Wydział Budowy Maszyn i Informatyki Data przeprowadzenia ćwiczenia: 16.01.2015
Automatyka i Robotyka
Rok studiów 2 semestr 3
Grupa 1b , Piątek/tydz. Parzysty
Godz. Zajęć 13,15-14,45
Laboratorium Metrologii
Technicznej
Temat ćwiczenia
Wzorcowanie współrzędnościowych maszyn pomiarowych
Wykonawcy; Robert Szczypka
Radosław Siwiec
Marcin Piątek
Tomasz Majdak
Cel ćwiczenia
Celem ćwiczenia jest zapoznanie się ze sposobami i metodami wzorcowania współrzędnościowych maszyn pomiarowych. W trakcie ćwiczenia zostanie wykonane sprawdzenie głowicy pomiarowej oraz wyznaczone zostaną błędy wskazań maszyny przy pomiarze wymiaru.
Wstęp teoretyczny
Wzorcowanie współrzędnościowych maszyn pomiarowych zgodnie z serią norm PN/EN/ISO 10360 polega na pomiarze znanej długości z uwzględnieniem błędów układu przejmowania punktów (głowicy). We wcześniejszych wydaniach normy ISO 10360 oba te testy stanowiły integralną całość, natomiast w najnowszym wydaniu zostały one opisane w dwóch znowelizowanych, osobnych częściach – drugiej i piątej.
Część druga normy PN/EN/ISO 10360:2009 prezentuje sposób postępowania przy sprawdzaniu dokładności maszyn pomiarowych wykorzystywanych do pomiarów długości. Jako podstawowe oceniane parametry można uznać:
- błędy wskazania maszyny pomiarowej (dla końcówki pomiarowej skierowanej zgodnie z kierunkiem osi „z‖ WMP oraz dla końcówki pomiarowej której kierunek jest różny od kierunku osi „z‖ WMP)
- powtarzalność pomiaru znanej długości reprezentowanej przez wzorzec.
Kontrolny pomiar długości ma na celu przede wszystkim ocenę czy uzyskane błędy
wskazania maszyny mieszczą się w zakresie maksymalnego dopuszczalnego błędu granicznego opartego o równanie:
MPE = A + B · L
Rys. 1. Przykładowy wykres maksymalnych błędów granicznych dla WMP
W tym równaniu A opisuje te elementy składowe błędów, które są niezależne od wyznaczanej długości L. W parametrze B zawierają się wpływy zależne od mierzonej długości.
Podobnie jak poprzednie wydania normy, obecne wydanie zaleca pomiary wzorca długości ustawionego w 7 różnych pozycjach. Trzy z nich mają być zgodne z głównymi osiami WMP a cztery kolejne powinny znajdować się w przestrzennych przekątnych przestrzeni pomiarowej maszyny. W każdej z pozycji mierzone jest trzykrotnie pięć długości, przy czym największa z nich powinna być nie mniejsza niż 66% maksymalnej długości osi (lub przekątnej) w której pomiar jest dokonywany. Pozostałe cztery długości powinny być rozłożone w regularny sposób. Następnie, dla każdego ze 105 pomiarów długości należy wyznaczyć wartość błędu wskazania E0 jako różnicę pomiędzy wartością zmierzoną a długością nominalną wzorca. Dla każdej zmierzonej długości w poszczególnych pozycjach należy wyznaczyć również parametr R0 odpowiadający powtarzalności realizowanego pomiaru. Parametr ten wyznacza się jako rozstęp z trzech uzyskanych w trakcie pomiarów długości.
Przebieg ćwiczenia
Nasze ćwiczenie rozpoczęliśmy od uzyskania danych od prowadzącego. Po otrzymaniu tych danych przystąpiliśmy do wykonywania odpowiednich obliczeń w programie exel.
Naszym zadanie było obliczyć:
Odległość miedzy środkami dwóch dowolnych kul. Obliczenia wykonać zarówno dla wartości zmierzonych jak i do wartości nominalnych według poniższego wzoru
Dal wielkości zmierzonych
Li − jZ=$\sqrt{(x_{i}^{z} - x_{j}^{z})^{2} + (y_{i}^{z} - y_{j}^{z})^{2} + (z_{i}^{z} - z_{j}^{z})^{2}}$
Dal wielkości nominalnych
Li − jn=$\sqrt{(x_{i}^{n} - x_{j}^{n})^{2} + (y_{i}^{n} - y_{j}^{n})^{2} + (z_{i}^{n} - z_{j}^{n})^{2}}$
Gdzie: i = 1 do 24 j = 2 do 25 i ≠ j
Następnie wyliczyliśmy błąd pomiarowy
δ i-j = Li − jz − Li − jn
Na końcu wyliczyliśmy maksymalny dopuszczalny błąd pomiarowy
MPE = ±(3+4*$\frac{L}{1000}$)
Dla:
L = 0 oraz
L = 500
Wynikiem naszych obliczeń jest wykres załączony do sprawozdania
Wnioski
Maszyna wymaga prawdopodobnie ponownej kalibracji ponieważ liniały wskazują złą wartość.
Im większa jest mierzona odległość tym większy jest błąd (jest to zależność liniowa) czyli odczyt z liniałów jest sfałszowany (źle przeliczone na milimetry).
Maszyna wymaga wgrania nowego pliku korekcyjnego