1. Podział sprzętu. Podział i oznaczanie samochodów pożarniczych według polskiego i europejskiego systemu.

Samochód pożarniczy: to samochód używany do zwalczania pożarów i/lub ratownictwa.

Samochód gaśniczy: to samochód przystosowany do przewożenia ludzi i środków technicznych przeznaczonych do prowadzenia samodzielnej akcji gaśniczej.

Samochód specjalny: to samochód przystosowany do przewozu ludzi oraz sprzętu potrzebnego do wykonywania zadań specjalny przy akcjach ratowniczych.

Samochód ratowniczo – gaśniczy: jest to połączenie samochodu gaśniczego ze samochodem specjalnym.

Kontener wymienny: to kontener specjalnego przeznaczenia, który może być nakładany na odpowiedni pojazd i zdejmowany z tego pojazdu.

OZNAKOWANIE SAMOCHODÓW POŻARNICZYCHW Polsce stosuje się najczęściej oznaczenia zgodne z normą PN-79/M-51300. Określają one najważniejsze cechy pojazdu: (w tej kolejności) typ pojazdu, klasę wagową, typ i wyposażenie pojazdu specjalnego lub wyposażenie pojazdu gaśniczego, np.:

C - 2 - 5 - 6000 - 9/4000 - 2

• C – klasa ciężka,

• 2 – kategoria uterenowienia,

• 5 – ilość osób w kabinie,

• 6000 – pojemność zbiornika na wodę w [ l ],

• 9/4000 – parametry pompy (wydajność 4000 [ l/min] przy ciśnieniu 9 [bar] ),

• 2 – agregat prądotwórczy.

Oznaczenia literowe samochodów pożarniczych:

G – gaśniczy C – ciężki (powyżej 12t) L – lekki (do 3,5t) M - motopompa [hl/min] A - autopompa [hl/min] B - zbiornik wody [m^3] Pr - proszkowy [kg] Sn - śniegowy [kg CO^2] S - specjalne: D - drabina [m] H - podnośnik hydrauliczny[m] W - wężowy [m] Z - cysterna [m^3] Dz - dźwig [t]	On - oświetleniowy [kW] Kn - kontenerowy Kw - kwatermistrzowski Op - operacyjny Dł - dowodzenia i łączności San - sanitarny Wys - wysokościowy Wt - z wyposażeniem warsztatowym T - ze sprzętem do katastrof budowlanych i innych P-gaz, P-dym - z urządzeniami przeciw gazowo – dymnymi Rd, Rt, Rch, Rw - ratownictwo drogowe, techniczne, chemiczne, wodne R - rozpoznania

np. GCBA – samochód gaśniczy ciężki ze zbiornikiem wody o pojemności 5 m³ autopompa o wydajności 24 hl/min, środek pianotwórczy 10 % pojemności zbiornika

Sprzęt ratowniczo-gaśniczy. Podział i nazwy

Do sprzętu ratowniczo-gaśniczego zaliczamy wszelki przenośny i przewoźny specjalny sprzęt oraz urządzenia służące do gaszenia pożarów, prowadzenia akcji ratowniczych i innych działań straży pożarnych, sprzęt ochronny stosowany przez strażaków oraz pojazdy pożarnicze umożliwiające transport sprzętu, ludzi oraz środków gaśniczych na miejsce akcji ratowniczo-gaśniczych i przystosowane do wykonywania określonych zadań.

Powyżej przedstawiono najbardziej ogólną definicję sprzętu ratowniczo-gaśniczego. Jak wynika z definicji obejmuje on bardzo liczną grupę różnorodnego sprzętu, poczynając od ubrania ochronnego strażaka, podręcznego sprzętu gaśniczego, sprzętu gaśniczego i ratowniczego, urządzeń takich jak pompy po liczne grupy specjalistycznych samochodów pożarniczych. Z uwagi na dużą ilość i różnorodność sprzętu jego klasyfikacja nie jest prostym zadaniem.

W wykazie można wyróżnić siedem grup asortymentowych sprzętu:

wyposażenie i środki ochrony indywidualnej strażaka,

pompy pożarnicze,

armatura i osprzęt pożarniczy,

pojazdy pożarnicze,

sprzęt ratowniczy dla straży pożarnej,

narzędzia ratownicze, pomocnicze i osprzęt dla straży pożarnej,

podręczny sprzęt gaśniczy.

2.Wymagania dla zbiorników gaśnic. Wyjaśnić pojęcia: ciśnienie robocze, próbne i rozrywające Masa środka gaśniczego wymagana dla jednostki powierzchni obiektu, wskazana w § 28 ust. 3, została zwiększona. Niezależnie od wielkości gaśnicy, każde 2 kg lub 3 dm3 tego środka powinny przypadać (z wyjątkiem oddzielnie wskazanych przypadków szczególnych):

1) na 100 m2 strefy pożarowej w budynku, niechronionej stałym urządzeniem gaśniczym: 
    a) ZL I, ZL II, ZL III, ZL V, 
    b) produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego ponad 500 MJ/m2, 
    c) zawierającej pomieszczenie zagrożone wybuchem;
2) na 300 m2 innej strefy pożarowej, z wyjątkiem ZL IV. Maksymalna odległość do gaśnicy nie powinna przy tym przekraczać 30 m.

3. Przeglądy i konserwacje gaśnic należy przeprowadzać zgodnie z instrukcją producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku (§ 3 ust. 3), a sposób realizacji tego obowiązku należy jednoznacznie określić w instrukcji bezpieczeństwa pożarowego (§ 6 ust. 1 pkt. 2).

4. Za spełnienie powyższych wymagań odpowiadają właściciele, zarządcy lub użytkownicy obiektu (art. 4 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z 24.08.1991 r. o ochronie przeciwpożarowej).

Ciśnienie robocze- najwyższe ciśnienie, które może wystąpić podczas pracy urządzenia.

Ciśnienie próbne-Ciśnienie wyższe od ciśnienia nominalnego, przy którym odbywa się badanie elementu (zespołu, układu), jednak nie powodujące żadnych uszkodzeń czy zakłóceń w działaniu.

Ciśnienie rozrywające- najmniejsze ciśnienie, które powoduje rozerwanie lub pęknięcie pojem- nika wyrobu aerozolowego.

3.Co to jest skuteczność gaśnicza gaśnic? Pożary testowe grup A i B

Skuteczność gaśnicza

Jednym z najważniejszych czynników decydujących o możliwości ugaszenia pożaru zużyciem gaśnicy jest jej skuteczność gaśnicza. Na etykiecie każdej gaśnicy można znaleźć informację o grupach pożarowych, które można gasić przy jej użyciu. Dodatkowo dla grup pożarów A i B określa się wielkość pożaru testowego np. 8A 113B, jaki powinien być ugaszony przy użyciu gaśnicy. Wymagania i przebieg testów dla poszczególnych pożarów testowych grupy A i B określa Polska Norma PN-EN 3-7. Badania takie przeprowadzają uprawnione do tego instytuty. Pozytywny wynik testów jest jednym z warunków otrzymania certyfikatu dopuszczającego daną gaśnicę do stosowania w ochronie przeciwpożarowej. Testy te przeprowadzane są z zachowaniem niezbędnych środków bezpieczeństwa, dlatego stanowczo odradzamy wykonywanie podobnych prób we własnym zakresie. Poniżej przedstawiamy podstawowe informacje dotyczące sposobów określania skuteczności gaśniczej w oparciu o normę PN-EN 3-7:

Pożary testowe grupy A-wykonywane są z użyciem beleczek drewnianych ułożonych w stos na metalowym wsporniku o wysokości 560 mm, szerokości 500 mm oraz długości równej długości pożaru testowego. Pożary testowe o wielkości większej niż 27A powinny być zbudowane z zastosowaniem pożarów testowych mniejszej wielkości (np. 34A = 21A+13A, 43A =8A+27A+8A) Beleczki wykonane są z drewna sosnowego
o zawartości masowej wilgoci od 10 % do 15 %; beleczki są pocięte i mają przekrój poprzeczny w kształcie kwadratu o boku 39 mm. Beleczki układa się w 14 warstwach na ramie wspornika metalowego. Beleczki leżące wszerz mają stałą długość 500 mm. Beleczki leżące wzdłuż mają długość odpowiadającą wielkości pożaru testowego. Nie dopuszcza się pożarów testowych powyżej wielkości 55A. Każdy pożar testowy jest oznaczony liczbą i następującą po niej literą A Liczba w oznaczeniu określa: - długość pożaru testowego w decymetrach, tzn. długość beleczek drewnianych ułożonych wzdłuż pożaru testowego; - liczbę beleczek o długości 500 mm, w każdej warstwie ułożonej wszerz pożaru testowego.

Pożary testowe grupy B- wykonane są z użyciem cylindrycznych tac z blachy stalowej spawalnej. Nie dopuszcza się pożarów testowych większych niż 233B. Pożary testowe są oznaczone liczbą i następującą po niej literą B, przy czym liczba oznacza objętość cieczy w tacy, w litrach. Tac używa się stosując poduszkę wodną, z następującą proporcją: 1/3 wody i 2/3 paliwa.

4.Wyjaśnij, na czym polega certyfikacja sprzętu pożarniczego

Proces certyfikacji polega na sprawdzeniu i potwierdzeniu odpowiednim dokumentem, że wyrób spełnia wymagania bezpieczeństwa i ochrony zdrowia określone w rozporządzeniu w sprawie zasadniczych wymagań dla sprzętu pożarniczego. Proces dopuszczenia wyrobu składa się z następujących etapów:

1. Złożenie wniosku przez producenta wyrobu o przeprowadzenie procesu dopuszczenia,

2. Badanie wyrobu w laboratorium CNBOP,

3. Ocena „warunków techniczno-organizacyjnych” w zakładzie produkcyjnym,

4. Wydanie świadectwa dopuszczenia,

5. Kontrola dopuszczenia w trakcie jego ważności.

5.Typy drabin przenośnych. Wymagania, oznaczanie. Drabiny dostępne i ratownicze przenośne Klasyfikacja drabin przenośnych

1.Określenie typu

·jednoczęściowe,

·hakowe,

·słupkowe

·nasadkowe

·wysuwane drabiny wieloprzęsłowe

2. Określenie maksymalnej liczby osob mogących jednocześnie znajdować się na drabinie

Drabiny ratownicze powinny być oznakowane

przez wskazanie maksymalnej liczby osob

mogących przebywać na drabinie w tym samym czasie

·dla jednej osoby – drabina „dostępna”

·dla dwoch lub trzech osob „ratownicza”

3. Określenie dozwolonego sposobu użycia

·dojście i ratowanie

·tylko dojście

• zawieszane

  • drabiny sznurowe

  • drabiny hakowe D 4,2

• przystawne

  • przystawna lekka D 3,8

  • przystawna ciężka D 5

  • przystawna nasadkowa DN 2,7

  • przystawna słupkowa D 3,1

• wolno stojące

  • przystawna jednoprzęsłowa z drążkami D 5 R

  • dwuprzęsłowa wysuwana D 10 W

  • dwuprzęsłowa zestawiana D 10 Z

oraz

drabina D10W

drabina nasadkowa DN 2,7

drabina słupkowa D 3,1

drabina lekka przystawna D 3,8

drabina ciężka przystawna D 5 inne: drabiny mechaniczne i podnośniki

DANE TECHNICZNE:
Bocznice: tarcica sosnowa

Szczeble: tarcica bukowa

Liczba przęseł: 4

Szerokość przęsła w podstawie /

szczycie: 480 / 400 mm

Długość przęsła: 2730 mm

Rozstaw szczebli: 320 mm

Liczba szczebli w przęśle: 7

Masa przęsła: ok. 10 kg

• Drabina D 3,8 Inaczej zwana: lekka przystawna - jest dosyć powszechnie stosowanym sprzętem przez OSP. Jej długość 3,8 m pozwala na obsługę przez jednego strażaka. Wykorzystywana jest do działań na zewnątrz i wewnątrz niskich budynków. Podstawę drabiny wskazują metalowe ściągacze, które po sprawieniu powinny znajdować się pod szczeblem.

• Drabina D 5 Sprawiana jest przez dwóch strażaków. Jeden strażak podczas sprawiania zabezpiecza nogami podstawę przed przesuwaniem się, drugi strażak unosi wierzchołek do góry. Drabina może służyć do działań na wysokości pierwszego piętra lub w wyższych obiektach np. magazynowych.

• Drabina D 5 R Podobna do D 5, również jednoprzęsłowa. Dodatkowo wyposażona jest w drążki podporowe i tym samym może być wykorzystywana w pozycji wolno stojącej.

• Drabina D 3,1 (słupkowa) Jest to drabina o długości 3,1 m, która po złożeniu tworzy rodzaj słupka. (Szczeble po złożeniu uzyskują pozycję równoległą do bocznic, bocznice zaś schodzą się ze sobą). Drabina słupkowa jest raczej rzadko stosowana, aczkolwiek jest wygodna przy przenoszeniu i może być wykorzystywana w różnych, trudno dostępnych miejscach.

• Drabina D 4,2 (hakowa) Jest drabiną zawieszaną za pomocą stalowego haka na ościeżnicy okna. Wykorzystuje się ją obecnie jedynie w konkurencji sportu pożarniczego.

Konserwacja drabin Drabiny pożarnicze, z uwagi na materiał, z jakiego są wykonane, jak też wysokie wymagania techniczne, wymagają systematycznej, dokładnej konserwacji. Elementy drewniane drabin powinny być nasycane pokostem oraz powlekane lakierem. Konserwowane powinny być także elementy metalowe, głównie poprzez usuwanie śladów korozji i powlekanie lakierem bezbarwnym lub asfaltowym. Elementy umożliwiające sprawianie drabin, a więc: pokrętła, czopy, sprężyny zamków drabin nasadkowych, kółka, rolki powinny być smarowane olejem maszynowym.

6.Budowa i zasada działania skokochronu typu lekkiego i ciężkiego

LEKKI 3,5x3,5 h=1,2

Czas sprawiania 30 sek.Zawory:

bezpieczeństwa, upustowy. Dł spadania 15-20m

Masa 50 kg.

Należy usuwać zbędne elementy(np. szkło, tynk)

z powierzchni zewnętrznej aby nie uszkodzic skokochronu

CIĘŻKI 1-zawory upustowe

2. wentylator

3. otwory spustowe

4. taśma podtrzymująca

Skokochron wykonany jako dwukomorowa poduszka pneumatyczna w kształcie prostopadłościanu o wymiarach 7,7x6,5x2,5(h).

Kształt utrzymywany jest przez nadmuchiwanie dwóch lub jednego wentylatora przez jeden lub dwa rękawy.

Ciśnienie w komorach - 1 milibar

Masa 170kg+2 wentylatory każdy 36kg

Materiał: Kewlar 29

Max wysokość spadku 30-45m

7.Budowa i zasada działania rękawa ewakuacyjnego

Rękaw ratowniczy - urządzenie przystosowane do ewakuacji ludzi.

Budowa:

-platforma- element konstrukcyjny powiązany z obiektem( stopy aluminium, stal po obróbce galwanicznej lub stal nierdzewna)

-warstwa wewnętrzna nośna (………….)

-warstwa elastyczna (elastomer,……….)

-warstwa zewnętrzna ochronna(włókno szklane)

Warstwa wewnętrzna nośna powinna być wykonana z nadmiarem wielkości, warstwa elastyczna daje efekt hamowania, warstwa zewnętrzna ochronna zapewnia ochronę rękawa przed działaniem płomieni do temperatury 800^oC. Przestrzenie między warstwami powinny wynosić 10-15 cm. Wszystkie elementy konstrukcyjne rękawa muszą zapewnić nośność 1000kg natomiast sama platforma 2000kg.

Rękawy są stosowane na, zewnątrz jako droga ewakuacyjna z okna lub dachu, stosowane wewnątrz obiektu lub stosowane, jako przewoźny sprzęt do ewakuacji na podnośnikach i wysięgnikach.

8.Poduszki podnoszące niskiego i wysokiego ciśnienia. Wykres zależności siły podnoszenia od wysokości

• Ze względu na ciśnienie w zestawie na:

• Niskiego ciśnienia (0,5 i 1 bar)

• Wysokiego ciśnienia (8 bar)

  • Ze względu na wysokość podnoszenia na:

  • Niskiego podnoszenia

  • Wysokiego podnoszenia

  • Ze względu wykonywane czynności taktyczno - techniczne na:

  • Poduszki podnoszące

  • Poduszki rozpierające

  • Poduszki chemiczne

Poduszki niskociśnieniowe przeznaczone są do podnoszenia lżejszych przedmiotów na większe wysokości. W poduszkach tego typu powierzchnia robocza jest niezależna od wysokości podnoszenia. Poduszki wysokiego ciśnienia przeznaczone są do pracy z dużą mocą i milimetrową precyzją, w pozycjach o różnym stopniu nachylenia. W poduszkach tego typu powierzchnia robocza zmniejsza się z wysokością podnoszenia.

9.Na przykładzie prasy hydraulicznej wyjaśnić wytwarzanie dużych sił w układach hydrauliki siłowej

Prasa hydrauliczna

Prosta prasa hydrauliczna zbudowana jest z dwóch połączonych ze sobą cylindrów, które są wypełnione olejem hydraulicznym i zamknięte szczelnymi tłokami. Cylinder roboczy ma zwykle znacznie większą średnicę niż cylinder spełniający rolę pompy. Jeśli działamy określoną siłą na tłok pompy, to na tłok roboczy działa znacznie większa siła.

Tłok pompy o powierzchni S1, na który działa siła F1, wywołuje w układzie ciśnienie p:

P= F1/S1

Zgodnie z prawem Pascala ciśnienie to rozchodzi się we wszystkich kierunkach i działa ono także na tłok roboczy o powierzchni S2 wywołując siłę F2:

F2=pS2=S2/S1*F1

Z powyższego wzoru wynika, że siła działająca na tłok roboczy jest tyle razy większa od siły działającej na tłok pompy ile razy powierzchnia tłoka roboczego jest większa od powierzchni tłoka pompy.

Prasy hydrauliczne o prostej klasycznej budowie z pompa tłokową stosuje się tylko w układach, gdzie nie jest wymaganie działanie dużych nacisków jak na przykład w hydraulicznych podnośnikach samochodowych lub w układach hamulcowych pojazdów samochodowych.Jeśli w urządzeniu wymagane są duże naciski, mogące sięgać aż kilkudziesięciu tysięcy ton, albo szybkie przemieszczenia organu roboczego wtedy w prasach hydraulicznych stosuje sie inne pompy niż tłokowe np. zębate lub łopatkowe, które najczęściej są napędzane silnikami elektrycznym.

10. Zasada działania siłownika hydraulicznego dwustronnego działania

Siłownik hydrauliczny, (znany także pod nazwą cylinder hydrauliczny), silnik hydrostatyczny o ruchu posuwistym. Organem roboczym siłownika mogą być: tłok (1), nurnik (2) lub membrana (3) - umieszczone w cylindrycznym korpusie (4). Do przestrzeni roboczej (5) wtłaczana jest ciecz, która przesuwa tłok lub nurnik, lub odkształca membranę. Powoduje to ruch posuwisty tłoczyska (6). Siłowniki hydrauliczne dzielą się na:

jednostronnego działania - suw roboczy odbywa się tylko w jednym kierunku

dwustronnego działania - suwy robocze odbywają się w obu przeciwstawnych kierunkach

Siłowniki hydrauliczne jednostronnego działania wymagają wymuszenia powrotu tłoka do pozycji wyjściowej oraz usunięcia z komory roboczej cieczy. Może to być zrealizowane za pomocą sprężyny ściskanej w czasie suwu roboczego, która gdy siłownik pozostaje w spoczynku, zapewnia powrót tłoka. Niekiedy ciężar tłoczyska, urządzenia roboczego lub zewnętrznego obciążenia wystarcza do wykonania tej pracy.Zasięg suwu roboczego siłownika hydraulicznego jest limitowany długością tłoczyska. Ze względu na niebezpieczeństwo wyboczenia długość ta jest ograniczona. W celu zwiększenia zasięgu suwu roboczego stosuje się siłowniki teleskopowe.W niektórych zastosowaniach konieczne jest łagodne zakończenie suwu roboczego. W takich przypadkach w siłowniku instaluje się hamulec końca suwu, którym jest zazwyczaj zawór dławiący, uruchamiany przy końcu suwu siłownika.

a) teleskopowy

b) dwustronnego działania z tłoczyskiem jednostronnym

c) dwustronnego działania z tłoczyskiem dwustronnym

d) zębatkowy

1)Siłownik dwustronnego działania z tłoczyskiem dwustronnym:

D-średnica tłoka
d-średnica tłoczyska
x-oś kierunku
H-skok tłoka duzego
Fst-siła siłownika
Ftr-przeciwstawiająca się siła tarca
V_st-prędkość tłoka
P₃-ciśnienie doprowadzane

2)siłownik dwustronnego działania z tłoczyskiem jednostronnym

11. Podział gaśnic ze względu na masę, rodzaj środka gaśniczego i magazynowanie gazu wyrzutowego

12. Budowa i zasada działania wybranych gaśnic: GP-12z BC, GP-2x ABC, GS-5x

a)GP-12z

G – gaśnica przenośna;

P – rodzaj środka gaśniczego (proszkowa);

12– ilość środka gaśniczego (12kg);

Z – sposób magazynowania czynnika roboczego -z dodatkowym zbiornikiem (w oddzielnym zbiorniku).

Budowa: 1-zbiornik gaśniczy, 2-głowica, 3-dysza wylotowa, 4-dźwignia zaworu z zabezpieczeniem, 5-rura syfonowa, 6-dodatkowy zbiornik z czynnikiem napełniającym 7. nabój.

Gaśnice proszkowe cechuje wysoka skuteczność gaśnicza zawartych w nich proszków, wynikająca przede wszystkim z ich działania inhibitującego chemiczny proces reakcji spalania. Działanie proszków polega na wydatnym eliminowaniu dostępu powietrza nad płonącą powierzchnię, a wyrzucona pod dużym ciśnieniem chmura proszku powoduje zdmuchnięcie płomieni. Gaśnice proszkowe stosuje się przede wszystkim tam, gdzie istnieje obawa uszkodzenia materiałów i urządzeń szczególnie cennych, które przy stosowaniu innych środków gaśniczych mogą ulec zniszczeniu. Zdolność rzutu strumienia wynosi 5-8m; gaśnice mogą być eksploatowane w temp. -25 - +60^oC. Gaśnice proszkowe są najbardziej rozpowszechnionymi gaśnicami zarówno w Polsce jak i na całym świecie.

W gaśnicach proszkowych jest proszek gaśniczy (ABC fosforanowy, BC węglanowy). Jest to chemiczny środek gaśniczy w postaci ciała stałego o działaniu inhibitującym reakcję spalania.

Do pożarów grupy D stosuje się specjalne proszki gaśnicze. Proszki te stanowią odrębną grupę oznaczone zazwyczaj literą D lub M.

Mechanizm gaszenia pożarów metali za pomocą proszków polega na możliwie dokładnym izolowaniu powierzchni metali od dostępu powietrza.

Przegląd i konserwacja

Przeznaczenie:
Gaśnice proszkowe przeznaczone są do gaszenia pożarów z grupy BC lub ABC.
A - ciała stałe palne żarzące się
B - substancje ciekłe tworzące płomienie
C - palne substancje gazowe
Zalecane są do stosowania w samochodach ciężarowych, szkołach, garażach, hotelach, w biurze, magazynach, halach przemysłowych, warsztatach itp.
Cechy budowy i obsługa:
Przed użyciem należy zbić zbijak a następnie trzymać gaśnicę głowicą do góry, trwały zbiornik stalowy z powłoką epoksydowo-poliestrową , zbiornik zasilający z C02 , wąż gumowy zakończony zaworem odcinającym, umożliwia łatwe manewrowanie strugą proszku gaśniczego , możliwość ponownego napełniania , możliwość mocowania gaśnicy na ścianie.

b) GP- 2X

G – gaśnica przenośna;

P – rodzaj środka gaśniczego (proszkowa);

2– ilość środka gaśniczego (2kg);

x – sposób magazynowania czynnika roboczego

BUDOWA:

- zbiornik gaśnicy ( metalowy)

- głowica

- dysza wypływowa

- dźwignia zaworu ( nieuzbrojona)

- rurka syfonowa

- wskaźnik ciśnień

- środek gaśniczy

- czynnik napędowy

. Podstawowe cechy: bezszwowy zbiornik stalowy głęboko tłoczony pokryty trwała powłoką lakierniczą; wąż gumowy zakończony prądownicą, ułatwiający odpowiednie kierowanie strugą proszku gaśniczego; dozowanie emisji środka gaśniczego poprzez zastosowanie zaworu szybkootwieralnego umożliwiającego czasowe przerwanie wypływu środka gaśniczego; znacznie lżejsza butla nowej generacji; możliwość wyposażenia w łatwy do zamontowania wspornik mocujący; prosta obsługa; niezawodność w działaniu

DZIAŁANIE:

Wyciągamy zawleczkę obracając ją w prawo i wyciągając ( po obróceniu powinna spaść plomba) i mamy gaśnicę gotową do działania. Gasimy pionowo, glowica musi być o góry

znajduje szczególne zastosowanie w lakierniach, energetyce, magazynach, halach przemysłowych

c) Gaśnica śniegowa GS- 5X

Gaśnica typu X, BUDOWA:zbiornik, głowica, dysza wypływowa, dźwignia zaworu , rurka syfonowa, wskaźnik ciśnienia, środek gaśniczy, czynnik napędowy

Gaśnica śniegowe (co2)

Jest to gaśnica w której pod ciśnieniem znajduje się skroplony CO2. Jest to gaz obojętny, występujący w atmosferze niewielkiej ilości. Użyty CO2 w gaśnicy, gwałtownie się rozpręża oziębiają się do temp – 78 C. Ciśnienie wewn. Gaśnicy zależy od temp otoczenia. Temp. Krytyczna CO2 wynosi +31 C dlatego należy chronić tę gaśnicę przed róznego rodzaju źrodłami ciepła. W przypadku przekroczenia tej temp może dojść do rozerwania gaśnicy śniegowej w wyniku nadmiernego wzrostu cisnienia wewn zbiornika. Dlatego gaśnice śniegowe wyposażone są w bezpiecznik płytkowy działający na zasadzie zaworów bezpieczeństwa. Współczynnik napełnienia butli powinien być< 0,75 kg/l. Zastosowana w tej gaśnicy prądownica z wężem powinna być wyposażona w uchwyt chroniący obsługującego przed odmrożeniem podczas rozładowania gaśnicy

Podstawowe cechy: bezszwowy zbiornik stalowy głęboko tłoczony pokryty trwała powłoką lakierniczą; wąż gumowy zakończony prądownicą, ułatwiający odpowiednie kierowanie strugą proszku gaśniczego

ZASADA DZIAŁANIA:

Wyciągamy zawleczkę obracając ją w prawo i wyciągając ( po obróceniu powinna spaść plomba) i mamy gaśnicę gotową do działania. Gasimy pionowo, glowica musi być o góry

znajduje szczególne zastosowanie w lakierniach, energetyce, magazynach, halach przemysłowych; dozowanie emisji środka gaśniczego poprzez zastosowanie zaworu szybkootwieralnego umożliwiającego czasowe przerwanie wypływu środka gaśniczego; znacznie lżejsza butla nowej generacji; możliwość wyposażenia w łatwy do zamontowania wspornik mocujący; prosta obsługa; niezawodność w działaniu

Gaśnicą GS-5 x można gasić pożary urządzeń elektrycznych o napięciu do 123 kV .Gaśnica może być stosowana w górnictwie . Dane techniczne Skuteczność gaśnicza 55 B Masa środka gaśniczego 5 kg . Rodzaj środka gaśniczego CO₂ (pod ciśnieniem, skroplony) który podczas rozprężania osiąga temperaturę -78°C. Czas działania 9 s Ciśnienie robocze maksymalne 217 bar Ciśnienie próbne zbiornika 320 bar Dopuszczalne napięcie urządzenia 123 kV Zakres temperatur stosowania -20C +60C

13. Budowa i parametry pracy węży tłocznych płasko składanych

Pożarniczy wąż tłoczny składa się z taśmy wężowej ( jedwab poliestrowy) tj. torlen , tkanej w obwodzie zamkniętym o kształcie cylindra, giętki, z wprowadzoną do wewnątrz wykładziną z tworzywa plastycznego połączoną na stałe z materiałem włókienniczym

Węże tłoczne płasko składane:

Typy:

TYP H – do hydrantów wewn.

TYP W- do pomp pożarniczych

Wielkości:

Typ H - 25, 52 długość 15 i 20m,

Typ W - 25, 52, 75, 110 długość 20m +/- 5%

W zależności od wyposażenia w łączniki:

-z łącznikami ze stopów aluminium (ŁA),

-ze stopów miedzi (ŁM),

-wąż bez łączników (B),

Parametry eksploatacyjne:

TYP H- 25, 52

ciśnienie robocze - 0,9 MPa

ciśnienie próbne – 1,4 MPa

ciśnienie rozrywające – 3,0 MPa

brak kontrastujących pasków

TYP W- 25, 52, 75, 110

ciśnienie robocze -1,2 MPa

ciśnienie próbne – 1,8 MPa

ciśnienie rozrywające – 4,0 MPa

paski kontrastującego koloru na całej długości

przepływy odpowiednio - 50, 400, 800, 1600

14. Wyjaśnić pojęcia: ciśnienie robocze, próbne i rozrywające dla węży tłocznych

- Ciśnienie robocze określa górną wysokość ciśnienia, które może wystąpić w warunkach normalnej pracy węża.

- Ciśnienie próbne pozwala ocenić szczelność, odkształcalność, ewentualne zmiany strukturalne węża w ustalonych, porównywalnych warunkach badań (próby).

- Ciśnienie rozrywające jest to minimalne ciśnienie przy którym wąż może ulec rozerwaniu

15. Rodzaje i budowa węży ssawnych. Wymagania

16. Wymagania dla armatury pożarniczej

Elementy armatury są znormalizowane. Normy określają wymiary i masy

poszczególnych elementów, metody ich wykonania i materiały do ich wytwarzania. Określają

wymagania dotyczące szczelności, sczepności, wytrzymałości zaczepów, cechowania i

wykończenia.

-Wykonanie – elementy armatury powinny być wykonane jako odlewy ciśnieniowe lub

kokilowe ze stopów aluminium AK 11, AK 9, AG 10 lub mosiądzu MO 59, MA 67, MK 80.

- Chropowatość powierzchni – parametr Ra na powierzchniach stykających się z

przepływającym środkiem gaśniczym nie powinien przekraczać 2,5 m.

- Tolerancje – odchyłki wymiarów nietolerowanych powierzchni obrabianych powinny

odpowiadać szeregowi średniodokładnemu, gwinty rurowe walcowe wg tolerancji szeregu B.

-Szczelność na podciśnienie – elementy wyposażone w uszczelki ssawno-tłoczne powinny

zachowywać szczelność przy podciśnieniu równym co najmniej 0,09 MPa. Dopuszczalny spadek

podciśnienia w czasie 5 min od chwili wyłączenia pompy próżniowej i zamknięcia zaworów nie

powinien być większy niż 0,005 MPa.

-Szczelność na nadciśnienie – elementy armatury o wielkości 25 powinny wytrzymywać

próbę szczelności wodą w czasie 5 min o ciśnieniu równym co najmniej 1,6 MPa. Elementy

pozostałych wielkości powinny wytrzymywać analogiczna próbę pod ciśnieniem 2,6 MPa.

Dopuszcza się pojawienie pojedynczych kropel jedynie w miejscu styku uszczelek.

- Sczepność – łączenie elementów powinno się odbywać z zachowaniem dopuszczalnych

wartości momentów obrotowych.

- Wytrzymałość zaczepów – zaczepy elementów armatury powinny wytrzymywać ciśnienie

wody równe co najmniej:

· 2,5 MPa dla elementów wielkości 25,

· 3,5 MPa dla elementów pozostałych wielkości.

- Wykończenie – ostre krawędzie powinny być zatępione.

- Cechowanie – na korpusie elementów powinny być umieszczone w sposób czytelny i

trwały następujące znaki: nazwa lub znak producenta, wielkość i numer normy wg której

element został wykonany, rok produkcji, cecha materiału i nr certyfikatu dopuszczającego dostosowania w ochronie przeciwpożarowej.

16. Budowa, zasada działania i parametry pracy: prądownicy, wytwornicy i generatora piany

Sprzęt do wytwarzania piany ciężkiej

Rys.3. Prądownica piany ciężkiej PP-4-12 – przekrój poprzeczny: 1 – rura prądownicy, 2 – dysza rozpylająca, 3 – zawór kulowy, 4 – zwężka, 5 – nasada tłoczna 52.

Prądownica piany ciężkiej jest wodno – powietrzną strumienicą, w której ciecz roboczą stanowi roztwór środka pianotwórczego, a zasysane jest powietrze. Wodny roztwór środka pianotwórczego tłoczony przez pompę doprowadzany jest do dyszy rozpylającej 2, uzyskuje dużą prędkość przy spadku ciśnienia, niedobór ciśnienia jest uzupełniany przez zasysane powietrze, rolę komory

Sprzęt do wytwarzania piany średniej gaśniczej:

Wytwornice piany średniej służą do wytwarzania piany średniej o liczbie spienienia 20 – 200, obecnie stosowana metoda otrzymywania tego rodzaju piany to „wypienianie na siatkach”
Rys.5. Wytwornica piany WP-2-150 – przekrój podłużny: 1 – nasada tłoczna 52, 2 – rozpylacz, 3 – sito filtracyjne, 4 – manometr, 5 – korpus, 6 – uchwyty,7 – zestaw siatek, 8 – dysza, 9 – zawirowacz.

Wytwornice te wykorzystują zjawisko zasysania, strumień wodnego roztworu środka pianotwórczego dostaje się do rozpylacza 2, który składa się z dyszy i zawirowywacza. Tutaj uzyskuje odpowiednie rozpylenie i znaczny spadek prędkości liniowej, które powodują, że w wypływającym z dyszy rozpylacza strumieniu panuje ciśnienie niższe od atmosferycznego. W wyniku różnicy ciśnień powstałej między rozpyloną strugą a otoczeniem następuje zassanie powietrza w ilości potrzebnej do wytworzenia piany. Powstała w ten sposób mieszanina powietrza i roztworu środka pianotwórczego trafia na zespół siatek, gdzie następuje właściwy proces tworzenia piany. Tutaj krople roztworu nawilżają siatkę zakrywając jej oczka, pod naporem napływającej strugi, wzbogaconej powietrzem, krople roztworu znajdujące się na siatce ulegają deformacji, wydłużają się w kierunku przepływu jednocześnie zwiększając powierzchnię kosztem grubości, do momentu aż następna kropla zakryje oczko. Tak tworzy się pęcherzyk piany, w którym powietrze jest zamknięte wewnątrz błonki roztworu.

Wytwornice łączone są z liniami wężowymi za pomocą nasad, tuż za nasadą znajduje się sitko – 3, którego zadaniem jest zatrzymanie ewentualnych zanieczyszczeń oraz manometr – 4, który służy do kontrolowania i ustalania wartości ciśnienia roztworu w rozpylaczu gwarantującego wytwarzanie piany o najlepszych parametrach użytkowych

Sprzęt do wytwarzania piany lekkiej: 

Pianę lekką o liczbie spienienia ponad 200,otrzymujemy za pomocą generatorów i agregatów piany lekkiej. Generatory są napędzane za pomocą energii uzyskanej podczas wypływu roztworu ze specjalnie ukształtowanych dysz, a agregaty są napędzane za pomocą silnika spalinowego lub elektrycznego. Ogólnie rzecz biorąc, istota powstawania piany jest podobna do procesu powstawania piany w wytwornicach piany średniej, z tą różnicą że powietrze niezbędne do powstania piany jest dostarczane za pomocą wentylatora.

 Rys.6. Schemat ideowy agregatu piany lekkiej: 1 – silnik spalinowy, 2 – wentylator, 3 – dysze rozpylające, 4 – dyfuzor, 5 – siatki spieniające, 6 – rękaw, 7 – manometr, 8 – zawór, 9 – gardziel.

  Zasada pracy jest następująca: silnik – 1, wprawia w ruch wentylator – 2, który pobiera powietrze z atmosfery i tłoczy je dalej do dyfuzora – 4.
Za wentylatorem są umieszczone dysze – 3, przez które podawany jest roztwór środka pianotwórczego. Powietrze porywa roztwór wypływający z dysz, po czym razem trafiają na zestaw siatek – 5. Na sitkach krople roztworu nawilżają oczka, a napływające powietrze tworzy pęcherzyki w sposób identyczny jak przy tworzeniu piany średniej. Strumień piany można podawać specjalnym przewodem - 6 którego długość może dochodzić do 30 m. Dysze są tak rozmieszczone że równomiernie pokrywają siatki roztworem środka pianotwórczego, zestaw siatek jest bardziej skomplikowany niż wytwornicach, składają się one z większej liczby sitek oprócz siatek metalowych stosuje się tworzywa sztuczne, albo specjalne tkaniny. Zawór – 8, służy do ustalania ciśnienia roboczego roztworu, kontrolując wskazania manometru

Sprzęt do wytwarzania piany:

1) ciężkiej Ls<20 – prądownice pianotwórcze PP (duży zasięg rzutu strumienia piany)

2)średniej 20<Ls<200 – wytwornice piany (średniej) WP (zasięg 5-7 m)

3) lekkiej Ls>200 – generator piany lekkiej GPL (brak zasięgu rzutu

Wielkści charakterystyczne dla urządzeń pianotwórczych:

1)wyskość rzutu strumienia piany hp (tylko dla PP)- jest to odległość mierzona w pionie od wylotu PP do najdalszego punktu podawania piany

2)max długość wyrzutu strumienia piany Lpmax- jest to odległość w poziomie od wylotu PP/WP do najdalszego śladu piany przy ciśnieniu roboczym podczas podawania środka przez 3s z PP/WP ustawionej pod kątem 30^o do poziomu.

Wielkości prądownic:

PP2 (2- natężenie przepływu w hl/min) Lpmax – 20m

PP4 – Lpmax-25m

PP8 – Lpmax – 30m

Ls=12 dla śr. Syntetycznych

Ls=6 dla śr. Proteinowych

Prob=0,55Mpa (5,5bar)

Wytwornica piany

Róznice: większa średnica płąszcza, ciśnieniomierz, sito spieniające, piana powstaje na sicie

Prob= 3-4bar

WP2/75 (2-wydajność w hl/min, 75-min.Ls) Zasięg -5m

WP4/75- Zasięg 7m

18. Wyjaśnić zasadę działania zasysacza środka pianotwórczego

Zasysacz liniowy jest przeznaczony do zassania środka pianotwórczego oraz do wytworzenia jego wodnego roztworu o zadanym stężeniu. Strumień roboczy (woda) podawany do króćca wlotowego 7 przepływa przez dysze roboczą 2, rozpręża się i powoduje zassanie przez otwór 1 środka pianotwórczego. Mieszanie strumieni: roboczego i zasysanego następuje w komorze mieszania 3. Część wody przepływa obok strumienicy dzięki zaworowi grzybkowemu 6, stanowiącego element układu automatycznej regulacji. Mieszanie strumienia opływającego strumienicę w obszarze 5 z roztworem środka pianotwórczego wytworzonym w strumienicy następuje za dyfuzorem 4. W celu dalszego obniżenia stężenia środka pianotwórczego przewidziano zawór iglicowy 8. Otwarcie tego zaworu przy pomocy pokrętła 9 powoduje napływ cieczy roboczej do obszaru ssawnego, co powoduje wstępne rozcieńczenie środka pianotwórczego. Zamiast czystego środka strumienica zasysa jego wodny roztwór. Stężenie wyjściowe środka pianotwórczego zależy od stopnia otwarcia zaworu 8 (skala na pokrętle 9). Najwyższe stężenie uzyskuje się przy całkowitym zamknięciu tego zaworu.

19. Wady i zalety pomp wyporowych i wirowych

Pompy wyporowe – wady i zalety:

-mała wydajność

-dość drogie

-o skomplikowanej budowie,

- pracujące w sposób cykliczny,

- wydajność zależy od gabarytów,

- Mała sprawność.

-Zdolność samozasysania,

-stosowane jako urządzenia zasysające w pompach wirowych.

Pompy wirowe – wady i zalety:

- prosta budowa

- dość małe gabaryty

- dość niska cena(niskie koszty wytwarzania)

- średnie i duże natężenie przepływu

-duża sprawność i wydajność

-pracują w sposób ciągły przy dużych prędkościach przepływu

- raczej do mniejszych ciśnień

- nie posiadają zdolności samo zasysania

- nie wymagają sterowania ręcznego

19. Schemat układu ssąco-tłoczącego pompy. Zaznaczyć wysokości ssania, tłoczenia i podnoszenia – geometryczne i manometryczne

21. Charakterystyki pracy pomp wirowych

Stała prędkość obrotowa :

Przykładowy przebieg charakterystyk

Zmienna prędkość obrotowa:

Charakterystyki H_p = f (Q), krzywe mocy N = f (Q) oraz krzywe sprawności η = f (Q) wyznaczone przy różnych prędkościach obrotowych wirnika dają pełny, ale niezbyt poglądowy obraz pracy pompy. Bardziej przydatny jest wykres przestrzenny, zwany pagórkiem sprawności pompy (wykres2)

22. Wyjaśnić pojęcia: punkt nominalny i punkt pracy na charakterystyce pompy

W nominalnych warunkach punktem pracy pompy jest punkt P, któremu odpowiada przepływ Qr i użyteczna wysokość podnoszenia Hu. Jest to punkt przecięcia się charakterystyki pompy Hp = f(Q) odpowiadającej obrotom nominalnym n z charakterystyką przewodu Hgp+Δhr = f(Q)

1. charakterystyka dla 1,2,3, linii (duża oporność

2. charakterystyka dla linii o dużej przepustowości

W tym przypadku punkt pracy jest wyznaczony w miejscu przecięcia się linii charakterystyki pompy z charakterystyką linii tłocznej. Nominalny punkt pracy jest to punkt pracy określony (przez producenta), który gwarantuje poprawną i bezawaryjną pracę, najdłuższą żywotność czy największą sprawność. W przypadku pomp pożarniczych punktem pracy jest np. punkt w którym pompa przy cisnieniu 8 bar osiąga wydajność 16 hl (A 16/8)

22. Motopompy i autopompy pożarnicze. Wymagania, parametry pracy i oznaczenia

Autopompy – wady i zalety:

Wymagania i parametry:

Motopompy – wady i zalety:

Wymagania i parametry

22. Zasada działania strumienicy. Parametry i rozkład ciśnień

Strumienica stanowi urządzenie przeznaczone do zasysania i podnoszenia płynów albo do mieszania płynów z ciałami stałymi. W strumienicach wykorzystuje się zjawisko Venturiego, występujące w zwężce zasilanej dowolnym płynem roboczym. Ogólnie strumienice można podzielić na ejektory przeznaczone do zasysania danego medium oraz na iniektory przeznaczone do wtłaczania medium do określonego obszaru. Z reguły ejektory zasysają medium i wtłaczają go do obszaru , w którym panuje ciśnienie atmosferyczne lub niewiele od niego wyższe, natomiast iniektory wtłaczają medium do obszaru o ciśnieniu wyższym od atmosferycznego. Przyczyną stosowania strumienic w różnych układach jest prostota ich konstrukcji.

Schemat strumienicy (A – dysza robocza, B – komora zasysania, C- komora mieszania, D – dyfuzor).

Rys. 10.7. Przebieg zmienności ciśnienia w komorze mieszania i dyfuzorze strumienicy cieczowej

22. Błąd bezwzględny i względny pomiaru bezpośredniego

W metrologii błędem bezwzględnym nazywa się różnicę pomiędzy wartością zmierzoną x, a wartością dokładną x₀

przy czym wartość dokładna nie jest znana. Może być ona określona w sposób przybliżony np. jako wynik teoretycznych obliczeń, średnia arytmetyczna wzięta z dużej liczby pomiarów lub jako założony parametr w procesie technologicznym. Może to być również wynik pomiaru przyrządem charakteryzującym się znacznie większą dokładnością.

Pomiar zawsze obarczony jest błędem pomiarowym, ponieważ dokonywany jest za pomocą przyrządu pomiarowego, np. woltomierza, amperomierza, suwmiarki, o skończonej dokładności.

Wartość błędu może zostać również obliczona według podanej klasy miernika analogowego. Błąd bezwzględny pomiaru oblicza się wówczas z wykorzystaniem wzoru:

gdzie

kl – klasa,

Z – zakres.

Oznacza to, że w każdym punkcie podziałki danego miernika może nastąpić błąd mieszczący się w granicach wartości mierzonej

Jeżeli przyrząd pomiarowy wyposażony jest w podziałkę i nie jest podana klasa przyrządu (np. linijka, kątomierz, mechaniczna waga szalkowa, mechaniczny stoper), wówczas niepewność pojedynczego pomiaru nie może być mniejsza od wartości wyznaczonej przez najmniejszą odległość między działkami podziałki.

22. Jak odkształca się wąż tłoczny pod działaniem ciśnienia. Wyjaśnij pomiar i narysuj wykresy EL=f(p), ED=f(p)

Odkształcenia sprężyste węży tłocznych wywołane ciśnieniem czynnika przez nie płynącego, można wstępnie ocenić w oparciu o znajomość dwóch parametrów badanych w warunkach ciśnienia próbnego – przyrostu średnicy i przyrostu długości węża.

Badany odcinek węża ułożyć prostoliniowo na prowadnicy. Jeden jego koniec połączyć z pompą RP-50, w drugim otworzyć zawór odpowietrzający. Po sprawdzeniu czy zawory układu badawczo-pomiarowego są zamknięte otworzyć zawór łączący wąż ze zbiornikiem pośrednim i grawitacyjnie napełniać go wodą, aż do pojawienia się wycieku na zaworze odpowietrzającym.
Zamknąć zawory odpowietrzający oraz łączący wąż ze zbiornikiem i po otwarciu zaworu łączącego wąż z pompą wodną i układem pomiarowym stopniowo podnieść ciśnienie do wartości 0,05 MPa. Ciśnienie to utrzymać przez około 2 minuty. W tym czasie zaznaczyć kreską środek badanego odcinka węża (długość odcinka mierzyć od kołnierza do kołnierza tulei). Od tak oznakowanego środka odłożyć symetrycznie odcinek pomiarowy L_o = 1800 mm. Końce odcinka pomiarowego wyraźnie oznaczyć.

Mikrometrem (o zakresie pomiarowym właściwym dla badanej średnicy węża) zmierzyć średnicę węża w trzech oznaczonych miejscach. Pomiaru dokonać przez pasek folii aluminiowej o grubości 0,1 mm i szerokości 40 mm. Zastosowanie paska wyeliminuje miejscowe nierówności struktury zewnętrznej węża. Wyniki pomiarów L_o i Do_I ; Do_{II ;} Do_III zapisać w tabelach pomiarów.

Następnie równomiernie z prędkością nie większą niż 0,2 MPa/min podnieść ciśnienie do wartości 0,2 MPa i dokonać pomiaru długości odcinka L₁ i w tych samych co poprzednio punktach pomiarowych, stosując tę samą technikę pomiaru – średnic D_1I ; D_{1II ;} D_1III. Wyniki zapisać i powtarzać pomiary dla kolejnych przyrostów ciśnienia, np. co 0,2 MPa, aż do uzyskania ciśnienia próbnego.

Po osiągnięciu ciśnienia próbnego utrzymać go przez 5 minut. Ponownie dokonać pomiarów w warunkach ciśnienia próbnego. Zanotować wyniki, a następnie równomiernie, z prędkością nie większą niż 0,2 MPa/min obniżać ciśnienie do wartości 0,05 MPa dokonując przy tym pomiarów długości i średnicy w oznaczonych punktach przy tych zamych wartościach ciśnień.

22. W jaki sposób można zmierzyć ugięcie drabiny. Narysuj wykres zależności ugięcia od siły

Podeprzeć drabinę przy jej maksymalnej długości, poziomo na stojakach ustawionych w

odległości 200 mm z każdego końca i przyłożyć obciążenie drugie podane w tabeli 1.2 na

minimum 60 s, w punkcie znajdującym się na drabinie w połowie rozpiętości między podporami.

Podparcie drabiny przy jej maksymalnym wysuwie.

Usunąć ciężar i ustalić przy pomocy statywu z podziałką i wskazówki wskazanie ugięcia na poziomie zerowym (zmierzyć odległość A):

Proba ugięcia – ustalenie poziomu zerowego

Obciążyć drabinę obciążeniem pierwszym o wartości podanej w tabeli 1.2. Po 60 s zmierzyć

odległość „B” ugięcia pierwszego

Proba ugięcia – ugięcie pierwsze

Zwiększyć obciążenie do wartości obciążenia drugiego podanej w tabeli .Po 60 s zmierzyć odległość „C” ugięcia drugiego.

Proba ugięcia – ugięcie drugie

22. Narysuj schemat stanowiska i wyjaśnij jak doświadczalnie określić charakterystykę pracy pompy

Badanie motopompy przenośnej

Pomiar charakterystyk pomp Rozstawić zbiornik przenośny i napełnić go wodą. Ustawić motopompę przenośną na stanowisku: sprawdzić poziom paliwa w zbiorniku i oleju w misce olejowej silnika, w razie potrzeby uzupełnić. Połączyć układ wg rys. 7 wykorzystując ciśnieniomierz o zakresie pomiarowym 1,0 MPa, przepływomierz MAGFLO i rozdzielacz do regulacji. Do połączeń stosować krótkie odcinki węży W75. Otworzyć całkowicie zawór. Otworzyć zawór paliwa i uruchomić silnik motopompy. Na wolnych obrotach silnika napełnić układ pomiarowy wodą. Sprawdzić prawidłowość i szczelność połączeń, odpowietrzyć układ. Włączyć napięcie zasilania przepływomierza i sprawdzić działanie przyrządów pomiarowych.

Ustawić stałą prędkość obrotową silnika. Zaworem ustawić punkt pracy pompy (maksymalny przepływ). Odczytać i zanotować w tabeli pomiarowej (tab. 2) wyniki wskazań przyrządów. Stopniowo zamykając zawór ustawiać kolejne punkty pracy pompy i odczytywać wskazania przyrządów. Należy wykonać minimum 10 pomiarów dla jednej prędkości obrotowej, od maksymalnego natężenia przepływu do pełnego zamknięcia zaworu. Pomiary powtórzyć dla dwóch innych prędkości obrotowych. Po wykonaniu pomiarów zmniejszyć obroty silnika, wyłączyć silnik, zamknąć zawór paliwa. Wyłączyć zasilanie przepływomierza. Odwodnić i zdemontować układ pomiarowy.

22. Zasada działania i wymagania dla hydronetki wodnej

. Wymagania normowe

1. Masa kompletnej hydronetki bez wody do 4,5 kg.

2. Wszystkie części powinny być odporne lub uodpornione na działanie korozyjne wody i czynników atmosferycznych.

3. Pompa hydronetki powinna być zamocowana na trwale do górnej ścianki zbiornika połączeniem rozłącznym.

4. Pompa powinna mieć wydajność nie mniejszą niż 10 l/min., przy 50 podwójnych suwach tłoka.

5. Pompa wraz z wężem i prądownicą poddana ciśnieniu wody 0,6 MPa nie powinna wykazywać nieszczelności na złączach ani porowatości materiałów. Spadek ciśnienia nie powinien być większy niż 0,1 MPa w ciągu 1 min.

6. Pojemność użytkowa zbiornika powinna wynosić nie mniej niż 15 l.

7. Hydronetka powinna mieć:

• uchwyt tłoczyska umożliwiający wygodne pompowanie jedną ręką lub oburącz;

• uchwyt do przenoszenia w pozycji pionowej;

• wgłębienie w dolnej części zbiornika umożliwiające unieruchomienie hydronetki przez naciśnięcie nogą.

8. Średnica wewnętrzna węża 25 mm.

9. Wąż hydronetki powinien być złożony w pojemniku w sposób umożliwiający jego szybkie rozwinięcie.

10. Prądownica powinna wytwarzać prąd gaśniczy zwarty i kroplisty.

11. Długość rzutu zwartego nie powinna być mniejsza niż 7 m.

12. Powierzchnia zbiornika i głowicy pompy powinna mieć barwę czerwieni sygnałowej.

13. Uchwyt tłoczyska, uchwyt hydronetki i nakrętki wlewu powinny być barwy czarnej.

14. Na zbiorniku hydronetki powinny znajdować się co najmniej następujące dane:

• nazwa lub znak wytwórcy,

• oznaczenie normowe wg PN,

• rysunkowa instrukcja obsługi hydronetki dla uzyskania prądu gaśniczego zwartego i kroplistego,

• napisy „Nie wolno gasić urządzeń elektrycznych znajdujących się pod napięciem” i „Po napełnieniu wodą nie wolno przechowywać w pomieszczeniach o temperaturze poniżej 0⁰C”,

rok produkcji

Zasada działania:

Hydronetki wodne składają się z trzech podstawowych elementów:

• zbiornika na wodę,

• pompy ssąco-tłoczącej,

• węża łączącego pompę ze zbiornikiem.

Zbiorniki hydronetek wykonane są z tworzywa termoplastycznego lub z metalu zabezpieczone przed działaniem korozyjnym wody i czynników atmosferycznych.

Do podawania wody służy ręczna pompa ssąco-tłocząca. Wykonana jest z mosiądzu MO 58. Przed wylewaniem się wody, podczas suwów tłoczyskiem, pompę wyposażono w dwa zawory kulowe, co umożliwia również podawanie wody podczas pracy tłoczyska w przód i w tył.

Pompa połączona jest ze zbiornikiem za pomocą węża. Może to być wąż o średnicy 25 mm płasko składany lub wąż o średnicy 10 mm półsztywny. Wąż z jednej strony zakończony jest nasadą 25 lub nakrętką do połączenia z pompą, natomiast drugi koniec jest wyposażony w prądownicę wodną lub dyszę wypływową umożliwiającą wytworzenie prądu zwartego i rozproszonego.

22. Wyjaśnij jak praktycznie zbadać szczelność armatury

Ocena wizualna elementów armatury

Wykonanie ćwiczenia polega na przeprowadzeniu badań wybranych elementów armatury

zgodnie z zamieszczonymi w instrukcji procedurami. Armaturę do badań oraz ich pełny zakres

określa prowadzący ćwiczenie. Należy sprawdzić ogólny stan techniczny badanych elementów.

Program i metody oceny wizualnej zawarte są w tab. 2.8. Po zakończeniu wszystkich prób

należy postawić ocenę ostateczną badanego elementu armatury jako wynik badań. Ocenę należy

uzasadnić.

Sprawdzenie głównych wymiarów

Ćwiczenie to polega na dokonaniu serii pomiarów przez wszystkich uczestniczących w

ćwiczeniu. Każdy z osobna dokonuje np. pomiaru średnicy wewnętrznej za pomocą suwmiarki z

dokładnością do 0,05 mm i zapisuje w tabeli 2.8 pkt. 7, uwagi.

Badanie szczelności przy nadciśnieniu

W celu poprawnego wykonania ćwiczenia należy kolejno wykonać następujące

czynności:

· przygotować pompę ciśnieniową, podłączyć przewód ciśnieniowy pompy do instalacji

stanowiska, uzupełnić zapas wody w zbiorniku pompy,

· założyć badany element armatury na odpowiednią nasadę w wannie, jeśli zachodzi

potrzeba zaślepienia użyć końcówki z zaworem odpowietrzającym,

· otworzyć zawory na instalacji ciśnieniowej i zawór odpowietrzający, za pomocą pompy

ciśnieniowej wypełnić układ wodą, odpowietrzyć i zamknąć zawór odpowietrzający,

· uruchomić czujnik ciśnienia i rejestrator XY, sprawdzić ich działanie,

· włączyć rejestrator, za pomocą pompy wytworzyć wymagane ciśnienie wskazywane

przez ciśnieniomierz kontrolny, zamknąć zawory odcinające,

· włączyć stoper, odczytać i zanotować wskazanie ciśnieniomierza kontrolnego,

obserwować badany element w celu stwierdzenia ewentualnych przecieków wody i

określenia ich charakteru,

· po upływie czasu próby wyłączyć stoper, odczytać wskazanie ciśnieniomierza, wyłączyć

rejestrator, otworzyć zawory i zmniejszyć ciśnienie do poziomu ciśnienia

atmosferycznego, zanotować wyniki w tab. 2.9,

· badania szczelności elementów wykonać przy ciśnieniu roboczym prob=1,2 MPa i

powtórzyć przy ciśnieniu próbnym ppr=1,8 MPa, po wykonaniu badań odwodnić i

rozmontować układ pomiarowy.