mas kałowych oraz gazów jelitowych. Zagazowane jelito grube, rozdęte, wypełnione masami kałowymi przesłania narząd operowany, utrudnia manipulację narzędziami chirurgicznymi, może być powodem przypadkowego zranienia ściany jelitowej.

Przygotowanie przewodu pokarmowego do operacji opiera się głównie na stosowaniu w okresie przedoperacyjnym właściwej diety, stosowaniu odpowiednich leków wspomagających fizjologiczne usuwanie treści kałowych i gazów z jelita oraz środków przeczyszczających.

Zalecenia dotyczące przygotowania przewodu pokarmowego są następujące:

-przynajmniej 7 dni przed planowaną operacją należy stosować dietę  lekkostrawną.

-bezwzględnie unikać kawy, wody gazowanej i napojów gazowanych, smażonych mięs, tłustych wędlin.

-Przez co najmniej 3 dni stosujemy leki: np. Espumisan. Preparaty przeczyszczające.

-rano nie wolno już nic jeść i nie pić (minimum 6 godzin przed zabiegiem)

-Najważniejszym zaleceniem jest ograniczenie ilości spożywanych pokarmów i zwiększenie częstotliwości posiłków - JEŚĆ MAŁO, ALE CZĘSTO.

3.omów zadania pielęgniarki w przygotowaniu chorego do życia z białaczką.

poinformować rodziców, chorego o wysokim stopniu ryzyka wystąpienia zakażenia, infekcji

- unikać kontaktu z ludźmi przeziębionymi np. w tłumie w okresie przeziębień i samemu unikać ku temu okazji(ubiór niestosowny do pogody, przeciągi, często myć ręce itp.)

- ograniczyć aktywność fizyczną w czasie bólów kości i stawów z powodu naciekań białaczkowych

- oszczędny tryb życia z powodu męczliwości, omdleń, niedokrwistości

- kontrolne Bad. Krwi , być pod stałą opieką lekarza

- zachęcać do spożywania wysokiej jakości posiłków zwłaszcza w okresie remisji- lekkostrawne, wysokokaloryczne

-myć zeby miękką szczoteczka, aby nie podrażniać dziąseł występuja krwawienia i zapalenia bł.sluzowej

-umieć zatamować krwawienia z nosa, rany- edukacja

- stopniowy powrót do aktywności w życia(nauka, spokojna praca)

ZESTAW NR 11.

1.wymień następstwa i niebezpieczeństwa krwotoków.

NASTĘPSTWA KRWOTOKU

a) miejscowe

- nagły zgon w przypadku: krwotoku do rdzenia przedłużonego, rozległego krwotoku do kory nadnerczy, węzłów układu bodźcoprzewodzącego serca i worka osierdziowego z pękniętego serca

- krwotoki śródczaszkowe – czasem śmierć natychmiastowa, czasem niel jamy w miejscu krwotoku

- ognisko krwotoczne – zniszczenie miekscowe tkanek narządu. Krew jest sprzątana przez makrofagi, a ubytek w tkance zapełniany tk. łączną (blizna). W mózgu – jama poudarowa – wolna przestrzeńwypełniona płynem surowiczym; także w trzustce – po litycznym działąniu enzymów

- krwiak – gromadzeni się krwi między składnikami tkanki bez ich niszczenia, a z rozsunięciem i uciśnięciem (podbiegnięcie, siniak, siniec). Następstwa niegroźne (siniak) lub poważne (np. tamponada serca).

- hemosyderyna – brunatne ziarna powstałe wskutek fagocytozy hemoglobiny przez makrofagi; składają się z białek, tłuszczów i polisacharydów; 35% masy to Fe3(OH)2 na powierzchni konglomeratu.

b) ogólnoustrojowe

- niedokrwistość – niewielkie, ale stale powtarzające się krwawienia

- wstrząs – następstwo szybkiej utratu 0,5-1 l krwi tętniczej lub powolna utrata 3-4 l krwi żylnej:

1. hipowolemiczny – powstaje w wyniku utraty krwi (uraz, pokrwotoczny), osocza (oparzenia), wody i NaCl (wymioty, biegunki, gromadzenie się wody w świetle jelita w zapaleniu otrzewnej) – odwodnienie izotoniczne; przewaga utraty NaCl – w niewydolności nerek w okresie wielomoczu, w niewydolności nadnerczy, po wymitach i biegunce gdy uzupełnia się tylko wodę, bez elektrolitów;

2. normowolemiczny (wazodylatacyjny) – wynika z porażenia ścian naczyń i rozszerzenia ich łożyska;

*septyczny , anafilaktyczny, neurogenny (przedawkowanie barbituranów, narkotyków, przecięcie rdzenia kręgowego), wstrząs w następstwie ostrej rozległej martwicy krwotocznej trzustki

3. kardiogenny – powstaje w ostrej niewydolności lewej komory; przechodzi w postać hipowolemiczną.

NIEBEZPIECZEŃSTWA KRWOTOKÓW:

- Długotrwały napływ krwi do jamy czaski powoduje wzrost ciśnienia śródczaszkowego i pogłębienie urazu.

-z płuc do oskrzeli- Utrata zdolności rozpręŜania się płuc, odma opłucnowa.

-do żołądka – MoŜliwość zakrztuszenia.

-do jamy otrzewnej - Wykrwawienie, zakaŜenie, zapalenie otrzewnej.

-śródtkankowy - Utrata krwi.

2.problemy u pacjenta z nietrzymaniem moczu po zabiegu prostatektomii.

Leki stosowane w nietrzymaniu moczu należą do grupy leków antycholinergicznych, mających za zadanie zahamowanie skurczów pęcherza moczowego, lub też inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny, których celem jest wzmocnienie siły zwieracza.

Samym pacjentom zaleca się wykonywanie ćwiczeń, mających na celu wzmocnienie mięśni dna miednicy (tak zwane ćwiczenia Kegla). Polegają one na wykonywaniu naprzemiennie napinania i rozluźniania określonych partii mięśni. W razie braku skuteczności leczenia zachowawczego i utrzymywaniu się objawów w rok po prostatektomii można rozważyć leczenie zabiegowe (np. implantację sztucznego zwieracza).

Wysiłkowe nietrzymanie moczu u mężczyzn najczęściej występuje po operacjach prostaty (chociaż znane są także inne przypadki) i polega na mimowolnym nietrzymaniu moczu podczas wysiłku, np. kaszlu, biegu, skakania itp. U każdego mężczyzny występują różne objawy. U niektórych występuje tylko sporadyczne wyciekanie niewielkiej ilości moczu, zazwyczaj krótkotrwałe, natomiast u innych nietrzymanie moczu może być stanem permanentnym i długotrwałym. Po zastosowaniu odpowiedniej terapii wielu pacjentów odzyskuje prawidłowe funkcje układu moczowego.

Metody leczenia

Styl życia

Należy zapytać się o dietę pacjenta, sprawdzić jego wagę i ustalić, czy pali papierosy. Osoby z nadwagą są bardziej podatne na inkontynencję wysiłkową z powodu podwyższonego ciśnienia brzusznego. Palenie papierosów natomiast powoduje częstszy kaszel, co także może prowadzić do wzmożenia objawów.

• Nie należy pić zbyt dużo ani zbyt mało. Ograniczenie przyjmowania płynów w celu zmniejszenia wytwarzania moczu może prowadzić do dalszego podrażnienia pęcherza i w efekcie do infekcji.

• Należy unikać kofeiny i napojów gazowanych, które mogą powodować popędliwość pęcherza. Dotyczy to również alkoholu.

• Należy sprawdzić, jakie lekarstwa pacjent aktualnie przyjmuje, aby uniknąć konfliktu lub efektów jatrogennych.

Ćwiczenia mięśni dna miednicy

Najskuteczniejszą terapią nietrzymania moczu po operacji prostaty są ćwiczenia mięśni dna miednicy. Dzięki ćwiczeniom pęcherza i prowadzeniu dziennika oddawania moczu pacjent może powrócić do normalnego funkcjonowania, pod warunkiem że w trakcie operacji nie uległ uszkodzeniu mięsień zwieracza cewki moczowej. Decyzję o zastosowaniu biofeedbacku i elektrostymulacji, jako środków wspomagających ćwiczenia mięśni dna miednicy zarówno u kobiet, jak i mężczyzn, powinien podejmować fizjoterapeuta lub specjalista od inkontynencji. Według ostatnio przeprowadzonych badań wpływ biofeedbacku i elektrostymulacji w leczeniu nietrzymania moczu po prostatektomii jest w wielu przypadkach dobroczynny.

Ćwiczenia pęcherza

Ćwiczenia pęcherza mogą być pomocne w leczeniu nietrzymania moczu z powodu parcia naglącego występującego po operacjach prostaty. Polegają one na wstrzymywaniu dużych ilości moczu w pęcherzu przez określony czas w celu zwiększenia jego pojemności. Celem jest przerwanie cyklu częstotliwości oddawania moczu, ograniczenie popędliwości pęcherza i wyeliminowanie inkontynencji parcia. Pomocy przy takich ćwiczeniach może udzielić lekarz, pracownik poradni inkontynencji lub fizjoterapeuta.

Produkty

Produkty chłonne dla mężczyzn są dostępne w formie woreczków, kieszonek urologicznych i wkładów. Większość produktów jednorazowego użytku zamienia mocz w substancję podobną do żelu, która jest zatrzymywana we wkładzie, ograniczając możliwość przecieku. Niedawno przeprowadzono badania mające na celu zbadanie skuteczności różnych produktów chłonnych dla mężczyzn.

Jako tymczasowy środek zapobiegawczy po operacji lub — w niektórych sytuacjach — jako rozwiązanie trwałe stosowane są cewniki. Są one zakładane okresowo lub na stałe i podłączane do torebki na mocz przytwierdzanej do ciała pacjenta lub do zaworu umożliwiające regularne opróżnianie cewnika do naczynia.

Kondomy lub powłoki do zbierania moczu powinny być zakładane przez specjalistę i luźno oplatać penis. Należy opróżniać je do torebki lub za pomocą zaworu.

Leczenie farmakologiczne i operacyjne (w określonych warunkach)

Jeśli zawiodą podstawowe metody leczenia a inkontynencja znacząco pogarsza jakość życia pacjenta, należy rozważyć dalsze kroki i skierować pacjenta do urologa. Dostępne rozwiązania to m.in. pętle (ang. male sling), stosowanie zagęstników czy wszczepienie sztucznego zwieracza.

3.scharaketryzuj udziała pielęgniarki w przygotowaniu chorych do zachowań prozdrowotnych.

Patrz zestaw 28 pytanie 1

ZESTAW NR 12

1. Opisz zasady tamowania krwawienia z nosa.

Krwawienie z nosa - należy wydmuchać nos a następnie na kark poszkodowanego położyć zimny okład i pochylić jego ciało do przodu. Nie należy kłaść poszkodowanego na plecach z głową odchyloną do tyłu ,owszem zahamujemy krwotok ale możemy doprowadzić do powstania skrzepu krwi a w konsekwencji do uduszenia się poszkodowanego.

2.zadania pielęgniarki w leczeniu bólu u pacjentów po zabiegu operacyjnym.

Pielęgniarka przygotowująca chorego do zabiegu operacyjnego powinna przed planowanym zabiegiem przeprowadzić z pacjentem rozmowę, mającą na celu poinformowanie go o leczeniu bólu pooperacyjnego, metodach jego zwalczania i używanych do tego celu środkach farmakologicznych. Rozmowa tak może pomóc pacjentowi przezwyciężyć obawę przed bólem pooperacyjnym. Należy pamiętać, że odpowiednie przygotowanie psychicznego chorego do zabiegu oper może zmniejszyć odczuwanie bólu po zabiegu.

Systematyczne podawanie leków p/bólowych oraz stałą kontrola bólu odczuwanego przez pacjenta. Pielęgniarka w opiece nad chorym musi zwracać uwage na objawy bólu niezgłaszane werbalnie przez chorego poprzez przyspieszenie i spłycenie oddechu, przyspieszenie tętna, nadmierna potliwość, grymasy twarzy, jęczenie.

Leczenie p/bólowe jest bardzo ważne, a dawki leków, odczuwanie bólu jest indywidualne. Znacznie łatwiej leczyć ból gdy się pojawia, a nie gdy trwa. Należy kontrolować odczuwanie bólu np. za pomocą skali liczbowej i podawać zlecone leki. Ważna jest rozmowa z pacjentem, uspokojenie go, okazanie życzliwości, zainteresowania, poprawa nastroju, zimne okłady, zmiana pozycji ciała, by mniejsze napięcie występowało w obszarze rany pooperacyjnej, odwrócenie uwagi, zapewnienie możliwości odpoczynku, spokoju.

Drabina analgetyczna:

1. Proste analgetyki +/- l. adiuwandowe

2. Słabe opioidy+ proste analgetyki +/- l. adiuwandowe

3. Silne opioidy + proste analgetyki +/- l. adiuwandowe

Leki p/bólowe, leki p/bólowe działające miejscowo, analgezja multimodalna (?)

3.omów rolę i zadnia pielęgniarki w przygotowaniu chorego do insulinoterapii.

Nauka pomiaru cukru, obsługi penu do wstrzyknięć insuliny, wykonywania wstrzyknięć, prawidłowych wartości cukru we krwi, objawów pojawiających się przy spadku lub wzroście cukru, przedstawienie zaleceń dietetycznych

ZESTAW NR 13

1. jakie są zasady stosowania opaski uciskowej.

Opaskę uciskową stosujemy tylko w specyficznych sytuacjach: wypadku masowego, amputacji, zmiażdżenia.

Zakłada się ją około 5 centymetrów powyżej miejsca krwotoku, ale nigdy poniżej łokcia lub kolana, ponieważ w tym przypadku tętnica wejdzie pomiędzy 2 kości i opaska nie zadziała właściwie.

Po założeniu opaski należy zanotować godzinę i zapisać ją na kartce umieszczonej w pobliżu opatrunku.

1. Rola pielęgniarki w przygotowaniu pacjenta do zabiegu operacyjnego w trybie planowanym.

Przygotowanie dalsze

Czyli okres od przyjęcia pacjenta do oddziału zabiegowego od dnia poprzedzającego operację chirurgiczną obejmuje:

• ocenę stanu biologicznego, psychicznego, Społecznego

• wyjaśnienie konieczności pobrania materiałów do badań laboratoryjnych

• poinformowanie o działaniach, jakie w związku z chorobą będą wykonywane

Przygotowanie bliższe

Rozpoczyna się w dniu poprzedzającym operację chirurgiczną i pielęgniarka:

• wykonuje pomiary masy ciała i wzrostu;

• kontroluje czy płytki paznokciowe sa pokryte lakierem;

• wykonuje enemę (hegar);

• dieta ścisła po godz 22.

• Przygotowuje pole operacyjne;

• Kapiel całego ciała;

• Wykonuje toaletę pepka;

• Cenne rzczy pacjent może oddać do depozytu.

Przygotowanie psychiczne

• wyjaśnienie działań pielęgniarskich i lekarskich

• doprowadzenie do stanu zaakceptowania sytuacji własnej przez chorego i chęci współpracy.

W dniu zabiegu pielęgniarka:

• przypomina o pozostaniu na czczo;

• wyklucza p/wskazania do zabiegu op;

• pomaga w spakowaniu rzeczy osobistych;

• pacjent wykonuje poranną toaletę;

• przypomina o usunięciu metalowych rzeczy;

• usunięcie protezy, szkieł kontaktowych;

• przed samym zabiegiem pacjent oddaje mocz;

• uczestniczy w profilaktyce p/zakrzepowej;

• zapewnia choremu koszule chirurgiczna;

• podaje premedykację.

1. Wymień metody i techniki stosowane przez pielęgniarkę w diagnozowaniu problemów pielęgnacyjnych u chorego.

OBSERWACJA
Uważne oglądanie, spostrzeganie elementów wyglądu i zachowania człowieka i/lub przedmiotów i zjawisk
W pielęgnowania obserwacja to świadome dostrzeganie wyglądu zewnętrznego pacjenta, jego zachowania, funkcjonowania poszczególnych układów i narządów w stanie zdrowia i choroby, celem zgromadzenia informacji do ustalenia rozpoznania pielęgniarskiego, planowania, realizacji i oceny osiągniętych celów pielęgnowania.
Podmiotem obserwacji pielęgniarskiej jest pacjent, a także rodzina i osoby bliskie pacjentowi.
Celem obserwacji pielęgniarskiej jest uzyskanie informacji o pacjencie i jego rodzinie.
Istota obserwacji to obiektywne spostrzeganie takich objawów, zmian w zachowaniu u podmiotu opieki, których nie można uzyskać drogą wywiadu czy analizy dokumentacji, a nawet pomiaru.

WYWIAD
To planowa rozmowa z pacjentem, ukierunkowana na osiągnięcie wcześniej założonego celu
Cele wywiadu:
- uzyskanie możliwie największego zakresu informacji o pacjencie i jego środowisku, niezbędnych do sprawowania nad nim opieki
- nawiązanie profesjonalnego kontaktu pomiędzy pielęgniarką a pacjentem i jego rodziną, co ma niewątpliwy wpływ na współpracę pacjenta i rodziny w planowaniu i realizowaniu opieki.

ANALIZA DOKUMENTÓW
To metoda gromadzenia danych, polegająca na ilościowej i jakościowej analizie poszczególnych dokumentów składających się na dokumentację pacjenta, której celem jest uzyskanie jak największego zakresu informacji o pacjencie i jego rodzinie.

POMIAR
To stosowanie określonych sposobów i metod, z wykorzystaniem skal, tablic i przyrządów, mających na celu określenie cech badanych przedmiotów poprzez przyporządkowanie im określonej wartości liczbowej.

ZESTAW NR 14.

1. Rola pielęgniarki w przygotowaniu pacjenta do zabiegu operacyjnego w trybie nagłym.

Przygotowanie fizyczne polega na:

• Pomiar podstawowych parametrów zyciowych;

• Przygotowanie pacjenta do badania fizykalnego;

• Pobranie krwi do badan;

• Założenie dostępu żylnego;

• Uzyskanie pisemnej zgody na zabieg operacyjny;

• Jesli stan chorego na to pozwala, przed

zabiegiem operacyjnym należy go umyć przygotować pole operacyjne, usunąć protezy, zabezpieczyć wszystkie jego rzeczy w depozycie. Premedykacja najczęściej stosowana jest już na bloku op.

1. Omów najczęstsze problemy pielęgnacyjne występujące u chorych z białaczką.

• Nudności i wymioty (zofram, gumy do żucia).

• Utrata włosów.

• Owrzodzenia w j. ustnej po kilku dniach stosowania cytostatyków jako efekt ↓odporności i toksycznego działania leków, b. bolesne; dbać o higienę j. ustnej, płukać płynami dezynfekcyjnymi, używać miękkich szczoteczek.

• Zmiany na skórze - stan zapalny, przebarwienia, złuszczanie się, bąble pokrzywkowe.

• Biegunka, zmiany w śluzówce jelit.

• Objawy skazy krwotocznej – p/wskazane są zabiegi, które mogą doprowadzić do wylewów podskórnych (iniekcji i.m., ucisku na kończyny, oklepywanie klp, nacieranie).

3.scharakteryzuj zasady zmiany opatrunku na ranie czystej i brudnej.

ZESTAW NR 15.

1. Opieka pielęgniarska nad pacjentem po zabiegu operacyjnym na tarczycy.

• kontrola świadomości chorego

• monitorowanie podst funkcji życiowych chorego:

*ciś tęt, oddech – świst?

*ilość wydalanego moczu oraz ocena barwy skóry i błoń śluzowych.

• Obserwacja chorego w kierunku wystąpienia ewentualnych powikłań związanych z zabiegiem

• Obserwacja rany pooperacyjnej, czystość opatrunku, obserwacja ilości i jakości treści, jaka może wypływać z założonych w trakcie zabiegu drenów.

• Podawanie pacjentowi zleconych leków i płynów infuzyjnych

• Pomoc w uwolnieniu chorego od bólu związanego z zabiegiem operacyjnym poprzez systematyczne podawanie leków p/bólowych.

• Dbanie o ogólny komfort chorego

• Dokumentowanie wszystkich pomiarów dokonanych u chorego

• W razie konieczności szybkie informowanie zespołu medycznego.

2.omów zasady podawania leków drogą dotkankową.

* zlecenie wykonania wstrzyknięcia musi zawierać:

-infor o leku,

-droga podania

-czas i częstość podania

-szybkość przepływu

*podaje się leki których jest znane działanie, możliwe powikłania oraz sposób udzielania pomocy.

*leki podawać do odpowiedniej, wskazanej przez producenta tkanki.

*iniekcje i wley kroplowe należy przygotowywać w zamkniętym pomieszczeni, na powierzchni zdezynfekowanej.

*do dezynfekcji fiolek, ampułek, skóry przed iniekcjami należy stosować preparaty antyseptyczne w płynie, należy pozwolić zadziałać preparatowi przez min 10-15 sekund, lub użyć LEKO.

*odkażonego miejsca nie można dotykać i nie należy na nie dmuchać

*stosować sprzęt jednorazowego użytku

*sprawdzić używanie igły i strzykawki pod kątem jałowości i/lub przeterminowania.

*do nabierania leku stosować strzykawki o pojemności 1ml, 2ml, 5ml, 10ml, 20ml, odpowiedniej do ilości leku oraz objętości ewentualnego roztworu.

*nie należy mieszać różnych leków w jednej strzykawce

*leki trzeba nabierać do strzykawki bezpośrednio przed podaniem.

*niektóre leki należy chronić przed światłem np. kwas foliowy, nitroglicerynę.

*do nabierania leku z ampułki należy stosować igły o możliwie najmniejszej średnicy

*do nabierania leku z fiolki używać możliwie cienkiej igły.

* przed nabieraniem leku z ampułki ułamać szyjkę przy użyciu suchego jałowego gazika, nabrać go do strzykawki przez igłę o małym świetle, nie dotykając dna ampułki.

*przed przeniesieniem strzykawki z lekiem do pacjenta zabezpieczyć igłę jałową osłonką

*igieł użytych do nabrania leku z ampułki lub fiolki nie można stosować do wykonania iniekcji.

*bezpośrednio przed podaniem leku należy zastąpić igłę do nabierania leku odpowiednio dobraną igłą pod względem długości i średnicy.

*usunąć powietrze z trzymanej pionowo strzykawki.

3.wymień najczęstsze alergeny oraz podaj zalecenia dla chorego z astmą.

Patrz zestaw 68 pyt 2

ZESTAW NR 16.

1. Omów przygotowanie pacjenta do zabiegu operacyjnego z uwzględnieniem etapów bliższego i dalszego.

Patrz pyt. 13.

1. Przedstaw wskazania i zsady wykonywania EKG.

Zasady, technika– pacjent ma odsłonięte kończyny, leży na wznak, odsłania kl.p, na kończyny i klatkę przyczepia się elektrody, pacjent nie dotyka kończynami krawędzi łóżka.

Wskazania:

• diagnostyka bólów w klatce piersiowej (EKG pozwala zdiagnozować np. świeży zawał serca)

• diagnostyka arytmii serca czy innego rodzaju uczucia nieprawidłowego bicia serca przez pacjenta

• stany po zasłabnięciu z utratą przytomności

• przewlekłe choroby serca i układu krążenia

• zawał serca (ocena skutków choroby, zaawansowania uszkodzenia oraz efektywności leczenia)

1. Omów kierunki profilaktyki POChP.

regularne przyjmowanie leków,
• zaprzestanie palenia i unikanie zadymionych pomieszczeń,
• unikanie powietrza zanieczyszczonego spalinami, rozpylonymi chemikaliami, dymem z kominków (obecnie bardzo modnych), pyłem węglowym,
• ochronę przed zakażeniami dróg oddechowych, głównie unikanie kontaktów z osobami zainfekowanymi; zalecane są coroczne szczepienia przeciw grypie,
• ruch na świeżym powietrzu, np. spacerowanie,
• odpowiednią dietę – dużo warzyw i owoców, a mniej nabiału, który powoduje większe wydzielanie śluzu.
• picie dużej ilości wody i napojów niegazowanych rozrzedzających śluz; dorośli powinni pić co najmniej 2,5 litra płynów dziennie.

ZESTAW NR . 17.

1.rodzaje powikłań pooperacyjnych po zabiegu w znieczuleniu ogólnym. Rola pielęgniarki w profilaktyce.

Chrypka, ból gardła, senność, nudności i wymioty, zaburzenia pracy serca, nieprawidłowe reakcje na lek, płytki oddech, spadek lub wzrost RR 
Profilaktyka: skrupulatny wywiad, podanie  zleconych leków, pomiar parametrów, wykonanie zleconych badań, obserwacja pacjenta, przypilnowanie diety, udział w farmakoterapii

2.omów zasady podawania leków drogą domięśniową.

* wstrzyknięcia wykonuje się po kątem 90⁰ w stosunku do powierzchni ciała, napinając skórę między palcem wskazującym i kciukiem. (jedynie u ludzi wychudzonych ujmuje się ją w fałd, aby igła nie oparła się o kość).

* igłę wkuwa się na ¾ długości igły aspirując.

* maksymalnie domięśniowo można podać 10ml leku.

* drogą wstrzyknięć domięśniowych można podawać niektóre roztwory wodne, leki oleiste i zawiesiny.

* nie wolno wykonywać iniekcji w pozycji stojącej.

* miejsca wstrzyknięć domięśniowych to: mięsień pośladkowy średni, mięsień pośladkowy wielki, mięsień czworogłowy uda i naramienny.

3.w oparciu o objawy kliniczne przedstaw i omów udział pielęgniarki w leczeniu obrzęku płuc.

Obrzęk płuc:stan ch, w trakcie którego w pęcherzykach płucnych zamiast powietrza gromadzi się płyn przesiękowy, który utrudnia wymiane gazową 
Pielęgniarka: obserwacja zabarwienia skóry, odd, RR, tętna, udział w tlenoterapii, podawać wg zleceń lekarskich leki moczopenne, morfine, leki rozszerzające naczynia krwionośne, intubacje, złożeniowe sposoby zmniejszające zastój krwi w płuchach( pozycja siedząca)

ZESTAW NR. 18.

1. problemy pielęgnacyjne u pacjenta po zabiegu operacyjnym resekcji żołądka.

* ryzyko wystąpienia powikłań ze str ukl krążenia, ukł oddechowego w bezpośrednim okresie pooperacyjnym.

*niepokój chorego związany z wynikiem operacji oraz wynikający z aktualnego stanu zdrowia.

*ból rany pooperacyjnej utrudniający oddychanie, zmianę pozycji i rehabilitację z powodu wykonania operacji na jamie brzusznej.

*możliwość niedożywienia org wynikajaca z braku możliwości przyjmowania pokarmów dorogą doustną.

*możliwość wystąpienia powikłań związanych z założoną sondą do żywienia dojelitowego.

*możliwość wystąpienia zakażeń dróg moczowych z powodu założonego do p moczowego cewnika.

*możliwość wystąpienia odwodnienia z powodu biegunki na skutek bezpośredniego przenikania treści pokarmowej do jelita cienkiego.

2.przedstaw wskazania i p/wskazania do stosowania drenażu złożeniowego oraz zadania pielęgniarki..

Zad P: wykonywać codziennie 2-3 razy przed posiłkiem lub snem po 5-30min, oklepywać z odpowiednią siłą (zbyt mocno jest błędem), zbyt mała ilość pozycji drenażowych prowadzi do nieskuteczności działania, po drenażu 3 gł odd i efektywny kaszel z odpluciem wydzieliny 
Pozycje: na brzuchu głowa w dół, na wznak, siedzi pochylony do przodu 
Wskazania: zalegająca wydzielina, po zabiegach operacyjnych 
Przeciwwskazania: urazy głowy, krwawienie mózgowe, niewydolność krążenia, nieunormowane RR, Świerzy zawał serca, krwawienie z pp i dr odd, refluks żołądkow- przełykowy.

3.podaj przyczyny zapalenia mięśnia sercowego oraz zadania pielęgniarki w opiece nad chorym.

Przyczyny:

Zapalenie mięśnia sercowego dotyczący komórek mięśniowych, naczyń i tkanki śródmiąższowej. Ze względu na przyczynę wywołującą można je podzielić na infekcyjne i nieinfekcyjne.

• Nieinfekcyjne zapalenie mięśnia sercowego związane jest z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS), chorobami z grupy kolagenoz lub chorobami autoimmunologicznymi naczyń. Może też być powikłaniem po naświetlaniach śródpiersia lub powstać w wyniku nadwrażliwości na leki. Wyróżnia się również tzw. zapalenie Fiedlera o nieznanej etiologii.

• Infekcyjne zapalenie mięśnia sercowego spowodowane jest zakażeniem:

• wirusami - głównie wirusy Coxsackie B, Coxsackie A, grypy, opryszczki, adenowirusy, echowirusy;

• bakteriami - gronkowce, pałeczki jelitowe, paciorkowce (płonica, róża, zapalenie migdałków, Borrelia burgdorferi (choroba z Lyme, borelioza), maczugowiec błonicy (błonica);

• paciorkowcami - Toxoplasma gondii (toksoplazmoza), Trypanosoma cruzi (choroba Chagasa);

• robakami - włośnie tasiemców, bąblowiec.

Opieka:

ZADANIA P: udział w farmakoterapii: antybiotyki, NLPZ, diuretyki, zapewnienie spokoju, pomoc w czynnościach-pacjent ma prowadzić oszczędny tryb życia, początkowo leżeć, udział w profilaktyce zakrzepowo-zatorowej, obserwacja parametrów

ZESTAW NR 19.

1.Zadania pielęgniarki w opiece nad pacjentem z ostrym zapaleniem trzustki.

Opieka pielęgniarska nad chorym nieoperowanym:

Opieka pielęgniarska nad pacjentem z zapaleniem trzustki powinna się skupić na kilku ważnych elementach:

• Kontrola świadomości chorego.

• Monitorowanie podstawowych funkcji życiowych chorego: ciś tęt, tętno, ilość wydalanego moczu, temp ciała.

• Jeśli chory ma założoną sondę do żołądka, wówczas obserwacja ilości treści żołądkowej, jaka jest drenowana na zewnątrz.

• Podawanie pacjentowi zleconych leków i płynów infuzyjnych. Należy również prowadzić kartę bilansu wodnego.

• Pomoc w uwolnieniu chorego od bólu związanego z zapal. Trzustki poprzez systematyczne podawanie leków p/bólowych.

• Dbanie o ogólny komfort pacjenta. Dokumentowanie wszystkich dokonanych pomiarów.

• W przypadku obecności zewnętrznej przetoki trzustkowej, szczególnej uwagi wymaga pielęgnacja skóry chorego.

• Kontrola glikemii chorego. Przy ostrym zapal. Trzustki może dojść do hiperglikemii (cukrzyca) – wówczas pożądane jest właściwe postępowanie mające na celu ustabilizowanie glikemii chorego.

Opieka pielęgniarska nad chorym bezpośrednio po zabiegu operacyjnym:

• Kontrola świadomości chorego.

• Monitorowanie podstawowych funkcji życiowych chorego: ciś tęt, tętno, ilość wydalanego moczu, ocena barwy skóry i błon śluzowych i temp ciała.

• Obserwacja w kierunku wystąpienia ewentualnych powikłań związanych z zabiegiem.

• Obserwacja rany operacyjnej. Czystość opatrunku, obserwacja ilości i jakości treści, jaka może wypływać z założonych w trakcie zabiegu drenów. Jeśli chory ma założoną sondę do żołądka, wówczas obserwacja ilości treści żołądkowej, jaka jest drenowana na zewnątrz.

• Podawanie pacjentowi zleconych leków i płynów infuzyjnych.

• Pomoc w uwolnieniu chorego o bólu związanego z zapaleniem trzustki poprzez systematyczne podawanie leków p/bólowych.

• Dbanie o ogólny komfort pacjenta. Dokumentowanie wszystkich dokonanych pomiarów.

• W razie konieczności szybkie informowanie zespołu medycznego o zmieniającym się stanie chorego.

• Kontrola glikemii chorego. Przy ostrym zapal. Trzustki może dojść do hiperglikemii (cukrzyca) – wówczas pożądane jest właściwe postępowanie mające na celu ustabilizowanie glikemii chorego.

2.Omów rolę pielęgniarki w przygotowaniu chorego do nakłucia lędźwiowego oraz zasady opieki po wykonaniu zabiegu.

Rola pielęgniarki w przygotowaniu chorego:

*poinfor o celu, przebiegu oraz niepożądanych objawach zabiegu.

*uzyskanie zgody pisemnej na wykonanie zabiegu.

*opróżnienie p moczowego przez pacjenta.

*przed nakłuciem podanie pacjentowi pobudzonemu, niespokojnemu leków uspokajających.

*zapewnienie dostępu do żyły.

Zasady opieki po zabiegu:

*poinformowanie o wstrzymaniu się od kaszlenia i parcia.

*point o ograniczeniu gwałtownych ruchów.

*obserwowanie pacjenta (ból głowy, ból w miejscu nakłucia).

*kontrola opatrunku.

3.Postępowanie pielęgniarskie w przewlekłej niewydolności nerek.

Przewlekła niewydolność nerek:

1. Niemożność utrzymania bilansu płynów.

• Nadzorowanie dowozu sodu i płynów.

• Obserwacja chorego pod kątem przewodnienia.

• Stosowanie się do ograniczeń dietetycznych.

2. Niemożność utrzymania równowagi elektrolitów.

• Wykrywanie objawów hiperkaliemi i hiperfosfatemii ( podwyższony poziom fosforu), ograniczenie dowozu w.w elektrolitów, zapewnienie dodatkowych dróg ich wydalania.

• Wyjaśnienie zagadnień dietetycznych choremu i osobom przygotowującym posiłki.

3. Niezdolność wydalania produktów przemiany materii.

• Zmniejszenie wytwarzania produktów przemiany materii poprzez ograniczenie dowozu białka.

• Wykrywanie narastającej kwasicy ( depresja ośrodkowego układu nerwowego).

• Stała ocena sprawności umysłowej chorego, notowanie zmian w zdolności prowadzenia rozmów, zgłaszanie drażliwości i senności u chorego.

• Obserwacja oddechów i ich głębokości.

• Utrzymanie prawidłowej wentylacji płuc

4. Niemożność przenoszenia tlenu do komórek.

• Zwalczanie anemii doustnymi preparatami żelaza.

• Pomaganie choremu w wykonywaniu czynności najbardziej istotnych dla chorego.

• Zapobieganie utracie krwi.

5. Bezsenność i chroniczne przemęczenie

• Obniżenie wysokiego poziomu azotu, mocznika i kreatyniny. ( zmniejszenie dowozu białka, zastosowanie dializy) mogą przywrócić prawidłowy sen.

• Ciepłe kąpiele, zajęcia fizyczne, prace wykonywane 1-2 godziny przed snem.

• Zlikwidowanie świądu.

6. Niemożność odpowiedniego żywienia.

• Przeciwdziałanie nudnością, wymiotom, brakowi apetytu.

• Dokładna higiena jamy ustnej ( smak amoniaku, skłonność do krwawień z błony śluzowej)

• Ustalenie diety dostosowanej do osobistych upodobań, zwyczajów żywieniowych.

7. Zwiększoną podatność na zakażenie i urazy fizyczne..

• Zapewnienie bezpieczeństwa ze względu na osłabienie, zaburzenia orientacji, zaburzenia widzenia,

• Kontrolowanie przyjmowanych leków ( niemożność wydalania ze względu na uszkodzenie nerek)

• Nadzorowanie przyjmowania witamin, środków obniżających ciśnienie, antybiotyków, leków moczopędnych.

7. Dolegliwości – bóle głowy, nudności, pragnienie, swędzenie skóry.

• Bóle głowy, drętwienie i pieczenie rąk i stop, drętwienie rąk - podawanie środków przeciwbólowych na zlecenie lekarza.

• Pragnienie - ograniczenie dowozu sodu oraz porcjowanie płynów w ciągu dnia.

• Świąd – kąpiele z dodatkiem octu, obniżenie temperatury pomieszczenia, obniżenie poziomu fosforu w osoczu,

8. Zmiana trybu życia oraz oceny siebie.

• Uczucie stałego zmęczenia może uniemożliwiać wykonywanie dotychczasowej pracy i kontynuowanie zawodu.

• Okazywać wsparcie choremu, dodawać otuchy, zachęcać do życia.

• Nauczyć chorego współdziałania w leczeniu.

ZESTAW NR 20.

1.omów zadania pielęgniarki w opiece nad pacjentem z krwawieniem z górnego odcinka przewodu pokarmowego.

W fazie krwawienia pielęgniarka podaje pacjentowi zlecone przez lekarza leki oraz obserwuje się go, przeprowadza systematyczne, ustalone w czasie kontrolne pomiary ciś tęt krwi i tętna, kontrolne badania morfologii krwi i inne kontrolne badania laboratoryjne oraz obserwuje zewnętrzne objawy krwawienia (krwawe wymioty i smoliste bądź zabarwione krwią stolce).

Przygotowuje pacjenta do badań diagnostycznych, (USG, badania obrazowe) które pozwalają ustalić przyczyny krwawienia.

W zależności od wyników badan i stanu ogólnego chorego, pacjent z krwawieniem bądź krwotokiem z przewodu pokarmowego albo jest leczony zachowawczo, albo planowany jest u niego zabieg operacyjny.

Pielęgniarka w tym drugim przypadku przygotowuje pacjenta do zabiegu, a po przeprowadzonej operacji pielęgnuje chorego wg schematu pielęgniarskiej opieki pozabiegowej.

2.omów rolę pielęgniarki w przygotowaniu chorego do nakłucia jamy opłucnej oraz zasady opieki po wykonaniu zabiegu.

Rola pielęgniarki w przygotowaniu chorego:

*poinfor o celu, przebiegu oraz niepożądanych objawach zabiegu.

*uzyskanie zgody pisemnej na wykonanie zabiegu.

*opróżnienie p moczowego przez pacjenta.

*zapewnienie dostępu do żyły.

*podanie przed zabiegiem (15-20mint) 15-20 kropli 2% Sol, aby zmniejszyć odruch kaszlowy.

Zasady opieki po zabiegu:

*kontrola oddychania, tętna, cis co 1-2 godz.

*kontrola opatrunku.

*kontrola saturacji za pomocą puls oksymetru

*kontrola radiologiczna w celu wykluczenia odmy opłucnowej.

3.w oparciu o kryteria RZS omów rolę pielęgniarki w diagnostyce choroby.

Patrz zest 45 pyt 1

ZESTAW NR 21.

1. Zadania pielęgniarki w opiecie nad pacjentem z niedrożnością mechaniczną jelit.

*kontrola świadomości chorego

*monitorowanie podst param żtyciowych

*zapewnia dostep do żyły;

*zakłada sondę dożołądkową;

*założenie cewnika Foleya do p moczowego i obserwacja diurezy

*prowadzenie karty bilansu płynów

*nie podaje leków p/bólowych i środków przeczyszczających

*monitoruje cis i tęt.;

*pielęg pilnuje by chory nie przyjmował zadnych pokarmow ani płynów Az do zabiegu oper. lub do czasu ustąpienia ostrych objawów choroby;

*po zabiegu oper lub zakończeniu ostrego okresu choroby wdrożona jest odpowiednia dieta;

*podczas oczekiwania na zabieg oper i bezpośrednio po nim, a także w ostrym okresie niedrożności jelita leczonej zachowawczo chory powinien pozostac w lozku.

* W okresie pooperacyjnym niezwykle ważna jest, obok wszystkich innych zabiegów, troska o uruchomienie perystaltyki i opróżnianie jelit. Bardzo pomocne są tutaj małe wlewki doodbytnicze. Bardzo ważna rolę odgrywa tu również uzupełnianie wody i soli oraz racjonalne stosowanie antybiotyków.

2. przedstaw wskazania i p/wskazania do cewnikowania pęcherza moczowego. Rola pielęgniarki w profilaktyce powikłań.

WSKAZANIA: ostre zatrzymanie moczu, krwiomocz, kontrola diurezy, wlewki dopęcherza(chemioterapia), po prostaktomi radykalnej (w celu wygojenia zespolenia), po operacji zwężenia cewki moczowej(wygojenie cewki), z wodonerczem obustronnym w przebiegu częściowego zatrzymania moczu, Badania: cystografia, urodynamiczne                                       PRZECIWSKAZANIA:zwężenie cewki moczowej, podejrzenie uszkodzenia- rozerwania cewki moczowej, krwiak okolicy krocza                                                                               PROFILAKTYKA POWIKŁAŃ: przestrzeganie aseptyki i antyseptyki podczas zakładania cewnika, odpowiednia grubość cewnika, obserwacja czy występuje ból okolicy cewki, mocz z zawartością krwinek czerwonych, nieklarowny, udział w antybiotykoterapii, zapewnienie higieny krocza, worek poniżej poziomu pęcherza moczowego.

3.omów rolę pielęgniarki w profilaktyce odleżyn u chorych długotrwale unieruchomionych.

Patrz pyt 74.

ZESTAW NR . 22

1.co to jest gimnastyka oddechowa i efektywny kaszel?

Gimnastyka oddechowa - Zespół ćwiczeń podnoszących sprawność i wydajność układu oddechowego.

Efektywny kaszel polega na wykonywaniu pojedynczych energicznych kaszlnięć poprzedzonych kilkoma głębszymi oddechami. Wprowadzone głęboko do płuc powietrze, podczas energicznego kaszlnięcia, przesuwa śluz w kierunku gardła.

2.opieka pooperacyjna nad pacjentem po zabiegu operacyjnym przepukliny pachwinowej.

Opieka pielęgniarska nad chorym po zabiegu operacyjnym powinna się koncentrować na kilku ważnych elementach:

- kontrola świadomości chorego

- monitorowanie podst parametrów życiowych

- obserwacja rany pooperacyjnej, czystości opatrunku, obserwacja ilości i jakości treści, jaka może wypływać z założonych w trakcie zabiegu drenów.

- podawanie pacjentowi zleconych leków i płynów infuzyjnych

- pomoc w uwolnieniu chorego od bólu związanego z zabiegiem operacyjnym, podawanie leków p/bólowych.

- dbanie o ogólny komfort chorego

- dokumentowanie wszystkich pomiarów dokonanych u chorego.

-po operacji przepukliny brzusznej powrót do aktywności fizycznej (powrót do pracy, dźwiganie ciężarów, prowadzenie samochodu) podejmuje lekarz indywidualnie w zależności od rodzaju operowanej przepukliny, jej wielkości, a także od tego czy wystąpiła ona po raz pierwszy czy kolejny raz oraz od wieku pacjenta i jego stanu ogólnego.

-Dźwiganie ciężarów i aktywny powrót do pracy jest możliwy często po kilku, niekiedy kilkunastu tygodniach od momentu przeprowadzenia zabiegu operacyjnego.

-Niekiedy zalecany jest całkowity zakaz podnoszenia dużych ciężarów.
Niektórym pacjentom po operacji przepukliny brzusznej zaleca się stosowanie pasów przepuklinowych. Pasy takie powinny być stosowane przede wszystkim przez osoby otyłe, chorych, których praca jest związana z wykonywaniem zajęć wymagających podnoszenia i dźwigania ciężarów, pacjentów cierpiących na zaparcia i/lub przewlekłe schorzenia oskrzelowo-płucne oraz przez mężczyzn, którzy mają problemy z oddawaniem moczu z powodu przerostu gruczołu krokowego.

3.przedstaw problemy pielęgnacyjne u chorego z nadciśnieniem tętniczym.

NADCIŚNIENIE TĘTNICZE- ch. Ukł. Krążenia , stale lub okresowo podwyższone RR 
PROBLEMY PIELĘGNACYJNE-możliwość wystąpienia powikłań: niewydolność nerek, zawał, niewydolność mięśnia sercowego, udar mózgu; ból głowy, bezsenność, łatwa męczliwość.

ZESTAW NR 23.

1. Drenaż ułożeniowy – cel, przygotowanie do drenażu, opieka pielęgniarska w czasie i po drenażu.

Cel - stosowany w celu ułatwienia odpływu wydzieliny zalegającej głęboko w drogach oskrzelowych.

Przygotowanie do drenażu:

Przygotowanie pacjenta:

1. Przygotowuje pacjenta psychicznie:

• Nawiązanie kontaktu i współpracy.

• Uzyskanie zgody pacjenta na wykonanie drenażu ułożeniowego

• Poinformowanie o celu i przebiegu zabiegu, przygoto­waniu.

• Udzielenie pacjentowi potrzebnych wyjaśnień, porad, instrukcji.

• Uzyskanie stanu odprężenia psychicznego.

Przygotowanie pacjenta fizyczne

2. Przygotowanie pacjenta fizyczne:

• Wykonanie inhalacji ze środkiem farmakologicznym zgodnie ze zleceniem lekarza

• Przygotowanie warunków zewnętrznych:

• zapewnienie warunków intymności,

• wywietrzenie sali,

• zapewnienie optymalnej temperatury (18-22°C), optymalnej wil­gotności

(50-70%).

• Rozluźnienie mięśni, poprawa ich ukrwienia przez ułożenie na plecach lub na brzuchu

• Przed wykonaniem drenażu wykonuje się inhala­cję na zlecenie lekarza, co wpłynie na rozrzedzenie

wydzieliny oraz rozszerzenie oskrzeli.

2.opieka pielęgniarska nad pacjentem po prostatektomii nadłonowej.

3. Przedstaw problemy pielęgnacyjne u niemowlęcia z zapaleniem płuc

• duszność- cel działania: poprawa wentylacji płuc i wymiany gazowej, działanie: Oczyszczenie górnych dróg oddechowych poprzez użycie gruszki, ssaka (wydzielina, pokarm). *Podanie leków w zależności od zlecenia lekarskiego, *układanie dziecka- noszenie na rękach lub układanie w wygodnej, wysokiej pozycji z podparciem głowy, z nieuciśniętą klp i jamą brzuszną (niekrępujące ubranie i zawijanie w pieluchy), podparcie pod kolana zapobiegające osuwaniu. *Zapewnienie mikroklimatu - Dostarczenie świeżego, chłodnego, nawilżonego powietrza (wietrzenie, nawilżanie, oczyszczanie powietrza), eliminacja dymu tytoniowego, środków drażniących. * Dostarczenie świeżego, chłodnego, nawilżonego powietrza (wietrzenie, nawilżanie, oczyszczanie powietrza), eliminacja dymu tytoniowego, środków drażniących- Wybór metody, wartości przepływów za-leży od stanu klinicznego dziecka i zlecenia lekarza (tlen podany przez cewnik do nosa/rurką intubacyjną musi być ogrzany i nawilżony. * Obserwowanie i rejestrowanie charakteru duszności, czasu trwania, stopnia ciężkości. - Pomiar: częstości oddechu, tętna, obserwacja zachowania dziecka (niepokój), poruszanie skrzydełkami nosa, zaciąganie mięśni międzyżebrowych. * Likwidowanie wzdęć. - Obmacywanie brzuszka, w razie wzdęć założenie rurki doodbytnicznej i/lub poda-nie leku zgodnie z decyzją lekarza. * Zapewnienie spokoju- Zabawianie dziecka, obecność matki, dziecko nie może płakać.

• Zaleganie wydzieliny i niedrożność dróg oddechowych. Cel działania: Upłynnienie i ułatwienie ewakuacji wydzieliny, działanie: *Nawadnianie dziecka- Częste pojenie, zwilżanie ust, wlewy do-żylne nawadniające na zlecenie lekarza. * Stosowanie inhalacji upłynniających wydzielinę dróg oddechowych- Woda destylowana, 0,9% NaCl, dwuwęglany, mukolityki - wybór środka na zlecenie lekarza. *Zabiegi fizykoterapeutyczne ułatwiające ewakuację wydzieliny- Opukiwanie, oklepywanie, masaż wibracyjny klp., układanie w pozycjach drenażowych - z uwzględnieniem stanu klinicznego dziecka i ewentualnych przeciw-wskazań. * Odsysanie wydzieliny z dróg oddechowych- Gruszką, ssakiem, strzykawką.

• Gorączka. Cel działania: Obniżenie podwyższonej ciepłoty ciała. Działanie: * Pomiar ciepłoty ciała, co 1 godzinę, * Usunięcie dodatkowego okry­cia i obniżenie temperatury powietrza- Lekkie ubranie, okrycie prześcieradłem., * Podaż większej ilości płynów- Chłodne płyny: woda, herbatki ziołowe, soki owocowo-warzywne., * Kąpiele i okłady ochładzające, * Podanie leku przeciwgorączkowego na zlecenie lekarza, * Częsta zmiana ubrania i bielizny pościelowej w przypadku pocenia się dziecka

• Zaburzenia funkcji przewodu pokarmowego (utrata łaknienia, biegunka, wzdęcia, zaparcia- cel działania: Prawidłowe funkcjonowanie przewodu pokarmowego, dostarczenie organizmowi potrzebnych składników odżywczych, działanie: * Karmienie i pojenie dziecka- Na ręku, w pozycji wysokiej, małymi porcjami, ale często, nie karmić na siłę, dieta lekkostrawna. * Obserwacja stanu nawodnienia i odżywienia.- Częste ważenie dziecka, obserwacja: stanu skóry i błon śluzowych, diurezy, napięcia ciemiączka, obmacywanie brzuszka, stol­ca: ilości, wyglądu, zapachu i konsystencji. * Kontrola diety matki, (jeśli dziecko jest karmione piersią, * Na zlecenie lekarza uzupełnia­nie płynów dożylnie- Obserwacja i pielęgnacja miejsca wkłucia, zmiana pozycji, jeśli dziecko jest unieruchomione., * Pielęgnacja skóry pośladków- Utrzymanie czystości, suchości, stosowa­nie maści ochronnych („pod pieluszką") wietrzenie pośladków., * Wyjaśnienie ewentualnej przyczyny zaburzenia funkcji przewodu pokarmowego- Nieprawidłowa dieta, hipokaliemia, niedrożność porażenna jelit w porozumieniu z lekarzem i ewentualnie rodziną dziecka. * W przypadku wzdęć, zaparć, masowanie i układanie na brzuszku, zakładanie rurki doodbytniczej- Zarejestrować i zgłosić lekarzowi oraz zweryfikować dietę.

• Niepokój, płacz: spowodowany bólem, nieprzystosowaniem do szpitala, lękiem separacyjnym. Cel działania: Ustąpienie bólu, uspokojenie dziecka, pomoc w adaptacji do warunków szpi­talnych. Działania: * Wyjaśnić przyczynę płaczu- Ból, głód, przerażenie, niewygoda, unieru­chomienie, nieobecność matki., * Postępowanie w zależności od przyczyny płaczu/bólu- Podanie na zlecenie lekarza środka prze­ciwbólowego i uspokajającego, bliski kontakt z dzieckiem i obecność matki, zmiana ułożenia, zakładanie kompresów i ciepło na uszy, zapewnienie wygody, zainteresowania i życzliwości, zabawa. *.Łączenie zabiegów, aby nie drażnić dziecka i umożliwić wy­poczynek

ZESTAW NR 24.

1.przedstaw problemy pielęgnacyjne u pacjenta geriatrycznego z nieoperacyjnym przerostem gruczołu krokowego.

2. omów zasady pielęgnacji stóp u chorego z cukrzycą.

patrz zestaw 58 pytanie 1

3.Scharakteryzuj zasady udzielania pierwszej pomocy w przypadku krwawienia z nosa.

Patrz pyt. 12.

ZESTAW NR . 25.

1.omów wczesne i późne powikłania w cukrzycy.

Patrz pyt 7

2.omów fazy, zastępstwa i zapobieganie chorobie szpitalnej u dzieci.

Chor. szpitalna, hospitalizm: okresowe przerwanie dotychczas stałego kontaktu fiz. i emocjonalnego z matką i rodziną, spowodowane chor. dziecka. Czynniki uszkadzające w chor. sierocej i szpitalnej, przyczyny: brak pełnowartościowej i stałej opieki matczynej; częste zmiany środowiska przedmiotowego, oddziaływają silnie lekowo - stałość środowiska przedmiotowego jest dla dziecka w szpitalu jednym niemal dostępnym źródłem poczucia bezpieczeństwa; ubóstwo i monotonia bodźców zewn.: stanowi poważne źródło uszkodzeń czynności OUN; patologiczna oschłość rodziców i opiekunów; płynność kadr w zakładach opiekuńczych i służbie zdrowia - narażają dziecko na wielokrotne, nawracające uczucia rozpaczy i osierocenia. Fazy chor. szpitalnej, sierocej: protestu: lęk, płacz, nie przyjmuje prób uspokojenia. Towarzyszy temu zachwianie podstawowych funkcji fiz.: zab. snu, łaknienia, wymioty, spadek ogólnej odporności, co powoduje gwałtowne pogorszenie stanu fiz. dziecka, nierzadko prowadzi do skrajnego wyczerpania, odwodnienia, a w skrajnych przypadkach do ogólnego marazmu, braku życia uczuciowego i śmierci. Rozpaczy: próby aktywności słabną, dziecko jest apatyczne i obojętne, niczego nie oczekuje, płacze monotonnie (pozorny spokój jest interpretowany jako przystosowanie). Włączają się również towarzyszące rozpaczy mechanizmy samoobronne: ssanie palca, masturbacja, spazmy; nasila się potrzeba ucieczki przed powodującymi frustrację kontaktami społecznymi. Jednak potrzeba zaspakajania instynktu społ. ma jeszcze wciąż przewagę nad instynktami samozachowawczymi. Zobojętnienia albo wyobcowania: powraca zainteresowanie otoczeniem i akceptacja nowych os. Dzieci są na ogół spokojne, w dobrym stanie somatycznym, stwarzają pozory zdrowia. Pojawiają się w tej fazie mechanizmy ucieczki od kontaktu uczuciowego, które zostają utrwalone, stając się integralną częścią struktury osobowości dziecka. Stan obojętności uczuciowej zagraża szczególnie w wieku krytycznym okresu dojrzewania, tj. dorastaniu i formułowania się pierwszych więzów międzyludzkich. Pierwsze 2 fazy chor. sierocej char. nadmierne nasilenie lęku, natomiast w 3fazie lęk przez rozstaniem zdaje się wygasać, ale równocześnie dziecko traci zdolność przywiązywania się do os. bliskich. Przyjmuje się, że zmiany psychosomatyczne spowodowane rozłąką, nie przekraczające 3 miesięcy są jeszcze odwracalne. Natomiast rozłąka trwająca dłużej niż 5 miesięcy powoduje trwałe zmiany char. i trudności leczniczo rehab. Następstwa chor. szpitalnej, negatywne skutki hospitalizacji: trwają ok. 1/2 roku.; lęki nocne i dzienne, drażliwość, zmienność nastroju, brak łaknienia, nadmierne uzależnienie emocjonalne od matki, zachowania regresywne w zakresie zachowań społ. i opanowania potrzeb fiz., często uraz psych. związany z leczeniem szpitalnym. Następstwa chor. sierocej w przyszłości: egoizm w stosunku do os. bliskich; chęć oszukiwania, konfabulacje; upór, nieracjonalny sposób myślenia; duża lękliwość, nadpobudliwość, nadwrażliwość emocjonalna; brak zdolności do przyjmowania i oddawania uczuć; z trudnością przystosowują się do środow.; nie potrafią realizować podjętych celów. Zapobieganie chor. sierocej: zachęcanie i umożliwienie częstych kontaktów dziecku z rodzicami podczas hospitalizacji; pełnienie roli zastępczej matki w opiece nad małym dzieckiem w szpitalu; p/działanie częstym zmianą środow. przedmiotowego oraz monotonni bodźców zewn.; staranie się o jak najszybsze umieszczenie dziecka w rodzinie zastępczej w przypadku braku rodziców biol. lub patologii.

3. Scharakteryzuj czynniki zwiększające skuteczność drenażu ułożeniowego.

• Wygodna, zrelaksowana pozycja chorego podczas drenażu.
• Drenaż na klinie ewentualnie na wałku lub na odpowiednim, łamanym stole.
• Odpowiednia liczba pozycji drenażowych.
• Odpowiedni czas drenażu.
• W określonej pozycji powinno oklepywać się odpowiedni segment płuca.
• Stosowanie oprócz klepania innych technik wspomagających drenaż
• Wskazana jest współpraca chorego podczas drenażu polegająca na wykonywaniu określonych wydechów.
Drenaż ułożeniowy, nawet wykonany prawidłowo, ma kilka wad, których nie jesteśmy w stanie wyeliminować. Są to:
• czasochłonność
• mała efektywność.
• bierna forma niewymagająca od pacjenta aktywności
• konieczność wykonania drenażu przez osobę drugą.
• jest przeciwwskazany w przypadku refluksu żołądkowo-przełykowego, odmy opłucnowej i krwioplucia oraz w zaawansowanym stanie choroby.

ZESTAW NR 26

1.omów postepowanie pielęgniarki wobec chorego ze zmniejszoną tolerancją wysiłku z przyczyn zaburzeń funkcji układu krążenia.

2.scharakteryzuj edukacyjną rolę pielęgniarki w przygotowaniu dziecka z cukrzycą i jego rodziny do samoopieki.

Podstawowe elementy samokontroli: *samodzielne badanie poziomu cukru we krwi, cukru i acetonu w moczu, *przestrzeganie codziennej diety (dobór diety,),*odpowiedni wysiłek fizyczny (dawkowanie wysiłku fizycznego),*właściwe wstrzykiwanie insuliny i umiejętność modyfikacji dawek w zależności od wyników pomiaru cukrów we krwi, *umiejętność rozwiązywania problemów, analiza popełnionych błędów, obserwacja objawów hipoglikemii i hiperglikemii, *pomiary ciśnienia tętniczego, *pielęgnacja stóp, *kontrola wagi. Zadania pielęgniarki: * sumienne wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych i wnikliwa obserwacja dziecka, *podanie insuliny o odpowiedniej godzinie, * włączenie dziecka do leczenia i pielęgnowania, * normalizuje stosunki dziecka z grupą rówieśniczą, *uczy dziecko przestrzegania zasad postępowania dietetycznego, * zwalcza stany depresji i zaburzeń osobowości dziecka, *dba o higienę ciała i otoczenia( głównie higiena części intymnych ponieważ może dojść do zapalenia sromu lub napletka),* nakłania dziecko do regularnego trybu życia.

3.podaj pawidłowe wartości analiz krwi (erytrocyty, leukocyty, hemoglobina, płytki krwi) i omów ich wartość diagnostyczną.

Krwinki czerwone (erytrocyty, RBC)

Kobiety:
4,2-5,4 x 10¹²/l

Mężczyźni: 
4,7-6,1 x 10¹²/l

Wzrost ich liczby - erytrocytoza, natomiast spadek - erytropenia. Erytrocytoza (czyli czerwienica) jest rzadko spotykaną chorobą i może być spowodowana nowotworowym rozrostem krwinek czerwonych. Jej przyczyną bywa również niedotlenienie lub zwiększona produkcja hormonu pobudzającego wytwarzanie krwinek czerwonych we krwi (erytropoetyny). Częściej mamy jednak do czynienia z niedokrwistością. Może być ona wywołana utratą krwi, niedoborem witaminy B₁₂ lub kwasu foliowego (tzw. niedokrwistość megaloblastyczna). Do niedokrwistości dochodzi też w przypadku oddziaływania różnorodnych czynników powodujących rozpad erytrocytów (mówimy wtedy o niedokrwistości hemolitycznej). Przyczyną niedokrwistości jest także niedobór żelaza lub inne przyczyny wtórne (ciąża, choroby nerek, nowotwory, choroby przewlekłe). 

Krwinki białe (leukocyty, WBC)

4,0-10,8 x 10⁹/l

Wzrost ich liczby nazywamy leukocytozą, a spadek leukopenią. Podwyższenie może być spowodowane przyczynami fizjologicznymi (wysoka temperatura otoczenia, opalanie się na słońcu, ciąża, wysiłek fizyczny, stres) lub patologicznymi (stany zapalne narządów, uszkodzenia tkanek, zakażenia, zatrucia, nowotwory). Spadek ilości krwinek białych może być spowodowany przez niektóre choroby zakaźne, zwłaszcza wirusowe - WZW, grypa, zakażenie HIV, odra, różyczka, ospa wietrzna, uszkodzenie szpiku kostnego przez środki chemiczne, promienie jonizujące, aplazja (zatrzymanie w rozwoju, zanik) i hipoplazja szpiku, wyniszczenie, kolagenozy, przerzuty nowotworowe do szpiku kostnego, niektóre białaczki, ciężkie zakażenia bakteryjne - posocznice, dury i paradury, wstrząs anafilaktyczny.

Płytki krwi - Trombocyty (PLT)

130-450 x 10⁹/l

Z nadpłytkowością (trombocytozą) mamy do czynienia w przypadku różnych przewlekłych stanów zapalnych, po wysiłku fizycznym, w niedoborze żelaza, po usunięciu śledziony, w ciąży, w przebiegu niektórych nowotworów. Zdarza się też tzw. nadpłytkowość samoistna. Częściej spotyka się małopłytkowość (trombocypenią) spowodowaną np. skutkami ubocznymi niektórych leków, niedoborami witaminy B₁₂ lub kwasu foliowego, infekcjami, nowotworami i innymi chorobami.

Hemoglobina (HGB, Hb)

Kobiety:
11,5-16,0 g/dl (7,2-10,0 mmol/l)

Mężczyźni:
12,5-18,0 g/dl (7,8-11,3 mmol/l)

Noworodki: 
14,2-19,6 g/dl (8,8-12,2 mmol/l)

Obniżenie poziomu hemoglobiny jest na ogół spowodowane niedokrwistością i w stanach przewodnienia organizmu. Zwiększone stężenie hemoglobiny obserwuje się w nadkrwistościach i w zaburzeniach gospodarki wodno - elektrolitowej (odwodnienie).

ZESTAW NR . 27.

1.shcarakteryzuj udziała pielęgniarki w edukacji pacjenta z nadciśnieniem tętniczy krwi.

NADCIŚNIENIE TĘTNICZE to częsta, łatwo wykrywalna, początkowo bezobjawowa chor., polegająca na utrzymywaniu się ↑ wartości RR i prowadząca do poważnych powikłań narządowych stanowiących jej fa­zę objawową. Czynniki ryzyka: wiek ↑60 lat, płeć męska, obciążenia rodzinne, cukrzyca, nadwaga, otyłość, dieta z dużą ilością soli, małą ilością potasu, z dużą ilością tłuszczów, palenie tytoniu, cukrzyca, mała aktyw. fiz. i stres. Kryteria rozpoznawania prawidłowego RR i nadciśnienia: Prawidłowe RR: < 120 skurczowe, i < 80 rozkurczowe. Stan przednadciśnieniowy: 120-39 skurczowe, 80-89 rozkurczowe. 1^o (łagodne) nadciśnienia tętniczego: 140-159 skurczowe, 90-99 rozkurczowe. 2^o(umiarkowane) nadciśnienia tętniczego: > 160 skurczowe, > 100 rozkurczowe. 3^o (ciężkie) nadciśnienie > lub = 180/110; izolowane ciśnienie skurczowe > lub = 140skurczowe na <90 rozkurczowe(typowy dla osób starszych). Stadia rozwojowe: 1^o: nadciśnienie bez zmian narządowych, 2^o: nadciśnienie z niewielkimi zmianami narządowymi (białkomocz, przerost lewej komory, retinopatia nadciśnieniowa 1 i 2⁰); 3^o: z ciężkimi uszkodzeniami narządowymi; 4^o-6^o; powikłania mózgowe, niewydolność nerek. Objawy nadciśnienia: szum w uszach, poranne bóle głowy zlokalizowane w okolicy potylicznej, zawroty głowy, gorsza tolerancja wysiłku fiz., zab. neurologiczne, dławicowe, napadowe zab. rytmu, przerost lewej komory serca, objawy lewej komory serca. W walce z chor. krążenia należy podkreślić wagę: racjonalnego organizowania codziennej pracy, wypoczynku i snu, unormowania stosunków międzyludzkich, prawidłowego, nietuczącego odżywiania się, organizowania codziennego ruchu na świeżym powietrzu, ograniczenia używek, rozumnego wykorzystania dni wolnych od pracy i urlopów. Prócz zapobiegania chorobom krążenia, należy również pamięta o konieczności zasięgnięcia porady lekarza i ścisłego stosowani się do jego zleceń przy zaobserwowaniu szybkiego męczenia się występowania duszności po małych wysiłkach, uczucia ucisk w klp, budzenia się w nocy ze świadomością bici serca, niepokoju i duszności.

2.wymień i omów czynniki endogenne i egzogenne wpływające na rozwój dziecka.

CZYNNIKI wpływające na rozwój - ENDOGENNE. GENETYCZNE: dziedzicznie od rodziców w info. gen. zwanej genotypem (DNA); determinują: natężenie procesów metabol., działanie poszczególnych gruczołów dokrewnych, przebieg procesów różnicowania i dojrzewania tk., konstrukcję psych., skłonność do pewnych chor., proces dojrzewania płciowego, sposób reagowania org. na bodźce środowiskowe, tępo i kolejność rozwoju uzębienia mlecznego i stałego, kształt i wymiary ciała. WŁAŚCIWOŚCI ŚRÓDMACICZNE MATKI i jej metabolizm wywierają wpływ na płud w okresie prenatalnym być może rzutują na dalszy rozwój postprenatalny; może być modyfikowany: wiekiem i liczbą przebytych ciąż, stanem zdrowia, trybem życia, sposobem odżywiania, przyjmowanymi lekami i używkami. HORMONALNE zapewniają zachowanie homeostazy, wywierają wpływ na: wzrastanie, różnicowanie, dojrzewanie; przebieg procesów metabol., odpornościowych i adaptacyjnych. Ważne hormony: wzrostu (somatotropina, somatomedyna, insulina) wpływa na podziały kom. i biosyntezę białka, gł. tk. kostnej, niezbędne do tworzenia się nowej chrząstki. Tarczycy (tyreotropina, tyroksyna, trijodotyronina) wpływają na rozrost i uwalnianie chrząstek przynasadowych, na procesy kostnienia, rozwój uzębienia, rozwój ukł. nerwowego, wpływają na biosyntezę i wydalenie hormonu wzrostu. Płciowe (androgeny nadnerczy, testosteron, estrogeny) wpływają na choneogenezę i osteogenezę, testosteron i estrogeny wpływają na rozwój kośćca – optymalne stężenie wpływa na b. szybki ↑zwany „skokiem pokwitaniowym”, nadmiar powoduje wapnienie chrząstek nasadowych i zahamowanie wzrastania. CZYNNIKI EGZOGENNE: ŚRODOWISKOWE modyfikują gen. zdeterminowany przebieg rozwoju i w ostateczny sposób kształtują fenotyp człow. Wpływ: biol. (modyfikatory naturalne) – klimat, ukształtowanie terenu, zasoby wodno-mineralne, świat zwierząt i roślin; społ.-ekonomiczny – poziom wykształcenia i kultury rodziców i opiekunów, wysokość zarobków, warunki mieszkaniowe, atmosfera w domu, tradycja i zwyczaje; styl życia i zachow. zdrowotne – żywienie, aktyw. fiz.; wpływ chorób przewlekłych. #1r.ż. char. się b. intensywnym wzrostem, ale malejącym stopniowo tempem wzrastania; średnie miesięczne przyrosty m.c. wynoszą w 1-wszym półroczu 600g, a w drugim 500g, w 1r.ż. następuje podwojenie (w 4-5m.ż.), i potrojenie (8-9m.ż.) m.c. Dł. ciała w ciągu 1r.ż. średnio 25cm w tym w 1 kwartale o 10 cm. Obwód głowy ok. 10cm, obwód klp o ok. 12cm. Od 3m.ż. następuje wyrównanie obwodu głowy i klp. Od tego okresu obwód klp jest stale większy. Ciemię tylnie (małe) zarasta, a ciemię przednie (duże) do 5-8miesiąca. Od 3mż. obserwuje się intensywne tępo wzrastania kośćca i przekształcanie się proporcji ciała w wyniku intensywnego rozrostu kości długich. W 3 kwartale życia następuje rozwój uzębienia mlecznego. Dziecko 12miesięczne powinno mieć 6 zębów (4 siekacze górne i 2 dolne). Do 3-4m.ż. niemowlę jest odporne na choroby zakaźne dzięki p/ciał nabytym od matki. Niemowlęta są skłonne do zapalenia płuc, zakażeń jelitowych (biegunki), krzywicy i drgawek czynnościowych. #2-3r.ż. (okres poniemowlęcy): następuje ↓dynamiki rozwoju. Średnie przyrosty w 2r.ż 2,5kg, 10cm; w 3r.ż. 2,5cm, 8 cm. Rozwija się ukł. mm., kościec ulega rozrostowi i pogrubieniu. Umacniają się fiz. krzywizny kręgosłupa. Rosną kończyny i zmienia się klpjej kształt. Do końca 2r.ż. wyżynają się wszystkie zęby mleczne. ↓ zapadalność na chor. przewodu pokarm. ↑ zapadalność na chor. górnych dróg oddech. i zakaźne. Rozwój psychoruchowy, intelektualny i społ. dziecka tworzą integralną całość. B. intensywny jest rozwój mowy biernej i czynnej. Następuje doskonalenie czynności samodzielności chodzenia, sprawności manualnej, samoobsługi i procesów poznawczych. Opanowuje kontrolę oddawania moczu i Stolca. Następuje umiejętność wyodrębnienia siebie ze swojego otoczenia, pojawiają się początki orientacji w płci, wzrasta egocentryzm, negatywizm i upór. Nawiązywane są pierwsze kontakty rówieśnicze. #Okres przedszkolny: roczne przyrosty wysokości 5-7cm, m.c. 2-2,5kg (smuklenie sylwetki). Następuje głód ruchu. Skłonność do urazów i wad postawy. Ok. 6r.ż. następuje zmiana uzębienia. Postępuje rozwój ukł. limfatycznego, krwionośnego, oddech. Nasila się zachorowalność na chor. zakaźne. Rozwija się wyobraźnia i bezkrytyczna fantazja. W 6r.ż. obserwuje się myślenie konkretno-wyobrażeniowe, swobodne posługiwanie się mową potoczną, podporządkowanie się wymogom życia zbiorowego i naśladownictwo rodziców. W wieku od 6-7 lat dziecko osiąga dojrzałość szkolną. #Wiek wczesnoszkolny 7-10lat: tępo wzrostu rocznie wynosi 5cm, m.c. 3kg. Wzrasta siła mięśni i sprawność ruchowa. Utrzymuje się skłonność wad postawy. Dominującą formą aktywności staje się nauka. Wyrabia się poczucie odpowiedzialności. ↑potrzeba obcowania z rówieśnikami. #Okres dojrzewania- faza dojrzewania płciowego: char. się burzliwymi przemianami morf. i funkcjonalnymi. Intensywne przyrosty wysokości ciała ok. 10cm rocznie. Rozwój 2 i 3 rzędnych cech płciowych. wzrastanie kończy się z chwilą zespolenia nasad kości dł. z ich trzonami, u dziewczynek średnio ok. 16r.ż., u chłopców ok. 18r.ż.

3.omów zasady wykonywania pomiaru OB. I wyjaśnij wartość diagnostyczną tego badania.

Polega na pobraniu krwi, najczęściej z żyły odłokciowej do strzykawki zawierającej cytrynian sodu i następnie umieszczenie tej krwi w specjalnie kalibrowanej (co 1 milimetr) rurce.

Wysokość słupka erytrocytów odczytuje się standardowo po 1 h, w razie potrzeby również po 2 h.

Jest to pomiar szybkości opadania krwinek czerwonych w niekrzepnącej krwi.

Wykonuje się go celu monitorowania przebiegu stanów zapalnych i jako pomoc w identyfikacji przyczyn ich powstawania i aktywności toczącego się procesu.

Prawidłowe wyniki OB:

• noworodki 0-2 mm/godz

• niemowlęta do 6-ca 12-17 mm/godz

• dzieci 7-8 mm/godz

• kobiety do 20 mm/godz, po 50 roku życia do 30 mm

• mężczyźni 15 mm/godz, po 50 roku życia do 20 mm

ZESTAW NR 28.

1. Scharakteryzuj udział pielęgniarki w przygotowaniu chorych do zachowań prozdrowotnych

Przygotow do Zach prozdow polega głównie na edukacji pacjenta obejmuje oddziaływanie wychowawcze i nauczanie skierowane na niego i jego środowisko, którego celem jest wpływanie na kształtowanie zachowań prozdrowotnych, zgodnie z programem promocji zdrowia, profilaktyki. Polega na zamierzonym wpl na osobowość pacjenta, poczucia odpowiedzialności za wlasne zdrowie, przez przygotowanie do współpracy współdziałania w proc piel i leczenia oraz samopielegnowania. Dotyczy przekazywania wiedzy i kształtowania umiejętności potrzebnych do tych działan. Edukacja zdr to działania, których celem jest wyposażenie os zdr lub chorych w wiedze i umiejętności niezbędne do przyjecia zachowan korzystnych dla zdrowia.

• Doradza ludziom jak wzmacniać własne zdrowie.

• Zapewnia podopiecznym warunki do prowadzenia stylu życia sprzyjającego utrzymaniu zdrowia.

• Przygotowuje podopiecznego do zwiększenia kontroli nad stanem własnego zdrowia poprzez uświadamianie wpływu sytuacji zawodowej, rodzinnej na stan jego stan, uczy kontrolowania stanu zdrowia, zachęca do badań profilaktycznych.

• Pomaga w kształtowaniu zachowań sprzyjających zdrowiu poprzez uczenie racjonalnego odżywiania zasad higieny osobistej, form aktywnego wypoczynku prawidłowych zachowań służących ochronie zdrowia tj. dbanie o higienę zdrowia psychicznego, zachowania właściwych proporcji miedzy czasem poświęconym na pracę, naukę, aktywność, sen i wypoczynek.

1. Jakie czynności podejmuje pielęgniarka w opiece nad chorym z nudnościami i wymiotami.

Nudności: mówi pacjentowi aby:

- pić często w małych ilościach

- nawilżanie jamy ustnej dostępnymi preparatami

- utrzymanie higieny jamy ustnej i całego ciała

- zapewnić ciszę, spokoj i bezpieczeństwo- poprzez rozmowę – zmniejszenie niepokoju

- odpowiedni mikroklimat na sali

- przyjęcie dogodnej pozycji (wys/półwys. z głową na bok)

- leżenie w łóżku

- eliminacja z diety posiłków o przykrym dla chorego zapachu

- dbanie o estetykę i wygląd posiłku

- zabezpieczyć się w ligninę i miskę nerkowatą (w razie wymiotów).

Wymioty:

-pić często w małych ilościach

-leki p/wymiotnych, p/bólowych, uspokajające

- pielęgnacja jamy ustnej

- zapewnienie ciszy, spokoju i bezpieczeństwa- poprzez rozmowę – zmniejszenie niepokoju

- odpowiedni mikroklimat na sali

- przyjęcie dogodnej pozycji (wys/półwys. z głową na bok)

- leżenie w łóżku

- zabezpieczyć się w ligninę i miskę nerkowatą (w razie wymiotów).

3. Przedstaw zasady transfuzji krwi i udziału pielęgniarki w przetaczaniu krwi i preparatów krwiopochodnych.

ZASADY OBOWIĄZUJĄCE PRZY PRZETACZANIU KRWI: #Sprawdzenie zgodności gr. krwi chorego i krwi przetaczanej. #Sprawdzenie daty ważności krwi umieszczonej na etykiecie butelki. #Sprawdzenie wyniku próby krzyżowej i uzyskanie na niej podpisu lekarza, który będzie przy przetoczeniu krwi. #Przeprowadzenie próby biol. (w obecności lekarza). #Zawsze powinna być prowadzona ścisła dokumentacja przetaczania preparatów krwi. #W przypadku braku danych lub uszkodzenia etykiety, krwi nie wolno przetaczać. #Jeżeli stwierdzamy podczas przeprowadzania próby biol. przyspieszenie tętna oraz częstości oddechów, zmianę zabarwienia skóry, a chory zacznie się skarżyć na bóle w okolicy krzyżowej lub kończynach, to należy natychmiast przerwać zabieg przetaczania. #Do przetaczanych preparatów krwi nie wolno dodawać in. leków. #Nie wolno przetaczać preparatu krwi z opakowania uszkodzonego ani przelewać krwi do in. butelki. #Nie wolno przetaczać preparatów przeterminowanych oraz takich, w których makroskopowo stwierdzamy hemolizę, skrzepy lub zmętnienie osocza. #Przy przetaczaniu krwi należy zachowywać zasady aseptyki (pełnej jałowości). #Szybkość przetaczania zależy od stanu chorego oraz rodzaju preparatu i powinna być ustalona przez lekarza. #W worku pozostawić 5ml krwi i zakrzepu do wpisania w książkę transfuzji i przez 5 dni krew powinna być przechowywana w lodówce. #Hemodylucja to przed rozpoczęciem lub po znieczuleniu upuszcza się ok. 20% objętości krwi chorego i w to miejsce przetacza półtorakrotną objętość płynu Ringera. W czasie operacji chory traci rozcieńczoną krew, a pod koniec operacji przetacza się uprzednio pobraną krew

ZESTAW NR . 29.

1. Scharakteryzuj powikłąnia i odczyny poprzetoczeniowe oraz zasady postęowania pielęgniarki w chwilki ich wystąpienia.

Wczesne powikłania poprzetoczeniowe: Występują podczas transfuzji lub w ciągu 24h od jej zakończenia. Należy do nich: ostry odczyn hemolityczny, wstrząs bakteryjny, wstrząs anafilaktyczny, nie hemolityczny odczyn gorączkowy, pokrzywka. Wstrząs po przetoczeniu krwi niezgodnej grupowo. W przypadkach ciężkich char. się ↓ RR, przyspieszeniem akcji serca, masywną skazą krwotocz­ną, sinicą, pojawieniem się hemolizy krwi, żółtaczki i niewydolności nerek. Objawy mogą występować w różnym nasileniu i nie są stałe. W przypadku wystąpienia niepokojących objawów w czasie przetaczania krwi należy: natychmiast przerwać przetoczenie krwi, zawiadomić lekarza, który podejmie odpowiednie leczenie, przesłać (w porozumieniu z lekarzem) do punktu krwiodawstwa w trybie pilnym: pozostałą część krwi w oryginalnym opakowaniu, 10 ml krwi chorego pobranej na skrzep, aparat, którym krew była przetaczana (zabezpieczony przed zakaż.). Wstrząs septyczny - nasilenie i przebieg kliniczny zależą od ilości i rodzaju podanych bakterii i endotoksyn. W przypadkach ciężkich objawy wstrząsu narastają niezwykle szybko. Występują bóle mięśniowe, wysoka gorączka, dreszcze, skaza krwotoczna i ostra niewydolność nerek. Piel. powinna zabezpieczyć próbki krwi podobnie jak w przypadku wstrząsu po przetoczeniu krwi niezgodnej grupowo. Leczenie jest uzależnione od stanu chorego i polega na opanowaniu wstrząsu i zwalczaniu bakteriemii. Późne powikłania poprzetoczeniowe: Występują po 24h od zakończenia transfuzji. Należą do nich: opóźniony odczyn hemolityczny, plamica poprzetoczeniowa, poprzetoczeniowa choroba „przeszczep przeciw biorcy”. Autotransfuzja: Oznacza uzupełnianie ubytku krwi przetoczeniem własnej krwi chorego. Formy autotransfuzji: pobranie krwi na 2-3 tyg. przed operacją, pobranie w dniu operacji 20% objętości krwi chorego i w to miejsce przetoczenie półtora krotnej objętości płynu Ringera (hemodilutio), zbieranie utraconej przez chorego krwi. Problemy związane z przetaczaniem krwi. Masywne przetoczenia (przetoczenie ponad 3l krwi w okresie 2-3h lub 2l po operacji) wielokrotnie ↑ wszystkie zagroż. związane z podawaniem krwi. Zastrzeżenia religijne.

2. Zasady przygotowania pacjenta do zabiegu operacyjnego w tyrbie nagłym na wybranym przykładzie stanu pacjenta.

Patrzy pyt. 14. Pacjent np. z wyrostkiem robaczkowym

1. Przedstaw działania edukacyjne wobec chorego z chorobą niedokrwienną serca.

ZADANIE PIEL.: wyeliminowanie czynników ryzyka miażdżycy poprzez: wyeliminowanie używek (bezwzględny zakaz palenie papierosów, picia alkoholu, picia mocnej kawy i herbaty), leczenie dusznicy bolesnej: (zapobiega to powstawaniu zakrzepów naczyń wieńcowych); leczenie cukrzycy i nadciśnienia tętniczego, normalizacja m.c., ćw. sportowe (najlepiej w ramach grup chorych), obrona przed negatywnym stresem, dieta ubogo tłuszczowa (tłuszcze należy pokrywać olejami roślinnymi, bogatymi w nienasycone kw. tłuszczowe, które maja wpływ p/miażdżycowy) i ubogocholesterolowa, (zalecane są owoce, warzywa, oleje roślinne), zapotrzebowanie na węglowodany należy pokrywać wielo cukrami (mąka, kasza, ziemniaki), a ograniczyć cukry proste, kw. foliowy i Wit. B₆ mogą normalizować podwyższone stężenie homocysteiny. ryzyko rozwoju chor. wiecowej ↓ się dzięki: spożywaniu umiarkowanej ilości alkoholu (szczególnie czerwonego wina) spożywanie Wit. E. kontrola parametrów życiowych (codziennie), zalecenie p. o ruchliwego i aktywnego życia zarówno pod względem fiz. i psych., przypominanie p. o regularnym zażywaniu leków, oraz wizytach kontrolnych u kardiologa (wykonywanie przez pacjenta zleconych bad. przez specjalistę).

ZESTAW NR 30.

1. Scharakteryzuj czynniki zwiększające skuteczność drenażu ułożeniowego.

Patrz pyt. 25.

2.postepowanie pielęgnacyjne w niedrożności przewodu pokarmowego.

*zapewnia dostep do żyły;

*zakłada sondę dożołądkową;

*nie podaje leków p/bólowych i środków przeczyszczających

*monitoruje cis i tęt.;

*pielęg pilnuje by chory nie przyjmował zadnych pokarmow ani płynów Az do zabiegu oper. lub do czasu ustąpienia ostrych objawów choroby;

*po zabiegu oper lub zakończeniu ostrego okresu choroby wdrożona jest odpowiednia dieta;

*podczas oczekiwania na zabieg oper i bezpośrednio po nim, a także w ostrym okresie niedrożności jelita leczonej zachowawczo chory powinien pozostac w lozku.

* W okresie pooperacyjnym niezwykle ważna jest, obok wszystkich innych zabiegów, troska o uruchomienie perystaltyki i opróżnianie jelit. Bardzo pomocne są tutaj małe wlewki doodbytnicze. Bardzo ważna rolę odgrywa tu również uzupełnianie wody i soli oraz racjonalne stosowanie antybiotyków.

3.omów czynniki ryzyka choroby niedokrwiennej serca oraz sposoby ich eliminacji.

Czynniki, które można modyfikować za pomocą zmiany stylu życia lub leków: Zab. lipidowe (dyslipidemie), Nadciśnienie tętnicze, Palenie tytoniu, Nadwaga i otyłość, Brak regularnej aktyw. fiz., Cukrzyca, Czynniki trombogenne. Czynniki, których nie można modyfikować: Wiek (M > 45r.ż. K > 55 r.ż.), Płeć męska, Czynniki gen.

ZADANIE PIEL.: wyeliminowanie czynników ryzyka miażdżycy poprzez: wyeliminowanie używek (bezwzględny zakaz palenie papierosów, picia alkoholu, picia mocnej kawy i herbaty), leczenie dusznicy bolesnej: (zapobiega to powstawaniu zakrzepów naczyń wieńcowych); leczenie cukrzycy i nadciśnienia tętniczego, normalizacja m.c., ćw. sportowe (najlepiej w ramach grup chorych), obrona przed negatywnym stresem, dieta ubogo tłuszczowa (tłuszcze należy pokrywać olejami roślinnymi, bogatymi w nienasycone kw. tłuszczowe, które maja wpływ p/miażdżycowy) i ubogocholesterolowa, (zalecane są owoce, warzywa, oleje roślinne), zapotrzebowanie na węglowodany należy pokrywać wielo cukrami (mąka, kasza, ziemniaki), a ograniczyć cukry proste, kw. foliowy i Wit. B₆ mogą normalizować podwyższone stężenie homocysteiny. ryzyko rozwoju chor. wiecowej ↓ się dzięki: spożywaniu umiarkowanej ilości alkoholu (szczególnie czerwonego wina) spożywanie Wit. E. kontrola parametrów życiowych (codziennie), zalecenie p. o ruchliwego i aktywnego życia zarówno pod względem fiz. i psych., przypominanie p. o regularnym zażywaniu leków, oraz wizytach kontrolnych u kardiologa (wykonywanie przez pacjenta zleconych bad. przez specjalistę).

ZESTAW NR 31

1.omów zasady i technikę oklepywania kl piersiowej u pacjenta unieruchomionego.

 Podanie leków wykrztuśnych i rozszerzających oskrzela na kilkanaście minut przed zabiegiem (w zależności od potrzeby).

 Ułożenie pacjenta w odpowiedniej pozycji zależnie od umiejscowienia zmian.

 Wykorzystanie poduszek i innych udogodnień do podparcia pacjenta w zmienionej pozycji.

 Oklepywanie klatki piersiowej z równoczesnym drenażem ułożeniowym poprzez układanie rąk w kształcie muszki oraz delikatne uderzanie w ścianę klatki piersiowej w szybkim następstwie, tak aby wywołać serię głuchych dźwięków.

 Wykorzystanie wibracji klatki piersiowej w połączeniu z drenażem ułożeniowym jeżeli zachodzi taka potrzeba.

 Użycie inhalatora ultradźwiękowego, jeśli zachodzi taka potrzeba.

 Monitorowanie ilości i rodzaju wykrztuszanej wydzieliny.

 Zachęcanie pacjenta do kasłania podczas i po drenażu ułożeniowym.

 Monitorowanie tolerancji pacjenta na wykonany zabieg: rytm i częstość oddechu, tętno oraz ogólne samopoczucie.

 Udokumentowanie przeprowadzonego zabiegu.

2. Przygotowanie pacjenta do badań endoskopowych przewodu pokarmowego i opieka pielęgniarska po wykonaniu badań.

Badanie endoskopowe, czyli wziernikowe, polega na wprowadzeniu aparatu optycznego do wnętrza narządu i oglądaniu jego stanu anatomicznego i czynnościowego. W przewodzie pokarmowym do narządów, które można badać przez wziernik, należą: przełyk, żołądek, dwunastnica oraz jelito grube. Wyróżniamy: Wziernikowanie przełyku (ezofagoskopia); wziernikowe żołądka i dwunastnicy, czyli gastroskopia i duodenoskopia, rektoskopowi - polega na wprowadze­niu sztywnego wziernika do odbytnicy i okrężnicy esowatej; koponoskopia wziernikowanie jelita grubego. Przygotowanie do uretroskopii: W dniu poprzedzającym badanie wykonuje się lewatywę czyszczącą, którą należy powtórzyć na 3 godziny przed badaniem. Przygotowanie do kolonoskopii pacjet powinien pozostawać na „diecie bezresztkowej"; w dniu badania powinien mieć wykonaną głęboką lewatywę czyszczącą.

3.Przedstaw udział pielęgniarki w opiece i edukacji pacjenta z niewydolnością serca.

. Niefarm. postępowanie w niewydolności serca polega na ograniczeniu aktyw. fiz., zapewnieniu odpoczynku psych. i leczeniu die­tetycznym. Stopień ograniczenia aktyw. fiz. zależy od stanu chorego. W przypadkach zaostrzeń wskazane jest leżenie przez 1-2tyg., a następnie stoso­wanie w ciągu dnia odpoczynku w pozycji leżącej lub siedzącej. W okresach stabil­nej niewydolności serca ostrożna rehab. ruchowa poprawia samopoczucie i sprawność chorych. Zapewnienie wypoczynku psych. może wymagać sto­sowania łagodnych leków uspokajających czy hospitalizacji lub leczenia sanatoryj­nego w celu odizolowania chorego od stresujących warunków do­mowych. Leczenie dietetyczne niewydolności serca polega na ograniczeniu przyjmowa­nia sodu, a w cięższych przypadkach także wody. U chorych otyłych wartość energetyczna diety musi być ograniczona. Piel.: zapewnienie sprawnego oddychania; utrzymanie aktyw. fiz. ale unikanie przeciążenia serca; zaspakajanie potrzeb fizycznych; piel. skóry obrzękniętej, zapobieganie odleżynom, przekonanie chorych do zaleceń dietetycznych, asystowanie w czasie punkcji, zapewnić regularne wypróżnianie. Dodatkowo kontrola i w razie potrzeby uzupełnianie elekt., prof. p/zakrzepowa, w razie duszności ułożenie chorego w pozycji wysokiej ze spuszczonymi nogami.

ZESTAW NR 32.

1. Scharakteryzuj pozycje do drenażu wydzieliny z różnych obszarów płuc.

• ułożenie na brzuchu, głowa skierowana w dół, tułów nachylony w stosunku do podłoża o 45° - taka pozycja usuwa wydzielinę z dolnej części płuc

• ułożenie na lewym boku z głową skierowaną w dół, tułów jest nachylony o 30° - taka pozycja usuwa wydzielinę ze środkowej części płuc

• ułożenie na prawym boku głowa skierowana w dół, tułów nachylony o 30°

• ułożenie na plecach z głową skierowaną w dół, tułów jest nachylony o 30° - taka pozycja usuwa wydzielinę z dolnej części płuc

• ułożenie na wznak – usuwanie wydzieliny z górnej części płuc

• pozycja siedząca z lekkim pochyleniem do przodu - usuwanie wydzieliny z górnej części płuc.

2.Opieka pielęgniarska nad pacjentem z gastrostomią.

Zabieg operacyjny polegający na wytworzeniu przetoki pomiędzy światłem żołądka a powłokami brzusznymi w celu umożliwienia choremu odżywiania się przez założoną do przetoki rurkę; zabiegi te wykonywane są w przypadku zamknięcia przełyku przez blizny lub nowotwór; jedna z 1-szych operacji żołądka. Wskazaniem do gastrostomii jest przede wszystkim niedrożność przełyku spowodowana guzem rakowym lub oparzeniem. W oparzeniu przełyku należy starać się odtworzyć drogę pokarm. operacjami plastycznymi. Wykonanie ich jest jednak możliwe dopiero po kilku mieś., gdy minie ostry okres gojenie oparzenia. Na czas tych kilku mieś. gastrostomia zapewnia żywienie. GASTROSTOMIA: może być wykonana: endoskopowo, tradycyjnym sposobem przez laparotomię i wprowadzenie do żołądka dość grubego drenu PEZZERA. Gł. celem jest utrzymanie higieny rurki gastrostomijnej, płukanie rurki tylko na zlecenie lekarza, obserwacja pod kontem zalegań pokarmu podanego wcześniej, obserwacja pod kątem wystąpienia wycieku z rurki gastrostomijnej, zmiana opatrunku wokół gastrostomii, obserwacja pod kontem zaczerwienienia i wystąpienie stanu zap., wycieku jeżeli występuje, obserwacja barwy konsystencji i zapachu. Edukacja p. na temat życia gastrostomią. Zapewnienie kontaktu z dietetyczką która dokładnie wyjaśni prawidłową dietę.

3.omów problemy pielęgnacyjne chorego z ostrym i przewlekłym zapaleniem oskrzeli.

*kaszel, suchy, męczący, spowodowany ostrą fazą procesu chorobowego.

*wilgotny kaszel i trudności w odkrztuszaniu gęstej wydzeliny.

*obniżona tolerancja wysiłku fizycznego spowodowana ogólnym osłabieniem i dusznością.

*gorączka z towarzyszącymi dreszczami i nasilonym poceniem się spowodowana procesem chorobowym.

*zmniejszene łaknienie spowodowane odczuwaną dusznością i osłabieniem.

ZESTAW NR . 33

1.omów cel i zasady prowadzenia gimnastyki oddechowej.

Celem gimnastyki oddechowej jest poprawa czynności układu oddechowego poprzez:

• Utrzymanie prawidłowej wentylacji płuc lub jej poprawienie.

• Zwiększenie ruchomości klatki piersiowej i przepony, zwiększenie siły mięśni oddechowych.

• Pobudzenie do efektywnego kaszlu.

• Zapobieganie powikłaniom (niedodma, zapalenie płuc).

Zasady obowiązujące podczas wykonywania ćwiczeń oddechowych:

• Przyjęcie przez pacjenta optymalnej pozycji podczas ćw. (na plecach, brzuchu lub siedzącej), dostosowanej do rodzaju stosowanego ćwiczenia.

• Zależnie od potrzeb, stosowanie dodatkowo pozycji drenażowych, oklepywania kl. Piersiowej i masażu wibracyjnego, które ułatwiają odksztuszanie zalęgającej wydzieliny, poprawiając drożność oskrzeli.

• Nauka ćw. Oddechowych przed ich wykonaniem.

• Nauka prawidłowego oddychania (stosunek czasu wydechu do wydechu 2:3).

• Należy dążyć do maksymalnego wydłużenia czasu wydechu, aż do uczucia „braku powietrza”.

• Podczas ćw. Oddechowych należy stosować różnego rodzaju urządzenia pomocnicze.

• Liczba powtórzeń ćw. nie powinna przekraczać 3 – 4 w jednej serii.

• Nie należy zbyt intensywnie wykonywać ćw., gdyż może to prowadzić do hiperwentylacji, której następstwem może być zaburzenie równowagi kwasowo – zasadowej organizmu.

• Ćwiczenia najkorzystniej jest wykonywać przed śniadaniem, kolacją lub 2 godz. po niej.

• Podanie szklanki gorącego napoju przed ćwiczeniami ułatwia upłynnienie wydzieliny.

• Jeśli są wskazania, przed ćw. Należy podać pacjentowi leki np. p/bólowe, rozszerzające oskrzela, rozrzedzające wydzielinę i odczekać 15 – 20 minut.

• Ćwiczenia oddechowe zaczyna się od relaksacji (rozluźnienia mięśni, odprężenia fizycznego i psychicznego).

2.pielęgnacyjne metody łagodzenia bólu u pacjentów leczonych w oddziale chirurgicznym.

• określenie przyczyny dolegliwości bólowych

• monitorowanie natężenia bólu z wykorzystaniem skal wizualno-analogowych;

• obserwacja objawów towarzyszących odczuciom bólowym- wahania tętna, przyspieszenie i spłycenie oddychania, podwyższenie temperatury ciała, nudności, wymioty, wzrost wrażliwości na bodźce otoczenia;

• określenie  indywidualnego poziomu tolerancji bólowej pacjenta

• uczestniczenie w realizacji leczenia przeciwbólowego zgodnie z zaleceniami WHO  bóle słabe - niesterydowe leki przeciwzapalne, leki uspokajające, leki przeciwdepresyjne, bóle o miernym nasileniu - leki opioidowe, leki przeciwzapalne, leki uspokajające, leki przeciwdepresyjne, bóle silne - silne opiaty (morfina);

• likwidowanie środowiskowych czynników wpływających na wzrost odczuć bólowych

• wykonywanie wszystkich koniecznych czynności pielęgnacyjnych, diagnostycznych i terapeutycznych bardzo delikatnie;

• sposoby zwalczania bólu np.: nacieranie pleców, zmiana ułożenia chorego w łóżku, dostarczenie choremu dodatkowych poduszek i innych udogodnień, wysłuchanie skarg pacjenta dotyczących dolegliwości bólowych;

• obserwowanie w kierunku wystąpienia powikłań farmakologicznego zwalczania dolegliwości bólowych i ich usuwanie np.: zaparcia, nudności, wymioty, senność lub bezsenność, świąd skóry.

• TERMOTERAPIA (leczenie ciepłem) – zastosowane ciepło daje czasową ulgę w podostrych i przewlekłych stanach pourazowych i zapalnych (np. skręceniach, skurczach mięśni, zapaleniach mięśni, urazach).

Ciepło zwiększa przepływ krwi i rozciągliwość tkanki łącznej, zmniejsza sztywność stawów, minimalizuje skurcz mięśnia, umożliwia szybsze zmniejszenie obrzęku i wysięku zapalnego.

Natężenie i czas trwania efektów klinicznych zależą głównie od temp. tkanek, szybkości jej podnoszenia i leczonego obszaru ciała.

Ciepłolecznictwo obejmuje promieniowanie podczerwone, ciepłe okłady, hydroterapię, a także ultradźwięki.

W praktyce pielęgniarskiej stosuje się ciepłe okłady, natomiast inne działania z zakresu ciepłolecznictwa podejmowane są przez specjalistów z zakresu fizykoterapii.

• KRIOTERAPIA (leczenie zimnem) – stosowanie zimna łagodzi bólowe skurcze mięśni, jest pomocne w zwalczaniu bólu pourazowego, ostrych procesów zapalnych, zwłaszcza o charakterze miejscowym.

Krioterapię można stosować miejscowo za pomocą woreczków z lodem lub zimnych okładów.

Rozprzestrzenianie się zimna na skórze zależy od grubości naskórka, znajdującego się poniżej niego tłuszczu i mięśni oraz od zawartości wody w tkankach i szybkości przepływu krwi.

UWAGA!!!

Należy unikać zbyt długiego stosowania zimna, gdyż grozi to uszkodzeniem tkanek (odmrożenia) i uogólnioną hipotermią.

Zimna nie należy stosować na słabo ukrwione okolice ciała.

• ELEKTROSTYMULACJA – do łagodzenia bólu wykorzystuje się prąd o niskiej częstotliwości.

Zabiegi elektrostymulacji są podejmowane przez fizykoterapeutów i lekarzy.

• MASAŻ – może łagodzić ból, zmniejszać obrzęk i stwardnienie związane z urazem.

Mogą być podejmowane przez osobę do tego uprawnioną w przypadku bólów krzyża, zapalenia stawów i porażeniach.

Nie zaleca się stosować masaży do leczenia zakrzepowego zapalenia żył.

• AKUPUNKTURA – metoda ta polega na wprowadzeniu igieł w odpowiednie miejsca na skórze pacjenta w różnych częściach ciała.

Akupunktura stymuluje m.in. wytwarzanie endorfin, przez co wykazuje działanie p/bólowe i p/zapalne.

3.omów postępowanie pielęgniarki wobec chorego z astmą oskrzelową.

Problemy pielęgnacyjne i ich realizacja. Pogorszenie wymiany gazowej płucach spowodowane jednostką chorobową. Działania częste wietrzenie, odpowiedni mikroklimat, W razie potrzeby choremu podaje się do oddychania tlen, duszn. lub uporcz. kaszlem; działanie: zapewn. wypocz. przez: odpow. wybór sali dla chorego, zapewn. spokoju, ułoż. chorego w najwygodniejszej pozycji. Duszn. spowodow. zaleg. wydziel.; działanie: ułoż. w pozycji siedzącej na chorym boku; zachęcanie do głębokiego kaszlu i odkrztuszania jej. brak komfortu spowodow. poceniem się w wyniku gorączki; działanie: codzienna toaleta ciała w letniej wodzie oraz w razie potrzeby, zmiana bielizny osobistej i pościelowej w razie potrzeby. Wzmoż. wydzielanie wydzieliny spowodow. jednostką chorobową; działanie: nauczenie odpowiedn. sposobu odkasływania, pouczenie o Konieczn. zasłaniania ust podczas odkasływania, dostarcz. słoika z ciemnego szkła z pokrywką na odkasływaną wydzielinę, dostarcz. ligniny do wycierania ust, dbanie o higienę ust przez płukanie środkami dezynfekcyjnymi oraz regularne mycie zębów. Upośledz. łaknienie spowodow., dusznością lub uporczywym kaszlem; działanie: podawanie diety bogato energet., bogato białko. z duża ilością vit., podawać posiłki urozmaicone i estetycznie przyrządz., dostarcz. opow. ilości płynów. Zachęcanie do ruchu: spacerów, prowadzenie ćwiczeń czynnych i biernych.

ZESTAW NR 34.

1. Scharakteryzuj udział pielęgniarki w diagnostyce chorób układu krążenia z uwzględnieniem badań specjalistycznych nieinwazyjnych.

• Pomiar ciśnienia tętniczego. Pomiaru dokonujemy po 5 minutowym odpoczynku, co najmniej 30 minut po wypiciu kawy i napojów zawierających kofeinę. Badany powinien przyjąć komfortową pozycję siedzącą z podparciem ramienia umieszczonego na wysokości serca i z oparciem pleców. Mankiet powinien obejmować co najmniej 80% obwodu ramienia i zakrywać dwie trzecie jego długości (zbyt wąski mankiet jest przyczyną zawyżania ciśnienia tętniczego i odwrotnie). Pierwszy pomiar ciśnienia tętniczego u danego pacjenta należy wykonać na obu kończynach górnych, następne pomiary na ramieniu o wyższych wartościach ciśnienia tętniczego. Każdy pomiar powinien składać się z co najmniej dwóch oznaczeń. Mankiet wypełnia się powietrzem do ciśnienia o 20 milimetrów słupa rtęci większego niż ciśnienie skurczowe (po zaniknięciu tętna na tętnicy promieniowej). Pojawienie się szumu nad tętnicą wyznacza wartość ciśnienia skurczowego, natomiast mo­ment jego zniknięcia odpowiada ciśnieniu rozkurczowemu.

• Spoczynkowe badanie elektrokardiograficzne (E K G) jest to zapis aktywności elektrycznej serca. Badanie standar­dowe polega na przeprowadzeniu zapisu z dwunastu odprowadzeń. Na oddziałach inten­sywnej opieki medycznej prowadzone jest ciągłe monitorowanie zapisu E K G, za­zwyczaj z jednego odprowadzenia.

• Elektrody kończynowe umieszcza się w następującej konfiguracji: żółta, lewe ramię; zielona, lewa kończyna dolna; czarna, prawa kończyna dolna, czerwona, prawe ramię. Elektrody przedsercowe umieszcza się kolejno: czerwona: w czwartej przestrzeni międzyżebrowej, po prawej stro­nie mostka; żółta: w czwartej przestrzeni międzyżebrowej, po lewej stronie mostka; zielona: w połowie odległości pomiędzy żółtą i brązową; brązowa: w piątej przestrzeni międzyżebrowej w linii środkowoobojczykowej lewej; czarna: w linii prostej od brązowej, przeprowadzonej prostopadle do lewej linii pachowej przedniej, w punkcie przecięcia z tą linią, fioletowa: na tym samym poziomie co brązowa, ale w lewej linii pacho­wej środkowej.

• Główne załamki (wychylenia zapisu aktywności elektrycznej) określa się literami P, Q, R, S, T, U. Załamek P powstaje w momencie depolaryzacji przedsionków, zespół QRS odpowiada depolaryzacji komór serca, a załamek T odpowiada repolaryzacji komór.

• Za pomocą E K G można diagnozować m.in.: niedokrwienia mięśnia sercowego, zawał serca, zaburzenia rytmu i zaburzenia przewo­dzenia przez układ bodźcoprzewodzący. Pojawienie się zmian odcinka S T, w posta­ci jego obniżenia i lub ujemnych załamków T, wskazuje na niedokrwienie mięśnia sercowego. Uniesienie odcinka S T wskazuje na tworzący się zawał serca. Wystąpienie patologicznych załamków Q przemawia za przebytym zawałem.

• Elektrokardiograficzny test wysiłkowy, Próbę wysiłkową wykonuje się na ergometrze rowerowym lub na bieżni ruchomej. Aby wykonać test, chory musi być zdolny do wykonania wysiłku fizycznego. Podczas badania prowadzi się stałe monitorowanie E K G, ciśnienia tętniczego i stanu chorego przed wysiłkiem, podczas stopniowo zwiększanego wysiłku oraz do 10 minut po jego zakończe­niu. U osób z chorobą wieńcową objawy niedokrwienia mięśnia sercowego pojawiają się przed osiągnięciem granicy wysiłku maksymalnego. Jest to ból w klatce piersiowej o charakterze wieńcowym i zmiany niedokrwienne w zapisie E K G.

• Elektrokardiografia metodą Holtera polega na wielogodzinnej rejestracji zapisu E K G z dwóch, trzech odprowadzeń. Dwudziesto cztero godzinne monitorowanie E K G umożliwia rejestrację zapisu w warun­kach, w jakich pacjent przebywa na co dzień. Badanie to ma zastosowanie w dia­gnostyce choroby niedokrwiennej serca, zaburzeń rytmu.

• Test pochyleniowy wykorzystywany w diagnostyce omdleń pochodzenia sercowego. Podczas badania obserwuje się ciśnienie i akcję serca związane z przedłużającym się przebywaniem w pozycji pionowej. Test przeprowadza się na stole uchylnym ułożonym pod kontem 60 do 70 stopni. Test może być poszerzony o prowokację farmakologiczną (izoprynalinę, nitroglicerynę).

• Rentgen klatki piersiowej. Na zdjęciu można stwierdzić powiększoną sylwetkę serca oraz zaawansowane zmiany miażdżycowe w aorcie. Badanie można przeprowadzać ze środkiem cieniującym.

• Scyntygrafia mięśnia sercowego stosowana w diagnostyce choroby niedokrwiennej serca do oceny perfuzji mięśnia sercowego oraz miejscowej kurczliwości komór serca. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny znajdują zastosowanie w diagnostyce gu­zów serca, wrodzonych i nabytych wad serca oraz chorób osierdzia.

• U S G i echo serca – obrazowa metoda badania serca i dużych naczyń za pomocą ultradźwięków. Pozwala ocenić budowę serca (grubość mięśnia sercowego), funkcję serca, kurczliwość, przepływ krwi.

• Koronarografia (angiografia tętnic wieńcowych) Badanie polega na wprowadzeniu cewników kolejno do pra­wej i lewej tętnicy wieńcowej oraz na podaniu przez nie do światła naczyń środka cieniującego z jednoczesnym wykonaniem rejestracji obrazu na filmie, kasecie wideo lub na dysku komputera. Cewniki wprowadza się zazwyczaj przez wkłucie do tętnicy udowej lub promieniowej.

• Podanie środka cieniującego do lewej komory serca (wentrykulografia) pozwala ocenić kurczliwość mięśnia sercowego wraz z pomiarem frakcji wyrzutowej. Dokładniejszą ocenę morfologii zmian miażdżycowych można otrzymać za pomocą ultrasonografii wewnątrzwiencowej. Badanie to pozwala uzyskać obrazy przekroju poprzecznego naczynia, które po przetworzeniu mogą być przedstawione jako trójwymiarowa rekonstrukcja badanego odcinka tętnicy.

• Angiografia wykorzystywana jest do oceny zmian w pozostałych tętnicach. Za jej pomocą określa się stopień zaawansowania miażdżycy lub istnienie zmian tętniakowatych.

• Badanie elektrofizjologiczne polega na rejestracji potencjału elektrycznego serca mierzonego z wewnętrznej powierzchni ścian serca przez wprowadzenie odpowiednich cewników. Badanie to ma zastosowanie w diagnostyce zaburzeń rytmu serca.

• diagnostyka martwicy mięśnia sercowego oparta jest na trzech marke­rach: troponinach, izoenzymie sercowej kinazy kreatynowej (C K M B) i mioglobinie.

• U chorych na zawał serca zwiększone stężenie troponin można wykryć już po 4 do6 godzin od wystąpienia objawów. W zawale serca do zwiększenia aktywności C K-M B dochodzi od 4 do 10 godzin od chwili rozpoczęcia się epizodu bólowego, osiąga ono szczyt około 24godzin, a następnie norma­lizuje się po 36 do 72 godzin. Ze względu na małą masę cząsteczkową, mioglobina łatwo uwalnia się z komórek mięśniowych w przypadku ich martwicy, a także urazu lub nawet intensywnego wysiłku fizycznego. W ostrych zespołach wieńcowych mioglobina pojawia się w krwiobiegu w krótkim okresie po powstaniu martwicy.

2.Jakie znasz pielęgnacyjne sposoby łagodzenia świądu u dzieci z chorobami alergicznymi skóry

Proponowany schemat postępowania w AZS: Kompiel w emulsji „oilatum” 1-2x/d w zależności od stopnia nasilenia objawów. zamiast mydła zwykłego używa się mydła natłuszczającego o właściwościach Zmiękczających które nie naruszają naturalnego płaszcza lipidowego skóry. Dziecko można kąpać w temp. wody jaki zapewnia mu komfort. tuż po wyjęciu dziecka z kąpieli delikatnym osuszeniu trzeba zastosować krem nawilżający taki krem stosuje się w razie potrzeby co 4h co najmniej 2x/d, po zastosowaniu kremu gdyby utrzymywał się świąt stosuje się maść sterydową przesz 2tyg., nie dłużej. Podawanie leków p/histaminowych najczęściej na noc, działają uspakajająco. Uzupełnienie leczenia farm. i piel. skóry: dobór odzieży zależy od otoczenia (nadmierne przegrzanie powoduje pocenie się) luźna bawełniana odzież najodpowiedniejsza dla dziecka; okrycie nocnenie za ciepłe; unikanie sytuacji konfliktowych, niekiedy zalecana jest współpraca z psychologiem lub psychiatrą. Staranna i troskliwa piel. łagodzi frustrację u dziecka, ponieważ funkcje ukł. immunologicznego są ściśle związane ze stanem psych. dziecka, dlatego osiągnięcie równowagi psych. powinno być jednym z ważnych osiągnięć rodziców.

3.Scharakteryzuj zasady wykonywania inhalacji.

Zasady:

• Dobrze wietrzone pomieszczenie (klimatyzacja) - przeciwdziałanie nagromadzenia aerozoli w inhalatorium.

• Zmiana ustników, masek po każdorazowym użyciu przez pacjenta, następnie: dezynfekcja i sterylizacja.

• Pacjent przed i po wziewaniach musi odpocząć i dostosować temperaturę organizmu do otoczenia – np. zimową porą – inhalacja ciepła. Pacjent 15-30 min po inhalacji nie powinien rozmawiać, przyjmować posiłków i napojów, palić papierosów.

• Przestrzeganie dat przydatności preparatów i utrzymanie optymalnych stężeń wód leczniczych i środków farmakologicznych.

• Dokonanie oceny stanu pacjenta przed i po zabiegu,

• Uzyskanie zgody na wykonanie zabiegu,

• Używanie sprzętu jednorazowego użytku,

• Nie wykonywanie inhalacji tuż przed posiłkiem lub bezpośrednio po nim,

• Obserwacja pacjenta w trakcie wykonywania zabiegu,

• Ocena tętna i oddechu pacjenta,

• Zapewnienie warunków intymności,

• Przestrzeganie zasad higieny i aseptyki,

• Wykonanie inhalacji w pozycji siedzącej lub półwysokiej,

• Wykonywanie 8-12 oddechów /min.,

• Udokumentowanie wykonania zabiegu.

ZESTAW NR . 35.

1.Scharakeryzuj postępowanie niefarmakologiczne wobec chorego z zastoinową niewydolnością serca.

• zmniejszenie podaży sodu i płynów

• redukcja masy ciała u pacjentów z otyłością

• poprawa odżywienia u pacjentów niedożywionych

• ograniczenie spożycia alkoholu

• bezwzględny zakaz palenia tytoniu

• unikanie leków nasilających przewlekłą niewydolność serca (szczególnie niesteroidowych leków przeciwzapalnych)

• coroczne szczepienia przeciwko grypie i zakażeniom pneumokokami

2.omów zadania pielęgniarki w badaniach diagnostycznych ukł moczowego u niemowląt i starszych dzieci.

3. Scharakteryzuj zasady aseptyki i antyseptyki podczas iniekcji.

Zasady aseptyki:

1. posługiwać się jałowymi narzędziami (jednorazowego użytku) i jałowym materiałem opatrunkowym

2. sprzęt jednorazowego użytku przechowywać w oryginalnych pojemnikach, np. kartonach, wszelkie jego magazynowanie wymaga okresowej kontroli, by nie uległo przeterminowaniu

3. przygotowując sprzęt do zabiegu należy sprawdzić: datę upływu gwarancji, szczelność opakowania

4. otwierać należy tak, by nie zainfekować sprzętu

5. sprzęt wielokrotnego użytku wyjmować długimi jałowymi narzędziami, przechowywać w sposób jałowy

6. wszystkie narzędzia i materiały opatrunkowe niezużyte podczas zabiegu ponownie wyjałowić

7. umyć ręce przed i po zabiegu

8. założyć rękawiczki jednorazowego użytku

9. miejsce, pole zabiegu: przed wstrzyknięciami, pobieraniem krwi, punkcjami, zabiegami operacyjnymi, zmianą opatrunku na ranie przemyć środkiem antyseptycznym

10. uważać, aby jałowym sprzętem nie dotykać przedmiotów znajdujących się poza polem działania, a w przypadku zakażenia sprzęt wymienić

11. po zakończonym zabiegu używany sprzęt jednorazowego użytku umieścić w płynie dezynfekcyjnym, sprzęt jednorazowego użytku w pojemnikach na odpady, a zużyty materiał opatrunkowy włożyć do foliowego worka i przeznaczyć do spalenia, można użyć aparatu do niszczenia igieł jednorazowego użytku

12. sprzęt dezynfekować zgodnie z aktualnie obowiązującą instrukcją stosowania środków dezynfekcyjnych, z uwzględnieniem przeznaczenia, rodzaju, stężenia, czasu działania, częstości wymiany.

ZESTAW NR . 36.

1. patrz zestaw 31 pytanie 2

2.Wymień czynniki sprzyjające urazowości u dzieci.

Czynniki sprzyjające urazom ze strony dziecka: wiek, niedojrzały system słuchowy, niski wzrosty, wąskie pole widzenia, osobowość.

#Wiek: w 1-wszych latach dziecka cechuje silny napęd ruchowy, rozwój zręczności, inteligencji, ciekawości a jednocześnie: brak wyobraźni i dośw., niska odpowiedzialność, brak ostrożności, duża impulsywność, brak dłuższej koncentracji, trudności w dokonywaniu syntezy. prowadzi to do niemożności dokonania przez dziecko szybkiej oceny sytuacji.

#Niedojrzały system słuchowy: słabo rozpoznaje kierunek skąd płynie dźwięk, chociaż słuch jest bardziej wyostrzony, szybciej reaguje na dźwięki.

#Niski wzrost: powoduje, że dziecko jest słabo widoczne dla użytkowników dróg.

#Wąskie pole widzenia: do 8r.ż. pole jest o 1/2 mniejsze niż u dorosłego. Dzieci widzą na wprost. Utrudnia to dziecku postrzeganie tego co dzieje się z boku oraz ocenę ruchu czy pojazd jedzie czy stoi. #Osobowość: częściej urazy dotyczą dzieci b. ruchliwych.

#Przyczyny wypadków ze strony rodziców i otoczenia: postawa rodziców: brak opieki, nadmierna opieka (utrudnienie zdobycia własnych dośw.). Najbardziej pożądana z punktu widzenia prof. jest postawa rodziców czynnie nastawiona na ochronę dziecka, kształtująca u dziecka umiejętność przewidywania wypadków. Atmosfera w rodzinie: kłótnie, rozwód, separacja, zgon. Wszystkie sytuacje powodujące, że rodzice są mniej czujni: zmęczenia, koniec dnia, spotkania towarzyskie, święta, wyjazd, przeprowadzka, żniwa, stanowi potencjalne zagrożenie dla dziecka.

#Ogólne zasady prof. p/wypadkowej: wypadki nie są zdarzeniami czysto losowymi; wypadkom i ich tragicznym skutkom można zapobiec przez edukację społe. odnośnie ogólnego podejścia do problemów bezpieczeństwa oraz do konkretnych zagadnień; wychowanie dzieci w duchu bezpieczeństwa, rozsądnego podejmowania ryzyka, stwarzania bezpiecznego środowiska; ważna jest także edukacja społ. w zakresie udzielanie pierwszej pomocy; niezbędne jest stałe monitorowanie wypadkowości i prowadzenie bad. nad uwarunkowaniami wypadków; zapobieganie wypadkom wymaga działań wielodyscyplinarnych na szczeblu lokalnym, krajowym i międzynarodowym; planując działania prewencyjne, należy określić na jaki czynnik pragnie się oddziaływać; wybrany czynnik powinien być modyfikowany w świetle dostępnej wiedzy i zasobów; miarą skuteczności programu może być ↓ umieralności, chorobowości spowodowanej urazem, redukcja niepełnosprawności, zamiany zachowań; do prewencji prwypadkowej powinny być włączone różne organizacje rządowe i poza rządowe, a rola służby zdrowia polega zarówno na działaniach własnych oraz inicjowania i wspierania in. jednostek.

3. Podaj zasady wstrzyknięć podskórnych na przykładnie iniekcji Insuliny.

Miejsca wstrzyknięć

Insulina może być wstrzykiwana w wiele okolic Twojego ciała. Lekarz może zalecić Ci wstrzyknięcia w uda, brzuch, pośladki lub ramiona. Ważne jest by zmieniać miejsca wstrzyknięć w obrębie tej samej okolicy, ponieważ powtarzające się wstrzyknięcia w to samo miejsce mogą być przyczyną  zmian w obrębie tkanki podskórnej i efekt działania insuliny na poziom cukru we krwi może być trudny do przewidzenia.

Najlepsze miejsca do wstrzyknięć insuliny

Insulina z pewnych miejsc lepiej się wchłania do krwi niż z innych. Z tego powodu poziom cukru we krwi może być różny, kiedy wstrzykujesz insulinę w różne okolice. Dlatego lepiej nie zmieniać okolicy wstrzyknięć. Większość chorych wstrzykuje insulinę krótko działającą w brzuch a o przedłużonym działaniu w udo.

Jak wstrzykiwać insulinę

Kiedy wstrzykujesz insulinę igła powinna wejść wystarczająco głęboko, aby dotrzeć do tkanki podskórnej. Jeśli tkanka ta jest cienka igła może przypadkiem zostać wkłuta do mięśnia. Wtedy insulina wchłania się szybciej, a wpływ na poziom cukru we krwi jest trudniejszy do przewidzenia. Można temu zapobiec używając krótkiej igły, na przykład 6 mm długości lub wstrzykując insulinę w miejsce, gdzie jest więcej tkanki tłuszczowej.

Sposoby podawania insuliny

Zespół diabetologiczny pomoże Ci wybrać odpowiedni do Twoich potrzeb system podawania insuliny i nauczy, jak się nim posługiwać. Możesz wybrać wstrzykiwacz NovoPen^® 3 lub dozownik insuliny Innovo^® - trwałe systemy wielokrotnego użytku. Zawierają one wymienne wkłady z insuliną wystarczające na kilkanaście do kilkudziesięciu wstrzyknięć. Korzystne może być także stosowanie fabrycznie napełnionych insuliną jednorazowych wstrzykiwaczy NovoLet^® lub dozowników InnoLet^®, które po zużyciu insuliny po prostu wyrzucasz i sięgasz po następny. Jeżeli używasz strzykawki insulinowej przed każdym wstrzyknięciem musisz nabrać insulinę z fiolki. Innym sposobem podawania insuliny są pompy insulinowe.

Przechowywanie dodatkowej insuliny

Insulinę należy przechowywać w lodówce, ale nie w pobliżu zamrażalnika ani w jego wnętrzu. Prawidłowo przechowywaną insulinę można używać do czasu upływu daty ważności. Jest to zwykle przynajmniej rok. Data ważności jest wydrukowana na opakowaniu. Nie wolno stosować insuliny po upływie daty ważności.

Insulina obecnie stosowana

Jeżeli napocząłeś fiolkę z insuliną to nadal najlepiej jest przechowywać ją w lodówce. Insulina we wstrzykiwaczu lub dozowniku może być przechowywana w temperaturze pokojowej (poniżej 25 ^o C) przez okres około 30 dni. Dokładny okres przechowywania używanej insuliny jest zawsze podany na ulotce w opakowaniu. Chroń insulinę przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych i wysoką temperaturą.

ZESTAW NR 37.

1. omów swoiste problemy opiekuńcze w opiece nad dzieckiem z białaczką

Nudności i wymioty (zofram, gumy do żucia).

Utrata włosów.

Owrzodzenia w j. ustnej po kilku dniach stosowania cytostatyków jako efekt ↓odporności i toksycznego działania leków, b. bolesne; dbać o higienę j. ustnej, płukać płynami dezynfekcyjnymi, używać miękkich szczoteczek.

Zmiany na skórze - stan zapalny, przebarwienia, złuszczanie się, bąble pokrzywkowe.

Biegunka, zmiany w śluzówce jelit.

Objawy skazy krwotocznej – p/wskazane są zabiegi, które mogą doprowadzić do wylewów podskórnych (iniekcji i.m., ucisku na kończyny, oklepywanie klp, nacieranie).

Dziecko powinno pozostać w łóżku, aby zapobiec przypadkowym urazom.

Ze względu na niebezpieczeństwo wylewów do CUN należy zapobiegać wszelkim wysiłkom np. związanym z oddaniem zapartego stolca.

W okresie neuropatii (↓ zdolności obronnej org.) dzieci wymagają specjalnych warunków tzn. reżim sanitarny (sala izolowane ze śluzą).

Dodatkowo obserwacja skóry, miejsc układania, pach, krocza, okolicy paznokci, temp. ciała. D

ieta lekkostrawna (w okresie neuropatii warzywa i owoce tylko gotowane lub parzone.

Aby zapobiec lub skrócić czas neuropatii podaje się czynniki wzrostowe granulocytów i makrofagów.

Podst. znaczenie dla końcowego rezultatu terapii ma stopień zaawansowania chor. nowotworowej w momencie ustalenia rozpoznania i zastosowanie odpowiedniego leczenia.

1. Przedstaw działania edukacyjne wobec chorego z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy.

Chor. wrzodowa żołądka Zad. edukacyjne: zapobieg. reinfekcji, kształtow. prawidłow. zach. zdrow.: zmiana odżyw.- długi okres pozostawania na czczo, nieregularne spożyw. pokarmów w pośpiechu, niedokładne rozdrabnianie; eliminacja palenia; metody radz. sobie ze stresem; organizacja wypoczynku (nocny, urlopy); korygow. nieprawidłowych metod walki z bólem stosow. przez pacjenta; informow. o wrzodotwórczym działaniu leków; przygotow. do samoobserwacji pod kątem pojawiania się powikłań i informow. o sposób. radz. sobie w sytuacji ich wystąpienia, tj. bezsenność- najczęściej zasypiamy o 5 rano i po południu, spowodow. jest to zmniejszeniem hormonów; marskość wątroby; białaczki, nowotwory. W chorobach ukł. trawiennego najważniejszymi problemami, które powinny być uwzględni. w planie postępow. pielęgniarskiego, są: właściwe odżywianie, zapewnienie prawidłow. i intymnego załatwiania potrzeb fizjologicznych oraz utrzymanie higieny. W proces. Pielęgnow. należy uwzględnić w szczególnym stopniu problem zachowania czystości. Jest to istotne zwłaszcza w odnieś. do chorych zanieczyszczających się, z wymiotami lub biegunką, do chorych obłożnie lub z ograniczoną świadom., pozostających stale w łóżku.

Dwunastnicy . Pielęgnacja: eduk. pacjenta, udział w farmakoterapii, dieta, zapobieg. powikł. i nawrotom.

1. Podaj zasady wstrzyknięć podskórnych na przykładnie iniekcji preparatów p/zakrzepowych np. Clexane.

Wstrzyknięcia podskórne: wykonuje się je w miejsca obfitujące w luźną tkankę podskórną, są to: ok. zewnętrzna środkowej części ramienia; ośrodkowa zewnętrzna część uda; ok. pępka; ok powyżej pępka; ok. podłopatkowa. Ilość leku podawanego tą drugą nie powinna przekraczać 2ml, ponieważ tkanka podskórna jest słabo unaczyniona (co powoduje powolne wchłanianie leku) i mocno unerwiona, co powoduje bolesność przy podawaniu większych objętości leku. Podskórnie można wprowadzać wodne roztwory leków o stężeniu izotonicznym. Wchłanianie leku trwa ok. 15-20min.

Obowiązujące zasady: przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego i antyseptycznego; dezynfekowanie miejsca wkłucia; używanie jałowego sprzętu; zachowanie jałowości leku; wybranie odpowiedniego miejsca wkłucia; zachowanie jałowości leku; wybranie odpowiedniego miejsca wkłucia; obejrzenie, zbadanie palpacyjnie przewidywanego miejsca wkłucia; owinięcie zmian patologicznych zaobserwowanych i stwierdzonych badaniem palpacyjnym; zmiana miejsca wkłucia przy częstych wstrzyknięciach (np. insuliny); sprawdzenie zgodności leku ze zleceniem lekarza (nazwy, dawki, terminu przydatności); dokładne nadpiłowanie ampułki, a następnie odkażenie i zebranie wilgotnych opiłków (przy wielokrotnym nakłuwaniu korka, np. fiolki z insuliną- zmieniać miejsca nakłucia); utworzenie fałdu tkanki i wprowadzenie ¾ długości igły pod kątem 45°C; unieruchomienie igły przy podawaniu leku, jak również poinformowanie pacjenta o konieczności unieruchomienia miejsca wkłucia; sprawdzenie położenia igły przez aspirowanie (podajemy lek wówczas, gdy stwierdzimy, że igła nie znajduję się w naczyniu krwionośnym); wprowadzenie leku powoli- umożliwia to powolne jego przemieszczanie w obrębie tkanek; uprzedzenie chorego o momencie wkłucia, natomiast przytrzymanie dziecka, chorego nieprzytomnego, pobudzonego; usunięcie powietrza ze strzykawki; przestrzeganie godzin podawanie leku- zapewnia to utrzymanie odpowiedniego, terapeutycznego stężenia leku w organizmie; przygotowanie i podanie leku przez tę samą; udokumentowanie wykonania zabiegu; stosowanie zasady reżimu sanitarnego w trosce o bezpieczeństwo pacjenta i własne; m.in. używanie rękawiczek ochronnych, zabezpieczanie zużywanego sprzętu.

Nie przestrzeganie zasad grozi: wprowadzeniem infekcji; upośledzeniem wchłaniania leku; zanikiem tkanki podskórnej; podaniem leku do naczynia krwionośnego; wprowadzeniem powietrza; podaniem niewłaściwego leku; złamaniem igły; odczynem zapalnym ok. miejsca wkłucia; powtórnym wykonaniem zabiegu.

ZESTAW NR 38

1.wymień elementy opieki nad dzieckiem w terminalnej fazie choroby i jego rodzina.

Nie ma dobrej i jednoznacznej recepty na przygotowanie rodziny do nieuchronnej śmierci dziecka. dom rodzinny i opieka domowa to najlepsze formy opieki nad dzieckiem w każdej chor., a szczególnie w chorobie ograniczającej życie. Duszność jest najczęściej występującym objawem, obok bólu i wyczerpania. w zwalczaniu duszności podaje się morfinę, benzodiazepiny lub niesteroidowe L. p/zapalne. Stosuje się pozycje z uniesioną górną połową ciała, zmianę pozycji i oklepywanie. Wietrzy się pomieszczenia i utrzymuje odpowiednią temp. Można podać tlen o przepływie 2-4l/min. U małych i upośledzonych dzieci trudno rozpoznać objawy bólu, który może przejawiać się trudnościami w zasypianiu, brakiem zainteresowania otoczeniem lub zab. ruchów. Zwalczanie bólu za pomocą farm. opieramy się na zasadach: zgodnie z drabiną analgetyczną, z zegarem, najlepszą drogą podania, zgodnie z dzieckiem. W bólu umiarkowanego stopnia istotne są formy odwrócenia uwagi dziecka od dolegliwości poprzez czytanie ciekawej książki, gry i zabawy. Zespół przewlekłego wyczerpania objawia się niechęcią do jakichkolwiek działań, niemożności skupienia uwagi, trudnością lub niechęcią do rozmowy, bezsennością, nikłymi reakcjami emocjonalnymi, a czasem agresją przy próbie nawiązania kontaktu. Obserwuje się brak apetytu. Problemy małego dziecka sprowadzają się do tego, żeby nie bolało, żeby był przy nich ktoś bliski, kto zapewni poczucie bezpieczeństwa, i żeby mogło się bawić. Starsze dziecko dodatkowo odczuwa potrzebę obcowania z rówieśnikami oraz potrzeby ruchu i ciekawości. Chore dzieci bardzo szybko dojrzewają psych. zadając poważne pytania na temat chor. i śmierci, należy w takich sytuacjach odpowiadać uczciwie i poważnie. Młodociani nie tolerują nadopiekuńczości i zakazów, skupiają się na wyglądzie i odczuwają wielką potrzebę przyjaźni i miłości.

2.omów postępowanie zachowawcze wobec pacjenta z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy.

Patrz zestaw 27 pytanie 2

3. podaj pawidłowe wartości analiz krwi (erytrocyty, leukocyty, hemoglobina, płytki krwi) i omów ich wartość diagnostyczną.

Patrz pyt 26.

ZESTAW NR . 39.

1.omów sposoby zapobiegania i zwalczania zakażeń szpitalnych w oddz. Pediatrycznych.

Źródła zakaż. szpitalnych: człow. (in. chory, personel, os. odwiedzające), materia nieożywiona (przedmioty, sprzęt, kurz zalegający w pomieszczeniach szpitalnych, odzież, żywność, leki), zdrowa os. która jest nosicielem drobnoustrojów.

Prof.. 1faza: kształtowanie środowiska naturalnego i społ., które zapewniałoby jak najlepsze warunki fiz. i psych. rozwoju dziecka i maksymalnie ograniczałoby wpływ czynników chor. 2faza: zapobieganie rozwojowi chor. i przejścia schorzenia w stan przewlekły. 3faza: zapobieganie utrwalaniu się skutków chor., przywrócenia utraconych funkcji fiz. i psych.

Generalne kierunki prof.

1 kierunek: przestrzeganie zasad aseptyki i antyseptyki określonych w formie pisemnych procedur szpitalnych, które reguluje prawidłowość wykonywania procesów o szczególnie istotnym znaczeniu dla szerzenia zakażeń np.: chir. i higienicznego odkażania rąk; technicznego wykonywania zabiegów med. z uwzględnieniem zasad bezpieczeństwa; mycie sprzętu med. poddawanego dezynfekcji; techniki wykonywania zabiegów med.

2 kierunek: przestrzeganie zasad izolacji i segregacji chor. z uwzględnieniem przypadków wymagających izolacji ochronnej np. w stanach immunosupresji.

3 kierunek: zapewnienie prawidłowości procesów sterylizacyjnych z uwzględnieniem: właściwości doboru aparatury do sterylizacji; regularnej wewn. kontroli skuteczności procesów stylizacji; zapewnienie właściwego postępowania ze sterylizowaniem sprzętem (mycie ręczne lub maszynowe oraz końcowego.

4 kierunek: monitorowanie zakażeń szpitalnych w sposób mogący: określić rozmiary zjawiska; ukierunkować i zracjonalizować zastosowanie antybiotyków; możliwość epidemiologiczną ocenę wdrażanych procesów szpitalnych.

2. Przedstaw udział pielęgniarki w opiece nad chorym z marskością wątroby.

Opieka pielęgniarska nad pacjentem z marskością wątroby:

Wzdęcia powodujące dyskomfort samopoczucia w zakresie wydalania gazów

• brak lub ograniczenie trudności w wydalaniu gazów

• Wykluczenie potraw wzdymających i napojów gazowanych

• Wykonanie okrężnego masażu powłok brzusznych

• Ułożenie chorego w odpowiedniej pozycji np. bocznej

• Założenie rurki doodbytniczej, czopka glicerynowego lub wykonanie enemy

Nudności

• brak lub ograniczenie przykrych odczuć i przeżyć

• Ustalenie przyczyn nudności i dokonanie oceny objawów

• Podawanie płynów obojętnych w małych ilościach i często

• Nawilżanie jamy ustnej odpowiednimi preparatami

• Dbanie o estetykę i formę podawanych posiłków

• Eliminowanie z jadłospisu potraw o przykrym dla chorego zapachu

• Zapewnienie ciszy

• Zalecenie spokojnego leżenia w łóżku w dogodnej dla chorego pozycji

• Zapewnienie świeżego powietrza

Wymioty

• zapobieganie utracie elektrolitów

• nawodnienie chorego

• Obserwacja koloru, rodzaju wymiocin (dławiące, z wysiłkiem, gwałtowne, z oporem, bez oporów), czasu wystąpienia (na czczo, po posiłku, niezależnie), częstości wystąpień (jednorazowo, kilkakrotnie)

• Stosowanie leków przeciwwymiotnych na zlecenie lekarza

• Bilans wodny, zapewnienie pacjentowi odpowiedniej ilości płynów oraz sprawdzenie poziomu elektrolitów

• Ochraniać pacjenta przed zachłyśnięciem (pozycja półwysoka lub boczna)

• Nawadnianie dożylne

• Higiena jamy ustnej

• Zabezpieczenie pacjenta w środki higieniczne (płaty ligniny, miska nerkowata

• Ewentualnie zmiana bielizny pościelowej i osobistej

Odbijanie powodujące nieprzyjemny smak i zapach w jamie ustnej oraz dyskomfort pacjenta

• brak lub ograniczenie nieprzyjemnego smaku i zapachu w jamie ustnej

• ograniczenie dyskomfortu

• Zalecenie pacjentowi aby pokarm przyjmował powoli i spokojnie

• Zalecenie pacjentowi aby dokładnie przeżuwał pokarmy

• Podanie preparatów usprawniających proces trawienia

Biegunka prowadząca do obniżonego samopoczucia pacjenta i dyskomfortu w zakresie higieny

• brak lub ograniczenie dolegliwości

• utrzymanie prawidłowej higieny

• rozpoznawanie zaburzeń w oddawaniu stolca

• zapobieganie powikłaniom

• stworzenie optymalnych warunków do utrzymania higieny

• Ustalenie częstości wypróżnień, barwy i konsystencji stolca

• Prowadzenie gospodarki wodno – elektrolitowej (uzupełnianie płynów)

• Sprawdzenie leków aktualnie przyjmowanych przez pacjenta, ze szczególnym zwróceniem uwagi na środki przeczyszczające

• Zapewnienie poczucia bezpieczeństwa i intymności podczas oddawania stolca i czynności higienicznych (w miarę możliwości umieszczenie chorego na innej sali lub izolowanie go parawanem)

• Zapewnienie czystości ciała, bielizny osobistej i pościelowej, u chorych leżących, z ograniczoną zdolnością do samoopieki, należy stosować profilaktykę przeciwodleżynową

• Stosowne leczenie farmakologiczne zleca lekarz

Obniżone łaknienie i pragnienie

• zapobieganie odwodnieniu i spadku pokrycia kalorycznego

• Prowadzenie bilansu wodnego

• Zachęcanie do picia płynów, które pacjent lubi

• Planowanie posiłków w zależności od fazy choroby

Pacjent nie posiada wiedzy na temat diety, którą musi stosować

• przekazanie pacjentowi informacji na temat diety

• wzbudzenie chęci stosowania się do diety

• Produkty bogate w białko i węglowodany z ograniczeniem tłuszczu i błonnika

• Białko podaje się w ilości od 1,5 do 2 g na l kg masy ciała na dobę

• Tłuszcze podaje się w ilościach od 0,5 do l g na l kg masy ciała na dobę

• Dieta powinna zawierać odpowiednią ilość witamin, składników mineralnych

• Z diety należy wyłączyć pokarmy ciężkostrawne i wzdymające oraz ostre przyprawy i używki

• Należy jadać częściej – około 5 posiłków dziennie

• Najlepsze metody przygotowywania posiłków to: gotowanie, gotowanie na parze, pieczenie, duszenie

• CAŁKOWITY ZAKAZ SPOŻYWANIA ALKOHOLU!

Niedostateczna edukacja pacjenta na temat choroby

• polepszenie wiedzy pacjenta na temat choroby

• zachowanie spokoju

• Wyjaśnienie istoty choroby

• Wyjaśnienie metod leczenia

• Dostarczenie materiałów edukacyjnych (ulotki, gazety, poradniki)

• Umożliwienie kontaktu z pacjentami chorującymi na tą samą chorobę

• Obserwacja chorego

Lęk przed hospitalizacją

• pacjent bez obawy podejmuje leczenie

• Uspokojenie w Izbie Przyjęć i dyskretna obserwacja mająca na celu poznanie chorego

• Wyjaśnienie i udzielanie odpowiedzi na pytania i wątpliwości chorego

• Zapoznanie z personelem sprawującym opiekę na oddziale, pacjentami, topografią i regulaminem oddziału, rozkładem zajęć, kartą praw pacjenta

• Poinformowanie o możliwości i zasadach kontaktu z rodziną (odwiedziny, telefony)

• Przyjazny, spokojny ton głosu i postawa wzbudzająca zaufanie

3.omów zasady wykonywania pomiaru OB. I wyjaśnij wartość diagnostyczną tego badania.

Patrz pyt. 27.

ZESTAW NR 40

1.Scharakteryzuj udział pielęgniarki w opiece nad chorym ze śpiączką wątrobową.

-zaspokojenie potrzeb biologicznych, psychicznych, i społecznych, *stała i wnikliwa obserwacja chorego (bólu, wydzielin, parametrów życiowych), *obserwacja w kierunku powikłań związanych z przebiegiem choroby i leczenia, *podawanie leków oraz wykonywanie zabiegów zgodnie z zaleceniami lekarza, *przygotowanie pacjenta do współpracy z zespołem terapeutycznym, *przygotowanie pacjenta do postępowania w zaostrzeniu choroby, *nauczenie pacjenta prawidłowych zachowań dietetycznych,*nauczenie pacjenta zasad zdrowego stylu życia.

2. patrz zestaw 27 pytanie 2

3. patrz zestaw 28 pytanie 3

ZESTAW NR 41

1.scharakteryzuj najczęstsze zaburzenia funkcjonowania układu moczowego.

Zaburzenia układu moczowego:

• Bezmocz mechaniczny

• Bezmocz oznacza całkowity brak moczu w pęcherzu moczowym.

• Dochodzi do niego, gdy dorosły człowiek oddaje mniej niż 100 ml moczu na dobę.

• Taki stan może zagrażać życiu ponieważ nie są wydalane wraz z moczem toksyny z organizmu.

• Jeden z najczęstszych objawów chorób dolnych dróg moczowych.

• Nietrzymanie moczu

Definicja:

• niezdolność do zachowania kontroli nad procesem oddawania moczu (mikcją), tzw. mimowolne oddawanie moczu

• występuje u wielu osób po 65. roku życia

• częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn

• może mieć postać przemijającą lub stałą; w zależności od przyczyn

• nietrzymanie samoistne; towarzyszy schorzeniom neurologicznym

• nietrzymanie wysiłkowe; podczas kaszlu, kichania, śmiechu, dźwigania ciężkich przedmiotów i innych czynności zwiększających ciśnienie w jamie brzusznej

• moczenie nocne; bezwiednie oddawany mocz podczas snu

• Powiększenie gruczołu krokowego - naczej łagodny przerost gruczołu krokowego:

Definicja:

• nienowotworowe powiększenie gruczołu krokowego – prostaty

• gruczoł krokowy – otacza u mężczyzn szyję pęcherza moczowego i cewkę moczową

• występuje u mężczyzn powyżej 50. roku życia

• narastający przerost gruczołu krokowego może bardzo utrudniać oddawanie moczu.

• Zakażenia układu moczowego

- częściej występują u kobiet niż u mężczyzn, ryzyko wzrasta z wiekiem

- czynniki sprzyjające: kamica układu moczowego, wady rozwojowe układu moczowego, guz macicy, przerost gruczołu krokowego, ucisk ciąży na moczowody

- leczenie: środki bakteriobójcze, wit. C, picie dużej ilości płynów 
(3-4 l/dobę)

- zapobieganie: przede wszytkim utrzymanie właściwej higieny osobistej 

Zapalenie pecherza moczowego:

 - głównie u kobiet

- objawy: silne bóle w okolicy łonowej, bolesne oddawanie moczu, stan podgorączkowy

- rozpoznanie: badanie moczu

- rokowania: dobre, skłonnośc do nawrotów

Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek:

- zaczyna się nagle bardzo wysoką gorączką

- objawy: zapalenie pęcherza, bóle brzucha z mdłościami wymiotami, bolesność uciskowa okolicy lędźwiowej, białkomocz

- ostre objawy przeważnie ustepują samoistnie lub pod wpływem leczenia przeciwbakteryjnego 

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek:

- często przebiega bez wyraźnych objawów

- typowe objawy: osłabienie, bóle w okolicy lędźwiowej, bolesne oddawanie moczu, ból głowy, stany podgorączkowe i dreszcze, niedokrwistość

- leczenie: przeciwbakteryjne  

• Zapalenie pęcherza moczowego

• stan zapalny w wyniku zakażenia bakteryjnego cewki moczowej i pęcherza

• szczególnie podatne są kobiety; mają one bardzo krótką cewkę moczową – ok. 5 cm – w porównaniu z mężczyznami – 18-24 cm

• cewka u kobiet znajduje się blisko pochwy i odbytu, a to dodatkowo sprzyja rozsiewaniu się bakterii.

2.wymień czynniki mające wpływ na dalszy rozwój psychofizyczny dziecka z zespołem Downa.

3.scharakteryzuj powikłania i odczyny poprzetoczeniowe oraz zasady postępowania pielęgniarki w chwili ich wystąpienia.

Patrz zestaw 29. Pytanie 1.

ZESTAW NR 42.

1. Omów rolę pielęgniarki w kształtowaniu postawy życiowej pacjenta z cukrzycą.

Samokontrolą nazywamy wszystkie czynności i decyzje, podejmowane przez pacjenta (lub osoby z jego najbliższego otoczenia, np. przez rodziców dzieci z cukrzycą), które umożliwiają kontrolę cukrzycy w zmieniających się warunkach życia codziennego.
Podstawowe elementy samokontroli:

• *samodzielne badanie poziomu cukru we krwi, cukru i acetonu w moczu

• *przestrzeganie codziennej diety (dobór diety)

• *odpowiedni wysiłek fizyczny (dawkowanie wysiłku fizycznego)

• *właściwe wstrzykiwanie insuliny i umiejętność modyfikacji dawek w zależności od wyników pomiaru cukrów we krwi

• *umiejętność rozwiązywania problemów, analiza popełnionych błędów, obserwacja objawów hipoglikemii i hiperglikemii

• *pomiary ciśnienia tętniczego

• *pielęgnacja stóp

• *kontrola wagi

• Pomiarów stężenia glukozy we krwi dokonujemy:

• *na czczo

• *ok. 2 godziny po posiłku

• *przed głównymi posiłkami i w drugiej połowie nocy (koło godz 3.00)

• *ważne jest też częste badanie przed snem, co ma istotne znaczenie dla zapobiegania nocnym niedocukrzeniom.

• Jak często pacjent powinien kontrolować poziomy glukozy we krwi?

• *pomiary należy wykonywać przynajmniej 4 razy na dobę w przypadku cukrzycy ustabilizowanej

*więcej niż 4 pomiary na dobę należy wykonywać w przypadku cukrzycy niewyrównanej lub chwiejnej

2. Omów rolę pielęgniarki w przygotowaniu rodziców do opieki nad dzieckiem z białaczką.

Opieka musi uwzględniać trzy aspekty: opiekę wstępną, pomoc i podtrzymywanie rodziców na duchu oraz opiekę długotrwałą.

Konieczna jest ochrona dziecka przed zakażeniem (osobna sala i zakaz kontaktu z innymi dziećmi),jeśli przebywa w szpitalu. Personel i rodzice muszą dokładnie myć ręce, dbać o czystość włosów, skóry oraz paznokci celem zapobiegania zakażeniom. Należy zwracać uwagę na niewielkie uszkodzenia skóry, ważna jest obserwacja dziecka, czy nie występują objawy zakażenia, mierzenie temp. ciała. Przy przetaczaniu krwi konieczna jest aseptyka, czasami bolesne są kości dlatego pielęgnujemy ostrożnie, mogą zacząć krwawic dziąsła, krwawienia z nosa łęczyc tamponadą, żeby myc mała miękką szczoteczka, soki owocowe i gorzkie napoje podrażniają jamę ustna dlatego lepiej podawać wodę mineralną. Wargi natłuszcza maściami bezbarwnymi ochronnymi, jamę ustna oczyszczać miękkimi gąbkami zmoczonymi w płynie do płukania jamy ustnej. Ponieważ dzieci szybko się meczą wymagają częstych odpoczynków, należy w zasięgu ręki umieszczać zabawki dobrane do ich możliwości zdrowotnych. Początkowo dziecko nie ma łaknienia dlatego należy mu podawać małe ilości ale często najlepiej lubianych smakołyków.

3. Wyjaśnij istotę i cel stosowania drenażu złożeniowego u chorego.

Drenaż ułożeniowy - bierny to specjalne ułożenie pacjenta stosowane w celu ułatwienia odpływu wydzieliny zalegającej głęboko w drogach oskrzelowych. Istotą tego zabiegu jest zastosowanie takiej pozycji, w której kierunek drenowanego oskrzela jest zbieżny z przebiegiem oskrzela głównego. Sprzyja to odpływowi wydzieliny przy wykorzystaniu siły ciężkości.

ZESTAW NR . 43

1.wymień objawy kliniczne wrzodziejącego zapalenia jelita grubego oraz główne kierunki opieki nad chorym.

Obj: dotyczą błony śluzowej i podśluzowej jelita – biegunki często krwawe.

Op: wprowadzenie diety bezmlecznej, stosowanie sulfasalazyny, odpowiedniej podaży kalorii i witamin. Gdy choroba wymaga wycięcia całego jelita grubego wraz z odbytnicą – drogą operacyjną zakłada się sztuczny odbyt (stomię) na jelicie krętym. Badania podmiotowe (wywiad), przedmiotowe (oglądanie, badanie per rectum), bad radiologiczne (TK, bad pasażu jelitowego, MRI), endoskopowe (wziernikowanie odbytu, okrężnicy esowatej, kolonoskopia ), laboratoryjne (CEA, enzymy wątrobowe, cholesterol, wapń, żelazo, poziom ferrytyny, bad kału na krew utajoną), czynnościowe (czas pasażu jelitowego, manometria – ciśnienie w kanaleodbytniczym).

2. omów kolke jelitową (gazową) u niemowląt – objawy i sposoby łagodzenia.

Kolka jelitowa jest to napadowy ból brzucha z towarzyszącym mu głośnym i długotrwałym płaczem.

Objawy:

-Noworodek lub niemowlę staje się płaczliwe, ma napięty brzuch, a napięcie to zwiększa się wraz z czasem trwania ataku, ma zaczerwienioną twarz, zaciśnięte dłonie oraz podkurczone nogi i stopy, wokół ust może pojawić się zasinienie.

-W czasie ataku kolki może być oddawany zielony, śluzowaty stolec i gazy. Po oddaniu stolca lub gazów niemowlę uspokaja się i przestaje płakać, a po pewnym czasie znów staje się niespokojne.

-Napady te trwają od kilku minut do 2 godzin.

Łagodzenie kolki jelitowej:

- zachowanie spokoju, okazanie czułości i troski swemu dziecku, a wtedy będzie ono spokojniejsze.
-częstsze karmienie mniejszymi porcjami. Jeśli dziecko jest karmione sztucznie, wprowadzenie mieszanki opartej na hydrolizatach kazeiny
-w przypadku karmienia naturalnego pamiętanie, by karmienie z jednej piersi nie było krótsze niż 15 minut, ponieważ skład pokarmu matki w czasie jednego karmienia jest różny. Na początku karmienia pokarm jest bardziej wodnisty, z większą ilością laktozy, a pod koniec staje się bardziej gęsty i zawiera więcej tłuszczu, a więc jest pożywniejszy)
- wykluczenie z diety karmiącej matki niektórych pokarmów : warzyw wzdymających ( jak: kapusta, groch), oraz produktów wywołujących objawy uczulenia u matki szczególnie, gdy jest ona alergiczką.
-właściwe układanie do karmienia - pozycja uniesiona lub pionowa
-odpowiednie ułożenie dziecka do odbicia po posiłku (ok. pół godziny)
-masowanie brzuszka i całego ciała dziecka dwa razy dziennie (można użyć oliwki i delikatnie masować opuszkami palców)
-ciepłe okłady na brzuszek
-uspokajanie i huśtanie
-korzystny, kojący wpływ może wywierać muzyka
-układanie dziecka do snu na brzuszku
-możliwe jest podawanie do picia herbatki z mięty i kopru włoskiego.

3.przedstaw cele i zasady zgłębnikowania żołądka i dwunastnicy.

Cele:
- pobranie soku żołądkowego do badań diagnostycznych
- lecznicze odsysanie zawartości żołądka ( plus płukanie żołądka )
- dostarczenie pokarmów i płynów ( żywienie przez zgłębnik ).

Obowiązujące zasady:

• zasady aseptyki i antyseptyki,

• przygięcie głowy do klatki piersiowej przy przechodzeniu zgłębnika przez gardło,

• usunięcie zgłębnika w momencie wykonania przez pacjenta wydechu,

• obserwacja pacjenta w czasie zabiegu,

• prawidłowe wypełnienie skierowania i opisanie materiału badawczego jeśli pobieraliśmy materiał do badania,

• pacjent musi być na czczo jeśli to konieczne /badanie, przygotowanie do zabiegu/.

ZESTAW NR 44

1.przedstaw główne problemy pielęgnacyjne w opiece nad chorym z RZS.

1 Dolegliwości bólowe stawów – Rozpoznanie i usunięcie czynników nasilających ból poprzez: zapewnienie warunków odpoczynku, stosowanie pozycji ułożeniowych, zmniejszenie aktywności fizycznej (wykonywanie ćwiczeń biernych), ocieplenie stawów, podanie leków zgodnie z kartą zleceń

2. Brak akceptacji kalectwa lub trudności w tym zakresie - uczucie zmęczenia, niechęć do aktywności fizycznej, niechęć do pracy umysłowej, obniżenie nastroju, duże poczucie choroby, natrętne zaleganie wyobrażeń o nieuchronnym inwalidztwie.

3. Dyskomfort powodowany obniżeniem siły mięśniowej - zachęcanie pacjenta do kontynuowania zabiegów fizykoterapeutycznych i kinezyterapii pomimo uczucia zmęczenia, wyjaśnienie pacjentowi związku pomiędzy stanem zaawansowania choroby a osłabieniem siły mięśniowej, wskazanie wpływu racjonalnego odżywiania (białka, witaminy, mikroelementy), oraz ogólnej kondycji fizycznej na samopoczucie, podawanie suplementów diety po konsultacji z lekarzem

zapewnienie wsparcia psychicznego w stanach zmęczenia i apatii, zapewnienie warunków spokojnego snu i wypoczynku.

4. Uzależnienie od innych osób - Zależnie od stopnia sprawności i ruchomości w poszczególnych stawach w danym dniu:- pomaganie pacjentowi w wykonywaniu tych czynności, które sprawiają jemu trudność (czesanie, ubieranie się, toaleta, ćwiczenia stawów); - nauczenie pacjenta posługiwania się przyrządamipomocniczymi; -zachęcanie do podejmowania prób samoobsługi i ćwiczeń, wykonywanie czynności zmniejszających ból stawów, udzielanie wsparcia psychicznego,

5. Konieczność zmianyzawodu, stanowiska pracy lub rezygnacja z pracy zawodowej,

6. Trudności w integracjispołecznej chorego.

2.omów problemy pielęgnacyjne u niemowląt z ostrą biegunką.

• Nadmierna utrata wody spowodowana zbyt częstą biegunką:

• oznaczenie poziomu elektrolitów: Na+, K+, Cl-

• obserwacja w kierunku ciężkiego odwodnienia

• pomiar ciśnienia tętniczego, tętna, oddechu i zapisanie na karcie gorączkowej

• zapewnienie dostępu żylnego

• podaż płynów drogą dożylną

• podaż płynów drogą doustną

• podanie roztworu elektrolitów w bolusie

• pomiar masy ciała

• bilans płynów

• zapewnienie bezpieczeństwa dziecku.

• Zaczerwienienie miejsca w okolicy odbytu spowodowane złą pielęgnacją przez rodziców

• dokładne umycie w okolicy odbytu

• używanie środków do mycia specjalnie przeznaczonych dla dziecka

• dokładne wytarcie miejsc zaczerwienionych

• częsta zmiana pieluszki

• często wietrzyć miejsca stykające się z pieluszką

• używać maści wg karty zleceń.

• Zaburzenie termoregulacji spowodowane wysoką temperaturą

• okłady (wysychające i chłodzące na czoło i klatkę piersiową, worek z lodem, kąpiel chłodząca)

• podanie płynów w temperaturze pokojowej

• zastosowanie lekkiego okrycia pacjenta

• pomiar temperatury ciała i jej udokumentowanie

• higiena ciała pacjenta i toaleta jamy ustnej (smarowanie ust wazeliną lub kremem ma zapobiec wysychaniu ust)

• zapewnienie odpowiedniego mikroklimatu (otwarcie okna)

• zmiana bielizny osobistej i pościelowej

• podanie leków (Paracetamol)

• kontrola parametrów życiowych: tętno i ciśnienie tętnicze oraz gospodarki wodno-elektrolitowej

• w razie potrzeby podanie leków przeciw drgawkowych przy bardzo wysokiej temperaturze (Relanium)

• pielęgnacja powłok skórnych.

3.omów cele i zasady pomiaru wzroku i słuchu.

Badanie wzroku: cel: ocena ostrości wzroku, pola widzenia, dna oka.

Zasady: ostrość wzroku – czytanie liter, liczb, obrazków z tablic Snellena z odległości 5m lub 30cm, zatykając raz jedno, raz drugie oko., pole widzenia – chory patrzy prosto w oczy badającego, badający podnosi ręce ponad oczy ok 0,5-1m do boków od pacjenta, prostuje, lub porusza palcami pacjent powinien zobaczyć palce w górnej skroniowej części kwadratu. Potem przesuwając palcami od obwodu ku środkowi pyta czy chory widzi ruch palców na obwodzie, w ten sposób określa się spójność pola widzenia pacjenta z polem widz. badającego. Bad. dna oka wykonuje się za pomocą wziernika okulistycznego, regulatorem ostrości dopasowuje się przyrząd do oka pacjenta, badanie wykonuje się w ciemności. Wziernik ustawić w punkcie 0, poprosić pacjenta by patrzył w określony punkt. Badanie rozpoczyna się od odległości 30cm od dna oka, stopniowo przybliżając wziernik do oka na odległość 1-2cm.

Badanie słuchu: ocena słuchu i równowagi.

Zasady: Prosimy pacjenta by powtarzał wypowiadane szeptem słowa. Osoba badająca staje w odległości 6-7m od badanego i szeptem wypowiada proste słowa.

ZESTAW NR . 45.

1. W oparciu o kryteria RSZ omów rolę pielęgniarki w diagnostyce choroby.

Pobranie próby krwi do badań: morfologia, OB i CRP, RF, RTG - nadżerki mogą występować dopiero po pewnym czasie trwania choroby, osteoporoza w okolicach nasad kości, wcześniej widoczny na zdjęciach obrzęk tkanek miękkich, MRI - wykluczenie lub potwierdzenie zaburzeń neurologicznych.Wywiad: uwzględniający przebyte zakażenia, reaktywne zap. Stawów, układowe choroby tkanki łącznej, dna moczanowa, artropatia endokrynna.

2. Najczęstsze problemy pielęgnacyjne w opiece nad dzieckiem z przewlekłymi zaburzeniami w odżywianiu.

1 Narastający niedobór masy ciała – powodowany niedoborami białka, innym składników odżywczych i witamin, 2. Spowolnienie wzrostu, 3. Przewlekła biegunka, 4. Sucha skóra – niedobór witamin, 5. Senność, apatia – osłabienie, 6.Zwiększona podatność na infekcje i zakażenia – niedobory białka.

3. Omów zasady opieki i obserwacji w czasie i po zabiegu pobierania płynu z jamy otrzewnej.

Czas zabiegu:1. Poinformowanie pacjenta o celach zabiegu, uzyskanie zgody, 2. Ogolenie miejsca wkłucia, 3. Opróżnienie pęcherza mocz. przez pacjenta, 4. Pomiar masy ciała i obwodu brzucha chorego, 5. Zapewnienie dostępu do żyły. 6. Ułożenie pacjenta w pozycji siedzącej, 7. odsłonięcie brzucha pacjenta, 8. Zabezpieczenie chorego podkładem ochronnym, 9. Pobranie płynu do badań, 10. Obserwacja koloru płynu, obserwacja w kierunku zapaści, kontrola tętna w miarę opuszczania płynu, 11. Założenie opatrunku, 12. Założenie opaski elastycznej na brzuch, 13. Pomiar masy ciała, obwodu brzucha, RR.

Po zabiegu: 1. Wygodne ułożenie pacjenta, kontrola miejsca wkłucia pod kątem krwawienia, sączenia płynu wysiękowego, zakażenia, 2. Obserwacja pacjenta i pomiar RR co 1-2godz. 3. Kompensacja ubytku białek – wlew albumin.

ZESTAW NR 46.

1. Postępowanie pielęgniarskie w przewlekłej niewydolności nerek.

Patrz pyt. 19.

1. Podaj najistotniejsze zasady profilaktyki krzywicy niedoborowej.

1 Dieta wzbogacona w wapń i wit. D3, 2. Gdy dziecko karmione jest piersią suplementacja witaminy D. 3. Od drugiego trymestru ciąży należy wprowadzić suplementację wit. D w dietę matki.

1. Omów zasady przygotowania pacjenta do pobierania szpiku kostnego.

   1. Badania przed zabiegiem: morfologia z rozmazem, czas krwawienia i krzepnięcia, 2. Poinformowanie o celach i przebiegu zabiegu, 3. Uzyskanie pisemnej zgody, 4. Poinformowanie o pozostawaniu na czczo, 5. Ogolenie pola zabiegu, 6. Opróżnienie pęcherza mocz. przez pacjenta, 7. Wg. Zlecenia lekarza podanie leku uspokajającego, 8. Zapewnieni e dostępu do żyły, 9. Zdjęcie górnej części ubrana pacjenta, 10. Ułożenie pacjenta na plecach z ręką uniesioną za głowę po stronie wykonywanej punkcji, 11. Obserwacja pacjenta w kierunku krótkotrwałego bólu w momencie pobierania szpiku – uprzedzenie o jego wystąpieniu, 12. Umocowanie opatrunku, 13. Poinformowanie o konieczności pozostania w łóżku na minimum 4 godziny po zabiegu. 14. Przewiezienie chorego na salę, kontrola tętna, RR, opatrunku, samopoczucia chorego

ZESTAW NR . 47

1. Omów kierunki opieki pielęgniarskiej w nadciśnieniu tętniczym.

1.Kontrola RR, 2. Farmakoterapia zgodnie ze zleceniami lekarskimi (leki obniżające ciśnienie np. furosemid), 3.w wywiadzie zwrócić uwagę na : czas trwanie choroby i maksymalne wartości ciśnienia, jakie występują dolegliwości (bóle głowy, zaburzenia widzenia, nudności, dyzunia, bóle w okolicy lędźwiowej, osłabienie niewydolności krążenia, i inne.), używki - palenie tytoniu, picie alkoholu, kawy, zażywanie narkotyków,(wyeliminowanie wszystkich używek), choroby przebyte, choroby nerek, wywiad rodzinny,(nadciśnienie, przebyte zawały, udary mózgu, choroby nerek) Edukacja : należy przypominać pacjentowi aby w domu kontrolował RR, udostępnienie ulotek na temat tego schorzenia, regularne zażywanie leków, wizyty kontrolne u kardiologa, wykonanie zleconych badań przez lekarza, unikanie stresu oraz uprawianie ćwiczeń fizycznych, ograniczanie spożycia soli, cukrów prostych i tłuszczów zwierzęcych (spożywanie dużej ilości owoców i warzyw), walka z nadwagą, poinformowanie pacjenta o niekorzystnych następstwach nadciśnienia oraz uszkodzenia narządów, leczenie innych chorób, które mają związek z nadciśnieniem tętniczym (cukrzyca).

2. Omów główne zasady postępowania pielęgnacyjno-usprawniającego udziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym.

1Wczesne i harmonijne kształtowanie czynności ruchowych i psychicznych które składają się na proces wychowania dziecka, 2. Kompensacja bądź leczenie zaburzeń współistniejących – zab słuchu, wzroku, mowy, 3. Przygotowanie do życia w społeczeństwie, przez nauczanie podstawowe, naukę zawodu i zatrudnienie. Nauczanie indywidualne, szkoły specjalne, terapia zajęciowa. 4. Stała opieka ambulatoryjna i domowa, 5. Stosowanie ułożeń korekcyjnych, okładów parafinowych, ciepłych kąpieli zapobiegających przykurczom, zniekształceniom powodowanych zmienionym rozkładem napięcia mięśni, 6. Rehabilitacja niedowładów, zab. koordynacji ruchowej 7. Kompensacja zniekształceń – przez łuski, obuwie ortopedyczne, wózki inwalidzkie

3.Scharakteryzuj zasady opieki i obserwacji w czasie oraz po zabiegu pobierania szpiku kostnego.

1.Badania przed zabiegiem: morfologia z rozmazem, czas krwawienia i krzepnięcia, 2. Poinformowanie o celach i przebiegu zabiegu, 3. Uzyskanie pisemnej zgody, 4. Poinformowanie o pozostawaniu na czczo, 5. Ogolenie pola zabiegu, 6. Opróżnienie pęcherza mocz. przez pacjenta, 7. Wg. Zlecenia lekarza podanie leku uspokajającego, 8. Zapewnieni e dostępu do żyły, 9. Zdjęcie górnej części ubrana pacjenta, 10. Ułożenie pacjenta na plecach z ręką uniesioną za głowę po stronie wykonywanej punkcji, 11. Obserwacja pacjenta w kierunku krótkotrwałego bólu w momencie pobierania szpiku – uprzedzenie o jego wystąpieniu, 12. Umocowanie opatrunku, 13. Poinformowanie o konieczności pozostania w łóżku na minimum 4 godziny po zabiegu. 14. Przewiezienie chorego na salę, kontrola tętna, RR, opatrunku, samopoczucia chorego.

ZESTAW NR . 48

1.omów postepowanie pielęgniarskie wobec pacjenta z zawałem mięśnia sercowego.

-zapewnic dostęp do żyły

-pomiar OCŻ

-należy zapewnić stałe monitorowanie zapisu EKG, cis tęt krwi

- dostęp do defibrylatora

-należy podać choremu tlen przez zgłębnik donosowy

-zapewnić ciągłe badanie pulsoksymetrem

-podawac leki zlecone przez lekarza,

-w razie potrzeby podawać leki uspokajające i p/bólowe.

-zpewnienie choremu komfortu psychicznego poprzez stosowanie leków uspokajających

-dieta lekko strawna, regulacja wypróżnień

2.wymień rodzaje szczepionek stosowanych u dzieci.

Szczepienia obowiązkowe:

*gruźlica

*WZW typu B

*błonica, tężec, krztusiec

*pałeczka, hemofilia typu B

*wirusowe porażenie dziecięce

*odra, świnka, różyczka

Szczepienia zalecane:

*pneumokoki

*rotawirusy

*meningokoki

*grypa

*ospa wietrzna

*WZW typu A

*szczepionki 5 – składowe (5 w jednym)

*szczepionki 6 – składowe (6 w jednym).

3.omów przygotowanie psychiczne i fizyczne do punkcji jamy opłucnej.

Psychiczne: uspokojenie pacjenta, poinformowanie o celach zabiegu, jego przebiegu, umożliwienie kontaktu z lekarzem, pisemna zgoda na zabieg.

Fizyczne: 1. Badanie fizykalne – opukiwanie, osłuchiwanie klatki piersiowej, 2. Zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej, 3. USG, 4. TK, 5. Zapewnienie spokoju i warunków intymności, 6. Opróżnienie pęcherza mocz., 7. Dostęp do żyły, 8. Zdjęcie górnej części ubrania, 9. Posadzenie pacjenta na krześle, 10. Poinformowanie pacjenta, że nie powinien kaszleć, wykonywać parcia na tłocznię brzuszną, o wstrzymaniu oddechu w trakcie zabiegu i wystąpieniu bólu w czasie nakłucia i uzyskaniu ulgi po nakłuciu, 11. Obserwacja zachwania, dolegliwości chorego (duszność, ból w kl. piersiowej, bicie serca) – należy przerwac opuszczanie płynu lub zwolnić jego aspirację. 12. Przewiezienie pacjenta na salę i ułożenie w pozycji lekko uniesionej górnej części ciała - poinformowanie o konieczności pozostania w tej pozycji przez ok.2 godz.

ZESTAW NR . 49

1.podaj przyczyny zapalenia mięśnia sercowego oraz zadania pielęgniarki w opiece nad chorym.

Najczęstszymi przyczynami zapalenia są infekcje wirusowe lub bakteryjne, w wyniku których może pojawić się ból w klatce piersiowej, szybkie narastanie objawów niewydolności serca lub nagła śmierć sercowa.

Mogą być także choroby przemiany materii:

*cukrzyca, nadczynność tar­czycy, dna, choroby nerek, wątroby, stwardnienie naczyń krwionośnych, grypa, błonica, płonica, a także wiele innych chorób zakaźnych.

Opieka:

*wkłucie dożylne

*kotrola cis tęt

*morfologia

*zapisy EKG

*przygotowanie do badan obrazowych (echokardiografia, RTG kl piersiowej).

2.wymień definicję zespołu nagłego zgonu niemowląt (SIDS) i podaj grupy ryzyka SIDS.

Zespół nagłej śmierci niemowląt ( SIDS Sudden Infant Death Syndrome ), „ śmierć łóżeczkowa niemowląt” – to nagła i niespodziewana śmierć niemowląt z przyczyn, które są niejasne nawet po badaniu autopsyjnym.

Grupy ryzyka SIDS:

Ze strony matki do czynników takich zaliczamy:
-młody wiek,
-nałogi ( alkohol, papierosy, narkotyki ),
-niski status socjoekonomiczny,
-krótkie odstępy między kolejnymi ciążami,
-nieprawidłowy przebieg porodu.
Czynniki ze strony dziecka to:
-poród przedwczesny ,
-niska waga urodzeniowa,
-niska punktacja Apgar i zaburzenia oddychania po urodzeniu,
-napady bezdechu lub sinicy bez uchwytnej przyczyny w przeszłości.

3.scharakteryzuj zasady postępowania w przypadku punkcji opłucnej.

Podstawy badania:

• wprowadzenie igły przez powłoki tkankowe ściany klatki piersiowej do jamy opłucnej w celu pobrania płynu lub powietrza

• pobrany materiał poddawany jest dalszym badaniom

• pozwala na zróżnicowanie rodzaju płynu nagromadzonego w jamie opłucnej

• pomaga przy ustalaniu przyczyny zmian chorobowych w płucach

• badanie może mieć jednocześnie charakter zabiegu terapeutycznego, który ma na celu przywrócenie prawidłowej ruchomości oddechowej płuc

 Opis:

• badany – w pozycji siedzącej z lekko opartymi przedramionami

• po odkażeniu skóry podaje się środek znieczulający miejscowo

• następnie wykonuje się nakłucie ściany klatki piersiowej igłą punkcyjną

• najczęściej jest to VI przestrzeń międzyżebrowa na wysokości górnego brzegu żebra, w linii pachowej środkowej

• po nakłuciu do igły dołącza się strzykawkę

• pobiera się płyn opłucnowy, ewentualnie istniejące w jamie opłucnowej powietrze

• pobrany płyn przesyła się do laboratorium w celu wykonania badań

• wynik – w formie opisu

Należy zgłosić:

przed badaniem:

• skłonność do krwawień

• wyniki posiadanych badań

w trakcie badania:

• wszelkie nagłe dolegliwości – ból, duszność, osłabienie

po badaniu:

• kilkanaście godz. po zabiegu pacjent znajduje się pod stałą kontrolą lekarską

• ustabilizowany tryb życia

• dalsze zalecenia ustalane indywidualnie.

ZESTAW NR 50

1.omów rolę pielęgniarki w rozpoznawaniu zawału serca uwzględniając kryteria klasyfikacyjne ostrych zespołów wieńcowych.

1 Wywiad, 2. pomiar RR, 3. badania nieinwazyjne: EKG – czynność elektryczna serca, 4. ECHO serca – ocena wielkości jam serca, stanu zastawek i naczyń, przepływu krwi, wielkości serca, 5. RTG klatki piersiowej , 6.scyntygrafia m.s.,7.Pobranie krwi do badań: 2x CK-MB i troponina 6-12godz od pierwszego pobrania, mioglobina, kreatynina, elektrolity, morfologia, gr krwi, poziom cholesterolu, HDL, LDL, poziom glukozy we krwi. 8. Udział w badaniach inwazyjnych – cewnikowanie serca, angiokardiografii, koronarografii.

2.podaj zalecenia ogólne zmniejszające ryzyko nagłego zgonu niemowląt (SIDS).

-Nie układaj swojego malucha do snu w pozycji na brzuchu.

- Nie korzystaj z używanych materacyków do łóżeczka dziecka.

- Nie przegrzewaj swojego malucha - nie ubieraj go zbyt grubo i nie utrzymuj wysokiej temperatury w pokoju, w którym śpi.

- Nie śpij z małym dzieckiem w jednym łóżku.

- Do snu układaj dziecko w jego własnym łóżeczku.

- Nie pal tytoniu w ciąży i po urodzeniu dziecka ani nie pozwól nikomu palić w Waszym domu!

- Kiedy dziecko ukończy 6. tydzień życia, możesz mu podczas zasypiania podać smoczek-gryzak.

- Zgłoś się pilnie do lekarza, gdy zauważysz, że dziecko:
- oddycha głośno (np. ze świstem) i ciężko (tzn. z dużym wysiłkiem)
- podczas przerwy w oddychaniu (bezdechu) ma sine wargi i skórę i(lub) pojawiają się drgawki
- bez widocznego powodu kaszle podczas snu
- ma charczący oddech i krztusi się
- podczas zabawy traci przejściowo kontakt z otoczeniem.

3.przedsatw zasady wykonywania punkcji lędźwiowej.

1.Higieniczne mycie rąk, założenie fartucha ochronnego, maski na usta, okularów ochronnych, założenie rękawiczek,

2. Przygotowanie zestawu do punkcji: jałowy materiał i narzędzia (pęsety, gaziki, kompresy, rękawiczki, igła punkcyjna, manometr do pomiaru ciśnienia, maski), roztwór 1% lidokainy, strzykawka 5ml, igły 0,8, 0,6 do znieczulenia, jałowe probówki, preparat antyseptyczny do skóry, miski nerkowate, podkład ochronny, przylepiec, nożyczki, przybory do golenia, rękawiczki, fartuchy, okulary ochronne.

3. Przygotowanie zestawu reanimacyjnego, aparatu EKG,

4. Zapewnienie spokoju i warunków intymności,

5. Poinformowanie o celach, przebiegu i niepożądanych ojawach zabiegu,

6. Uzyskanie pisemnej zgody na zabieg,

7. Opróżnienie pęcherza moczowego przez pacjenta,

8. Na zlecenie lekarza podanie środka uspokajającego,

9. Dostęp do żyły,

10. Ułożenie pacjenta płasko na boku z plecami skierowanymi do brzegu kozetki z możliwie mocno wygiętym kręgosłupem, ze zgiętymi i przywiedzionymi do brzucha nogami i zgiętą ku mostkowi głową.

11. Poinformowanie o bólu w czasie nakłucia opony, o niekaszleniu i parciu na tłocznię brzuszna w czasie zabiegu,

12. Zachęcenie do rozluźnienia i normalnego oddychania w trakcie zabiegu,

13. Odsłonięcie miejsca nakłucia,

14. W sposób jałowy podanie lekarzowi jałowych rękawiczek, gazików, kompresów, narzędzi, igły punkcyjnej, 15. Pobranie płynu do probówek,

16. Obserwacja pacjenta pod kątem objawów wklinowania pnia mózgu

17. Umocowanie przylepcem opatrunku,

18, przywiezienie pacjenta na salę w pozycji leżącej, ułożenie chorego w pozycji leżącej płaskiej na plecach przez 12-24 godz. – przez pierwsze 2 godz płasko na brzuchu.

19. Obserwacja pacjenta w kierunku bólu głowy, miejsca wkłucia, wymioty, nudności, kontrola opatrunku,

20 Uporządkowanie miejsca zabiegu, przesłanie próbek do badań laboratoryjnych, segregacja odpadów,

21. Higieniczne mycie rąk, udokumentowanie zabiegu.

ZESTAW NR . 51

1.przedstaw czynniki ryzyka choroby niedokrwiennej serca.

Czynniki ryzyka choroby niedokrwiennej serca (choroba wieńcowa) podzielić można na:

• Czynniki nie podlegające modyfikacji (nie mamy na nie wpływu)

  • wiek: mężczyźni powyżej 45. roku życia, kobiety powyżej 55. roku życia;

  • płeć męska;

  • wczesne występowanie choroby wieńcowej w rodzinie.

• Czynniki podlegające modyfikacji (mamy na nie wpływ):

• Czynniki ryzyka pierwszego rzędu

• zaburzenia gospodarki tłuszczowej: zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, LDL-cholesterolu, triglicerydów oraz zmniejszenie stężenia HDL cholesterolu;

• nadciśnienie tętnicze;

• cukrzyca;

• zespół metaboliczny X: otyłość typu centralnego (typ: jabłko), insulinooporność i hiperinsulinemia oraz choroby towarzyszące (zaburzenie gospodarki lipidowej), nadciśnienie tętnicze, cukrzyca;

• palenie tytoniu.

• Czynniki ryzyka drugiego rzędu

  • zwiększone stężenie lipoproteiny A;

  • mała aktywność fizyczna (siedzący tryb życia);

  • hiperhomocysteinemia

  • cechy osobowości (brak umiejętności relaksowania się po stresach emocjonalnych, agresywność);

  • nadużywanie alkoholu;

  • podwyższony poziom kwasu moczowego w surowicy krwi.

2.sposoby układania i noszenia niemowląt uwzględniające profilaktykę dysplazji stawów biodrowych.

•kłaść dziecko w pozycjizgięciowo - odwiedzeniowej, tzw. Pozycja„żabki", dziecko leży na brzuchu lubtrzymane jest na rękach a kończyny dolneustawione są w obwodzeniu bioderi w zgięciu;

•stosować tzw. majtki ortopedyczne lub inny rodzaj zaopatrzenia ortopedycznegozaleconego przez ortopedę;

•wystarczające może też okazać się odpowiednie pielęgnowanie podczasnoszenia dziecka na sobie – koniecznieprzodem do rodzica, wtedy to stawbiodrowy ma prawidłową pozycję umożliwiającą prawidłowy jego rozwój.

3.podaj cel, istotę, niebezpieczeństwa oraz zasady cewnikowania pęcherza moczowego.

Cewnikowanie pęcherza moczowego – jest to sztuczne odprowadzanie moczu z pęcherza za pomocą cewnika.

Cele cewnikowania:

1.Lecznicze:
a. zatrzymanie moczu
b. monitorowanie ilości wydalanego moczu
c. wypłukanie skrzepów krwi
d. dopęcherzowa chemoterapia
e. konieczność utrzymania drożności cewki moczowej po operacji
2. Diagnostyczne
a. pobranie moczu do badania
b. podawanie środków cieniujących – uwidocznienie drogi przepływu –  urocystografia
c. badanie urodynamiczne - sprawdzające czynność pęcherza, jego opróżnianie się.

ZASADY:

1. Wykonywanie zabiegu na zlecenie lekarza

2. Przestrzeganie zasad postępowania antyseptycznego( dezynfekcja okolicy krocza i ujścia cewki moczowej przed i po zabiegu)

3. Przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego(używanie jałowego cewnika , środka poślizgowego, materiału opatrunkowego- gazik, wacik, jałowe rękawiczki).

4. Dostosowanie grubości i rodzaju cewnika do stanu cewki moczowej. U kobiet 16-18 cm, u mężczyzn 18-20cm.

5. Nadanie poślizgu cewnikowi

6. Delikatne, umiejętne wprowadzenie cewnika

7. Przy zatrzymaniu moczu jednorazowo nie upuszczanie więcej niż 600-800ml moczu.

8. Po usunięciu cewnika u mężczyzny zsunięcie napletka poza żołądź

9. Przy założeniu cewnika na stałe obserwowanie jego drożności

10. Przy założeniu cewnika na stałe umieszczenie worka poniżej pęcherza moczowego.

11. Przestrzeganie zasad reżimu sanitarnego

12. Chory otrzymuje informację dotyczące przebiegu i cele zabiegu

13. Utworzyć warunki nie krępujące pacjenta

14. Umyć ręce przed i po zabiegu.

Niebezpieczeństwa - W przypadku nie przestrzegania zasad pacjentowi grozi:

• wprowadzenie infekcji

• uraz mechaniczny cewki moczowej

• uraz psychiczny

• krwawienie ( jeżeli pęcherz moczowy jest wypełniony dużą ilością moczu przez dłuższy okres, niewskazane jest jego całkowite jednorazowe opróżnienie ze względu na nagłe zmniejszenie ciśnienia w pęcherzu – jednorazowo 600-800 ml moczu).

ZESTAW NR 52

1. Omów zadania pielęgniarki w przygotowaniu chorego do inwazyjnych badań ukł. krążenia.

Przygotowanie chorego do angiokardiografii i koronarografii:1. 5 godz na czczo przed badaniem, 2. Należy ogolić obie okolice pachwin , 3. Usunąć protezy zębowe,4. Założyć wenflon w okolicy grzbietu dłoni prawej lub lewej, 5. Leki doustne i antyagregacyjne / Heparynę lub Fraxyparynę/ należy podać wg zleceń lek., 6. Pacjenci z cukrzycą - należy ustalić z lekarzem prowadzącym podanie śniadania, 7. Sprawdzenie podpisania zgody na badanie, 8. Przekazanie osobiście przez pielęgniarkę pacjenta i jego historii choroby

2. Omów podstawowe problemy pielęgnacyjne u dzieci z chorobami alergicznymi skóry.

1.świąd skóry – który występuje u wszystkich chorych. Ma złożony, nie do końca wyjaśniony patomechanizm. Jest przyczyną zwiększonej pobudliwości, zaburzeń snu i łaknienia u dziecka; 2. zmiany wypryskowe pod postacią zaczerwienienia, sączenia, obecność nadżerek; 3.suchość skóry. 4. różnokształtne wykwity bąblowe barwy różowej lub białej, które bardzo swędzą i znikają dość szybko bez śladu;

3. Omów istotę oraz podział zabiegów przeciwzapalnych.

Istota: łagodzenie stanów zapalnych.?

Podział: 1. Zimno suche – stosowane w miejscu przebiegu dużych tętnic, np. pachwiny, pachy, szyja, brzuch, powoduje zmniejszenie naczyń krwionośnych, tym samym przepływu krwi i tamowanie krwawienia, łagodzenie bólu, hamuje rozwój stanu zapalnego, obniża temp. ciała. Zimno suche stosuje się w postaci worka z lodem lub kompresów żelowych które są ekonomiczne, dopasowują się do kształtu ciała pacjenta. 2. Zimno wilgotne- okład chłodzący, miejscowe stosowanie zimna na małe powierzchnie ciała, działanie p/zapalne, p/bólowe, zmniejsza obrzęk i przekrwienie tkanek. 3. Okład wysychający- miejscowe stosowanie zimna wilgotnego na małe powierzchnie ciała, działa rozgrzewająco i uspokajająco. Stosuje się go na tułów, klatkę piersiową, krocze i narządy płciowe (nerwobóle, grypa, zapalenie płuc, ułatwia wchłonięcie wysięków zapalnych w obrębie jamy brzusznej. 4. Ciepło suche – termofor, kompres żelowy. Stosowany na małe powierzchnie ciała, nie powinno się go stosować dłużej niż 1godz.Stosowany w kolce jelitowej, bolesnych miesiączkach, wzdęciach, oziębieniach, nerwobólach. 5. Ciepło wilgotne- okłady rozgrzewające pod ceratką i cieple kąpiele. Stosowany w celu zwiększenia odporności komórek, zmniejszenia bólu, napięcia mięśni, przerwania procesu zapalnego, rozszerza naczynia włosowate i chłonne. Okład rozgrzewający składa się z 3 warstw: wilgotna, ceratka, sucha. Okład powinien być utrzymywany do 6-8godz. Stosowany w stanach zapalnych żył, zrosty po wstrzyknięciach, angina, stany zap. Ucha środkowego.

ZESTAW NR ..53

1. Omów zadania pielęgniarki związanie z nakłuciem jamy otrzewnowej.

Czas zabiegu:1. Poinformowanie pacjenta o celach zabiegu, uzyskanie zgody, 2. Ogolenie miejsca wkłucia, 3. Opróżnienie pęcherza mocz. przez pacjenta, 4. Pomiar masy ciała i obwodu brzucha chorego, 5. Zapewnienie dostępu do żyły. 6. Ułożenie pacjenta w pozycji siedzącej, 7. odsłonięcie brzucha pacjenta, 8. Zabezpieczenie chorego podkładem ochronnym, 9. Pobranie płynu do badań, 10. Obserwacja koloru płynu, obserwacja w kierunku zapaści, kontrola tętna w miarę opuszczania płynu, 11. Założenie opatrunku, 12. Założenie opaski elastycznej na brzuch, 13. Pomiar masy ciała, obwodu brzucha, RR.

Po zabiegu: 1. Wygodne ułożenie pacjenta, kontrola miejsca wkłucia pod kątem krwawienia, sączenia płynu wysiękowego, zakażenia, 2. Obserwacja pacjenta i pomiar RR co 1-2godz. 3. Kompensacja ubytku białek – wlew albumin.

2.

3. Omów problemy pielęgnacyjne występujące u pacjenta z oparzeniem klatki piersiowej.

1Możliwość wystąpienia wstrząsu hipowolemicznego, powodowanego utratą wody, elektrolitów i osocza – obserwacja zabarwienia skóry, ocieplenia, tętno, RR, OCŻ, oddechy, założenie cewnika do pęcherza mocz., kontrola diurezy godzinowej lub dobowej, prowadzenie bilansu płynów, uzupełnianie płynów droga dożylną., 2. Ostry ból ran oparzeniowych- podawanie leków p/bólowych, zimne okłady, zakładanie i zmiana opatrunków, delikatna pielęgnacja skóry, rozmowa z pacjentem i klasyfikacja natężenia bólu, wyjaśnienie przyczyny bólu. 3. Zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej powodowanej utratą płynów przez uszkodzenie skóry, naczyń włosowatych, parowanie – uzupełnienie płynów droga dożylną, bilans płynów, pobranie krwi do badań biochemicznych, ocena diurezy godzinowej/dobowej. 4. Możliwość zab. rytmu serca z powodu uwalniania jonów potasowych w wyniku rozpadu komórek – EKG, RR, tętno, poziom potacu we krwi, obserwacja samopoczucia chorego. 5. Zaburzenia termoregulacji z powodu znacznej utraty płynów – pomiar temp, dożylne podawanie płynów zgodne ze zleceniami lekarskimi, obserwacja skóry palców, nosa, małżowin usznych, obserwacja potliwości, dostosowanie temp, wilgotności powietrza do odczuc chorego.6. Gorączka – pomiar temp, leki obniżające temp, leki uspokajające, p/bólowe

ZESTAW NR 54

1.omów zasady pomiaru i dokumentowania wartości podstawowych parametrów życiowych.

Do podstawowych parametrów należą :

CIŚNIENIE TĘTNICZE 120/80 do 140/90 (ciśnienie 140/90 jest to górna dopuszczalna granica wg . organizacji zdrowia)

• Cele pomiaru RR
  - określenie wartości ciśnienia tętniczego krwi
  - diagnozowanie nadciśnienia i niedociśnienia

• Zasady pomiaru
  - poinformowanie pacjenta o pomiarze RR
  - 30' (30 minut) przed pomiarem RR badany nie powinien pić kawy, mocnej herbaty, palić papierosów, nie wykonywać pracy fizycznej, nie przeżywać silnych emocji
  - pozycja siedząca lub leżąca
  - ręka ułożona na poziomie serca, stroną zgięciową ku górze
  - odsłonięcie miejsca do pomiaru

- Pomiaru RR nie wolno mierzyć na ramieniu gdy:
->> podłączona jest kroplówka dożylna
->> pacjentka jest po mastektomii
->> założona jest przetoka tętniczo-żylna

- przygotowanie właściwej do wieku szerokości mankietu ciśnieniomierza
->> dorośli 12-14 cm
->> dzieci według norm

- mankiet ciśnieniomierza należy założyć bezpośrednio na skórę ramienia, gładko, niezbyt ciasno, 3 cm powyżej zgięcia łokciowego
- wynik pomiaru RR należy dokładnie odczytać i wpisać do dokumentacji
- po zmierzeniu RR słuchawki i ciśnieniomierz należy zdezynfekować

PULS (tętno) - odzwierciedlenie pracy serca, uderzenie fali krwi tętniczej o ścianę naczyń tętniczych.

• Prawidłowe wartości: 66/min. – 76/min.

• Tętno mierzymy na tętnicy promieniowej lub tętnicy szyjnej przez 15 sekund następnie wynik mnożymy razy cztery.

• Cele pomiaru tętna
  - ocena pracy serca i układu krążenia
  - wykrycie zaburzeń pracy serca i układu krążenia

• Zasady pomiaru tętna
  - do badania tętna pacjent nie powinien być po wysiłku fizycznym i przeżyciach emocjonalnych
  - w czasie badania tętna pacjent powinien siedzieć lub leżeć
  - tętno miarowe mierzymy przez 15 sekund i mnożymy przez 4
  - tętno niemiarowe i słabo wyczuwalne mierzymy przez 1 minutę
  - tętno mierzymy na tętnicach:
  ->> tętnica skroniowa
  ->> tętnica szyjna
  ->> tętnica ramienna
  ->> tętnica promieniowa - pomiar tętna
  ->> tętnica udowa
  ->> tętnica podkolanowa
  ->> tętnica piszczelowa tylna
  ->> tętnica grzbietowa stopy

LICZBA ODDECHÓW   12/min. – 16/min.

Cel:
* Ocena układu oddechowego i procesu oddychania.

Zasady:

• oddechy mierzy się bez wiedzy pacjenta, często w czasie wykonywania innych czynności diagnostycznych, np. pomiar tętna

• jeśli jest to konieczne - układa się rękę na klatce piersiowej lub brzuchu pacjenta

• należy zwrócić uwagę na to, czy pacjent przed badaniem nie wykonywał wysiłku fizycznego

• wdech i wydech - jeden oddech

• liczbę oddechów mierzymy przez jedną minutę

• mierząc oddechy obserwujemy rytm i jakość oddechów, pracę dodatkowych mięśni oddechowych, odgłosy przy wdechu czy wydechu.

TEMPERATURA CIAŁA (ciepłota) 36.5 ⁰C – 37 ⁰C.

Cel:

• Ocena funkcjonowania ośrodka termoregulacji.

Zasady

• wybierz technikę i sposób pomiaru temperatury

• przygotuj sprzęt i sprawdź jego stan techniczny

• termometr rtęciowy - strząśnij słupek rtęci przed pomiarem do poziomu 35 stopni Celsjusza

• przed pomiarem temperatury w jamie ustnej pacjent nie powinien przyjmować ani zbyt zimnych, ani zbyt gorących posiłków

• właściwie załóż choremu termometr (pod pachę, na czole, w uchu, w jamie ustnej, w odbycie, w pochwie)

• zapewniamy bezpieczeństwo, wygodę

• pozostań podczas pomiaru temperatury przy dziecku, chorym, niespokojnym, nieprzytomnym

• przestrzegaj czasu pomiaru temperatury:

• pod pachą - 10 minut (lub w pachwinie)

• w jamie ustnej - 5 minut

• w odbycie - 3 minuty

• w uchu - 2,3 sekundy

• temperatura w jamie ustnej jest wyższa o 0,3 stopnia Celsjusza niż pod pachą

• mierzona w odbycie o 0,5 stopnia Celsjusza niż pod pachą

• dokładnie odczytaj wynik i udokumentuj go.

2.przedtsaw rolę pielęgniarki w diagnostyce niedokrwistości.

1.Wywiad: dolegliwości/trudności w skupieniu się, łatwe męczenie, osłabienie, znużenie, depresja psychiczna, zawroty, omdlenia. W wywiadzie uwzględniamy sposób odżywiania, łaknienie, dolegliwości z przewodu pokarmowego, pieczenie języka krwawienie z dziąseł, z przewodu pokarmowego, nosa, u kobiet obfitość miesiączki, oddech, prace serca ( kołatania serca), porody, poprzednie wartości morfotyczne krwi.2.Obserwacja/objawy obiektywne-stanu ogólnego chorego: zabarwienie powłok skórnych, masy ciała wzrost, łaknienie, parametry życiowe / TT, RR, oddech/, krwawienia, węzły chłonne , stan świadomości, pobranie krwi do badań biochemicznych (hemoglobina, hematokryt, liczba krwinek czerwonych, kwas foliowy, ferrytyna,wit B12 w osoczu) 3.Analiza dokumentów - karty gorączkowej, wyników morfologii krwi, karta zleceń lekarskich, historia choroby, karta informacyjna, raport pielęgniarski.

3.omów przygotowanie do zabiegu i pielęgnowanie po cholecystektomii laparoskopowej.

Przygotowanie pacjenta do zabiegu

1. Pielęgniarka dokonuje pomiaru masy ciała i wzrostu po czym w porozumieniu
   z lekarzem prowadzącym kieruje pacjenta na konsultację anestezjologiczną.

2. W przeddzień zabiegu pielęgniarka informuje pacjenta o przewidywanej godzinie rozpoczęcia zabiegu, instruuje go o zasadach i celowości przygotowania fizycznego do zabiegu operacyjnego:

   • Przygotowanie pola operacyjnego – ogolenie skóry 2 godziny przed zabiegiem, od przepony do spojenia łonowego na sucho, każde skaleczenie to dodatkowe wrota zakażenia

   • Paznokcie u rąk i nóg w czasie zabiegu powinny być pozbawione lakieru

   • Niezbędne jest dokonanie wieczornej dokładnej toalety całego ciała (a jeśli to możliwe, także toalety porannej) ze szczególnym uwzględnieniem miejsca planowanego cięcia chirurgicznego

   • Osoby, które mają długie włosy, powinny je na okres zabiegu spleść w jeden warkocz

   • Należy zdjąć wszystkie metalowe ozdoby – obrączkę, pierścionki, kolczyki, bransolety, naszyjniki, spinki do włosów itd., wyjąć/usunąć sztuczne protezy zębowe, okulary, szkła kontaktowe, nie wolno nakładać na twarz żadnego makijażu

   • Pielęgniarka wydaje choremu szpitalną bieliznę osobistą, którą poleca założyć rano w dniu zabiegu przed przewiezieniem na blok operacyjny

   • Pielęgniarka informuje chorego, że w dniu zabiegu powinien pozostać na czczo, w przeddzień nie powinien pokarmy stałe przyjmować do płynne przyjmować do godziny 20

   • Jeżeli pacjent ma ograniczoną zdolność samoopieki, pielęgniarka pomaga mu
     w przygotowaniu fizycznym

   • Pielęgniarka wyjaśnia choremu, w jaki sposób zostanie przetransportowany na salę zabiegową bloku operacyjnego oraz wyjaśnia zgonie ze swoją wiedzą
     i kompetencjami wszelkie interesujące pacjenta kwestie związane z okresem zabiegu. W uzasadnionych przypadkach kieruje pacjenta z nurtującymi go pytaniami do lekarza proeadzącego bądź dyżurnego.

3. W dniu zabiegu pielęgniarka:

• Podaje choremu leki i płyny infuzyjne w rodzaju, dawce, drodze i godzinie podania określone przez anestezjologa i dokumentuje wykonanie zabiegu (premedykacja)

• Sprawdza czy chory założył szpitalna bieliznę osobistą (w razie potrzeby pomaga pacjentowi ją założyć), sprawdza czy zdjął wszelkie zbędne elementy garderoby wg wytycznych udzielonych mu poprzedniego dnia oraz czy skóra wokół planowanego cięcia chirurgicznego jest pozbawiona owłosienia

• Zakłada choremu pasek – tasiemkę identyfikacyjną (z jego imieniem, nazwiskiem oraz nazwą oddziału)

• Wpisuje do karty gorączkowej chorego umowny symbol oznaczający dzień zabiegu oraz wykreśla „doby pozabiegowe”

• Na kończyny dolne zakłada opaskę uciskową (bandażuje bandażem elastycznym)
  w ramach profilaktyki zakrzepowo – zatorowej

• Zakłada drogę żylną

• Transportuje pacjenta na bok operacyjny w pozycji leżącej na wyraźny sygnał drogą telefoniczną z bloku operacyjnego wzywającego chorego do zabiegu

• Przekazuje chorego wraz z jego dokumentacją medyczną członkom zespołu medycznego z bloku operacyjnego w miejscu oznaczonym linią ciągłą na bloku operacyjnym, udziela różnych uwag dotyczących chorego np. informuje
  o niemożności zdjęcia/wyjęcia protez zębowych przez pacjenta (co może utrudniać intubację dotchawiczą).

Opieka nad pacjentem po zabiegu

Dwie pielęgniarki odbierają pacjenta wraz z jego dokumentacją medyczną, wysłuchują od członków zespołu bloku operacyjnego istotnych uwag dotyczących chorego (np. znaczny wzrost RR w czasie zabiegu)

Opieka pielęgniarska nad chorym w bezpośrednim okresie po zabiegu operacyjnym powinna się skupić na kilku ważnych elementach:

1. kontrola świadomości chorego

2. monitorowanie podstawowych funkcji życiowych (do 2 godzin optymalnie co 15 minut, później wg wytycznych lekarza) – tętno, RR, oddech, ilość wydalanego moczu (do 6-8h, jak nie - cewnikowanie), ocena barwy skóry i błon śluzowych, tzw. powrotu kapilarnego i temperatury ciała pacjenta

3. obserwacja rany operacyjnej, czystość opatrunku, obserwacja ilości i jakości treści, jaka może wydobywać się z założonych drenów. Najczęściej po cholecystektomii pacjent ma założony dren Redona. Nadmierny wyciek treści krwistej z drenu Redona może oznaczać brak prawidłowej hemostazy (całokształt mechanizmów zapobiegających wypływowi krwi z naczyń krwionośnych a zarazem zapewniających jej przepływ w układzie krwionośnym), a obecna w nim treść żółciowa – brak prawidłowego zaopatrzenia przewodu pęcherzykowego, uszkodzenie dróg żółciowych. Jeżeli w trakcie zabiegu wykonuje się przegląd przewodu żółciowego wspólnego i usuwa się z niego kamienie (choledochotomia) pacjent ma założony dren Kehra, tzw. T – dren, nazwa wiąże się z jego kształtem

4. podawanie choremu zleconych leków i płynów infuzyjnych

5. dbanie o ogólny komfort chorego

6. dokumentowanie wszystkich pomiarów dokonanych u pacjenta oraz podawanych leków i płynów infuzyjnych

7. w razie konieczności szybkie informowanie lekarza o zmieniającym się stanie chorego

8. dbanie o czystość ciała pacjenta po zabiegu operacyjnym, pomoc w zaspakajaniu potrzeb fizjologicznych, dbanie o czystość bielizny osobistej i pościelowej chorego

9. pielęgniarka zgodnie ze swoją wiedzą i kompetencjami wyjaśnia choremu i jego rodzinie wszelkie interesujące ich kwestie związane z okresem pooperacyjnym,
   w uzasadnionych przypadkach kieruje ich do lekarza.

ZESTAW NR 55.

1. omów zasady pomiaru i dokumentowania wartości podstawowych parametrów życiowych

patrzy pyt. 54

1. Przedstaw założenia Europejskiej Karty Praw Dziecka w Szpitalu.

• Dzieci powinny być przyjmowane do szpitala tylko wtedy, kiedy leczenie nie może być prowadzone w domu, pod opieką Poradni lub na oddziale dziennym.

• Powinny mieć prawo do tego, aby cały czas przebywali razem z nimi w szpitalu rodzice lub opiekunowie. Nie powinno być żadnych ograniczeń dla osób odwiedzających - bez względu na wiek dziecka.

• Rodzicom należy stwarzać warunki pobytu w szpitalu razem z dzieckiem, należy ich zachęcać i pomagać im w pozostawaniu przy dziecku. Pobyt rodziców nie powinien narażać ich na dodatkowe koszty lub utratę zarobków. Aby mogli oni uczestniczyć w opiece nad dzieckiem, powinni być na bieżąco informowani o sposobie postępowania i zachęcani do aktywnej współpracy.

• Dzieci i rodzice powinni mieć prawo do uzyskiwania informacji, a w przypadku dzieci, w sposób odpowiedni do ich wieku i możliwości pojmowania. Należy starać się o łagodzenie i unikanie zbędnych stresów fizycznych i emocjonalnych u dziecka w związku z jego pobytem w szpitalu.

• Dzieci i ich rodzice mają prawo współuczestniczyć we wszystkich decyzjach dotyczących leczenia. Każde dziecko powinno być chronione przed zbędnymi zabiegami diagnostycznymi i leczniczymi.

• Dzieci powinny przebywać razem z innymi dziećmi w podobnym wieku. Nie należy umieszczać dzieci razem z dorosłymi. 

• Dzieci powinny mieć możliwość zabawy, odpoczynku i nauki odpowiedniej do ich wieku i samopoczucia. Ich otoczenie powinno być tak zaprojektowane, urządzone i wyposażone, aby zaspokajało dziecięce potrzeby.

• Przygotowanie i umiejętności personelu muszą zapewniać zaspokajanie potrzeb fizycznych i psychicznych dzieci.

• Zespół opiekujący się dzieckiem w szpitalu powinien zapewnić mu ciągłość leczenia.

• Dzieci powinny być traktowane z taktem i wyrozumiałością. Ich prawo do intymności powinno być zawsze szanowane.

  1. Omów zasady postępowania pielęgniarskiego z pacjentem z odmą opłucnową.

Odbarczenie drenażem przed wykonaniem intubacji -nie wolno podłączyć chorego do respiratora przed jej odbarczeniem;wprowadzić dren do jamy opłucnej i połączyć z układem ssącym (drenaż czynny lub bierny- Drenaż bierny - dren do słoja z wodą, ustawionego co najmniej 50 cm poniżej klatki piersiowej drenaż czynny - powietrze jest usuwane czynnie, jeżeli uzyska się rozprężenie płuca, należy zacisnąć dren, wykonać rtg klatki piersiowej. Jeśli płuco jest prawidłowo rozprężone, dren można usunąć 12-24h po zaciśnięciu drenu), tlenoterapia, Drenaż ułożeniowy (uniesienie górnej połowy ciała u pacjentów po operacjach, a u chorych wentylowanych respiratorem z patologią jednego płuca - ułożenie na boku - chore płuco ma być wyżej), oklepywanie, masaż wibracyjny; Fizykoterapia: Ćwiczenia oddechowe - dmuchanie w butelkę z wodą, nauka oddychania przeponą, zachęcanie do kaszlu, nebulizacja,odsysanie treści żołądkowej i poprawa perystaltyki, obniżanie temperatury ciała w razie gorączki; Wykonanie toalety drzewa oskrzelowego:Zapewnienie warunków w intymności, Wykonanie inhalacji, drenażu ułożeniowego, oklepywania, toalety jamy ustnej, Podanie tlenu. - Hiperwentylacja 100% tlenem (ok. 2 min).Obowiązujące zasady: Przestrzeganie zasad aseptyki, aby zapobiegać zakażeniom szpitalnym, Po odessaniu wydzieliny rozpręża się płuca, Odsysa się 15-20 s, najdłużej 30 s. Zapobiega się nagłej desaturacji — spadkowi wysycenia tlenem hemoglobiny krwi tętniczej,Wprowadza się cewnik do tchawicy przy wyłączonym ssaniu, aby zapobiec niedodmie i urazowi,Obserwacja pracy serca, saturacji i tętna, ponadto obserwacja w kierunku zabarwienia powłok ciała,

ZESTAW NR . 56

1.omów cele zgłębnikowania żołądka, podaj kolejne czynności związane z karmieniem przez zgłębnik.

Cele:
- pobranie soku żołądkowego do badań diagnostycznych
- lecznicze odsysanie zawartości żołądka ( plus płukanie żołądka )
- dostarczenie pokarmów i płynów ( żywienie przez zgłębnik ).

Karmienie pacjenta za pomocą założonego zgłębnika żołądko­wego:

1. Założenie rękawiczek.

2. Zabezpieczenie bielizny osobistej i pościelowej pacjenta ręcznikiem lub ceratą, podkładem gumowym.

3.Wykonanie u pacjenta toalety jamy ustnej.

4. Ułożenie pacjenta w pozycji półwysokiej lub chorego nie­przytomnego na prawym boku.

5. Zdjęcie zabezpieczenia końcówki zgłębnika i otwo­rzenie zacisku lub zatyczki sondy.

6. Ocena umiejscowienia końcówki zgłębnika poprzez:

• zaaspirowanie treści żołądkowej i zmierzenie jej objęto­ści, a następnie wylanie do miski nerkowatej;

7. Zamknięcie zgłębnika zaciskiem lub zatyczką.

8. Sprawdzenie temperatury pokarmu (najlepiej, aby wyno­siła ona około ).

9. Napełnienie pokarmem strzykawki (50-100 ml), specjal­nego worka zawieszanego na statywie, butelki, lejka (nale­ży pamiętać o usunięciu powietrza ze strzykawki lub dre­nów)

10. Otwarcie zgłębnika i rozpoczęcie podawania posiłku z określoną szybkością: za pomocą strzykawki - maksy­malnie 100 ml/5-10 min, worka lub butli wiszącej na sta­tywie - 100 ml/10-15 min, a przy pomocy pompy odżyw­czej - 100 ml/godz.

11. Po podaniu porcji pożywienia zamknięcie zgłębnika, jeże­li istnieje taka potrzeba, ponowne napełnienie strzykaw­ki/pojemnika pokarmem i wznowienie karmienia. Powta­rzanie tych czynności, aż do podania zleconej objętości pokarmu.

12. Przepłukanie zgłębnika wodą, jej objętość nie może być większa od objętości podanego pokarmu.

13. Zamkniecie zacisku lub zatyczki zgłębnika, osłonięcie koń­cówki gazikiem i przymocowanie zewnętrznego jego końca za pomocą pętelki z nitki i agrafki do koszuli pacjenta.

14. Pozostawienie pacjenta przytomnego w pozycji półwysokiej, a nieprzytomnego w bocznej na okres od 30 minut do l godziny.

15. Po zakończeniu karmienia przeprowadzenie pielęgnacji jamy ustnej i umycie rąk.

16. Ułożenie pacjenta przytomnego w pozycji półwysokiej, a nieprzytomnego w bocznej na okres od 30 minut do l godziny.

17. Higieniczne mycie rąk.

18. Odnotowanie w dokumentacji objętości podanego pacjen­towi pokarmu.

19. Przekazanie ewentualnych sugestii dotyczących odżywia­nia pacjenta lekarzowi, dietetyczce.

2.przedstaw udział pielęgniarki w opiece i edukacji pacjenta z niewydolnością serca.

Patrz zestaw 31 pytanie 3

3.przedstaw najczęstsze problemy pielęgnacyjne u niemowląt z zapaleniem płuc.

Patrz zestaw 23 pytanie 3

ZESTAW NR 57

1. scharakteryzuj istotę oraz przyczyny powstawania odleżyn.

Istota:

Ryzyko powstania odleżyn dotyczy głównie osób przebywających zbyt długo w pozycji leżącej lub siedzącej. Ciało osoby leżącej lub siedzącej wywiera ucisk na podłoże (materac, poduszkę). Ucisk zatrzymuje przepływ krwi w skórze. W związku z zaburzoną przemiana materii dochodzi do zatrzymania toksyn. Powtarzające się okresy ucisku stają się przyczyną zmian zapalnych w tkankach, prowadząc w efekcie do martwicy i wytworzenia odleżyn.

Przyczyny:

• Przyczyny bezpośrednie

• nadmierny, długotrwały ucisk na tkankę wokół wystających elementów kostnych, w okolicy których powstają odleżyny

• uderzenia, wstrząsy, gwałtowne ruchy powstające w chwilach zmiany pozycji ciała – podnoszenia, przesuwania, siadania, jazdy po nierównym terenie, ataków napięć spastycznych

• nawet niewielki ucisk wielokrotnie powtarzany, choć jest niewystarczający do spowodowania martwicy tkanki, doprowadza ostatecznie do jej uszkodzenia

• tarcie – przesuwanie ciała po podłożu, tarcie wzrasta wraz z zawilgoceniem naskórka, bielizny czy pościeli

• Przyczyny pośrednie

• ogólny zły stan zdrowia – niedobory krwi, białka, elektrolitów

• długotrwała choroba obniżająca sprawność wszystkich funkcji fizjologicznych

• czynniki naczyniowe, np. miażdżyca, cukrzyca

• ograniczenie ruchomości, niedowłady

• zły stan odżywienia, zawilgocenie skóry, urazy i otarcia naskórka

• pościel – zmięta, pofałdowana, zamoczona, wykrochmalona, okruchy

• nieodpowiednie zaopatrzenie ortopedyczne i środki pomocnicze

2.omów edukacyjną rolę pielęgniarki wobec chorego z cukrzycą.

Pielęgniarka:

• rozmawia z pacjentem na temat cukrzycy i prowadzonego trybu życia. Wyjaśnia czym naprawdę jest cukrzyca

• Zapoznaje pacjenta z istotą choroby

• Przygotowuje praktycznie i teoretycznie do zmiany zachowań zdrowotnych

• Przekazuje odpowiedni zakres wiedzy na temat leczenia cukrzycy oraz motywuje chorego do wdrożenia wyuczonych umiejętności postępowania z chorobą w codziennym życiu.

• Przedstawia powikłania choroby.

• Zasady leczenia cukrzycy typu 1.

• uczy pacjenta obsługi glukometru a także wstrzyknięcia insuliny.

• Przygotowuje do sprawnej realizacji samokontroli i samoopieki

• przedstawia Zasady pielęgnacji stóp dla osób z cukrzycą:

• tłumaczy że wysiłek fizyczny na organizm ludzki ma duży wpływ.

• Pokazuje prawidłową technikę badania poziomu glukozy we krwi za pomocą gleukometru.

3.omów zasady i sposób przeprowadzenia inhalacji u dzieci.

Zasady:

• Dobrze wietrzone pomieszczenie (klimatyzacja) - przeciwdziałanie nagromadzenia aerozoli w inhalatorium.

• Zmiana ustników, masek po każdorazowym użyciu przez pacjenta, następnie: dezynfekcja i sterylizacja.

• Pacjent przed i po wziewaniach musi odpocząć i dostosować temperaturę organizmu do otoczenia – np. zimową porą – inhalacja ciepła. Pacjent 15-30 min po inhalacji nie powinien rozmawiać, przyjmować posiłków i napojów, palić papierosów.

• Przestrzeganie dat przydatności preparatów i utrzymanie optymalnych stężeń wód leczniczych i środków farmakologicznych.

• Dokonanie oceny stanu pacjenta przed i po zabiegu,

• Uzyskanie zgody na wykonanie zabiegu,

• Używanie sprzętu jednorazowego użytku,

• Nie wykonywanie inhalacji tuż przed posiłkiem lub bezpośrednio po nim,

• Obserwacja pacjenta w trakcie wykonywania zabiegu,

• Ocena tętna i oddechu pacjenta,

• Zapewnienie warunków intymności,

• Przestrzeganie zasad higieny i aseptyki,

• Wykonanie inhalacji w pozycji siedzącej lub półwysokiej,

• Wykonywanie 8-12 oddechów /min.,

• Udokumentowanie wykonania zabiegu.

Sposób przeprowadzenia inhalacji:

-użyć specjalnej maseczki, która szczelnie obejmuje nos i usta dziecka, sprawiając, że lek wchłania się bardzo dobrze. Dodatkowo, filtr znajdujący się z tyłu maseczki powoduje usunięcie nadmiaru leku, tak, by nie podrażnić oczu malucha.

-Zapisaną przez lekarza dawkę leku (lub kupioną w aptece sól fizjologiczną, gdy chcemy jedynie nawilżyć drogi oddechowe dziecka) należy wlać do nebulizatora.

-Kolejnym krokiem jest przyłożenie maseczki do buzi dziecka, tak, by szczelnie obejmowała jego usta i nosek.

-Jeśli dziecko się wierci, można spróbować nadać inhalacji formę zabawy. Świetnym pomysłem są też inhalacje przeprowadzane w czasie, gdy dziecko śpi.

-Oddycha wtedy ładnie i głęboko, dzięki czemu lek jeszcze lepiej się wchłania.

-Kiedy tylko dziecko zaczyna współpracować przy inhalacjach (około 3 roku życia), maseczkę należy zastąpić ustnikiem, co dodatkowo zwiększa skuteczność metody (dziecko wkłada ustnik do buzi i oddycha, co zwiększa absorbcję leku).

-Zawsze należy podawać dziecku taką dawkę leku, jaką zapisał lekarz.

-Po upływie ok. 15 minut od zakończenia inhalacji dziecko należy oklepać i oczyścić mu drogi oddechowe.

-Jakkolwiek inhalacje przeprowadzane we właściwy sposób są całkowicie bezpieczne dla dziecka, zawsze należy skonsultować zastosowanie tej metody z lekarzem.

ZESTAW NR 58

1.omów zadania pielęgniarki w zapobieganiu zespołowi stopy cukrzycowej.

• Edukowanie/instruowanie chorego w zakresie:

• Systematycznej kontroli stanu stóp

• Codziennego mycia stóp

• Ścierania zrogowaciałego naskórka

• Osuszania (zwłaszcza przestrzeni międzypalcowych)

• Obcinania paznokci

• Doboru obuwia

• Ochrony stóp przed urazami mechanicznymi i termicznymi

• Niezwłocznego zgłaszania wszelkich zauważonych zmian w obrębie stóp

• Szkodliwości palenia

• Diety

• Samokontroli glikemii i glukozurii przy użyciu suchych testów i glukometru

• Wykonywania iniekcji z insuliny

• Badanie stóp (oglądanie, badanie tętna, ocena czucia dotyku i bólu)

• Stosowanie preparatów przeciwgrzybiczych na zlecenie lekarza

• Odciążanie stopy z owrzodzeniem

• Wykonywanie glukotestu

• Wykonywanie iniekcji z insuliny

• Podawanie leków poprawiających krążenie, zmniejszających obrzęk na zlecenie lekarza.

2.podaj zasady i sposoby prowadzenia tlenoterapii u dzieci.

1.Tlenoterapia – powinna być prowadzona z użyciem jak najniższych stężeń tlenu, które pozwolą uzyskać p02 we krwi tętniczej powyżej 60 mmHg, len powinien być: ogrzany do 37’C i nawilżony do 100% wilgotności względnej. Sprawdzenie drożności dróg oddechowych, usunięcie wydzieliny 2. Sposoby: Sposoby podawania tlenu : budka głowowa obejmująca głowę dziecka, inkubator (tlen dodaje się za pomocą przepływomierza, mierząc stężenie O2 wewnątrz komory), rurka dotchawicza i kaniula donosowa, worek samorozprężalny.

3.omów klasyfikację odleżyn.

Stopień I – zaczerwienienie, rumień, skóra nie jest uszkodzona. Lekki ucisk palca powoduje zblednięcie tego zaczerwienienia, co wskazuje, że mikrokrążenie nie jest jeszcze zatrzymane i uszkodzone.

Stopień II – powiększające się zaczerwienienie, powierzchowna nadżerka. Po zakończeniu ucisku rumień nie ustępuje, może pojawić się powierzchowny obrzęk, otarcie, przerwanie ciągłości naskórka i pęcherze, zwykle towarzyszy ból.

Stopień III – głębokie uszkodzenie pełnej grubości skóry od granicy z tkanką podskórna. Widoczne głębokie ubytki tkanki, rana otoczona rumieniem i obrzękiem, brzegi rany dobrze odgraniczone, dno rany może być wypełnione żółtymi masami rozpadających się tkanek lub czerwoną ziarniną. Uszkodzone tkanki znajdują się poniżej zakończeń nerwowych, stąd zwykle nie sa bolesne.

Stopień IV – uszkodzenie rozpościera się w stronę tłuszczowej tkanki podskórnej i dochodzi do kości, występuje martwica z odczynem zapalnym kości i odczynowym zapaleniem stawów, widoczna jest obumarła tkanka. Brzeg odleżyny jest raczej dobrze odgraniczony, lecz martwica obejmuje także otaczającą warstwę skóry, dno może być pokryte czarną martwicą.

Stopień V – zaawansowana martwica rozpościera się w stronę powięzi i mięśni, stan ogólnego zakażenia – sepsa. W ranie są rozpadające się masy tkanek i czarna martwica.

ZESTAW NR . 59

1. wyjaśnij pojęcie hipoglikemia, wymień objawy oraz omów postępowanie wobec chorego.

Hipoglikemia: stan, w którym ilość glukozy we krwi spada poniżej 55 mg/dl (3,0 mmol/l)

Objawy:drżenie mięśni, ssanie w żołądku jak przy odczuwaniu głodu, nadmierne pocenie się, senność, apatia, zawroty głowy, nerwowość, agresywnymi zachowania, zaburzenia w myśleniu, pamięci, widzeniu, drgawki, niekiedy utrata przytomności. Objawy początkowo są łagodne, jednak zmieniają się i w końcu są ciężkie do zniesienia i zaakceptowania dla chorego.

1. jakie objawy kliniczne wskazują na występowanie niewydolności oddechowej u niemowlęcia?

1.hipoksemia ( spadek prężności tlenu we krwi tętniczej ), powstaje, gdy istnieje : nieprawidłowy stosunek wentylacji do perfuzji, przeciek wewnątrzsercowy, przeciek wewnątrzpłucny, zaburzenia dyfuzji, hipowentylacja; hiperkapnia ( nadmiar CO₂ we krwi ), powstaje gdy dochodzi do : hipowentylacji, osłabienie mięśni oddechowych, depresji ośrodka oddechowego;sinica, zaburzenia oddychania, stridor,kaszel ( i jego charakter ), ciężki lub głośny oddech i zależność od aktywności ruchowej, świszczący oddech, ból w klatce piersiowej, duża ilość odkrztuszanej wydzieliny, liczba oddechów mniejsza niż 22/min; wzmożony wysiłek oddechowy : postękiwanie – objaw przy zmniejszeniu objętości płuc, zaciąganie przestrzeni międzyżebrowych, np. w obturacji oskrzeli, poruszanie skrzydełkami nosa (oddech skrzydełkowy) – przy wzroście oporów w drogach oddechowych, ruchy wahadłowe głowy (stan bardzo ciężki), wydymanie dna jamy ustnej; dźwięki oddechowe : trzeszczenia – słyszalne głównie podczas wdechu ( powstają wskutek rozprężenia się zapadniętych pęcherzyków płucnych ), świszczący oddech ( wheezing ) jest wynikiem obturacji dróg oddechowych ( powstaje podczas wydechu ) – zwykle jest objawem astmy, świsty ( stridor ) – powstaje przy zwężeniu dróg oddechowych na poziomie krtani i tchawicy ( podczas wdechu ), rzężenia – drobno – i średnio-bańkowe, rzężenia grubobańkowe – szmer wilgotny powstaje w dużych oskrzelach na skutek obecności w nich wydzieliny; zmiany anatomiczne występujące w chorobach płuc : palce pałeczkowate – w chorobach płuc ( mukowiscydoza, siniczych wadach serca, marskości wątroby, itp. ), powstają poprzez uniesienie paznokcia na skutek proliferacji tkanki grzbietowej paliczka dalszego, zmiana kształtu klatki piersiowej, np. klatka piersiowa beczkowata ( rozdęcie płuc ).

3.przedstaw zabiegi fizykalne stosowane w profilaktyce odleżyn.

Zmiana pozycji ułożeniowej co 2 godziny, masowanie, oklepywanie, nacieranie miejsc narażonych na powstanie odleżyn, odciążanie miejsc narażonych na powstanie odleżyn przez stosowanie wałków, klinów, krążków pod pośladki, pięty, głowę, łokcie.

ZESTAW NR . 60

1.przestaw obszary edukacji w cukrzycy

Obszar edukacji w cukrzycy obejmuje:

• Pogadankę z pacjentami na temat cukrzycy i prowadzonego trybu życia. Wyjaśnienie czym naprawdę jest cukrzyca

• Wyjaśnienie skąd pochodzi glukoza we krwi oraz znaczenia insuliny.

• Przedstawienie objawów, powikłań choroby.

• Zasady leczenia cukrzycy typu 1.

• Nauka pacjenta obsługi glukometru a także wstrzyknięcia insuliny.

• Samokontrola w cukrzycy.

• Przedstawienie zasad odżywiania w cukrzycy z uwzględnieniem wymienników węglowodanowych, oraz zdrowego trybu życia.

2.omów sposoby postepowania pielęgnacyjnego poprawiającego wydolność oddechową u niemowląt z ciężką postacią zapalenia płuc.

Niemowlęta z ciężkim zapaleniem płuc wymagają hospitalizacji z racji łatwo szerzącego się procesu zap. które stanowić może zagrożenie dla życia (czasem na OIT). Leczenie przyczynowe w infekcjach bakteryjnych polega na podawaniu antybiotyków – i.v., p.o., i.m. Leczenie objawowe sprowadza się do działań poprawiających wentylację płuc i utlenowanie org. Ważne jest utrzymanie drożności dróg oddech. oraz zapobieganie niedodmie, czyli stanom niedostatecznego rozprężenia płuc. Wskazane jest wysokie ułożenie dziecka, w pozycji półsiedzącej, wietrzenie i nawilżanie pomieszczenia, w którym dziecko przebywa. W szpitalu stosuje się tlenoterapię, podając tlen cewnikiem do nosa lub przez maseczkę twarzową. Ewakuacja zalegającej w oskrzelach wydzieliny ułatwiają L. muko i sekretolityczne podawane p.o., i.v. lub wziewnie np. Flegamina, ambroksol, acetylocysteina, oraz nawadnianie dziecka drogą p.o., i.v. lub poprzez inhalacje nawilżające z soli fiz. Podawanie tych leków należy połączyć z zabiegami fizykoterapeutycznymi w postaci oklepywania klp w pozycji drenażowej oraz masażu wibracyjnego; należy zachęcać do kaszlu oraz wykonywania po kilka głębokich oddechów co 1-2h. Wskazane są ćw. oddech. ↑ temp. ciała ↓ się stosując L. p/gorączkowe oraz chłodne okłady i kąpiele. Podaje się preparaty wielowitaminowe, zaleca dietę łatwo strawną należną do wieku. Dziecku należy zapewnić spokój. Ponadto:Stała kontrola tętna i oddechów; Wyłączenie czynników utrudniających oddychanie, ruchomość klatki piersiowej; luźne zawijanie, dzieci starsze w pozycji półsiedzącej z podparciem, zwalczanie wzdęć brzucha, odgazowanie, dbałość o wypróżnienia; Udrożnienie dróg oddechowych, ssak; Tlenoterapia; Zapewnienie odpowiedniej temp. i wilgotności powietrza; ↓ ciepłoty chorego w przypadku wysokiej gorączki lub ogrzanie dziecka termoforami, a wcześniaka czy noworodka umieszczenie w cieplarce zapewniającej stałe warunki temp., wilgotności i zawartości tlenu; Karmienie dziecka b. ostrożnie z obawy przed zachłyśnięciem z powodu zab. połykania i szybkiego męczenia się przez dziecko; Wszystkie czynności przy dziecku powinny być wykonane w sposób jak najmniej je obciążający, aby nie ↑ zapotrzebowania na tlen i nie pogarszać niedotlenienia krwi; Stosowanie leków w inhalacjach przy użyciu rozpylaczy, najlepiej pneumatycznych lub ultradźwiękowych, powinno zawsze być poprzedzone i zakończone odessaniem zalegającej wydzieliny, celem ↑ powierzchni dostępnej dla działania leku; Ilość podawanych płynów powinna być zbilansowana, z uwzględnieniem ich ↑wydalania przez płuca i skórę; Kontrolowanie codziennych wypróżnień; Kąpiel nie może trwać długo, aby nie zmęczyła dziecka, ale spełniła wymogi higieny. Podczas bezpośredniej obserwacji należy zwrócić uwagę na:zabarwienie skóry i błony śluzowej; pojawianie się lub narastanie sinicy, pocenia się; nasilanie się duszności, obserwacja dziecka wg skali Silvermanna.

3. wymień i omów podstawowych parametrów życiowych

Patrz pyt. 54.

ZESTAW NR . 61

1.zadania pielęgniarki wobec dziecka z astma.

*edukacja pacjenta i rodziców mająca na celu ich aktywne uczestnictwo w leczeniu, *ocena monitorowania ciężkości astmy za pomocą obiektywnych wskaźników czynności płuc (pomiar szczytowego przepływu wydechowego –PEF, za pomocą pikflomertu 2 razy dziennie), *ważne jest też poinformowanie rodziców, żeby dziecko chore na astmę unikało czynników wywołujących zaostrzenie choroby tj zwalczanie roztoczy kurzu domowego (sprzątanie na mokro), usunięcie pierza i alergenów zwierzęcych, stosowanie odczulania.

Zadania pielęgniarki nad dzieckiem przyjętym do oddziału to : *wykonywanie zleceń lekarskich (podawanie leków, wykonywanie inhalacji, pomoc w zaspokajaniu potrzeb biologicznych), *dbanie o otoczenie gdzie przebywa mały pacjent (odpowiednia temp w pokoju, stosowanie nawilżaczy powietrza, usunięci poduszek z pierza), pielęgnacja miejsca wkłucia, *zapobieganie atakom duszności (monitorowanie stanu ogólnego dziecka, ograniczenie wysiłku fizycznego)

2.scharakteryzuj pielęgnacyjne problemy w opiece nad chorym z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit.

Bóle brzucha, gorączka, biegunka, krwawienie z odbytu, ból okołoodbytniczy powodowany przez powstawanie ropni, szczelin; nudności i wymioty,

3.omów cele i zasady pomiaru tętna, oddechu i temperatury u osoby dorosłej.

Patrz pyt. 54.

ZESTAW NR . 62

1.przedstaw kierunki postępowania niefarmakologicznego w chorobach Leśniowskiego – Crohna.

Leczenie zachowawcze obejmuje wypoczynek fizyczny i psychicznyoraz dietę ubogoresztkową. Leczenie chirurgiczne ma charakter oszczędny, a przeprowadza się je w przypadku wystąpienia powikłań tj. niedrożność jelit, ropnie i przetoki okołoodbytnicze, perforacje i krwawienia.Wiąże się z resekcją fragmentu jelita, wytworzeniem zespolenia omijającego lub stomii.

2.najczęstrze problemy pielęgnacyjne u dziecka z mukowiscydozą.

1.Nawracające się zakażenia dróg oddechowych, prowadzące do przewlekłych chorób płuc - są wynikiem nieprawidłowości śluzu, który u dzieci zdrowych pełni funkcje ochronne, śluz ten jest znakomitym podłożem do rozwoju bakterii, dlatego aby zapobiegać rozwijaniu się płucnych powikłań, dzieci muszą zażywać antybiotyki. 2. Trudności z oddychaniem powodowane zatykaniem oskrzeli i oskrzelików śluzem, 3. Brak wzrostu masy ciała powodowanej niewchłanianiem się składników odżywczych i witamin, 4. Zaburzenia trawienia - śluz blokuje przewód wyprowadzający trzustki, w jelitach brakuje enzymów trzustkowych, niezbędnych do trawienia białek, cukrów i tłuszczy, 5 . stolce tłuszczowe Dzieci z mukowiscydozą powinny mieć wprowadzoną dietę wysokokaloryczną i pełnowartościową z odpowiednią ilością białka i nienasyconych kw. tłuszczowych.

3.omów cele i zasady pomiaru ciś tęt u osoby dorosłej.

Patrz pyt. 54.

ZESTAW NR . 63

1. Jakie działania podejmuje pielęgniarka w celu zapewnienia czystości choremu?

Zapewnienie estetyki, wygody, optymalnego samopoczucia, zapobieganie powikłania odleżynom, poprawne słania łóżka zapewnia pacjentowi wygodę, poczucie czystości. Pościel zmieniać zależnie od stanu czystości pościeli. Ranna i wieczorna toaleta pacjenta.

1. Scharakteryzuj problemy pielęgnacyjne w opiece nad chorym z białaczką.

Patrz zestaw 14 pytanie 2

3. Omów skale oceny bólu u chorych chirurgicznych.

I. stopień- ból lekki (świadomość bólu)

II. stopień – umiarkowany (przeszkadza)

III. stopień- ostry (wypełnia całą świadomość i przesłania inne przeżycia)

IV. stopień- dręczący (występuje niepokój psychiczny i ruchowy, wstrząs).

I i II stopień- leczenie obejmuje psychoterapię, uspokojenie pacjenta, podniesienie nastroju, obecność innych, zrozumienie, życzliwość otoczenia, odpoczynek, sen, zajęcia odwracające uwagę, zimne okłady, masarz, zmiana pozycji ciała.

III i IV stopień- podjaemy środki przeciwbólowe, uspokajające, nasenne.

ZESTAW NR . 64

1.Jakie działania podejmuje pielęgniarka w celu zapewnienia wygody choremu?

Patrz pyt. 63

2.Przedstaw zadania pielęgniarki w opiece nad chorym z zespołem mocznicowym.

-kontrola i ocena ilości wydalanego moczu, prowadzenie bilansu płynów i masy ciała, RR i tętna

-ocena wystepowania i nasilenia dolegliwości spowodowanych anemią i kwasicą

-udział w leczeniu farmakologicznym

-pomoc w roziwiazywaniu problemów związanych z pielegnacja skóry, jamy ustnej, łaknienia

-kontrola odzywiania i nawadniania

-ochrona przed zakazeniami i urazami

-zapewnienie spokoju

-wsparcie psychiczne, wyjaśnienie metod leczenia, nurtujących pytan

-edukacja w zakresie trybu leczenia

3.Omów zadania pielęgniarki w zespole terapeutycznym w oddziale chirurgicznym.

ZESTAW NR . 65

1.Omów zadania pielęgniarki w podawaniu leków przez przewód pokarmowy.

2.Omów ważniejsze problemy pielęgnacyjne w opiece nad chorym z niedokrwistością z niedoboru żelaza.

-zaburzenia nastroju( złe samopoczucie, senność, apatia)

-Zaburzenia ze strony układu krążenia( uczucie bicia i kołatania serca)

-zaburzenia ze strony układu oddechowego( chrypka, zakażenia układu oddechowego)

- zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego(ból przy połykaniu, biegunki, zaburzenia wchłaniania)

-nadmierne krwawienia

3.Omów czynniki wpływające na prawidłowy rozwój dziecka (genetyczne, właściwości śródmacicznego środowiska organizmu matki, inaczej czynniki paragenetyczne oraz środowiskowe)

Rozwój każdego dziecka jest bardzo indywidualny i określenie, że dziecko nie rozwija się prawidłowo powinno być stawiane z bardzo dużą ostrożnością. Należy brać pod uwagę dynamikę rozwoju pozostałych dzieci w rodzinie czy indywidualny rozwój matki i ojca w dzieciństwie. Aby nie przeoczyć nieprawidłowości w rozwoju dziecka konieczne w pierwszym roku życia, co miesięczne badanie u lekarza pediatry.

Zdrowo wychowywane w odpowiednich warunkach niemowlę opanowuje poszczególne czynności unoszenie głowy, siadanie, chodzenie etc. w odpowiednich tygodniach życia. Ważniejsza jest kolejność zdobycia przez dziecko poszczególnych umiejętności niż czas, w którym dana cecha pojawiła się. Poniżej przedstawiamy jak powinien wyglądać prawidłowy rozwój dziecka w omawianym wieku.

Rozwój ruchowy

Dziecko stąpa bokiem trzymając się za poręcz. Dziecko samo sprawnie raczkuje. Dziecko chwyta małe przedmioty między kciuk i wyprostowany palec wskazujący. Dziecko samodzielnie wkłada i wyjmuje klocek z garnuszka jak również wkłada palec w otwory. Rozwój procesów poznawczych

Dziecko wyjmuje mniejszy przedmiot z większego, a wkładając nie wypuszcza go z reki. Rozwój mowy

Naśladuje proste sylaby i powtarza je na polecenie. Powtarza wielokrotnie usłyszane dźwięki: kaszel, cmokanie, chrząkanie. sylaby. Rozumie kilka prostych zleceń i je wykonuje np. daj, weź.

Rozwój kontaktów społecznych

Rozumie prosty zakaz poparty gestem. Zatrzymuje na chwilę swą czynność. Naśladuje proste czynności pokazane przez dorosłych np. pa-pa, kosi-kosi. Rozumie prosty zakaz poparty przez dorosłego gestem.

ZESTAW NR . 66

1.Omów zadania pielęgniarki w podawaniu leków dotkankowo, uwzględniając niebezpieczeństwa.

Przestrzegania zasad postępowania aseptycznego i antyseptycznego, posługiwanie się jałowym sprzętem, zachowanie jałowości leku, dokładne umycie i osuszenie miejsca wstrzyknięcia, dezynfekcja miejsca wkłucia, wybranie odpowiedniego miejsca wkłucia, sprawdzenie zgodności leku ze zleceniem lekarza (nazwa, dawki, termin przydatności), przestrzeganie godzin podawania leku, przygotowanie i podanie leku przez tą samą osobę, sprawdzenie położenia igły przez aspirowanie, udokumentowanie wykonania zabiegu, stosowanie zasad reżimu sanitarnego w trosce o bezpieczeństwo pacjenta i własne. Nieprzestrzeganie zasad grozi: wprowadzenie infekcji, zasłabnięcie, fałszywy wynik testu, wprowadzenie powietrza (zator), podanie leku do naczynia krwionośnego, podanie niewłaściwego leku, podanie leku poza żyłę, złamanie igły, powtórne wykonanie zabiegu.

2.Przedstaw warunki i technikę dokonywania pomiarów antropometrycznych w zależności od wieku dziecka.

Wstępną ocenę rozwoju somatycznego należy przeprowadzić na podstawie czterech pomiarów antropometrycznych, do których należą:

- wysokość (a u niemowląt i dzieci w wieku po niemowlęcym długość)

- masa ciała

- obwód głowy

- klatki piersiowej

Pomiary obwodu głowy i klatki piersiowej są szczególnie ważne u dzieci do 3. roku życia. Ocena tych cech pozwala na określenie poziomu rozwoju dziecka, jego stanu odżywienia oraz podstawowych proporcji ciała.

Pomiar małego dziecka (do 18 m.ż.)

Pomiar długości ciała dziecko:

Leży na plecach swobodnie wyprostowane czubkiem głowy dotyka lewej str. części przyrządu umocowanego na stałe prawą ruchomą cześć przystawia się do płaszczyzny podeszwowej stóp dziecka ustawionych prostopadle do podłoża i na skali odczytuje wartość dł. Ciała z dokładnością do l mm (dzieciom w 1 m.ż. nie wolno nadmiernie prostować kolan, noworodkom nie mierzy się w ten sposób dł.)

Pomiar masy ciała

Rozebrane dziecko kładzie się na wadze niemowlęcej wytarowanej razem z pieluszką i odczytuje się z dokładnością do 10 gram. Dzieci które mogą już swobodnie stać waży się an wadze lekarskiej.

Pomiar obwodu głowy

Taśma centymetrową z przodu na czole przez środek guzów czołowych, z tyłu przez najdalej ku tyłowi wysunięty punkt na potylicy

Pomiar klatki piersiowej

Taśmą centymetrową z przodu poniżej sutków(u styku łuków żebrowych) z tyłu przez dolne kąty łopatek.

Pomiar starszych dzieci

Pomiar wysokości ciała Dziecko stoi swobodnie wyprostowane przy ścianie, na której naklejona jest taśma centy metrowa, bez obuwia dotykając ściany piętami. Głowa ułożona w płaszczyźnie oczno - usznej, przystawia się ekierkę aby jedna z przyprostopadłych dotykała ściany wzdłuż podziałki a drugi czubek głowy dziecka. Wyniki z dokładnością do 1 mm odczytujemy w miejscu, gdzie dolna krawędź ekierki dotyka podziałki na taśmie.

Pomiar masy ciała Dziecko stoi na wadze bez obuwia rozebrane do majtek. Pomiar z dokładnością do 100 gram

3.Omów rodzaje i objawy bólu farmakologiczne sposoby jego niwelowania.

Rodzaje bólu:

1. Ból powierzchowny- dotyczy skóry, błon śluzowych i naturalnych otworów ciała, ma charakter bólu ostrego, pacjent wyraźnie lokalizuje ten ból, dolegliwościom towarzyszy przyśpieszone tętno i podwyższone RR

2. Ból ostry- wskazuje na zagrożenie wystąpieniem albo już uszkodzenie tkanki, odczuwany jest w miejscu zadziałania bodźca; może być głównym objawem lub też towarzyszy innym objawom choroby; wywołuje typowe objawy wegetatywne: wzrost częstości skurczów serca, ciśnienia tętniczego krwi, pogłębienie oddechów, rozszerzenie źrenic, wzrost napięcia mięśni, zwiększenie potliwości, lęk mijający po postawieniu diagnozy i rozpoczęciu leczenia i zlikwidowaniu bodźca wywołującego ból

3. Ból głęboki- dotyczy mięśni, stawów, kości, więzadeł, ma charakter bólu ostrego, wyraźnie lokalizowany przez pacjenta, dolegliwością towarzyszy wzrost napięcia mięśniowego spowodowany niedotlenieniem i nagromadzeniem kwasu mlekowego, co dodatkowo nasila ból.

4. Ból trzewny- trudny do zlokalizowania, bardzo silny, tępy, promieniujący , dolegliwością towarzyszy spadek RR

5. Ból psychologiczny- spowodowany bodźcami psychicznymi, w miejscu wskazywanym przez pacjenta nie stwierdza się zmian morfologicznych

6. Ból fantomowy- doświadczanie bardzo silnego bólu promieniującego z kończyny która została amputowana, ma związek z psychologicznym znaczeniem kończyny, pojawia się kiedy utracona kończyna miała bardzo duże znaczenie dla obrazu własnego ciała, ma charakter bólu rwącego, kłującego, pulsującego lub bolesnego zaciskania i wykręcania stopy.

7. Zespół bólu przewlekłego-nieostry ciągły ból zlokalizowany w różnych miejscach łatwych do zlokalizowania o różnej intensywności albo ciągły silny, trudny do umiejscowienia, ewentualnie promieniujący na odlegle części ciała, często ból uogólniony.

Główne objawy:

1)zmiany skóry lub błon śluzowych (owrzodzenia, zmiany wyglądu brodawki lub znamienia, pojawienie się guzków lub brodawek o niepokojących kształtach),

2)zaburzenia ze strony ukł pokarmowego i trudności w połykaniu, zgaga, odbijanie, zaparcia, biegunki, śluz lub krew w stolcu,

3) bezmocz lub dyzuria (utrudniona)

4)krwioplucie, długotrwała chrypka, zmiana charakteru kaszlu i/lub uporczywy kaszel,

5)nieprawidłowe krawienie lub wydzielina

6)guz

7)powiększone węzły chłonne

8)ból, osłabienie, chudnięcie.

Leczenie bólu:

I stopień- nieopioidowe leki p/zapalne – leki adiuwentowe przy bólach o miernym nasielniu (1-3 pkt w skali VAS),

NLPZ: kwas acetylosalicylowy (polopiryna), ibuprofen, diklafenak, ketoprofen, naproksen, metamizol (pyralgin), paracetamol.

II stopień – słabe opioidy – analgetyki nieopioidowe, +/- leki adiuwentowe przy bólach silnych (4-5 pkt, w sakli VAS),

- kodeine, dihydrokodeina, tramadol

III stopień- silne opioidy + analgetyki nieopioidowe, +/- leki adiuwentowe przy bólach bardzo silnych (6-10 pkt w skali VAS),

-morfina, buprenorfina, fentanyl

ZESTAW NR 67

1.wymień cele nakłuć żylnych oraz scharakteryzuj niebezpieczeństwa podawania leków dożylnie.

Cele nakłuć żylnych:

*wstrzyknięcie leku

*nawodnienie organizmu chorego

*skorygowanie zaburzeń równowagi elektrolitowej, kwasowo-zasadowej.

*żywienie pozajelitowe (parenteralne)

*dostarczenie krwi, preparatów krwiopochodnych lub krwiozastępczych.

*podanie środków cieniujących,

*pomiar OCŻ

*wywołanie znieczulenia.

Niebezpieczeństwa podawania leków dożylnie:

*wstrząs

*zaburzenia pracy serca

*skóra zaczerwieniona, blada, sina

*niepokój ruchowy

*nudności, wymioty

*zaburzenia widzenia

*uczucie gorąca

*duszność

*ból za mostkiem, głowy

*suchość w jamie ustnej

*senność

*podanie leku poza naczynie i ból w miejscu wkłucia

*podanie leku drażniącego tkankę podskórną, mięśniową poza naczynie i wywołanie martwicy tkanek.

2.omów rozwój psychoruchowy dziecka w 3 miesiącu życia (motoryka, koordynacja wzrokowo-ruchowa, mowa i kontakty społeczne).

Dziecko różnicuje 4 podstawowe kolory: żółty, zielony, niebieski i czerwony. Zaczyna skupiać wzrok na brzegach przedmiotu po czym kieruje go do części środkowej. Trzeci m-ąc jest nazywany kamieniem milowym. Dziecko leżące na brzuszku zaczyna podpierać się na dłoniach i unosi wysoko głowę. Leżąc na plecach próbuje obracać się na plecki. Jest to okres kiedy wszystko je interesuje i chętniej przebywa na rękach rodzica, by spoglądać na świat.

3.przedtsaw działania edukacyjne wobec pacjenta z chorobą niedokrwienną serca.

Patrz zestaw 29 pyt 3

ZESTAW NR . 68

1.Wymień rodzaje zabiegów przeciwzapalnych i scharakteryzuj wskazania do ich stosowania.

- Żel zimny

- okład zimny

-Lampa soluks

-okład ciepły

-banki lekarskie

Wskazania do stosowania ciepła: bóle mięśniowe, przykurcze, wzdęcia, utrudnione gojenie ran, oziębienie, choroby reumatyczne, nerwobóle, zapalenie ucha

Wskazania do stosowania zimna: stłuczenie, skręcenie, zwichnięcie, obrzęki, krwiaki, bóle głowy, krwotoki, wysoka gorączka, poparzenia

2.Wymien najczęstsze alergeny oraz oraz podaj zalecenia dla chorego z astmą: najczęstsze alergeny: pochodzenia zwierzęcego, grzyby wewnątrzdomowe,

roztocze kurzu domowego, pyłki traw drzew kwiatów, zwierzęta, pióra, unikanie sytuacji stresowych, unikanie zbyt gwałtownej zmiany temperatury, wilgoć, insekty,

Zalecenia: eliminacja z otoczenia alergenów lub unikanie ich, zaprzestanie palenia tytoniu, unikanie sytuacji fizycznych, ograniczenie wzmożonego wysiłku fizycznego, stosowanie leków zgodnie z zaleceniem lekarskim, odczulanie, edukacja rodziców w przypadku chorego dziecka, edukacja chorego, stałe przyjmowanie leków, unikanie zadymionych pomieszczeń

3.Omów rodzaje zabiegów aseptycznych i zasady ich wykonywania u chorych w oddziale chirurgicznym.

Aseptyka ogół zasad postępowania mającego doprowadzić do osiągnięcia stanu względnej jałowości w obrębie określonych części ciała.

Celem postępowania aseptycznego jest nie dopuszczenie do zakażenia lub zanieczyszczenia drobnoustrojami rany miejsca, materiału, lub sprzętu.

Zabiegi: cewnikowanie, zaopatrywanie ran, zmiana opatrunku.

ZESTAW NR . 69

1.Omow cel i zasady stosowania wybranych dowolnie trzech zabiegów przeciwzapalnych.

Okład zimny: cel- miejscowe ochłodzenie tkanek

Zasady: smarowanie skóry wazeliną przy dłuższym stosowaniu, zmiana co 2-3 h, lużne umocowanie w celu wysychania warstwy wilgotnej

Lampa soluks: cel- zadziałanie ciepłem

Zasady: przestrzeganie czasu stosowania, nadzorowanie przebiegu zabiegu, zachowanie odpowiedniej odległości lampy od miejsca nagrzewania, włączenie i wyłączenie lampy nadzoruje pielęgniarka

Okład ciepły: cel-miejscowe ocieplenie tkanek

Zasady: smarowanie skóry wazelina przy dłuższym stosowaniu, zmiana co 6-8h, szczelnie zamocowane

2.Omów rozwój psychoruchowy dziecka w 6 m-cu życia (motoryka, koordynacja wzrokowo-ruchowa, mowa i kontakty społeczne).

-potrafi obracać się wokół osi ciała, zaczyna odwracać się z pleców na brzuszek i na odwrót, trzymane pionowo częściowo utrzymuje ciężar ciała;

-bawi się pod kontrolą wzroku swoimi rękami, pewnie chwyta zabawki, siedząc z oparciem chwyta przedmioty jedną ręką; chwyt dowolny

-"grucha" do głosu czy muzyki;

-zwraca głowę do mówiącego i reaguje mimiką na intonację głosu;

3.Scharakteryzuj udział pielęgniarki w przygotowaniu chorego do badań inwazyjnych w obrębie przewodu pokarmowego i opiece po badaniach.

Badanie ultrasonograficzne. Badanie endoskopowe, czyli wziernikowe, polega na wprowadzeniu aparatu optycznego do wnętrza narządu i oglądaniu jego stanu anatomicznego i czynnościowego. W przewodzie pokarmowym do narządów, które można badać przez wziernik, należą: przełyk, żołądek, dwunastnica oraz jelito grube. Wyróżniamy: Wziernikowanie przełyku (ezofagoskopia); wziernikowe żołądka i dwunastnicy, czyli gastroskopia i duodenoskopia, rektoskopowi - polega na wprowadze­niu sztywnego wziernika do odbytnicy i okrężnicy esowatej; koponoskopia wziernikowanie jelita grubego. Przygotowanie do uretroskopii: W dniu poprzedzającym badanie wykonuje się lewatywę czyszczącą, którą należy powtórzyć na 3 godziny przed badaniem. Przygotowanie do kolonoskopii pacjet powinien pozostawać na „diecie bezresztkowej"; w dniu badania powinien mieć wykonaną głęboką lewatywę czyszczącą.

W dniu przed badaniem chory nie otrzymuje kolacji i nie je śniadania w dniu badania. Jeżeli poprzednio stwierdzono u niego zaleganie treści żołądkowej, to przed badaniem należy założyć do żołądka zgłębnik i odessać zalegającą treść. Na 24 godziny przed badaniem należy dać choremu dietę płynną z dużą ilością obojętnych płynów do picia. Wieczorem poprzedzającym badanie podaje mu się środek przeczyszczający lub wykonuje lewatywę. Natomiast nie można wykonywać oczyszczającej lewatywy rano w dniu badania.

Opieka: po kolono nie wstawać przez 2 godz, po gastro nie jeść i nie pić przez 2 godz, potem jemy tylko letnie jedzenie/

ZESTAW NR . 70

1.podaj kryteria oceny stanu higienicznego skóry oraz podaj zalecenia dotyczące dbania o higienę intymną.

2. Przedstaw zadania pielęgniarki w przygotowaniu pacjenta do zabiegu i opiece pooperacyjne w resekcji żołądka

przed

* udział w diagnostyce przedoperacyjnej

*rozmowa pacjenta z chirurgiem i anestezjologiem dotycząca charakteru i celu zabiegu, spodziewanego rokowania i dalszych losów pacjenta

*Ustabilizowanie chorób ogólnoustrojowych, wyrównanie niedoborów białkowych, wodnych i elektrolitowych

*Zabezpieczenie dla pacjenta odpowiedniej ilości krwi i osocza, gdyż zabieg resekcji żołądka wiązać się może z utratą dużej ilości krwi wymagającą transfuzji

*przygotowanie fizyczne i psychiczne

*Zakaz jedzenia i picia przez ostatnie 12 godzin przed zabiegiem operacyjnym

*Bezpośrednio przed zabiegiem kąpiel i delikatne usunięcie ewentualnego nadmiaru owłosienia na brzuchu

Po:

*kontrola parametrów życiowych

*umożliwienie kontaktu z rodziną i lekarzem

*niwelowanie dolegliwości bólowych

*stosowanie udogodnień

 Pierwsze dni po resekcji żołądka wymagają bardzo starannej obserwacji pacjenta, częstego pomiaru ciśnienia krwi, tętna, powtarzanych badań laboratoryjnych. W celu kontrolowania ilości wydalanego przez pacjenta moczu (ważny wskaźnik prawidłowej pracy nerek) do pęcherza moczowego wprowadza się specjalną rurkę (cewnik Foley’a)

 Zwykle przez kilka dni po zabiegu operacyjnym pacjent ma założoną przez nos cienką, plastikową rurkę, tak zwany dren żołądkowy, który odprowadza nadmiar soku żołądkowego i jelitowego zbierający się w pozostawionej części żołądka i zespolonym z nim jelicie

 Przez pierwsze 5-6 dni po zabiegu pacjent otrzymuje jedynie kroplówki, które zawierają wszystkie niezbędne do życia substancje. Czas ten potrzebny jest do wstępnego zagojenia (zrośnięcia się) zespolenia żołądka (przełyku) z jelitem, co zabezpiecza je przed pęknięciem, do którego mogłoby dojść, gdyby pacjent wcześniej zaczął jeść lub pić. Po tym okresie zezwala się pacjentowi na picie, a następnie stopniowo rozszerza się dietę

 W razie potrzeby lekarz może podjąć decyzję o przetoczeniu pacjentowi krwi, osocza (plazmy) lub innych substancji krwiopochodnych

 Bezpośrednio po operacji pacjent zwykle otrzymuje dożylnie antybiotyki, które mają za zadanie uchronić go przed niebezpiecznymi zakażeniami bakteryjnymi

 W ciągu pierwszej, a czasem i drugiej doby pooperacyjnej pacjent pozostaje w łóżku, wykonując pod opieką rahabilitantów ćwiczenia oddechowe i ruchowe. Po tym okresie zezwala się pacjentowi na wstawanie i chodzenie, aby przyspieszyć jego powrót do pełnej aktywności fizycznej

 Pobyt w szpitalu po zabiegu resekcji żołądka w przypadkach niepowikłanych trwa zwykle od 10 do 14 dni. Dalsza rekonwalescencja odbywa się w miarę możliwości w domu pacjenta

 Po resekcji żołądka nie ma zwykle powodu do stosowania szczególnej diety, jedynie w przypadku bardzo rozległych resekcji zaleca się częste spożywanie niewielkich objętościowo posiłków

 Jeżeli choroba podstawowa na to pozwala, po kilkutygodniowej rekonwalescencji możliwy jest zwykle powrót do pracy zawodowej

 W przypadku choroby nowotworowej niezbędne może być leczenie uzupełniające – chemioterapia prowadzone pod kontrolą specjalisty-onkologa

3.Omów kierunki profilaktyki POChP.

Patrz zestaw 16 pyt 3

ZESTAW NR . 71

1.uwzględniając niebezpieczeństwa wstrzyknięć domięśniowych omów rolę pielęgniarki w zapobieganiu im.

Niebezpieczeństwa i zapobieganie:

• Złamanie igły:

*wprowadzenie prawidłowej długości igły ( ¾ długości igły)

• Wprowadzenie drobnoustrojów do organizmu, powodując zakażenie:

*prawidłowe odkażenie miejsca wkłucia

• Wprowadzenie leku do tkanki tłuszczowej lub podskórnej przy wykonywaniu iniekcji domięśniowych (zapobiega się poprzez stosowanie dłuższych igieł):

*należy prawidłowo napiąć skórę między palcami wskazującym i kciukiem.

• Uszkodzenie nerwu kulszowego podczas iniekcji domięśniowej w mięsień pośladkowy większy:

*prawidłowe wyznaczenie okolicy miejsca wkłucia metodą kwadratów.

2.omów powikłania wczesne i późne po resekcji żołądka.

wczesne

 Krwawienie do wnętrza jamy otrzewnej wymagające powtórnego zabiegu operacyjnego w celu jego zatamowania

 Nieszczelność (rozejście się) zespolenia żołądkowo (przełykowo) -jelitowego z objawami zapalenia otrzewnej wymagająca ponownej operacji i uszczelnienia (lub wykonania na nowo) zespolenia

późne

 Zakażenie lub opóźnione gojenie się rany pooperacyjnej

 Przepuklina w bliźnie pooperacyjnej

 Pojawiające się już po powrocie pacjenta do domu dotkliwe bóle brzucha, silne wymioty, wzdęcia lub uczucie nieprzyjemnej pełności brzucha, poty i zaczerwienienie twarzy występujące po spożyciu posiłku mogą być objawami rzadkich, ale groźnych powikłań resekcji żołądka, takich jak zespół pętli doprowadzającej, zespół poposiłkowy (dumping syndrome) czy też zwężenie zespolenia i wymagają jak najszybszego kontaktu z lekarzem

 Niekiedy nawet mimo najlepiej przeprowadzonego zabiegu operacyjnego dochodzi do ponownego rozwoju choroby nowotworowej (raka). W szczególnych przypadkach u pacjentów, u których wykonano resekcję żołądka, w kilkanaście lub więcej lat po zabiegu może dojść do rozwoju nowotworu (raka) w miejscu zespolenia. Dlatego też ta grupa pacjentów wymaga regularnej kontroli endoskopowej (gastroskopii) w celu wczesnego wykrycia i leczenia takiego nowotworu

3.omów czynniki ryzyka choroby niedokrwiennej serca oraz sposoby ich eliminowania.

. Czynniki, które można modyfikować za pomocą zmiany stylu życia lub leków: Zab. lipidowe (dyslipidemie), Nadciśnienie tętnicze, Palenie tytoniu, Nadwaga i otyłość, Brak regularnej aktyw. fiz., Cukrzyca, Czynniki trombogenne. Czynniki, których nie można modyfikować: Wiek (M > 45r.ż. K > 55 r.ż.), Płeć męska, Czynniki gen. Zab. gosp. lipidowej (dyslipidemie). ↑ stężenia chole­sterolu całkowitego ponad 4,7mmol/1 lub 180mg/dl, powoduje ↑ ryzyka wystą­pienia chor. niedokrwiennej serca. ↑ stężenie cholesterolu frakcji LDL o 1% jest związane ze ↑ ryzyka wystąpienia epizodu wieńcowego o 2-3%. Stężenie cholesterolu frakcji HDL ↓ od 1mmol/l lub 40mg/dl u M i 1,25mmol/l lub50mg/dl u K istotnie ↑ ryzyko wy­stąpienia chor. niedokrwiennej serca. Duże stężenie cholesterolu HDL chroni przed rozwojem miażdżycy. ↑ stężenie triglicerydów (hipertriglicerydemia) ↑ ryzyko wystąpienia chor. niedokrwiennej serca przez działanie prozakrzepowe.

ZESTAW NR 72

1.podaj definicje odleżyn i patomechanizm oraz wymień czynności podejmowane przez pielęgniarkę w celu zapobiegania im. ZADANIE PIEL.: wyeliminowanie czynników ryzyka miażdżycy poprzez: wyeliminowanie używek (bezwzględny zakaz palenie papierosów, picia alkoholu, picia mocnej kawy i herbaty), leczenie dusznicy bolesnej: (zapobiega to powstawaniu zakrzepów naczyń wieńcowych); leczenie cukrzycy i nadciśnienia tętniczego, normalizacja m.c., ćw. sportowe (najlepiej w ramach grup chorych), obrona przed negatywnym stresem, dieta ubogo tłuszczowa (tłuszcze należy pokrywać olejami roślinnymi, bogatymi w nienasycone kw. tłuszczowe, które maja wpływ p/miażdżycowy) i ubogocholesterolowa, (zalecane są owoce, warzywa, oleje roślinne), zapotrzebowanie na węglowodany należy pokrywać wielo cukrami (mąka, kasza, ziemniaki), a ograniczyć cukry proste, kw. foliowy i Wit. B₆ mogą normalizować podwyższone stężenie homocysteiny. ryzyko rozwoju chor. wiecowej ↓ się dzięki: spożywaniu umiarkowanej ilości alkoholu (szczególnie czerwonego wina) spożywanie Wit. E. kontrola parametrów życiowych (codziennie), zalecenie p. o ruchliwego i aktywnego życia zarówno pod względem fiz. i psych., przypominanie p. o regularnym zażywaniu leków, oraz wizytach kontrolnych u kardiologa (wykonywanie przez pacjenta zleconych bad. przez specjalistę).

Odleżyna – miejscowa martwica tkanek powstała w wyniku zaburzeń ukrwienia wywołanych uciskiem.

Patomechanizm powstawania odleżyn:

Ryzyko powstania odleżyn dotyczy głównie osób przebywających zbyt długo w pozycji leżącej lub siedzącej. Ciało osoby leżącej lub siedzącej wywiera ucisk na podłoże (materac, poduszkę). Ucisk zatrzymuje przepływ krwi w skórze. W związku z zaburzoną przemiana materii dochodzi do zatrzymania toksyn. Powtarzające się okresy ucisku stają się przyczyną zmian zapalnych w tkankach, prowadząc w efekcie do martwicy i wytworzenia odleżyn.

Profilaktyka p/odleżynowa:

*myjemy skórę ciepłą wodą, stosując delikatne środki myjące, dokładnie osuszamy skórę

*zapobiegamy nadmiernemu wysuszeniu skóry

*unikamy silnych kosmetyków

*unikamy łącznego stosowania środków natłuszczających i pudru

*w sposób szczególny dbamy o higienę i czystość miejsc intymnych

*codziennie sprawdzamy ciało – oglądamy narażone na powstawanie odleżyn miejsca

*unikamy stosowania spirytusu

*chronimy ciało przed urazami mechanicznymi

*stosujemy udogodnienia.

*częsta zmiana pozycji co 2-3 godz.

*odzież i bielizna musi być wygodna, dobrze doprasowana, nie powinna stwarzać dodatkowych oporów i utrudnień, powinna być ciepła, lekka, przewiewna, sucha i czysta.

*nacieranie, masowanie i oklepywanie.

* Ocena ruchomości stawów i napięcia mięśniowego

*Wykonywanie biernych ćwiczeń ruchowych

* dokładna i częsta obserwacja skóry w miejscach najbardziej narażonych na odleżyny

*zakładanie materaca p/odleży nowego.

2.wyjaśnij pojęcia: karmienie naturalne, karmienie sztuczne, karmienie mieszane, mleko początkowe, mleko następne.

Karmienie naturalne – zazwyczaj odczytujemy jako "karmienie piersią". Karmienie naturalne niemowlęcia oznacza karmienie wyłącznie mlekiem matki przez okres pierwszych sześciu miesięcy życia, z wprowadzaniem pokarmów uzupełniających po rozpoczęciu siódmego miesiąca życia i z kontynuacją karmienia mlekiem kobiecym do końca pierwszego roku życia.

Karmienie sztuczne – są to preparaty dla niemowląt wyprodukowanych przemysłowo, zawierających modyfikowane mleko krowie.

Karmienie mieszane - karmienie piersią oraz podawanie pokarmów uzupełniających (sztucznego mleka dla niemowląt, innego rodzaju mleka, pokarmów stałych, soków i innych płynów).

Mlekiem początkowym nazywamy mieszankę mleczną modyfikowaną przeznaczoną do żywienia dzieci w pierwszych 4 miesiącach życia.

Mleko następne – oznakowanie cyrą „2”, przeznaczone jest dla niemowląt od 5 miesiąca życia. Modyfikacja w tym rodzaju mleka dotyczy tłuszczu, węglowodanów, białka, skł mineralnych.

3.scharakteryzuj działania pielęgnacyjne wobec chorego z ostrym zapaleniem trzustki.

Zapewnienie poczucia bezpieczeństwa cichej i spokojnej atmosfery, *pomoc w utrzymaniu higieny, *udział w farmakoterapii i leczeniu dietetycznym, *obserwacja bólu i reakcji na leki, *prowadzenie ciągłej obserwacji stanu chorego ogólnego i ukierunkowanego na zagrożone funkcje organizmu, *pomiar glikemii *kontrola diurezy, *wychwytywanie wczesnych objawów zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, *wczesne rozpoznanie wstrząsu, *edukacja chorego w kierunku eliminacji czynników ryzyka, *kontrola parametrów, *ułożenie w pozycji wysokiej jak mu nie wygodnie niech się ułoży tak jak chce, *podanie miski nerkowatej ligniny, *zmiana bielizny pościelowej i osobistej, *ZAŁOŻENIE ZGŁĘBNIKA, *kontrola odsysanej treści, *łagodzenie dolegliwości spowodowanych założeniem zgłębnika, *profilaktyka p/odleży nowa,

ZESTAW NR 73

1.omów zadania pielęgniarki w zapobieganiu odleżynom u chorego unieruchomionego w łóżku.

Profilaktyka p/odleżynowa:

*myjemy skórę ciepłą wodą, stosując delikatne środki myjące, dokładnie osuszamy skórę

*zapobiegamy nadmiernemu wysuszeniu skóry

*unikamy silnych kosmetyków

*unikamy łącznego stosowania środków natłuszczających i pudru

*w sposób szczególny dbamy o higienę i czystość miejsc intymnych

*codziennie sprawdzamy ciało – oglądamy narażone na powstawanie odleżyn miejsca

*unikamy stosowania spirytusu

*chronimy ciało przed urazami mechanicznymi

*stosujemy udogodnienia.

*częsta zmiana pozycji co 2-3 godz.

*odzież i bielizna musi być wygodna, dobrze doprasowana, nie powinna stwarzać dodatkowych oporów i utrudnień, powinna być ciepła, lekka, przewiewna, sucha i czysta.

*nacieranie, masowanie i oklepywanie.

* Ocena ruchomości stawów i napięcia mięśniowego

*Wykonywanie biernych ćwiczeń ruchowych

* dokładna i częsta obserwacja skóry w miejscach najbardziej narażonych na odleżyny

*zakładanie materaca p/odleży nowego.

2.omów rozwój psychoruchowy dziecka w 9 miesiącu (motoryka, koordynacja wzrokowo-ruchowa, mowa i kontakty społeczne).

- sprawnie raczkuje 
- utrzymywane pod pachami wykonuje ruchy chodzenia 
- pewnie przekłada z ręki do ręki drobne przedmioty 
- wymawia pierwsze słowa dwusylabowe 
- reaguje lękiem na obce osoby 
- reaguje na swoje imię 

3.scharakteryzuj działania pielęgnacyjne wobec chorego z przepukliną brzuszną uwięźniętą.

ZESTAW NR . 74

1.scharakteryzuj zasady insulinoterapii.

Wyróżnia się typowe schematy insulinoterapii.

Opracowane na podstawie doświadczeń lekarzy, cech ludzkiej fizjologii, własności dostępnych obecnie insulin, itp. 

1. Konwencjonalna insulinoterapia - polega na dawkowaniu insuliny 2 razy dziennie:

Insulinę wstrzykuje się  przed śniadaniem i kolacją. Stosowana jest zwykle  mieszanka insuliny o krótkim i pośrednim czasie działania – w ilości stosownej do oznaczenia poziomu cukru we krwi.

2. Intensyfikowana insulinoterapia:

2 wstrzyknięcia mieszanek insulinowych /jak wyżej/ oraz przed obiadem insulina krótkodziałająca

3. Intensywna insulinoterapia:

Kilka wstrzyknięć insuliny, np. 3 wstrzyknięcia insuliny krótkodziałającej przed śniadaniem, obiadem, kolacją, na noc insulina o pośrednim lub długim czasie działania

4. Intensywna funkcjonalna insulinoterapia

Ten wzorzec dawkowania uwzględnia  rolę wysiłku fizycznego – stąd słowo „funkcjonalna”. Polega na  wielokrotnych wstrzyknięciach insuliny,  ze jej zmiennymi dawkami - stosownie do planowanego posiłku jak i aktywności fizycznej

5. Alternatywą dla wszystkich w/w modeli są osobiste pompy insulinowe

Zapewniają one ciągły – dostosowany do zapotrzebowania chorego wlew podskórny insulin ludzkich krótkodziałających, bądź analogów insuliny przed głównymi posiłkami.

Ważną zasadą jest określenie przez lekarza diabetologa  tzw. podstawowej dawki dobowej dla danej osoby.

Dawka podstawowa insuliny jest to taka liczba jednostek insuliny na dobę (podawana jako jeden preparat lub mieszanina preparatów), która - przy nieobecności innej choroby poza cukrzycą i stresem, oraz przy stosowaniu leczniczej diety i planu wysiłków fizycznych - zapewnia skuteczne wyrównanie metaboliczne cukrzycy. Warto podkreślić, że dawka ta powinna być odpowiednio do trybu życia i kaloryczności posiłków rozplanowana na dawki poranne, obiadowe i wieczorowe. Oczywiście nie jest to konieczne, jeśli stosujemy pompy insulinowe.

2.omów rozwój psychoruchowy dziecka w 12 miesiącu życia (motoryka, koordynacja wzrokowo-ruchowa, mowa i kontakty społeczne).
- chodzi trzymane za jedną rękę 
- wkłada małe przedmioty do większych 
- podaje przedmiot 
- bywa przekorne 
- wypowiada kolejne słowa 

3.omów opiekę pielęgniarską nad pacjentem z niedrożnością jelit.

Patrz pyt 21.

ZESTAW NR . 75

1.jakie działania podejmuje pielęgniarka w celu ułatwienia wypróżnienia choremu z trudnościami w wydalaniu stolca.

-zmieni dietę na warzywa, owoce oraz razowe pieczywo, zbożowe otręby, brązowy ryż i razowy makaron – czyli pokarmy zawierające błonnik, chleb razowy i z otrębami, surowe warzywa i owoce ze skórkami, kasze: gryczana, jęczmienna, produktu z zsiadłego mleka: kefiry, jogurty.

-jak zmiana diety nie pomogła, wykona lewatywę,

2.omów zasady rozszerzania diety u niemowląt karmionych naturalnie.

Posiłki uzupełniające wprowadza się do diety karmionych sztucznie nie wcześniej niż w 4 m.ż. nie później niż w 6 m. ż. Karmionych piersią wprowadza się później w 7 m.ż. Zbyt wczesne wprowadzenie posiłków stałych może być niekorzystne ze względu na:

- nadmierne obciążenie ukł. pokarmowego, wydalniczego i krążenia,

- ryzyko alergii pokarmowej.

Objawami świadczącymi o gotowości do wprowadzenia uzupełniających posiłków świadczy: * przy karmieniu piersią żąda karmienia 8 do 10 razy

*mimo regularnego karmienia niemowlę wydaje się być stale głodne niemowlę podwaja masę urodzeniową

*niemowlę karmione sztucznie wypija ok. 1 litra mieszanki na dobę miesięczne przyrosty masy ciała spadają poniżej 400 gram

4m.ż. - owoce podawane z otoczenia do których ukł. immunologiczny dziecka był przystosowany w życiu płodowym: przeciery i soki z jabłek porzeczki maliny morele - jeżyny agrest winogron marchewka

5m.ż. - zupa jarzynowa (kalafior, marchewka, pietruszka, koperek, kartofel, burak, kalarepa, por, seler, cebula)

Z chwila wprowadzenia do diety dziecka nowych posiłków konieczna jest zmiana konsystencji i stopnia rozdrobnienia i zmieniamy też technikę karmienia.

m.ż. - +gotowane mięso

/8 m.ż. - + kaszka bezglutenowa, pół żółtka co drugi dzień

9 m.ż. - + produkty zbożowe (glutenowe kleiki, kaszki, kasze, pieczywo, sucharki), obiad z dwóch dań: zupa + jarzynka z gotowanym mięsem

10-12 mi. - + twarożek, kefir, jogurt, cale jajko 3-4 razy w tygodniu.

Wprowadzanie posiłków w karmieniu naturalnym rozpoczynam w 7 m.ż. i kolejno tak samo jak w sztucznym

3.omów ogólne zasady przygotowania pacjenta do zabiegu operacyjnego w trybie ostrym i planowym.

Patrz pyt. 13, 14.

ZESTAW NR . 76

1.omów wartość diagnostyczną EKG oraz technikę wykonania.

EKG jest podstawowym badaniem w diagnostyce kardiologicznej, niezbędnym do wykrycia zaburzeń rytmu serca, niedokrwienia mięśnia sercowego oraz oceny stanów pozawałowych, lokalizacji zawałów i ich rozległości. Dużą wartość diagnostyczną ma porównanie kilku kolejnych badań EKG, co ułatwia ocenę elektrokardiogramu.

Zasady, technika– pacjent ma odsłonięte kończyny, leży na wznak, odsłania kl.p, na kończyny i klatkę przyczepia się elektrody, pacjent nie dotyka kończynami krawędzi łóżka.

2.przedstaw edukacyjne zadania pielęgniarki wobec chorego z POCHP

- edukowanie w kierunku zaprzestania palenia tytoniu

-szczepienie przeciw grypie

-ograniczenie szkodliwych wpływów środowiska

- oklepywanie chorego co ułatwia odksztuszanie wydzieliny

- edukacja w kierunku ograniczenie wysiłku fizycznego

3.przedstaw edukację pacjenta ze stomią i jego rodziny.

-Dokładnie umyć skórę wokół stomii wodą z mydłem.

-Dokładnie osuszyć.

-Nie należy stosować benzyny ani eteru.

-W przypadku natłuszczania stomii (maść glicerynowa, parafina, linomag) nie natłuszczać skóry wokół stomii.

-Dokładnie wymierzyć średnicę przetoki (stomii) i wyciąć otwór w płytce dobrze odpowiadający wielkością i kształtem stomii.

-Odległość od przetoki do pierścienia powinna wynosić 1 cm (to miejsce docisnąć opuszką palca).

-Gdy wycięty otwór w płytce nie jest idealnie dopasowany do stomii dobrze jest go uszczelnić pastą uszczelniająco – gojącą.

-Stosowanie tej pasty jest bardzo wskazane przy nierównościach skóry oraz dla jej ochrony przy przetokach moczowych na jelicie cienkim oraz w przypadkach biegunek. Zapobiega ona podciekaniu pod płytkę.

-W początkowym okresie płytkę powinno zakładać się na leżąco.

-W przypadku odklejenia się po kilku dniach brzegów płytki można dokleić je obojętnym plastrem.

-Przy gromadzeniu gazów częściowo odpiąć worek.

-Niwelowanie zapachów – włożyć do worka rozkruszoną aspirynę lub węgiel.

ZESTAW NR 77

1.Uwzględniajac cel i zasady cewnikowania pęcherza moczowego omów rolę pielęgniarki w zapobieganiu zakażeniu dróg moczowych.

Cel:

Opróżnienie pęcherza moczowego w przypadku niemożności oddawania moczu np. zabieg operacyjny, poród, zaburzenia opróżniania w przeroście gruczołu krokowego. Wypłukanie pęcherza moczowego np. po operacjach pęcherza mocz, wycięcie gruczołu krokowego. *założenie cewnika na stałe np. u chorego z nietrzymaniem moczu, *całkowitego opróżnienia pęcherza przed jego badaniem lub zabiegiem pobrania moczu na badania bakteriologiczne np. w trakcie trwania miesiączki u kobiet.

Zasady cewnikowania;

Wykonanie zabiegu na zlecenie lekarza

Przestrzeganie zasad postępowania antyseptycznego, *dezynfekcja okolicy krocza, ujścia cewki moczowej przed i po zabiegu, *przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego, *używanie jałowego sprzętu, *dostosowanie grubości i stanu cewnika do cewki moczowej, *nadanie poślizgu cewnikowi, *delikatne umiejętne wprowadzenie cewnika, *przy zatrzymaniu moczu JEDNORAZOWO NIE ODPUSZCZAĆ WIĘCEJ NIŻ 600ML. *po usunięciu cewnika u mężczyzn ssunięcie napletka poza żołądź, *przy założeniu cewnika na stałe obserwacja jego drożności, umieszczenie worka z moczem poniżej poziomu pęcherza, *obserwacje pacjenta podczas zabiegu, *udokumentowanie.

Rola pielęgniarki:

Zachowanie zasad aseptyki i sterylności, wyjaśnienie po co jest zabieg, edukacja pacjenta (odpuszczanie moczu, trzymanie worka na odpowiedniej wysokości, zachowanie higieny)

2.Jakie działania podejmuje pielęgniarka w celu poprawienia wentylacji płuc.

3.Omów przygotowania do zabiegu i opiekę pooperacyjną nad chorym z żylakami odbytu.

Przygotowanie do operacji:

-przygotowanie psychiczne pacjenta i jego rodziny,

-dokładne oczyszczenie dolnego odcinka przewodu pokarmowego (3 dni przed zabiegiem choremu podajemy środki przeczyszczające i wprowadzamy dietę lekkostrawną),

-w przeddzień operacji, wieczorem wykonujemy głębokie płukanie jelit do czystej wody i powtarzamy tę czynność kilka godzin przed zabiegiem,

-ogolenie okolicy odbytu i krocza i dokładne umycie tej okolicy,

-w celu zatrzymania perystaltyki jelit wieczorem i rano-w dzień operacji podajemy środki hamujące perystaltykę jelit.

Postępowanie po operacji:

-ułożenie pacjenta w dowolnej pozycji, tak aby opatrunek nie powodował bólu, jeśli układamy na plecach to pod pośladki dajemy koło gumowe unoszące pośladki,

-kontrola opatrunku,

-prowadzenie gimnastyki oddechowej,

-ćwiczenia ruchowe w łóżku,

-higiena całego ciała.

Przez 5 dni po zabiegu chory nie powinien oddawać stolca, w tym celu otrzymuje środki (np. nalewka makowca), które mają działanie zapierające. Dieta przez 3 dni lekkostrawna, zapierająca z małą ilością błonnika. W 5 dniu chory otrzymuje środek przeczyszczający, by ułatwić pierwsze opróżnienie. Po pierwszych i następnych opróżnieniach należy stosować kąpiele nasiadowe, niegorące z dodatkiem nadmanganianu potasu. Przy wypisie zwracamy uwagę na:

- unikanie pracy o charakterze siedzącym,

-zastosowanie odpowiedniej diety celem przestrzegania regulacji wypróżnień.

Do zadań edukacyjnych pielęgniarki należy wyjaśnienie istoty choroby i jak ważne jest przestrzeganie właściwej diety. Powinna ona również wyjaśnić, dlaczego chory nie powinien prowadzić siedzącego trybu życia.

ZESTAW NR 78

1.podaj zasady prowadzenia RKO zgodnie z najnowszymi zaleceniami ERR.

Algorytm BSL zaleca:

1. upewnij się czy poszkodowany i wszyscy świadkowie zdarzenia są bezpieczni

2. sprawdź reakcję poszkodowanego

   • delikatnie potrząśnij za ramiona i głośno zapytaj „Czy wszystko w porządku?”

3a. Jeśli reaguje:

• zostaw poszkodowanego w pozycji, w której go zastałeś, o ile nie zagraża mu żadne niebezpieczeństwo

• dowiedz się jak najwięcej o stanie poszkodowanego i wezwij pomoc jeśli będzie potrzebna,

• regularnie oceniaj jego stan.

3b. Jeżeli nie reaguje:

• głośno zawołaj o pomoc,

• odwróć poszkodowanego na plecy, a następnie udrożnij drogi oddechowe wykonując odgięcie głowy i uniesienie żuchwy,

• umieść jedną rękę na czole poszkodowanego i delikatnie odegnij jego głowę do tyłu, pozostawiając wolny kciuk i palec wskazujący tak, aby zatkać nimi nos, jeżeli potrzebne będą oddechy ratunkowe,

• opuszkami palców drugiej ręki umieść na żuchwie poszkodowanego, a następnie unieść ją w celu udrożnienia dróg oddechowych.

4. utrzymując drożność dróg oddechowych wzrokiem, słuchem i dotykiem oceń, czy występuje prawidłowy oddech:

• oceń wzrokiem ruchy klatki piersiowej,

• nasłuchuj przy ustach poszkodowanego szmerów oddechowych,

• staraj się wyczuć ruchy powietrza na swoim policzku.

5a. Jeśli oddech jest prawidłowy:

• ułóż poszkodowanego w pozycji bezpiecznej,

• wyślij kogoś, lub sam udaj się po pomoc (wezwij pogotowie),

• regularnie oceniaj oddechy.

5b. Jeżeli jego oddech jest nieprawidłowy:

• wyślij kogoś po pomoc, a jeśli jesteś sam, zostaw poszkodowanego i wezwij pogotowie, wróć i rozpocznij uciskanie klatki piersiowej zgodnie z poniższym opisem:

  • uklęknij obok poszkodowanego

  • ułóż nadgarstek jednej ręki na środku mostka poszkodowanego

  • ułóż nadgarstek drugiej ręki na pierwszym

  • spleć palce obu dłoni, upewnij się, że nie będziesz wywierać nacisku na żebra poszkodowanego; nie uciskaj nadbrzusza poszkodowanego ani dolnej części mostka

  • pochyl się nad poszkodowanym, wyprostowane ramiona ustaw prostopadle do mostka i uciskaj na głębokość 4 – 5cm

  • po każdym uciśnięciu zwolnij nacisk na klatkę piersiową, nie odrywając dłoni od mostka. Powtarzaj uciśnięcia z częstotliwością 100/min (nieco mniej niż 2 uciśnięcia na sekundę)

  • okres uciskania i zwolnienia nacisku (relaksacji) mostka powinien być taki sam.

6a. Połącz uciskanie klatki piersiowej z oddechami ratowniczymi:

• po wykonaniu 30 uciśnięć klatki piersiowej udrożnij drogi oddechowe, odginając głowę i unosząc żuchwę,

• zaciśnij skrzydełka nosa, używając palca wskazującego i kciuka ręki umieszczonej na czole poszkodowanego,

• pozostaw usta delikatnie otwarte jednocześnie utrzymując uniesienie żuchwy,

• weź normalny wdech i obejmij szczelnie usta poszkodowanego swoimi ustami, upewniając się, że nie ma przecieku powietrza,

• wdmuchuj powoli powietrze do ust poszkodowanego przez około 1 sekundę (tak jak przy normalnym oddychaniu), obserwując jednocześnie czy klatka piersiowa się unosi; taki oddech ratowniczy jest efektywny – objętości oddechowe ok. 500-600 ml(6-7 ml/kg),

• utrzymując odgięcie głowy i uniesienie żuchwy, odsuń swoje usta od ust poszkodowanego, obserwuj czy podczas wydechu opada jego klatka piersiowa,

• jeszcze raz nabierz powietrza i wdmuchnij do ust poszkodowanego, dążąc do wykonania dwóch skutecznych oddechów ratowniczych, następnie ponownie ułóż ręce w prawidłowej pozycji na mostku i wykonaj kolejnych 30 uciśnięć klatki piersiowej,

• kontynuuj uciskanie klatki piersiowej i oddechy ratownicze w stosunku 30:2,

• przerwij swoje działanie w celu sprawdzenia stanu poszkodowanego tylko gdy zacznie on prawidłowo oddychać. W innym przypadku nie przerywaj resuscytacji.

Jeżeli wykonane na wstępie oddechy ratownicze nie powodują uniesienia się klatki piersiowej jak przy normalnym oddychaniu, wykonaj następujące czynności:

• sprawdź jamę ustną poszkodowanego i usuń widoczne ciała obce,

• sprawdź, czy odgięcie głowy i uniesienie żuchwy są poprawnie wykonane,

• wykonaj nie więcej niż 2 próby wentylacji za każdym razem, zanim podejmiesz ponownie uciskanie klatki piersiowej.

6b. RKO ograniczoną wyłącznie do ucisku klatki piersiowej możesz prowadzić w następujących sytuacjach:

• Jeżeli nie jesteś w stanie lub nie chcesz wykonać oddechów ratowniczych, zastosuj uciśnięcia klatki piersiowej,

• Jeżeli stosujesz wyłącznie uciśnięcia klatki piersiowej, wykonuj je bez przerwy, z częstotliwością 100 uciśnięć/min,

• Przerwij swoje działanie w celu sprawdzenia stanu poszkodowanego tylko wtedy, jeżeli zacznie on prawidłowo oddychać. W innym przypadku nie przerywaj resuscytacji.

7. Kontynuuj resuscytację do czasu gdy:

• Przybędą wykwalifikowane służby medyczne i przejmą działania,

• Poszkodowany zacznie prawidłowo oddychać,

• Ulegniesz wyczerpaniu.

2.omów główne problemy pielęgnacyjne u chorego z POCHP.

Patrz zestaw 1 pyt 3

3.scharakteryzuj postępowanie pielęgniarskie wobec chorego z drenażem w obrębie układu moczowego.

ZESTAW NR . 79

1.Podaj definicję i rodzaj krwotoków oraz omów zasady ich tamowania.

Krwotok to nagła utrata dużej ilości krwi z łożyska naczyniowego zagrażająca życiu.

Zasady postępowania:

chorego należy położyć; krwawiącą kończynę należy unieść nad poziom serca; zastosować bezpośredni ucisk palcami na ranę, jest to możliwe przez jałowy materiał opatrunkowy, można również zatrzymać krwawienie uciskając ręką tętnicę doprowadzającą krew do uszkodzonego odcinka ciała. Ucisk ten należy utrzymać do czasu przybycia pomocy lekarskiej. Aby uniknąć bezpośredniego zetknięcia się skóry ratującego z krwią chorego i możliwością zakażenia wirusowego zapaleniem wątroby lub AIDS, należy udzielać pomocy w jednorazowych rękawiczkach; w przypadku silnego krwawienia z rany o szeroko otwartych brzegach można włożyć do niej tampon z jałowej gazy, a następnie zamknąć ją opatrunkiem przylepcowym typu „motylek” lub „rozgwiazda”; zaletą opatrunków jest to, że nie obejmują one okrężnie kończyny, co zawsze stwarza ryzyko upośledzenia krążenia; następnie należy nałożyć na kończynę opatrunek uciskowy (typu kokon); przy silnym krwawieniu w obrębie kończyn, rozpoczynając się od nakrycia rany jałowym materiałem opatrunkowym, po czym umocowuje do kilkoma okrążeniami obwojami opaski chusty trójkątnej; po założeniu opatrunku uciskowego należy obserwować, czy uzyskaliśmy pożądany efekt w postaci ustania krwawienia oraz czy nie spowodowaliśmy zastoju żylnego w kończynie.

2.Podaj uwarunkowania i reakcję dziecka na fakt hospitalizacji.

Od ur. do 3 m.ż. niemowlę rozpoznaje zapach i dotyk matki barwę jej głosu rytm pracy serca, brak w otoczeniu dziecka tych bodźców powoduje dyskomfort psychiczny przejawiający się w postaci zmienionego rytmu snu łaknienia wydalania czyli ogólną reakcją organizmu dzieciak na zmianę śród i opieki.

Od 3 do 6 m.ż. niemowlę na brak matki reaguje nagłą dezorientacją zakłóceniem równowagi wew. gwałtownym płaczem. Pobyt w szpitalu nie stanie się dla dziecka silnym urazem psychicznym jeżeli inna osoba przejmie zastępczą funkcję matki.

Od 18m.ż. do 3-4 r.ż. hospitalizacja dla dziecka jest najtrudniejsza przywiązanie do matki jest w tym okresie rozwoju bardzo silne a zaufanie całkowite. Brak matki w szpitalu dziecko traktuje jako odrzucenie.

Od 2 r.ż. występuje nasilenie leków separacyjnych pozostawienie dziecka w szpitalu jest w tym okresie rozwoju najbardziej niebezpieczne.

W wieku powyżej 4 r.ż. dzieci są zdolne do oczekiwania na powrót matki są podatne na perswazję dlatego skutki hospitalizacji bywają mniej dotkliwe niż u dzieci młodszych, odwiedziny rodziców dzieci wrażliwych nie rozstających się nigdy z rodzicami są szczególnie potrzebne, dzieci chodzące do przedszkola mające rodzeństwo lżej przeżywają rozstanie z rodzicami łatwiej nawiązują nowe kontakty z innymi dziećmi w szpitalu i z personelem.

W wieku szkolnym dzieci są bardziej niezależne od rodziców niż w latach poprzednich łatwiej znoszą rozstanie. Dzięki kontaktom z rówieśnikami umiejętności wyrażania uczuć odreagowuje napięcia psychiczne związane z chorobą i hospitalizacją, u niektórych wrażliwych dzieci lęki związane z brakiem rodziców wyrażają się powrotem do dawnych dziecięcych zachowań np. kapryszeniem. Dzieciom w tym okresie odwiedziny rodziców są także niezbędne głownie w okresie początkowym adaptacji zaostrzeń choroby w okresach różnych zabiegach medycznych operacji przy przedłużającej się hospitalizacji. Długotrwały pobyt w szpitalu może wywierać negatywne psychiczne skutki i u dzieci starszych i nasilenia bierności w zachowaniu i zatracania poczucia odpowiedzialności

. Reakcja dziecka na pobyt w szpitalu jest reakcja indywidualna i zależy od:

*wieku i poziomu rozwoju dziecka,

*wrażliwości psychicznej dziecka, odporności ukł. nerwowego,

*rodzaju choroby i stosowanego leczenia,

*długości pobytu dziecka w szpitalu,

*warunków szpitala,

*ludzi którzy zajmują się dziećmi w szpitalu,

*kontakty dziecka z rodziną.

3.Przedstaw edukację pacjenta z kamicą moczową.

-dbanie o obfitą diurezę (2 do na dobę),

-zwalczanie zakażenia moczu,

-stosowanie wspomagajacego leczenia farmaceutycznego (hydrochlorotiazyd, błękit metylowy, allopurynol, cytrynian sodu, ortofosforan ),

-leczenie dietetyczne (przez wielu poddawane w wątpliwość), w niektórych przypadkach skutkuje ograniczenie wapnia bądź szczawianów w pokarmach i napojach.

ZESTAW NR 80

1.scharakteryzuj zasady wykonywania kąpieli niemowlęcia.

Zasady obwiązujące przy wykonaniu kąpieli dziecka:

*sprawdzenie temp w pomieszczeniu, w którym ma być przeprowadzona kąpiel dziecka – temp powinna wynosić 22 – 24⁰C.

*napełnienie wanienki w pierwszej kolejności wodą gorącą i uzupełnianie jej zimną wodą, do uzyskania temp wody – 37 – 39⁰C. sprawdzenie temp wody termometrem do wody.

*uśmiechanie się i mówienie do dziecka tak, aby czuło się bezpieczne.

*wykonywanie czynności ruchami delikatnymi, opanowanymi.

*zapewnienie poczucia bezpieczeństwa u małego dziecka poprzez okrywanie jego ciała pieluszką, gdyż wtedy czuje się bezpieczne.

2.omów ważniejsze problemy pielęgnacyjne w opiece nad chorym z niedokrwistością z niedoboru żelaza.

Patrz pyt 65

3.opieka pielęgniarska nad pacjentem po prostatektomii nadłonowej.