Okres nauczania zintegrowanego ma szczególne znaczenie w kształtowaniu się człowieka dorosłego, jego kondycji fizycznej, samopoczucia psychicznego i osiągnięć życiowych. Jest to okres przełomowy w życiu dziecka, szczególnie dla tych dzieci, które nie uczęszczały do przedszkola. Kończy się wiek beztroskiego dzieciństwa i egocentryzmu. Dziecko zaczyna stopniowo wrastać w grupę rówieśniczą, przyjmować społeczny system wartości. Zmieniają się również proporcje między podstawowymi formami działalności: zabawą, nauką i pracą.

Z chwilą pójścia do szkoły dziecko rozpoczyna systematyczną naukę pod kierunkiem nauczyciela. Nauka przybiera postać pracy umysłowej, natomiast nasycenie elementami zabawowymi stopniowo maleje. Z tych powodów dziecko przychodzące do szkoły musi spełniać określone wymagania rozwojowe pod względem fizycznym i psychicznym, które określa się dojrzałością szkolną(1).

Procesy poznawcze dzieci w tym wieku charakteryzuje dynamiczny rozwój, dokonujący się w kierunku wyodrębniania się i usamodzielniania czynności umysłowych. Dużą rolę odgrywa w tym systematyczne nauczanie i coraz szersze uczestnictwo dziecka w życiu społecznym i kulturalnym jego otoczenia. 
Jednym z procesów poznawczych w okresie młodszoszkolnym, w którym zachodzą doniosłe dla ogólnego rozwoju dziecka przeobrażenia jest myślenie, które "jako proces polega na analizie, syntezie, abstrahowaniu i uogólnianiu. Jest więc tworzeniem treści nawet wówczas, gdy przedmiot lub zjawisko nie działają bezpośrednio na zmysły dziecka"(2).

Jedno z podstawowych przeobrażeń, jakiemu myślenie ulega w okresie między 7 a 11 rokiem życia, polega na tym, iż staje się ono samodzielną wewnętrzną czynnością poznawczą, operującą pojęciami, realizowaną w słowach i przebiegającą zgodnie z zasadami logiki. Ta postać myślenia zwana bywa myśleniem pojęciowym, abstrakcyjnym, symbolicznym albo słowno-logicznym(3). 
Rozwój myślenia dziecka w tym okresie dokonuje się w tym kierunku stopniowo, na drodze interioryzacji czynności zewnętrznych opartych na spostrzeżeniach lub na wyobrażeniach przedmiotów i przekształcania się tych czynności w operacje myślowe. Młodszy wiek szkolny jest okresem kształtowania się i doskonalenia operacji konkretnych. Dotyczy to zwłaszcza drugiej jego fazy. W fazie pierwszej bowiem dziecko operuje jeszcze wyobrażeniami w sposób przedoperacyjny, a poziom czynności umysłowych jest w bardzo znacznym stopniu uzależniony od ich konkretnej treści. W drugiej fazie młodszego wieku szkolnego, dziecko operuje coraz bardziej złożonymi pojęciami, potrafi nie tylko przeprowadzić rozumowanie ale i wrócić do punktu wyjścia. 
Omawiając myślenie należy wspomnieć także o podstawowych czynnościach decydujących o przebiegu procesu myślenia - analizie i syntezie.

Każde poznanie zaczyna się od spostrzeżenia i ujęcia całości - syntezy pierwotnej, później dokonuje się analiza, czyli rozczłonkowanie w myśli przedmiotu czy zjawiska na części. Po dokonaniu analizy zaczyna się proces scalania wyodrębnionych elementów, tworzenia z nich nowej całości - synteza wtórna. 
Analiza i synteza nie wyczerpuje wszystkich operacji myślenia. Do podstawowych operacji należą także abstrakcja i uogólnienie. 
Kierunek rozwoju abstrakcji przebiega od form elementarnej abstrakcji zmysłowej do tworzenia pojęć abstrakcyjnych. Na przestrzeni młodszego wieku szkolnego abstrakcja aktualizuje się i doskonali pod wpływem nauczania. 
Kolejną istotną stroną procesu myślenia jest uogólnienie. Dokonuje go uczeń, kiedy poznaje cechy ogólne, istotne, wspólne dla całej klasy przedmiotów jednostkowych.

Procesy abstrakcji i uogólnienia zachodzą w jedności z procesem konkretyzacji. Konkretyzacja znajduje wyraz zarówno w stosowaniu uogólnionej, teoretycznej wiedzy do poznawania konkretnego materiału nauczania i rozwiązywania praktycznych zadań, jak i w ilustrowaniu uogólnionej, teoretycznej wiedzy konkretnymi faktami lub przykładami. Dziecko przyswaja sobie wiedzę uporządkowaną w pewien system, a przez to uczy się jednocześnie systematyzowania materiału nauczania. Porządkowanie zdobytej wiedzy w system, dokonuje się za pomocą formy czynności myślowych - systematyzacji(4).

Rozumowanie dziecka w młodszym wieku szkolnym przechodzi znamienną ewolucję, zachodzi bowiem znaczny rozwój zdolności wnioskowania. Jednakże sposoby dowodzenia stosowane przez dzieci są jeszcze dość słabo zróżnicowane i rozwinięte. Rozumowanie najczęściej opiera się na przesłankach danych w rzeczywistości (wynik operacji na konkretach), jednakże przy zastosowaniu odpowiednich treści i metod nauczania przeprowadzają one rozumowanie także bez podstawy naocznej. 
Innymi procesami poznawczymi w obrębie których w wieku 7 - 11 lat zachodzą znaczne zmiany są: spostrzeganie, obserwacja i uwaga. 
W pierwszym roku nauczania spostrzeganie dzieci osiąga znaczny stopień rozwoju. Nabiera charakteru czynności wyodrębnionej od innych i celowej. Dzieci różnicują i uogólniają cechy przedmiotów, na ogół też prawidłowo spostrzegają obrazy, kontury, schematy i rysunki. Dalszy rozwój spostrzegania i umiejętności obserwacyjnych łączy się nierozerwalnie z nauką szkolną i rozwojem uwagi, która powinna być specjalnie kształcona i kierowana.

Charakterystyczny dla tego okresu jest brak umiejętności dokładnego i wiernego spostrzegania. Dziecko nieraz nie umie zobaczyć i nie umie słuchać, nie zawsze zauważa to, co trzeba i nie wszystko z tego, co trzeba. Wierność i dokładność spostrzegania zależy od świadomej organizacji procesu spostrzegania oraz umiejętnego nim pokierowania. Dokładność, a także trwałość dziecięcych spostrzeżeń zależy od tego ile analizatorów w nich uczestniczy. Udział możliwie największej ich ilości w spostrzeganiu zwiększa percepcyjną aktywność ucznia, wzbogaca jego wyższą czynność nerwową, pozwala opanować podawany materiał z różnych stron, a więc zapewnia pełniejsze, konkretniejsze i dokładniejsze spostrzeganie i trwalsze zapamiętanie. Powodzenie w nauce zapewniają nie bierne spostrzeżenia i nie przelotne, choć nawet aktywne spostrzeganie, ale przede wszystkim spostrzeganie czynne, przechodzące w planową i systematyczną obserwację - czyli aktywne, planowe, skierowane na określony cel, wybiórcze spostrzeganie. 
Rozwój spostrzegawczości i umiejętności obserwowania polega na tym, że dzieciom przygotowanym do obserwacji określonych przedmiotów czy zjawisk, zaczyna wystarczać słowny opis tego, co będzie przedmiotem i celem ich spostrzeżeń i obserwacji. Przestają czuć potrzebę ilustracji, popierania każdego wyjaśnienia słownego natychmiastowym pokazem konkretu. 
W ścisłym i nierozerwalnym związku z procesami spostrzegania i obserwacji występuje proces uważania. 
Zjawisk spostrzegania i obserwacji nie można oddzielić od uwagi, tym samym jest ona nieodzowna i nieodłączna w pracy szkolnej dziecka. Uwaga dzieci rozwija się i kształtuje pod wpływem nauki szkolnej stając się coraz bardziej zdolną do koncentracji, trwałości i przerzutności. Zwiększa się też jej pojemność. Dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym charakterystyczna jest uwaga skierowana na przedmioty i zjawiska zewnętrznego otoczenia. Uwaga dzieci aktywizuje się, gdy uwzględnia się i wykorzystuje w procesie nauczania ich zainteresowania i wiąże nowy materiał z dawnymi ich wiadomościami, nawykami i doświadczeniami. Materiał nauczania łatwo przyswajają sobie wtedy, gdy ma on elementy nowości, pobudzające ich zainteresowania i gdy jednocześnie całość materiału nie jest całkiem obca. W toku stosowania różnych metod i sposobów aktywizowania uwagi dzieci tworzy się u nich i umacnia nawyk uważania, który staje się cechą charakteru i ujawnia się wtedy, gdy wymagają tego warunki uczenia się(5).

Ważną rolę w życiu i działalności człowieka spełnia pamięć. Dzięki niej dziecko zdobywa wiedzę i różne nawyki, uczy się słów i ich znaczeń, uczy się mówić i myśleć. Pamięć przede wszystkim umożliwia intelektualny rozwój człowieka. Szczególnie wielka jest rola pamięci w uczeniu się. Bez pamięci nie do pomyślenia jest proces uczenia się. 
Okres pierwszych lat nauczania charakteryzuje się dużym tempem rozwoju pamięci. Pamięć - to procesy zapamiętywania, przechowywania, odpoznawania bądź przypominania, a także zapominania obrazów rzeczy, zjawisk, słów i ich znaczenia czyli różnorodnych informacji. Dziecko w okresie nauczania zintegrowego opanowuje pamięciowo od 7 do 40 tysięcy słów i ich znaczeń, opanowuje pamięciowo zasady dodawania, odejmowania, mnożenia, dzielenia, nabywa sprawności z zakresu kultury współżycia z ludźmi itp. 
Trzeba jednak mieć na uwadze to, że pamięć zależy od ćwiczenia jej funkcji w nauce szkolnej. Może się więc rozwijać pamięć natychmiastowa, jeżeli nauczyciel ciągle bazuje na powtarzaniu świeżego materiału lub odroczona - gdy nauczyciel systematycznie sięga do wiedzy wcześniej przyswojonej. Jeżeli nauczyciel sprawdza jedynie reprodukcyjne przyswojenie treści - wówczas rozwija się pamięć mechaniczna, jeżeli wymaga zapamiętywania treści ze zrozumieniem, rozwija pamięć logiczną(6). 
Takie zróżnicowanie typów pamięci narzuca nauczycielowi konieczność organizowania zajęć tak, aby można było wykorzystać tę różnorodność i bogactwo poznawcze dzieci. W każdym przypadku jednak należy dążyć do rozwijania pamięci słowno-logicznej, nie pomijając pamięci mechanicznej. Bowiem uczenie się dosłowne jest także korzystne, gdyż rozwija pamięć dowolną, uczy kontrolowania pamięci, poprawiania błędów, poszukiwania lepszych sposobów uczenia się(7).

Obok pamięci, istotnym czynnikiem ulegającym znacznym zmianom w okresie młodszoszkolnym jest mowa. Poziom rozwoju mowy jest jednym z istotnych wskaźników stopnia dojrzałości szkolnej, czyli przygotowania dzieci do rozpoczęcia nauki. Szczególnie ważna jest umiejętność posługiwania się zdaniami wielokrotnie złożonymi. 
Mowa dziecka przekraczającego próg szkoły nie przestając doskonalić się jako narzędzie społecznej komunikacji, przeobraża się, wyraźnie i systematycznie zaczyna rozszerzać się jej funkcja symboliczna i coraz ściślejszym staje się związek z myśleniem. Umożliwia to dziecku coraz bardziej adekwatną percepcję rzeczywistości i coraz sensowniejsze w niej działanie. Właśnie włączanie się mowy do działania, wyrażające się w umiejętności myślowej analizy sytuacji, uświadomienia sobie celu działania, obmyślenia planu jego realizacji i środków do tego prowadzących, staje się jednym z ważnych dla rozwoju dziecka kierunków przeobrażeń dokonujących się w wieku szkolnym w funkcjach mowy. 
Drugim kierunkiem rozwoju mowy jest zachodzący stopniowo proces uwewnętrzniania się. Sytuacje szkolne wymagające często skupionego rozwiązywania zadania zmuszają do tego, by uwaga była w takich momentach "skierowana na wewnątrz, na wyobrażenia i myśli pojawiające się w świadomości w związku z zadaniem, jakie się rozwiązuje"(8). 
Należy również zaznaczyć, iż dla rozwoju mowy w wieku szkolnym bardzo ważny jest jej związek z rozwojem innych funkcji psychicznych - uwagi, spostrzegania, pamięci, myślenia oraz z procesem dydaktyczno - wychowawczym, który staje się dla dzieci od chwili rozpoczęcia nauki w szkole nowym i bardzo istotnym czynnikiem rozwoju.

Podsumowując, możemy nazwać wiek młodszoszkolny: 
- wiekiem pamięci - ponieważ dzieci wykazują dużą łatwość w zapamiętywaniu dużej ilości nowych słów, liczb, nawyków ruchowych, zasad rozwiązywania zadań matematycznych, 
- wiekiem realizmu - gdyż dzieci zaczynają coraz bardziej żyć konkretnym życiem zewnętrznym, przedmiotami, ludźmi, 
- wiekiem aktywności - gdyż dzieci są skłonne do ekspansji, do angażowania się w to, co aktualnie robią, oddawania się bez reszty poznawaniu, zabawie, pracy, 
- wiekiem ekspresji - gdyż dzieci mają potrzebę wyrażania własnych przeżyć przez zabawę i działalność twórczą(9).

Charakterystyka rozwoju dziecka w młodszym wieku szkolnym. Znaczenie wiedzy o rozwoju.

  

Charakterystyka dziecka w młodszym wieku szkolnym

Dzieci wstępujące do szkoły różnią się między sobą pod względem rozwoju psychofizycznego i stopnia przygotowania do podjęcia nauki szkolnej. "Mimo niewątpliwie istniejących, nieraz głębokich różnic indywidualnych między dziećmi, które w wieku siedmiu lat rozpoczynają naukę i uczęszczają do klasy I - III, zachodzi w nich w tym okresie szereg przeobrażeń na tyle wspólnych i typowych, iż dają się ująć jako właściwości rozwojowe tego wieku".
/ M. Żebrowska, 1982, s.530 /.

Rozwój psychiki jest wynikiem rozwoju struktury i funkcji układu nerwowego, zwłaszcza mózgu.

Według M. Przetacznikowej "rozwój" jest zjawiskiem ciągłym, jest dynamicznym procesem, który doprowadza do ilościowych i jakościowych zmian funkcji i czynności psychicznych.
/ M. Przetacznikowa, 1973, s.21 /.

Zmiany te ukierunkowane są na osiąganie coraz wyższych form regulacji stosunków jednostki ze światem zewnętrznym. Z tego punktu widzenia każdy okres i etap rozwoju:
- wiąże się z poprzednim i nad nim nadbudowuje, wyzyskując jego osiągnięcia i zdobycze,
- nie stanowi monolitu, lecz serię dynamicznych przeobrażeń w psychice jednostki składających się na specyficzną jakość danego stadium. / tamże s.25 - 28 /.

Proces rozwoju nie dokonuje się spontanicznie sam przez się, lecz wymaga aktywności samego dziecka, kierowanej i organizowanej przez dorosłych, ponieważ systematyczne nauczanie i udział dzieci w życiu szkoły, intensyfikacja oddziaływań wychowawczych i coraz żywszy kontakt z otoczeniem, stanowią silne bodźce rozwojowe, powodujące przeobrażenia w świadomości i osobowości dzieci, szczególnie w sferze umysłowej i społecznej. Chcąc zatem zbadać, czy dziecko rozwija się prawidłowo, trzeba poprzez wnikliwą obserwację dziecka w różnych sytuacjach, porównać aktualny stan jego poszczególnych właściwości psychofizycznych z przedstawionymi niżej wzorcami rozwoju dla danego wieku.

S. L. Rubinsztejn podkreśla, "że obok indywidualnej drogi rozwoju każdego osobnika, istnieją oczywiście także ogólne prawa, których znajomość jest konieczna do zrozumienia indywidualnego rozwoju psychicznego dziecka" / 1862, s.227 - 22 /. 

W tym momencie chciałabym zastrzec, że wszelkie wzorce rozwoju mają charakter jedynie orientacyjny, bowiem proces ten przebiega w różnym tempie u różnych dzieci, stanowiąc indywidualną cechę każdego człowieka. Charakteryzując rozwój psychofizyczny dziecka w młodszym wieku szkolnym, pragnę stwierdzić, że w opracowaniach podręcznikowych uwydatnia się na ogół zbyt słabo indywidualne tempo i rytm rozwoju dziecka, podkreślając raczej "normy", "standarty", "typową sylwetkę ucznia" swoistą dla danego wieku lub klasy szkolnej, możliwości, osiągnięcia, uzdolnienia, poziom wykonywania zadań. Taki schematyzowany pogląd zawiera różnice indywidualne, a przecież dostrzeganie ich przez nauczyciela warunkuje między innymi skuteczność oddziaływań wychowawczych.

Warto podkreślić, że korzystanie odbiega od zajęć schematycznych, charakterystyka młodszego wieku szkolnego opracowana przez L. Wołoszynową w książce pod redakcją M. Żebrowskiej "Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży .Autorka podkreśla zróżnicowanie poziomu ogólnego rozwoju psychicznego dzieci wstępujących do szkoły.

Stwierdza, że oprócz największej liczebnie grupy dzieci rozwijających się normalnie i harmonijnie, można wyraźnie wyodrębnić grupę dzieci o rozwoju przyspieszonym, oraz dość liczną grupę dzieci z niekorzystnymi odchyleniami w rozwoju psychofizycznym. 
/ L. Wołoszynowa, 1982, s.523 - 526 /

Biorąc pod uwagę oraz traktując poniższe normy wyłącznie jako orientacyjny punkt odniesienia do oceny aktualnego poziomu rozwoju dziecka, przedstawię charakterystykę właściwości psychofizycznych młodszego wieku szkolnego w świetle dotychczasowych badań. 

Rozwój fizyczny

Wśród dzieci w młodszym wieku szkolnym występuje duże zróżnicowanie pod względem rozwoju i sprawności fizycznej. Tak więc dzieci w tym samym wieku różnią się wzrostem, ciężarem ciała, sprawnością fizyczną i dojrzałością biologiczną. Rozwój i wzrost miewa u różnych jednostek różne tempo, rytm i rozmach. / E. Łazowski, H. Tomaszewska, 1966, s.12 /

W początkowej fazie / 7-8 lat / bardziej rozwijają się mięśnie duże niż małe, oraz utrzymuje się znaczna jeszcze pobudliwość nerwowa, co sprawia, że dzieci wykonują szereg ruchów zbytecznych i szybkich. Ruchy te są raczej silne i zamaszyste, mało precyzyjne i mało dokładne.

Między dziewiątym a jedenastym rokiem życia twardnieją kości przegubów rąk, przez co wyraźnie zwiększa się zdolność dziecka do różnych prac wymagających dokładności (np. pisanie, manipulowanie małymi przedmiotami).

Między szóstym a ósmym rokiem życia występuje zjawisko skoku wzrostu (tzw. skok szkolny). Po ósmym roku życia zmniejsza się tempo wzrostu ciała, zwiększa się natomiast wewnętrzne rozrastanie się organizmu. Przyrost wysokości i ciężaru powinien być w tym okresie powolny i równomierny.

Dość dobrze ukształtowane są narządy zmysłów. Wyraźnie wzrasta ostrość wzroku, doskonali się ostrość i precyzja odbioru bodźców słuchowych. Poziom funkcjonowania tych zmysłów jest niezwykle ważny dla nauki pisania i czytania. Również istotna jest z punktu widzenia nauki szkolnej koordynacja wzrokowo- ruchowa polegająca na wykonywaniu ruchów ciała, szczególnie rąk, pod kontrolą wzroku, która intensywnie rozwija się w młodszym wieku szkolnym, choć nie osiąga jeszcze doskonałości.
/ N. Wolański, M. Pyżuch, 1970, s.51 /. 

Okres młodszego wieku szkolnego należy do wyjątkowych pod względem wzrostu odporności organizmu na różnego rodzaju choroby, a cechuje go najniższa umieralność.

Rozwój umysłowy 

Na rozwój umysłowy w młodszym wieku szkolnym wywiera wpływ doskonalenie się procesów spostrzegania, uwagi, pamięci, mowy, oraz myślenia. Odpowiednie dla wieku standardy tych procesów stanowią zatem wskaźniki intelektualnego rozwoju dziecka.

Spostrzeganie w okresie przedszkolnym jest jeszcze niedoskonałe. Dziecko nie umie zwracać uwagi na szczegóły i spostrzega na ogół to, co je mimo woli zainteresowało. W wieku szkolnym - pisze S. Szuman - "rozwija się nie tylko spostrzeganie dziecka, ale i spostrzegawczość".

U dziecka w wieku młodszoszkolnym spostrzeganie nie jest już jak dotąd, działaniem przypadkowym i mimowolnym, lecz staje się procesem kierowanym i podporządkowanym świadomym celom. Dziecko więc powinno umieć podporządkować swoje spostrzeganie określonemu celowi, odrywając się od zajęć i wrażeń ubocznych i świadomie kierując swoim spostrzeganiem.

Rozpoczynając naukę szkolną, dziecko powinno być zdolne do wyodrębnienia i uogólnienia poszczególnych cech spostrzeganych przedmiotów. W pierwszym roku nauki dzieci różnicują już i uogólniają cechy rzeczy, prawidłowo na ogół spostrzegając obrazy, kontury, schematy i rysunki przedmiotów. /S. Szuman, 1967, s.100 - 101 /.

Spostrzeganie podobnie jak wszystkie procesy poznawcze jest ściśle związane z procesemuważania. 

S. Szuman stwierdził, że "uwaga jest takim stanem i poziomem aktywności nerwowej w korze mózgowej, a następnie podtrzymuje sprawną pracę organizmu w zakresie jego poznawczej orientacji i celowej działalności w świecie otaczającym"./ S. Szuman, 1961, s.19 / 
W początkowym okresie u dzieci rozpoczynających naukę szkolną, dominuje uwaga mimowolna - dzieci dostrzegają w swym otoczeniu to, co je zafrapuje, co jest nowe i niezwykłe lub kojarzy się im z czymś dobrze znanym. Stopniowo jednak pod wpływem nauki szkolnej rozwija się uwaga dowolna, czyli bardziej świadome koncentrowanie uwagi na przedmiotach, zadaniach, które niekoniecznie muszą wywołać zaciekawienie.
/ M. Przetacznik - Gierowska, G. Makiełło - Jarża, 1985, s.120 - 124 /.

Uwaga nie jest jeszcze w tym okresie zbyt trwała, w związku z czym zajęcia monotonne lub nie nawiązujące do zainteresowań i aktywności dziecka, powoduje jej szybkie rozproszenie. Wraz z rozwojem uwagi kształtuje się również spostrzegawczość dzieci, doskonali się również pamięć.

Mówiąc o pamięci mówi się równocześnie o uczeniu się. Pojęcia te bywają używane zamiennie, bądź jedno z nich jest uznawane za nadrzędne wobec drugiego. Wielu psychologów uważa, że pamięć jest zdolnością, dzięki której może występować proces uczenia się. W młodszym wieku szkolnym w związku z poddaniem dziecka systematycznemu nauczaniu następuje dynamiczny rozwój pamięci. Szybkość zapamiętywania i trwałość przechowywania w pamięci wyuczonych treści wzrasta dwukrotnie. Zwiększa się pojemność pamięci.

W młodszym wieku szkolnym dokonuje się doniosły przełom w rozwoju pamięci. Pamięć mechaniczna zaczyna przekształcać się w logiczną. Przejawem tego jest m.in. ustępowanie uczenia się przez powtarzanie i dosłownego odtwarzania "recytowania" materiału. 
/ Z. Włodarski, 1972, s.17 - 18 /.
Dziecko trwalej i łatwiej zapamiętuje to, co przyciąga jego uwagę, a przestaje uważać i w konsekwencji niewiele zapamiętuje z tego, co jest dla niego nieatrakcyjne lub nużące. Dziecko, które chce się uczyć, uczy się efektywniej. / tamże, s.140 - 147 /.
W młodszym wieku szkolnym słabo ukształtowana jest jeszcze tzw." Gotowość pamięci" czyli zdolność odszukiwania i wydobywania z zasobu pamięciowego wiadomości, które są potrzebne w danej chwili. Wiąże się to z trudnościami, jakie mają mali uczniowie z uporządkowaniem i usystematyzowaniem zdobytej wiedzy, z łączeniem dotychczasowych wiadomości z nowo napływającymi informacjami.

Jednym z ważniejszych aspektów rozwoju umysłowego dziecka jest proces doskonalenia jego mowy. Rozwój mowy dotyczy wzrostu zasobu słownika, zróżnicowania części mowy i znaczenia słów, sposobów tworzenia zdań, form wypowiedzi. / M. Żebrowska, 1982, s.604 /.
Główną zmianę rozwojową mowy dzieci w młodszym wieku szkolnym stanowi pojawienie się mowy pisanej. W tym czasie zaczyna się wzajemne oddziaływanie żywej mowy ustnej i pisanej. Zaczynają bowiem powstawać pewne trudności wynikające ze zderzenia się tych dwóch języków. Nie wszystkie bowiem wyrazy w języku polskim pisze się zgodnie z ich brzmieniem. Inny rodzaj trudności wynika stąd, że w języku mówionym, posługując się intonacją, gestem, mimiką, można pewnych myśli nie dopowiedzieć, natomiast w języku pisanym - pozbawionym barwy dźwiękowej, dla wyrażenia uczuć i przeżyć, trzeba posłużyć się słowami. Prawidłowo rozwijające się dziecko w wieku wczesnoszkolnym powinno dostrzegać, rozróżniać i wymawiać wszystkie dźwięki w ich najróżniejszych połączeniach. Powinno też wyodrębnić poszczególne dźwięki w sylabach i wyrazach (analiza dźwiękowa), oraz łączyć wyodrębnione dźwięki w całość (synteza dźwiękowa). 
/ J. Malendowicz, 1970, s.245 - 247 /.

Ważnym wskaźnikiem rozwoju mowy jest zwiększenie się zasobu słownika dzieci, co wiąże się z rozwojem myślenia i zależy m.in. od ogólnej umysłowej sprawności i inteligencji dziecka. Tak np. słownik dziecka dziesięcioletniego o normalnym poziomie inteligencji wynosi 5400 słów. Należy ponadto wspomnieć o znacznie szerszym słowniku biernym dzieci, które o wiele więcej słów rozumieją niż używają. 

Innym istotnym wskaźnikiem prawidłowego rozwoju mowy ucznia jest rozumienie mowy oderwanej od konkretnych spostrzeżeń i wyobrażeń danego przedmiotu czy zjawiska. Rozwój mowy dokonuje się na skutek, przede wszystkim, oddziaływań społecznych, odpowiedniego sposobu obcowania dorosłych z dzieckiem, oraz treści i metod stosowanych w jego kształceniu. / L. Wołoszynowa, 1982, s.606 /.

Myślenie, to najwyżej zorganizowana czynność poznawcza. W okresie między siódmym a jedenastym rokiem życia następują w nim stopniowe i istne zmiany doprowadzające do tego, że pod koniec młodszego wieku szkolnego staje się ono wewnętrzną czynnością umysłową, operującą pojęciami, realizowaną w słowach i przebiegającą zgodnie z zasadami logiki. Ta postać myślenia bywa nazywaną myśleniem pojęciowym, abstrakcyjnym, symbolicznym albo słowno - logicznym. 

Ważnym warunkiem rozwoju myślenia - jak stwierdza A. Szemińska - jest ukształtowanie się operacji. Operacje charakteryzują się tym, że są działaniami myślowymi uwewnętrznionymi i odwracalnymi. Uwewnętrznienie działań umysłowych to umiejętność dokonywania przekształceń sytuacji w myśli, bez konieczności dokonywania ich na rzeczywistym materiale. Z kolei odwracalność operacji znaczy tyle, co istnienie stałej możliwości powrotu w działaniach umysłowych do punktu wyjścia, bez odwołania się do bezpośrednich działań. Dzięki temu powstaje możliwość kontrolowania zachodzących w otaczającym świecie procesów i przemian nie tylko w czasie ich trwania, ale i wówczas, gdy w obserwacji dostępne są jedynie ich skutki np. dziecko, widząc popiół, może w myśli przeprowadzić rozumowanie na temat tego, co stało się, jakie zjawiska zaszły wcześniej i doprowadziły do powstania popiołu. Myślenie operacyjne pozwala też na ukształtowanie się pewnych pojęć, np. matematycznych. / A. Szemańska, 1981, s.113 - 114 /.

Pojęcie to taka struktura poznawcza, która pozwala na spostrzeganie przedmiotów jako reprezentantów pewnej klasy przedmiotów zgrupowanych w niej ze względu na istnienie u tych przedmiotów cech wspólnych, bez uwzględnienia wielu ich cech jednostkowych. Pod wpływem nauczani, dziecko poznaje cechy i właściwości najbardziej ogólne i istotne, odróżnia je od cech drugorzędnych. 

Rozwojowi pojęć dzieci służyć więc będą rozmowy na różne tematy, zabawy słowem, czytelnictwo, teatr, kino, czyli także warunki, które wpływają równocześnie na rozwój mowy.

Rozwój uczuciowy

W wieku młodszoszkolnym wzbogaca się, rozszerza i pogłębia, całe życie psychiczne dziecka. Bardzo wyraźnie uwidacznia się to w sferze uczuciowej. Po pierwsze, rozszerza się krąg zdarzeń i spraw wywołujących przeżycia emocjonalne dziecka, a po drugie, zmienia się i różnicuje charakter doznań emocjonalnych.

Zmienia się burzliwy dotychczas sposób wyrażenia takich uczuć, jak: radość, wzruszenie, strach, złość, itp. Dziecko szkolne już nie demonstruje swych uczuć w sposób pełny i nieskrępowany. Stara się (zwłaszcza w sytuacjach szkolnych wobec rówieśników lub osób obcych) pohamować je lub zapanować nad nimi. Coraz trwalsze stają się przejawy i formy wyrażania przez dziecko emocji, wywoływanych już nie przez przypadkowe sytuacje i okoliczności. Staje się ono zdolne do przeżywania dłużej trwających uczuć te mogą być pozytywne bądź negatywne, zależnie od tego, czy sytuacje działają w kierunku zaspokajania czy blokowania potrzeb dziecka. Oczywiście, uczucia te, mogą być pozytywne bądź negatywne, zaspokajania czy blokowania potrzeb dziecka.
/ L.Wołoszynowa, 1982, s.624-625 /.

Wybuchy afektu w wieku młodszoszkolnym, powinny raczej zanikać. Jeśli zajęcia dzieci, wymagające spokojnego, zrównoważonego działania, przeplatają się z zabawami ruchowymi i ćwiczeniami fizycznymi, to wówczas dziecko uzyskuje trwały, pozytywny nastrój (dobre samopoczucie). Zachowanie się dziecka staje się wtedy wyraźnie zrównoważone./ tamże, s. 626 /.

Ważną rolę w rozwoju uczuciowym dziecka spełnia atmosfera domowa.
S. Gerstmann uważa, że "zdrowe dziecko, gdy znajduje się w sprawnym, wychowawczo korzystnym środowisku, jest pogodne, górują w nim optymistyczne nastroje i dobre przystosowanie do środowiska. Bardzo ważny czynnik stanowi wówczas powodzenie w pracy szkolnej i dobre, przyjazne kontakty koleżeńskie". / S. Gerstmann, 9976, s.142 /. 

Rozwój społeczno - moralny

W wieku młodszoszkolnym zaczyna intensywnie rozwijać się świadomość społeczna dziecka.Kierunek tego rozwoju przebiega od wczesnodziecięcego egocentryzmu do nabywania społecznych pojęć i form obcowania z rówieśnikami dostosowanego do grup, których dziecko jest członkiem. / M. Żebrowska, 1982, s.627 /.
W końcu młodszego wieku szkolnego, dziecko powinno już osiągnąć taki poziom rozwoju społecznego, który umożliwia mu harmonijne współżycie z zespołem rówieśniczym. Dziecko dba o dobro swojej grupy: np. klasy czy "paczki". Pragnie wszelkiego dobra dla grupy, z którą czuje się związane. Posiadło już typowe formy aktywności społecznej, takie jak np. osiąganie celów osobistych poprzez działania na rzecz grupy, ofiarność i lojalności wobec niej, podporządkowanie się interesom i normom grupy. Dziecko umie już dostrzegać zjawiska życia społecznego w grupach sobie bliskich, rozwiązuje konflikty we własnej grupie, pełni role rodzinne i szkolne. 

/ M. Przetacznik - Gierowska, G. Makiełło - Jarża, 1985, s.123 - 128 /. 
Równolegle z rozwojem społecznym, przebiega moralny rozwój dziecka. 
W omawianym przedziale wieku, zmiany w tym zakresie przede wszystkim, sądów i ocen moralnych, postępowania moralnego, oraz reakcji dziecka na własne zachowywanie moralne.
Wybitny psycholog J. Piaget wyróżnia dwie fazy moralnego rozwoju dziecka: fazę "moralności przymusu" / okres heteronomii/ i fazę "moralności współ pracy i współdziałania" /okres autonomii/. 

Dzieci w młodszym wieku szkolnym znajdują się w fazie rozwoju moralnego.tę fazę rozwoju moralnego charakteryzuje uznawanie przez dziecko za sprawiedliwe wszelkich nakazów i zakazów pochodzących od dorosłych. W okresie tym autorytet dorosłych / rodziców, nauczycieli/ jeśli największy. Dziecko traktuje wszelkie sankcje zewnętrzne/ groźby, kary, itp./ jako główny powód, dla którego trzeba przestrzegać reguł moralnego postępowania. 
/ J.Piaget, 1967,s.163 /. 

W drugiej fazie młodszego wieku szkolnego pojawiają się już początki autonomii moralnej, co manifestuje się przede wszystkim w szacunku dziecka dla reguł wynikających z wzajemnego porozumienia, w poszanowania zasady wzajemności oraz uwzględnianiu w swoich ocenach nie tylko czynów, ale i intencji ich sprawców./ tamże, s.163-164/.

Na zakończenie, chciałbym krótko podsumować dane dotyczące zmian zachodzących w rozwoju dzieci w młodszym wieku szkolnym. 

Przede wszystkim wzrasta wyraźnie zdolność do kierowania własnym działaniem, do podejmowania i wykonywania działań planowych. Oznacza to, że dziecko jest coraz bardziej świadome podjętych przez siebie zadań. Zmiany te dotyczą również czynności Poznawczych: spostrzegania, zapamiętywania, myślenia, do których dołącza się wzrost znaczenia mowy jako regulatora zachowania. Działanie ucznia staje się coraz bardziej zorganizowane. Obserwuje się wzrost zdolności do wysiłku, wytrwałości w osiąganiu celu.

Szybkie zmiany następują w zakresie uspołecznienia dzieci. Przykładem tego jest przejmowanie społecznych reguł postępowania, a także rozwój zdolności do zespołowego wykonywania zadań. 

Znaczenie wiedzy o rozwoju dziecka w młodszym wieku szkolnym 

Wiedza o prawidłowościach rozwojowych oraz znajomość czynników różnicujących osobniczo dzieci, warunkują efekty pracy dydaktycznej i wychowawczej nauczycieli. Nieznajomość tych zagadnień stwarza liczne trudności o ocenie prawidłowości rozwoju, ustalaniu czynników, które rozwój zaburzają. Wielu nauczycieli ma kłopoty z wyjaśnianiem zjawisk występowania nerwic i zaburzeń w zachowaniu oraz niedostosowania społecznego uczniów. Zwykle wszystkie przyczyny uzasadnia się czynnikami społecznymi, wynikającymi głównie z dysfunkcji rodziny dziecka, a prawie całkowicie pomija się przyczyny biologiczne. W wielu szkołach źle prowadzi się profilaktykę w zakresie organizacji środowiska nauki i wypoczynku ucznia. Szkoła powinna zjawisko akceleracji rozwoju uwzględniać w realizacji zadań dydaktyczno - wychowawczych, między innymi poprzez dostosowywanie swojej pracy do zwiększających się możliwości rozwojowych dzieci stosowanie metod dydaktycznych intensyfikujących proces nauczania i wychowywania. Znajomość wiedzy o rozwoju dziecka w młodszym wieku szkolnym pomoże znaleźć w procesach biologicznych uzasadnienie stosowanych metod pracy. Znajomość przez nauczycieli zagadnień rozwojowych staje się ważna szczególnie w pracy z dziećmi które wymagają indywidualnej pomocy w ramach opieki reedukacyjnej czy wychowawczej. Można wtedy określić na ile dzieci, które badamy odbiegają od tych standartów. 

Podsumowując chciałabym jeszcze raz podkreślić, że z psychologicznego punktu widzenia, każde dziecko może reprezentować odmienny typ rozwoju i każdy w jakiś sposób odbiega od "idealnej sylwetki" ucznia. 

LITERATURA 

1.Gertsmann S. "Rozwój nauki" W-wa 1976, WsiP

2.Łazowski E. Tomaszewska H. "Rozwój fizyczny dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym z okresem dojrzewania włącznie" W:"Materiały do naucz. psych." pod red. L. Wołoszynowej Seria 2 tom I W-wa 1966

3.Malendowicz J. "Kształtowanie i rozwój języka w klasach niższych szkoły podstawowej" W: "Materiały do naucz. psych." pod red. L. Wołoszynowej Seria II tomVI W-wa 1970

4.Piaget J. "Rozwój ocen moralnych" W-wa 1967 PWN

5.Przetacznik-Gierowska M. Makiełło-Jarża G. "Psychologia rozwojowa i wychowawcza wieku dziecięcego" W-wa 1985 WsiP

6.Przetacznikowa M. "Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży" W-wa 1982 PWN

7.Rubinsztejn S.L. Podstawy psychologii ogólnej" przekład pod red. T. Tomaszewskiego W-wa 1962 KiW 

8.Szemińska A. "Ogólne uwagi o myśleniu matematycznym dziecka" W: Nauczaniu Początkowym" pod red SemadeniZ. W-wa 1981 WsiP

9.Szumann S. "O uwadze. Kształtowanie i aktywizowanie uwagi mimowolnej uczniów" W-wa 1961 PZWS

10.Szumann S. "Psychologia wychowawcza wieku szkolnego"kraków 1967 WSiP

11.Włodarski Z."Psychologia. uczenia się" W-wa 1972 PWN

12.Wlański N. Pyżuch M. "Rozwój fizyczny okresu dorastania i sposoby jego kontroli" W:Materiały do naucz. psych. pod red.L. Woószynowej Seria 2 tom III W-wa 1970

13Wołoszynowa L. "Młodszy wiek szkolny" w;; Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży" pod red. M. Żebrowskiej W-wa 1982 PWN

14.Żebrowska M. "Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży" W-wa 1982 PWN