W chwili obecnej jest to najmłodszy łódzki park, powstał dokładnie 30 sierpnia 2004 roku podczas obchodów 60. rocznicy likwidacji łódzkiego getta. Pomysłodawczynią parku była Halina Elczewska, która przeżyła getto łódzkie (z Łodzi przetransportowano ją do Auschwitz, a dalej do Ravensbruck). Ona też jako pierwsza posadziła swoje "drzewko pamięci". O godzinie 9.30 rozpoczęły się uroczystości w nowo powstającym parku. Pod jednym z dwóch pomnikowych dębów szypułkowych odsłonięto pomnik - głaz (znaleziony na terenie parku) upamiętniający tragiczne wydarzenia lat 1940-1944. Umieszczono na nim napisy w czterech językach: polskim, angielskim, hebrajskim i jidysz. 318 osób ocalałych z holokaustu, które zdołały dotrzeć do Łodzi zasadziło swoje drzewko: dęby, klony, lipy, brzozy, graby, buki, sosny, świerki i modrzewie. Drzewka zostały ponumerowane i wpisane do rejestru, a ocaleni otrzymali certyfikaty z nazwiskiem i numerem drzewka. Przy sadzeniu pomagali wolontariusze i pracownicy Zieleni Miejskiej Północ. Łącznie zasadzono 450 drzew na powierzchni półtora hektara.

Park usytuowany jest pomiędzy ul. Wojska Polskiego a ogródkami działkowymi przy ul. Źródłowej w dolinie rzeki Łódki, na terenie przylegającym podczas wojny do granic Litzmannstadt Ghetto (pierwotnie miał zostać zlokalizowany przy ul. Stalowej).

Docelowa powierzchnia parku wynosi 8,5 hektara, na tym terenie znajduje się zbiornik wodny na rzece Łódce a przy nim wybudowany został Pomnik Polaków Ratujących Żydów, według projektu Czesława Bieleckiego. Usypany został również 10-metrowy Kopiec Pamięci, który jest punktem widokowym okolicy. Powstały również alejki i place o nawierzchni żwirowo-glinkowej i z kostki granitowej.