Jednégo dnia dwaj knôpi szlë so ze szkołë. Wnym uzdrzelë orzech.

- To je mój orzech – zawrzeszczôł jeden z knôpów. – Jô go pierszi postrzégł.

- On je mój, bo to jô go pierszi podniósł – spiérôł sã jego drëch.

Uczëł nen sztrid jinszi knôp ë rzekł:

- Dôjta mie nen orzech. Jô waju pogodzã.

Przegrizł orzech, pół skorëpczi dôł jednému, pół – drëdżému, a jąderkò zjôdł sóm.

- To je moja nôdgroda za pogodzenié waju – rzekł.

Prawidłowo:

Jednégò dnia dwaj knôpi szlë so ze szkòłë. Wnym ùzdrzelë òrzech.

- To je mój òrzech – zawrzeszczôł jeden z knôpów. – Jô gò pierszi pòstrzégł.

- Òn je mój, bò to jô gò pierszi pòdniósł – spiérôł sã jegò drëch.

Ùczëł nen sztrid jinszi knôp ë rzekł:

- Dôjta mie nen òrzech. Jô waju pògòdzã.

Przegrizł òrzech, pół skòrëpczi dôł jednémù, pół – drëdżémù, a jąderkò zjôdł sóm.

- To je mòja nôdgroda za pògòdzenié waju – rzekł.